Eigen vrijheid

Een keertje een verhaal van mijn vrouw. Ik heb weleens verteld dat ze in een verzorgingshuis werkt. Een van haar ergernissen is dat sommige van haar collega's op een vreemde manier met bewoners omgaan als het gaat om wat een bewoner wel of niet zou "mogen". 

Haar standpunt is dat ze een kamer huren en daar mogen doen en laten wat ze willen (zolang ze de geestelijke vermogens hebben om niet gevaarlijke dingen te doen).  Dus willen ze erwtensoep koken op hun kamer dan kan dat. Hebben ze daarbij een beetje steun nodig kan dat ook. Moet de hele dag het stoofvlees staan pruttelen is dat geen probleem, zolang de zaak niet in brand vliegt...

Zo werkt dat dus ook met het roken en drinken. Veroorzaak je geen overlast dan ga je je gang maar. Toch zijn er collega's die dan bewoners beperken in hun vrijheid. "Die meneer mag niet meer dan twee sigaretten per dag"....waarom? Omdat zij dat wil? Is meneer ziek? Nee, hij rookt graag en sterker nog, het is zo ongeveer het enige dat meneer nog heeft in het leven. Roken, zijn koffie en 's avonds even TV kijken. Dat laatste gaat al wat moeilijker want zijn ogen gaan achteruit en zijn gehoor is ook niet alles meer. Maar inderdaad, als hij rookt wordt hij misschien niet 98 maar 96. Onredelijk, ongefundeerd en een aantasting van vrijheid zo vinden wij. 

Onnadenkend soms. Discussie met de apotheek. Een terminale bewoner mag geen extra (door de dokter voorgeschreven!) pijnstiller omdat dat in conflict komt met andere medicijnen die hij gebruikt. Daar wordt je heel sarcastisch van: "Oh, dan zou hij wel eens dood kunnen gaan bedoel je?...."

Foto: Walter Groesel

Mensen moeten de gelegenheid krijgen om zo lang mogelijk hun eigen ding te doen en in vrijheid te kiezen, ook voor de misschien wel slechte kanten van het leven. De ondersteuning is helpend en niet sturend. Die opstandigheid gaat ook een steeds grotere rol spelen in het werk van mijn vrouw. Bewoners die nieuw komen wonen zijn steeds ouder en uiterlijk steeds jonger in spijkerbroek en make-up. De volgende generatie (en zeker mijn en haar generatie) laten zich echt niet meer voorschrijven wat we wel en niet mogen.

Het mooist blijft volgens mijn vrouw toch wel de tevredenheid over je eigen werk als een bewoner verzorgd is en dan zegt "Kind, ik ben zo blij met je. Ik hoef nooit te zeggen wat ik wil..."

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.