Door: Jeroen Geerts
Het is een drama als je zoetjes wilt en melk in je koffie gebruikt. Negen van de tien keer als je koffie bestelt in een restaurant of café krijg je namelijk iets dat gebrouwen is in een top-of-the-bill koffie-automaat. Zo'n ding dat puffend, piepend en stoomwolken blazend één kop koffie bereid, met een schuimlaag. Die schuimlaag wordt er dan vaak ook nog creatief op gedrapeerd, met kaneel of cacao in de vorm van een hartje, bloemetje of soms zelf een tekening van een kat.
Applaus! Maar ik heb al eerder geschreven dat ik veelgebruiker ben en wars van alle pads, cupjes en espresso-machinemengsels. Geef mij maar een kopje filterkoffie, verkeerd als het kan, met zoetjes.
Een extra bijkomend nadeel is nou juist die 'perfecte schuimlaag' op de huidige koffie met melk. Een suikerklontje plons je daar nog wel doorheen, maar een zoetje is een heel probleem. Die blijft op, in of net onder de schuimlaag zitten en bij het roeren lost tie op in de schuimlaag.
Dan heb je dus een extreem zoete schuimlaag en bittere koffie. Bah! Ik maak er dan tegenwoordig ook een gewoonte van om te vragen of ze de zoetjes alvast in het kopje willen doen, vóór ze aan de compositie beginnen. In sommige gevallen (bij bekenden) kan ik dat ook doen met mijn eigen zoetjes.
Maar vaak vergeet ik het of vind ik het niet handig om de ober met twee van mijn eigen zoetjes in zijn hand op pad te sturen naar de koffieautomaat. Dan vraag ik een dik rietje bij mijn koffie.
Een rietje?!? Ja, een rietje. Die zet ik in de koffie, stop mijn zoetjes er in en blaas ze voorzichtig onderin de koffie. (Voorzichtig! De eerste keer had ik de schuimlaag op mijn gezicht, so don't try this at home.) Een deel van de zoetjes is dan opgelost voor ze bij de schuimlaag zijn aangekomen. Goed roeren doet de rest.
Zo kom ik de tijd wel door dat de schuimlaag populair is. Er komt vast wel weer een tijd dat er een gewoon kopje koffie wordt geserveerd met -niet opgeklopte- melk uit een pannetje. Met velletje. Lekker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten