De achterste rij....

Wat trekt mensen toch aan op de achterste rij van een bioscoop. Niet de film, dat is zeker, maar ook de romantiek ontbreekt.

Of zou het komen door de ervaring die ik ermee heb? Je ontmoet een meisje dat helemaal te gek is en na enige aarzeling wil ze wel met je uit. Vanaf dat moment komt het moment van het ontwerpen van het 'plan de campagne'. Je schetst een avond van je leven, eerst uit eten, vervolgens bioscoop en tenslotte een lekkere naborrel in een gezellig cafe, verder durf je niet te plannen als enigszins net opgevoede jongen.

Je reserveert een tafel in het meest romantische restaurant dat je kent. So far, so good. Vervolgens plan je dat je naar de bioscoop gaat, het cafe hoef je ook niets aan te doen, daar kun je moeilijk twee barkrukken reserveren. Als de dag aanbreekt heb je al een probleem. Wat trek ik aan vanavond? Je weet dat je niet echt een 'dandy' bent die precies weet wat je aan moet om een vrouw het gevoel te geven dat ze iemand tegenkomt die zich goed kan kleden. Dus bellen met een goede vriendin: "Wat zou jij leuk vinden als ik een date van je was?" "Haha, is dit een uitnodiging of zo? Zal Peter (haar man) leuk vinden! Gave openingszin trouwens zou ik onthouden als je in de kroeg zit.." Situatie uitgelegd en advies gekregen. So far so good. Het afhalen van de dame is een koekie, de entree in het restaurant ook (man gaat voor, vrouw volgt, in tegenstelling tot andere gelegenheden, tja je moet "hoe hoort het eigenlijk" wel op je boekenlijst hebben staan!) en aanschuiven aan de tafel, als de ober niet de stoel aanschuift van je dame dan moet je dat zelf doen. (Als de vrouw opstaat moet jij ook opstaan......tja, niet alleen het uittreksel lezen van de boeken die op je lijst staan!) Na het eten is het tijd om naar de bioscoop te gaan. So far, so good.
Foto: stock.xchng
Natuurlijk probeer je als met testosteron gevulde waterzak op de achterste rij terecht te komen. Maar je had niet gereserveerd. De bioscoop is vol. Althans, het is een service bioscoop. Je kunt er drankjes bestellen onder de film en je mag er roken en er zijn 3 persoonsbanken. Fout! Alle banken zijn al door twee personen in beslag genomen en aanschuiven, los van elkaar, is niet de gedachte die je hebt bij een romantisch avondje. Tenslotte strijk je neer achterin de bioscoop, naast elkaar tegen de achtermuur.

Maar dan komt de serveerster vertellen dat je toch echt niet tegen de achtermuur op de grond mag zitten. De Droepie blik in mijn ogen doet dan wonderen. Er worden twee plastic blokker stoelen aangerukt en daar zitten we dan, achter in de bios (verder naar achteren kan echt niet) op twee stoelen van 10 euro. De stoelen zitten natuurlijk slecht. Een zitting en van een krakerige hardheid die alleen Blokker kan laten produceren, vermoedelijk door kleine onderbetaalde Taiwanesen in een grote fabriek in het buitenland. Je hebt een goed gevoel, ze leunt beetje tegen je aan....kijkt je ook regelmatig in je ogen als er gelachen wordt en je voelt de warmte van haar overvloeien naar jou. Voorzichtig laat je je arm om haar schouders glijden, zij nestelt zich in de pit van je arm........................en dan breekt jouw stoel door midden. Grote hilariteit in de bioscoopzaal. Iedereen lacht als naar aanleiding van de herrie achterin geconstateerd wordt dat er iemand door een schemielig blokkerstoeltje is gezakt........so far, en het kwam daarna niet meer "good"...

Kerstboom

Van mijn moeder heb ik geleerd dat je een kerstboom op het laatst in huis haalt. Dat was zo de gewoonte bij ons thuis.

Niet vanwege de prijs maar gewoon omdat je niet te vroeg kerstmis moet vieren. Dus de dag voor kerst werd er pas een begin gemaakt met het versieren van het huis. Kerstboom met lampjes en kerstballen en, zoals dat hoort in een katholiek gezin, een kerststal. (Ja, ik was de jongste en mocht daarom de aartsengel Gabriël boven de stal hangen)
Foto: stock.xchng


Maar die kerstboom, ook al werd hij een week eerder gekocht soms, hij kwam niet eerder het huis in dan de dag voor kerst. Ik heb die gewoonte overgenomen. Toen ik net het huis uit was omdat ik geen geld had voor een dure kerstboom en de laatste dag dan ook altijd het voordeligste uitkwam. Daarna meer omdat ik het gewend was.

Soms gaat dat mis. Ik moest een keer de laatste week voor kerst veel werken in verschillende diensten waardoor ik bijna geen tijd had voor boodschappen, laat staan een kerstboom. Dan stel je het maar uit, en maar uit....tot slot is het kerstavond, ben je om 6 uur klaar met je werk en denk je nog iets te kunnen krijgen, maar mis hoor. Ik heb heel Den Haag afgereden en voelde mij tot slot een figuur in een kerstspel dat overal binnen mooie versierde bomen ziet staan maar die het niet lukt zelf iets te pakken te krijgen. Ben zelf zo ver gegaan om aan te bellen bij de bloemenwinkel en te vragen aan de eigenaar of hij nog iets had staan achter. Voelde me beetje Jozef die langs de deuren van herbergen ging en kreeg ook een soortgelijke reactie. De deur werd letterlijk dichtgegooid.

Uiteindelijk naar mijn werk gegaan en daar de "kerstboom" (35 centimeter hoog in pot) van tafel gehaald en meegenomen naar huis. Lampjes erin en dan maar zo kerst vieren. Na kerst ben ik bijna ontslagen omdat ik de kerstboom van het bedrijf had gestolen.....nee, mijn baas heette niet Ebenezer Scrooge.....

Grofvuildag

Helaas, het is voorbij. Het struinen langs de straten op dagen dat het grof vuil buiten mag worden gezet.

Ik heb het altijd heerlijk gevonden om 's avonds met de auto langs de straten te rijden op jacht naar een ander bankstel of een wasmachine. Mischien gek, maar ik vind het belachelijk om iets nieuw te kopen als het nog redelijk bruikbaar langs de kant van de weg staat.
Foto; stock.xchng


Op zo'n avond zag je dan ook allerlei mensen met hetzelfde uitgangspunt als jij op straat rondzwerven. Ok, er rijden ook handelaren rond die spullen zoeken voor hun tweede hands zaak, maar de sfeer is gemoedelijk. In de tijd dat ik net pril op kamers woonde en geen geld over had voor inrichting heb ik gretig gebruik gemaakt van een broer die het ook leuk vond om langs het grof vuil te gaan en te zoeken naar dingen die nog buikbaar waren.

Soms kom je echter ook mensen tegen die het niet begrijpen. Een wasmachine staat in de voortuin van een huis. Je twijfelt en belt aan. Goh, is dat ding voor het grofvuil? Ja, maar niet om mee te nemen door die schooiers. Hoezo? Een tweede leven voor zo'n apparaat is toch juist leuk? Nee, als hij wat weggooit is dat ook voor de vuilstort en niet voor die gasten die langs de straat trekken....wat dacht ik wel! Ondertussen schopte hij de deur van de wasmachine zodat de interesse van het struinende volk dat langstrok zou verminderen.

Gelukkig denkt niet iedereen zo en verwisselen ook koelkasten en wasmachines regelmatig van plaats. Want als je iets tegenkomt dat er beter uitziet dan wat in je achterbak staat laad je dat uit en de betere weer in. Ik weet niet of de gemeente Den Haag beseft wat ze heeft gedaan met een uitstekende vorm van recycling zoals die van nature is ontstaan in de stad. Jammer.......

Yvonne?

Mijn eerst relatie heette Yvonne. Een bruisende meid uit Nieuw Zeeland die als collega bij de gemeente werkte. 6 maanden heb ik die relatie gehad.
Maar teveel huisje boompje beestje gevoel bij haar en dat past zeker niet bij mij. In die tijd was ik een nagebleven hippie, lang haar, vaste vieze spijkerbroek en een dienstweigeraar. (Moest je echt principieel voor zijn, je moest je land dan een half jaar langer dienen dan wanneer je het leger inging)
Foto Zazzle.nl

Uiteindelijk gaat het uit als je vriendin op de meest intieme momenten in je oor fluistert dat ze een kind van je wil. Kijk, daar moet je bij een hippie van 18 jaar niet mee aankomen. Daarna begint de zoektocht, want een 18 jarige wil niet alleen zijn.
Vrij kort na Yvonne leerde ik Yvonne kennen. Beetje verwarrend? Voor een wilde jongen niet echt hoor. Juist ideaal. Je kunt geen fouten maken bij het aanspreken van je grote liefde. Geen boze blikken, geen droefheid als je de verkeerde naam noemt. Ook met Yvonne (2) ging het uit. Daarna getrouwd met een vrouw die anders heette, Astrid. Tja, dan weet je eigenlijk al dat het fout gaat. Hoe vaak ik mijn vrouw wel niet met Yvonne heb aangesproken en erger nog, mijn familie deed dat ook nog eens regelmatig. 

Ook deze relatie ging over, je zal maar constant worden aangesproken met de verkeerde naam. Als eigentijdse vrijgezel zet je nu jezelf op internet. Er zijn een heleboel datingsites waar je misschien leuke mensen kunt ontmoeten. Ik heb in mijn advertentie gezet: "Wil graag contact met vrouwen die Yvonne heten of het niet erg vinden zo genoemd te worden". Ik heb nog geen reacties ontvangen.....

Meisjes van Maastricht

De afgelopen jaren ben ik niet meer zo op oorlogspad. Als je eenmaal een vaste relatie hebt dan houd je je in en ga je niet meer zomaar op flirtersvoeten het land in.

Maar dat is niet altijd zo geweest. Een paar jaar geleden was ik een regelmatig werknemer van alternatieve discotheken in Maastricht. Met de trein er naar toe (had nog geen rijbewijs) en met de trein terug. Op de een of andere manier trekt die stad mij aan. Het lijkt wel of de mooiste meisjes in Limburg wonen. Ja, zonder gekheid, ben op veel plaatsen geweest in Nederland en ik ben ervan overtuigd.
Foto: stock.xchng

Ben je diskjockey op zondagavond in Maastricht krijg je de mooiste complimenten. Als een van de eersten in Nederland begon ik met het draaien van videoclips in de disco. De toenmalige (1978) videorecorders waren niet helemaal je-van-het en dat betekende dus improviseren. Ik had wel het een en ander opgenomen maar de twee mannen die mij assisteerden hadden meer verstand van andere dingen dan van het draaien van videobanden. Regelmatig ging van alles mis. Clips wilden niet starten en de paar TV's die we in de disco hadden opgesteld wilden ook niet altijd werken. Ik weet nog dat we 10cc wilden draaien met Dreadlock Holiday en dat alleen een stuk videoband zich opkrulde uit de videorecorder. Ik praatte wat aan elkaar en startte een singletje van iets anders.

Een bloedmooie Limburgse schone (helemaal in het wit, strak T-shirt, strakke broek, prachtige witte laarzen met hoge hakken en fantastische blonde haren....) meldde zich aan de disco en vertrouwde mij toe dat ik toch wel heel professioneel was.....of dit mijn werk was? Op zo'n moment wil je alles in de steek laten en meegaan met de Limburgse schone, maar de plicht roept. Muziek draaien tot 1 uur, slapen tot 3.30 uur en dan met de trein mee. Gewoon ambtenaar zijn bij de sociale dienst in Den Haag vanaf 9 uur maandagmorgen. Ben nog vaak in Limburg geweest. De mooiste meisjes wonen daar, ben er van overtuigd. Maar "all work, no play" kan alleen maar leiden (lijden?) tot het kijken naar en zeker niet spelen met....ach waarom ben ik zo principieel....

Toch gelijk....

Heb altijd een hekel gehad aan studentenverenigingen. Ben ook nooit lid geweest, mocht niet ook.

