Door Jeroen Geerts
Nu het tijd is voor de uitreiking van filmprijzen in zowel Groot Brittanië als in de Verenigde Staten denk ik altijd weer aan mijn eigen filmoptreden. Film maken was de passie in mijn jeugd. Dus vanaf een redelijke leeftijd probeerde ik iets in die richting te doen, liefst op professionele basis.
In 1976 bestond geen centrale plaats waar film werd gemaakt in Nederland. Nu nog niet trouwens. Wat was ik jaloers op plaatsen als Hollywood en de Pinewood studio's in Engeland. Waarom hadden we zoiets niet in Nederland? We hadden Hilversum ja, maar dat ging over televisie en dat stond toen zeker, nog ver af van film.
Een doorbraak kwam er met de opnames van 'Een burg te ver' in Nijmegen. De crew voor deze film, die toch wel een beetje een spektakelfilm mag worden genoemd, was neergestreken in Nijmegen en dat was op redelijke afstand van mijn woonplaats. Dus ik volgde mijn passie: gespijbeld van school, in de trein en naar de plek waar men bezig was met de film.
Ik had toch echt gedacht dat ze me met open armen zouden ontvangen. Een onderwijzeres had ooit eens gezegd dat ik met mijn blauwe ogen en lichtblonde haar een 'lievelingetje van Hitler zou zijn geweest in de oorlog'. (Ik weet niet meer wat ik haar had aangedaan om die uitspraak te ontlokken.) Dus daarmee zou ik dé Duitse soldaat kunnen spelen, desnoods als figurant, ergens op de achtergrond.
Met mijn onderkaak op mijn tenen heb ik daar rondgelopen. Acteurs, figuranten, jeeps, catering....en een 'recruitment office'. De voertaal was natuurlijk Engels-Amerikaans, maar daarmee kon ik me net genoeg uit de voeten maken om te vragen of er nog werk was. De dame pakte een kaartenbak erbij en ging alle afdelingen eens na. Nee, op dit moment stond er bij haar niets open....maar misschien bij de keuken.
Ik was inmiddels zo ver dat het mij niet meer uitmaakte, als ik maar iets met de film te maken had. Al was het roeren in de soeppan voor de hongerige troepen(!). Maar ook de kok moest mij teleurstellen, al het werk voor die dag was gedaan, kom morgenochtend maar terug. Tja, dat kon niet. Dus wandelde ik langs houten decorstukken en half-uitgebrande auto's en nam de langste weg van het terrein af.
Toen ik langs een groep mensen in uniform liep, werd er naar me gefloten. Een vrouwtje met een centimeter om haar hals en een dikke bril op wenkte me. "You're late", werd me toegebeten. Ze keek me schattend aan en gaf met een groen uniformjasje en een soort van pofbroek.
Natuurlijk heb ik het gedaan, ook al hoorde ik daar niet. De vrouw werkte mijn lange haren weg in mijn jasje en zette me een pet op. Daarna werd iedereen in een legertruck gedreven en op een veldje in de buurt moesten wij al rennend een stuk of tien keer over een camera (met man er achter) heen springen. We werden daarna weer keurig teruggebracht naar het oude fabriekscomplex dat dienst deed als uitvalsbasis voor de filmcrew.
Bij de 'recruitment office' kreeg iedereen 40 gulden en reiskosten (bij overlegging van een treinkaartje) uitbetaald. Toen ik aan de beurt was trok de dame achter de balie eerst haar wenkbrauw op om daarna met een glimlach en een knipoog het geld op balie te leggen.
Ik heb de scene nooit terug kunnen vinden in de film dus ik ben bang dat het is gesneuveld op de montagetafel. Ik sta ook niet in de rij met figuranten want ik heb nooit mijn naam opgegeven. Wat ik heb is de ervaring, ik heb het meegemaakt, ik heb in een klassieker meegespeeld! Ik heb het verhaal.
In 1976 bestond geen centrale plaats waar film werd gemaakt in Nederland. Nu nog niet trouwens. Wat was ik jaloers op plaatsen als Hollywood en de Pinewood studio's in Engeland. Waarom hadden we zoiets niet in Nederland? We hadden Hilversum ja, maar dat ging over televisie en dat stond toen zeker, nog ver af van film.
 |
| Rob Mieremet/Anefo-Nationaal Archief, CCBY-SA3.0nl |
Ik had toch echt gedacht dat ze me met open armen zouden ontvangen. Een onderwijzeres had ooit eens gezegd dat ik met mijn blauwe ogen en lichtblonde haar een 'lievelingetje van Hitler zou zijn geweest in de oorlog'. (Ik weet niet meer wat ik haar had aangedaan om die uitspraak te ontlokken.) Dus daarmee zou ik dé Duitse soldaat kunnen spelen, desnoods als figurant, ergens op de achtergrond.
Met mijn onderkaak op mijn tenen heb ik daar rondgelopen. Acteurs, figuranten, jeeps, catering....en een 'recruitment office'. De voertaal was natuurlijk Engels-Amerikaans, maar daarmee kon ik me net genoeg uit de voeten maken om te vragen of er nog werk was. De dame pakte een kaartenbak erbij en ging alle afdelingen eens na. Nee, op dit moment stond er bij haar niets open....maar misschien bij de keuken.
Ik was inmiddels zo ver dat het mij niet meer uitmaakte, als ik maar iets met de film te maken had. Al was het roeren in de soeppan voor de hongerige troepen(!). Maar ook de kok moest mij teleurstellen, al het werk voor die dag was gedaan, kom morgenochtend maar terug. Tja, dat kon niet. Dus wandelde ik langs houten decorstukken en half-uitgebrande auto's en nam de langste weg van het terrein af.
Toen ik langs een groep mensen in uniform liep, werd er naar me gefloten. Een vrouwtje met een centimeter om haar hals en een dikke bril op wenkte me. "You're late", werd me toegebeten. Ze keek me schattend aan en gaf met een groen uniformjasje en een soort van pofbroek.
Natuurlijk heb ik het gedaan, ook al hoorde ik daar niet. De vrouw werkte mijn lange haren weg in mijn jasje en zette me een pet op. Daarna werd iedereen in een legertruck gedreven en op een veldje in de buurt moesten wij al rennend een stuk of tien keer over een camera (met man er achter) heen springen. We werden daarna weer keurig teruggebracht naar het oude fabriekscomplex dat dienst deed als uitvalsbasis voor de filmcrew.
Bij de 'recruitment office' kreeg iedereen 40 gulden en reiskosten (bij overlegging van een treinkaartje) uitbetaald. Toen ik aan de beurt was trok de dame achter de balie eerst haar wenkbrauw op om daarna met een glimlach en een knipoog het geld op balie te leggen.
Ik heb de scene nooit terug kunnen vinden in de film dus ik ben bang dat het is gesneuveld op de montagetafel. Ik sta ook niet in de rij met figuranten want ik heb nooit mijn naam opgegeven. Wat ik heb is de ervaring, ik heb het meegemaakt, ik heb in een klassieker meegespeeld! Ik heb het verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten