Jeroen Geerts: februari 2016

Blaas ze erin!

Door: Jeroen Geerts

Het is een drama als je zoetjes wilt en melk in je koffie gebruikt. Negen van de tien keer als je koffie bestelt in een restaurant of café krijg je namelijk iets dat gebrouwen is in een top-of-the-bill koffie-automaat. Zo'n ding dat puffend, piepend en stoomwolken blazend één kop koffie bereid, met een schuimlaag. Die schuimlaag wordt er dan vaak ook nog creatief op gedrapeerd, met kaneel of cacao in de vorm van een hartje, bloemetje of soms zelf een tekening van een kat.

Applaus! Maar ik heb al eerder geschreven dat ik veelgebruiker ben en wars van alle pads, cupjes en espresso-machinemengsels. Geef mij maar een kopje filterkoffie, verkeerd als het kan, met zoetjes.

Een extra bijkomend nadeel is nou juist die 'perfecte schuimlaag' op de huidige koffie met melk. Een suikerklontje plons je daar nog wel doorheen, maar een zoetje is een heel probleem. Die blijft op, in of net onder de schuimlaag zitten en bij het roeren lost tie op in de schuimlaag.

Dan heb je dus een extreem zoete schuimlaag en bittere koffie. Bah! Ik maak er dan tegenwoordig ook een gewoonte van om te vragen of ze de zoetjes alvast in het kopje willen doen, vóór ze aan de compositie beginnen. In sommige gevallen (bij bekenden) kan ik dat ook doen met mijn eigen zoetjes.

Maar vaak vergeet ik het of vind ik het niet handig om de ober met twee van mijn eigen zoetjes in zijn hand op pad te sturen naar de koffieautomaat. Dan vraag ik een dik rietje bij mijn koffie.

Een rietje?!? Ja, een rietje. Die zet ik in de koffie, stop mijn zoetjes er in en blaas ze voorzichtig onderin de koffie. (Voorzichtig! De eerste keer had ik de schuimlaag op mijn gezicht, so don't try this at home.) Een deel van de zoetjes is dan opgelost voor ze bij de schuimlaag zijn aangekomen. Goed roeren doet de rest.

Zo kom ik de tijd wel door dat de schuimlaag populair is. Er komt vast wel weer een tijd dat er een gewoon kopje koffie wordt geserveerd met -niet opgeklopte- melk uit een pannetje. Met velletje. Lekker.

Back home

Door Jeroen Geerts

Daar lag ik dan in mijn bed, in het huis van mijn tante, met op de achtergrond de geluiden van de discotheek van de gebroeders Van Gogh. Die trad op in de houten noodlokalen op het plein van de Fatimaschool in Den Haag.

Foto: Ebay

Die discotheek was eigenlijk een rechtstreekse concurrent van de discotheek van mijn broers. Waar mijn oudste twee broers vanuit ons ouderlijk huis in de Rhenenstraat opereerden, waren de broertjes Van Gogh actief vanaf hun ouderlijk huis om de hoek, op de Soestdijksekade. (De Van Gogh-jes waren een grote familie, de jongste telg was ongeveer van mijn leeftijd, Bart. Je hebt hem vast wel eens gehoord. Hij was jarenlang de stem van Sky-Radio.)

Ik kan me zo voorstellen dat mijn oudste broer absoluut niet weet waar ik het over heb omdat hij die concurrentie nooit zo heeft ervaren. Het bestond dan ook vooral in mijn hoofd. De disco van onze familie was natuurlijk veel beter, nee, die was de beste van Den Haag. Met optredens in vooral de ontmoetingsruimte voor de jeugd van de katholieke kerk waren ze 'top of the bill'. Wat mij betreft dan.

Maar ondertussen lag ik in dat bed, proberen te slapen, met op de achtergrond de nieuwste hit van de Golden Earring: Back Home (1970). En dat 'op de achtergrond' was dan ook zeer relatief. Een houten gebouwtje, enkel glas, ik kon alles letterlijk volgen. Ik was te jong en mocht zeker nog niet naar de disco. Verder dan een feestje in de kelder van een klasgenoot ben ik niet gekomen in die tijd.

Gek hoe de menselijke geest dan werkt. Als 'Back Home' weer eens te horen is, dan komt in een flits alles boven: bed, disco, concurrentie..... Nog gekker: ik heb dat dan weer niet zo vaak bij dingen die later in mijn leven zijn gebeurt, waar toch ook wel muziek aan te koppelen zou zijn.

Pinkpop

Door Jeroen Geerts

Het gevaar bestaat dat als ik over Pinkpop schrijf (of muziek in het algemeen), ik verward wordt met een andere Jeroen Geerts. Hij is ook journalist en schrijft over muziek in Limburg. Mijn verhaal gaat echter niet over muziek maar over trends.

Foto: Gianni Taranto

Regelmatig ben ik gevraagd om een keer mee te gaan naar Pinkpop. Ik vind muziek leuk, houd van een grote variëteit aan soorten muziek en zou dan ook wel in het publiek passen. Wat mij tegenhield is een opgelopen gehoorbeschadiging.

Bij het maken van video-opnames van een hardrockband in Zoetermeer kwam vlak voor de start een dame langs die oordopjes uitdeelde. Ik zei natuurlijk heel stoer nee. We zaten helemaal achter in de zaal, wat kon er nou gebeuren. Maar ik begon toch wel te twijfelen toen de geluidtechnicus en de man van het licht gretig hun oordopjes namen en in hun oren propten.

Het was 2 uur lang hel. Met mijn camera tegen mijn ene oor en een vinger in mijn andere oor probeerde ik er nog wat van te maken. De dame met de oordopjes was natuurlijk al lang verdwenen. Door mijn eigen gedrag (een oor afsluiten en de andere niet) liep ik schade op. Eerst wekenlang een piep in mijn oor en vervolgens de rest van mijn leven suizingen en een verminderd onderscheidingsvermogen. (Vooral lastig om met mensen te praten in een rumoerige omgeving.)

Natuurlijk zou ik wel naar een concert kunnen, oordoppen in (nu wel) en genieten van de sfeer. En dan liefst de sfeer van nieuwe dingen. Daar mis ik wat. Het valt me een beetje tegen dat Pinkpop het kennelijk moet hebben van grote namen voor een wat ouder publiek: Paul McCartney, Lionel Richie maar ook Rammstein en de Red Hot Chili Peppers zijn de boegbeelden waarmee het publiek wordt gelokt.

Het lijkt mij dat Pinkpop mee gaat in de trend van het kiezen voor een doelgroep die steeds groter wordt: de wat oudere muziekliefhebber. Mag, kan....het is een keuze. Ik zou kiezen voor een jonger publiek om juist die oudere doelgroep wat bij de tijd te houden. Het hoeft niet direct een Dancefeest te worden. Maar ik zou Nicky Romero met Paul McCartney wel een leuke combinatie vinden. Het zou me denk ik wel kunnen verleiden om naar Pinkpop te gaan.

V&D is mijn schuld

Door: Jeroen Geerts

In 2003 hebben we hem opgeruimd. Populair gezegd: niet omdat het moest, maar omdat het kon. Een wasmachine die ik van mijn ouders had gehad. Die had al jaren dienst gedaan bij hen en daarna nog vele jaren bij mij.

Een ßoppas wasmachine. (Let op de ringel-s.) Een wasmachine die mijn ouders in 1973 kochten bij hun favoriete warenhuis, Vroom en Dreesman. Vooral omdat vijf van hun kinderen daar hadden gewerkt en eentje er toen nog steeds werkte, het werd beschouwd als onze familiezaak. (Alleen ik heb er niet gewerkt: Foei! zegt mijn broer daarover.)

Een foto van de wasmachine heb ik niet kunnen vinden, ik vond wel een filmpje dat iemand van een soortgelijke wasmachine uit die tijd heeft opgenomen. Vooral het geluid van de tijdklok aan het eind van het filmpje is heel herkenbaar.

Het was gewoon een simpel model en niemand had de degelijkheid kunnen vermoeden die deze machine uiteindelijk bleek te bezitten. Natuurlijk is het apparaat wel eens kapot gegaan. Na een kleine inventarisatie van wat een nieuwe wasmachine ging kosten, kwam ik toch altijd weer uit bij een onderdelenzaakje dat ik had ontdekt in de Transvaal-wijk van Den Haag.

Verschillende keren is de sluiting van de deur afgebroken. Dat resulteerde in het openspringen van het deurtje en het eruit spuiten van alle water en sop. Gelukkig stond het ding in de badkamer. Reparatiekosten: 3 gulden 50 en een kwartiertje prutsen. Ook heb ik nog een keertje de tijdklok vervangen. Dat koste me wel 25 gulden. De rubberen afsluitring van de deur: 9 gulden 50.

Talloze keren is hij meeverhuisd naar een nieuw adres. Van begane grond naar begane grond, naar 4-hoog en weer naar begane grond. 30 jaar lang. Zonder de bullshit van 'stabilisatieblokken' en 'verhuisbeugels'. In 2003 konden we een nieuwe wasmachine kopen. Niet omdat de ßoppas kapot was, nee, omdat we dat mooi vonden. De ßoppas ging naar een vriendin van ons. Of hij nog leeft en wast? Geen idee. Als ik de digitale piepjes hoor van de huidige wasmachine die me verplicht om 3 minuten te wachten voor ik de deur open kan doen, verlang ik toch wel weer een beetje terug naar die ßoppas.

De nieuwe machine hebben we gekocht in een online winkel. Lekker makkelijk: bestellen, bezorgen, laten aansluiten, klaar. Dat deed V&D ook, maar de trouw die mijn ouders hadden ontwikkeld voor dit warenhuis ontbrak bij mij. Noem het gemakzucht.

De ondergang van V&D is dus mijn schuld. Of in ieder geval dan toch een beetje.

Brug te ver

Door Jeroen Geerts

Nu het tijd is voor de uitreiking van filmprijzen in zowel Groot Brittanië als in de Verenigde Staten denk ik altijd weer aan mijn eigen filmoptreden. Film maken was de passie in mijn jeugd. Dus vanaf een redelijke leeftijd probeerde ik iets in die richting te doen, liefst op professionele basis.

In 1976 bestond geen centrale plaats waar film werd gemaakt in Nederland. Nu nog niet trouwens. Wat was ik jaloers op plaatsen als Hollywood en de Pinewood studio's in Engeland. Waarom hadden we zoiets niet in Nederland? We hadden Hilversum ja, maar dat ging over televisie en dat stond toen zeker, nog ver af van film.

Rob Mieremet/Anefo-Nationaal Archief, CCBY-SA3.0nl

Een doorbraak kwam er met de opnames van 'Een burg te ver' in Nijmegen. De crew voor deze film, die toch wel een beetje een spektakelfilm mag worden genoemd, was neergestreken in Nijmegen en dat was op redelijke afstand van mijn woonplaats. Dus ik volgde mijn passie: gespijbeld van school, in de trein en naar de plek waar men bezig was met de film.

Ik had toch echt gedacht dat ze me met open armen zouden ontvangen. Een onderwijzeres had ooit eens gezegd dat ik met mijn blauwe ogen en lichtblonde haar een 'lievelingetje van Hitler zou zijn geweest in de oorlog'. (Ik weet niet meer wat ik haar had aangedaan om die uitspraak te ontlokken.) Dus daarmee zou ik dé Duitse soldaat kunnen spelen, desnoods als figurant, ergens op de achtergrond.

Met mijn onderkaak op mijn tenen heb ik daar rondgelopen. Acteurs, figuranten, jeeps, catering....en een 'recruitment office'. De voertaal was natuurlijk Engels-Amerikaans, maar daarmee kon ik me net genoeg uit de voeten maken om te vragen of er nog werk was. De dame pakte een kaartenbak erbij en ging alle afdelingen eens na. Nee, op dit moment stond er bij haar niets open....maar misschien bij de keuken.

Ik was inmiddels zo ver dat het mij niet meer uitmaakte, als ik maar iets met de film te maken had. Al was het roeren in de soeppan voor de hongerige troepen(!). Maar ook de kok moest mij teleurstellen, al het werk voor die dag was gedaan, kom morgenochtend maar terug. Tja, dat kon niet. Dus wandelde ik langs houten decorstukken en half-uitgebrande auto's en nam de langste weg van het terrein af.

Toen ik langs een groep mensen in uniform liep, werd er naar me gefloten. Een vrouwtje met een centimeter om haar hals en een dikke bril op wenkte me. "You're late", werd me toegebeten. Ze keek me schattend aan en gaf met een groen uniformjasje en een soort van pofbroek.

Natuurlijk heb ik het gedaan, ook al hoorde ik daar niet. De vrouw werkte mijn lange haren weg in mijn jasje en zette me een pet op. Daarna werd iedereen in een legertruck gedreven en op een veldje in de buurt moesten wij al rennend een stuk of tien keer over een camera (met man er achter) heen springen. We werden daarna weer keurig teruggebracht naar het oude fabriekscomplex dat dienst deed als uitvalsbasis voor de filmcrew.

Bij de 'recruitment office' kreeg iedereen 40 gulden en reiskosten (bij overlegging van een treinkaartje) uitbetaald. Toen ik aan de beurt was trok de dame achter de balie eerst haar wenkbrauw op om daarna met een glimlach en een knipoog het geld op balie te leggen.

Ik heb de scene nooit terug kunnen vinden in de film dus ik ben bang dat het is gesneuveld op de montagetafel. Ik sta ook niet in de rij met figuranten want ik heb nooit mijn naam opgegeven. Wat ik heb is de ervaring, ik heb het meegemaakt, ik heb in een klassieker meegespeeld! Ik heb het verhaal.