In de korte tijd dat ik een studie volgde deed ik dat door zelf te leren en niet door collegezalen te bezoeken. Maar ontmoette wel vaak studenten in mijn omgeving die min of meer full time in hun studie zaten.
Foto: stock.xchng

Een ervan was Tom. Iemand die met zijn forse bouw van twee meter en ruige manier van doen niet typisch als een student omschreven kon worden. Maar hij was het. Hij deed net als ik in 1980 werk bij de blindenbibliotheek in Den Haag. Eindeloos hebben we gediscussieerd over studentenverenigingen. Hij was lid, ja, overtuigd lid zelfs.
Ik heb studentenverenigingen altijd een irritante exponent van het ballerige studentenbestaan gevonden. Zijn argument was simpel. Het was gezellig, je deed er contacten op en het hielp je in je verdere bestaan door de omgang met anderen van gelijk niveau. Mijn argument was eigenlijk net zo simpel. Een studentenvereniging (ok, niet allemaal) zijn gestoeld op een hiërarchisch principe waar we nu juist in de tweede wereldoorlog van af probeerden te komen. Het sadistische karakter van de zeker toen nog (1980) schaamteloze ontgroening en de verhevenheid die leden van het corps zich aanmeten met elk jaar dat ze stijgen in rang, zou elk lid van de door ons zo geroemde beschaafde maatschappij rode konen moeten bezorgen.

U begrijpt het vast, Tom en ik konden het niet eens worden. De discussies waren geanimeerd, ik werd zelfs door hem uitgenodigd als gast eens mee te gaan, maar hij kon niet garanderen dat door de aanwezige leden mijn baard niet zou worden afgeschoren. Tevens moest ik zeker niet om een pilsje vragen, want zo werd in Delft over gerstenat gesproken, in Leiden heette dat een biertje. Ik heb bedankt. Na wekenlange vriendschappelijke discussie ging hij ergens anders werken en we zagen elkaar niet meer.

Nu is het leuke van een openbare functie als radiopresentator dat je ook nog weleens herkend wordt door oude bekenden. Een van mijn collega's sprak mij kortgeleden aan omdat hij een boodschap voor mij had. Van Tom. Tom, Tom.....welke Tom? Ik ken geen Tom. "Hij schijnt vroeger met je te hebben gewerkt bij de blindenbibliotheek" Langzaam gaat je iets dagen. Zijn postuur, zijn lachende gezicht, de gevechten met audiocassettes in de gangen (tja sorry), maar de studentencorpsdiscussie was ik allang vergeten. "Hij laat je weten dat je gelijk had". Het duurde nog enige tijd voor ik de boodschap begreep.

Gratis winkelen

Nu heb ik het me op zeker voorgenomen en het tot een van mijn principes gemaakt: ik ga nóóit meer op woensdagmiddag naar de supermarkt.
Het lijkt wel of discipline bij het opvoeden bij veel ouders is vervlogen in hun eigen jeugd. "Dat zal ik mijn kinderen niet aandoen", lijkt de algemene gedachte als teruggekeken wordt op een jeugd waarbij samen met je moeder naar de winkel betekende dat je je mond moest houden, rustig achter moeder moest aanlopen en vooral niet te veel misbaar moest maken. Als je geluk had kreeg je bij de slager dan een stukje worst. (En wat zeg je dan?) 
Foto: stock.xchng

Het lijkt nu omgekeerd te zijn. Kinderen maken voor een groot deel uit wat er gekocht wordt. Vooral als het gaat om snoep, frisdrank en andere genotsmiddelen. Daarbij wordt gebruik gemaakt van alle dwangmiddelen die kinderen tot hun beschikking hebben. Van jengelen, huilen, schreeuwen en voetstampen tot schoppen en slaan. Moeders hebben dan ook de neiging elkaar en elkaars kinderen volledig te negeren. Ik kan me zo voorstellen dat je je geneert als je je volledig voor joker voelt staan in een winkel. Praatgroepen voor winkelende moeders worden helaas niet in de supermarkt opgezet, ik denk echter dat het wel zou helpen. Als moeders elkaars kinderen corrigeren wordt het erg rustig in een winkel. Vreemde ogen dwingen ten slotte.

"En jij dan?", zult u zich wellicht afvragen. Als ik met kinderen ga winkelen heb ik een strategie. Ik laat mijn winkelwagentje zonder mokken volgooien met alles wat de kids in hun hoofd hebben gezet of met hun handen naar kunnen graaien. Ik leg datgene dat ik wil kopen tactisch in een hoekje van het karretje. Tegen de tijd dat ik uitgewinkeld ben geef ik de kinderen een kwartje voor het vliegtuig dat bij de uitgang staat. Dit vliegtuig beweegt 2 minuten op en neer en heen en weer. Dat is de tijd die ik neem om vervolgens vliegensvlug alles weer terug te leggen in de schappen wat ongevraagd in mijn karretje is gedumpt. Daarna is het afrekenen. Je wordt er behendig in, u zou het eens moeten proberen. De kinderen vinden het heerlijk om met "oom Jeroen" boodschappen te doen. De snoep en andere rommel missen ze niet en ze kijken uit naar de afsluiting met het vliegtuig. Ik wacht nu nog op het winnen van een prijs waarbij ik twee minuten gratis kan winkelen. Ervaring met het in enorme snelheid langs de schappen hollen heb ik en ik weet ook feilloos waar alles staat.....

Stokjes

In mijn vrijgezellentijd ging ik regelmatig bij de Chinees eten. Elke keer bij dezelfde natuurlijk en zoals dat hoort bij vrijgezellen, altijd op dezelfde avond in de week.

Boek mee om de wachttijd te overbruggen omdat je nu eenmaal in je eentje aan een tafel zit. Wat me elke keer weer opvalt is dat de andere aanwezige gasten met een meewarige of benijdende blik naar je kijken. De aanwezige dames vinden het zielig dat je alleen zit te eten, veel van de aanwezige mannen benijden je vrijgezellenbestaan en kijken met een blik waarin hun hele getrouwde historie is te lezen. Niet alle mannen doen dat, maar er zitten er altijd een paar.

Zelf heb ik geen moeite met mijn alleenstaand leven, zolang ik niet zoals verstokte vrijgezellen, mijn arm om mijn bord leg, mijn hoofd nabij de rand van het bord en vervolgens met een lepel alles in no-time naar binnen schrok. Als dat gebeurt, schiet mij dan af! De Chinees waar ik kwam was een familiebedrijf. Een van de dochters was een leuke meid die ik al enige malen uit had gevraagd. Echter, zij moest elke avond werken en kon absoluut niet gemist worden. Of het een uitvlucht was om niet met mij uit te gaan omdat ik niet leuk genoeg was of omdat pa toch liever een Chinees als vriend voor zijn dochter zag, ik weet het niet. Maar halsstarrig als ik kan zijn bleef ik wekelijks aanlopen voor een goede Chinese maaltijd. Ik had de gewoonte die ook met echte Chinese stokjes op te eten. Een beetje worstelen om het voer naar binnen te krijgen werkt alleen maar goed voor de spijsvertering en zo had ik nog het gevoel iets van de Chinese cultuur mee te proeven tijdens mijn maaltijd. ("Wat vindt u van andere culturen?" "Oh, ik eet altijd met stokjes bij de Chinees!")
Foto: stock.xchng

Een van de vaste avonden was ik wat aan de late kant. Naast mij werd een grote tafel gedekt voor de familie die de Chinees runde. "Joh, kom er gezellig bijzitten" zo drong de mooie dochter aan. De rest van de familie kende ik inmiddels ook wel, dus leek het me wel aardig om mee te eten en zo een betere indruk op pa-Chinees te maken. Er zat een club van zo'n 13 mensen aan tafel. Beleefdheidshalve werd er Nederlands gesproken. Naast mijn bord werden de stokjes neergelegd.

Ik was de rest van de avond de running gag. De hele familie at met mes en vork, alleen ik zat te stoethaspelen met stokjes. Zelf de baby aan tafel kon een grote glimlach niet onderdrukken terwijl ik mijn eten naar binnen probeerde te krijgen. U begrijpt het al, ik heb nooit meer met stokjes gegeten bij een Chinees restaurant.

Je kunt me ook volgen op: