Door: Jeroen Geerts
In 2003 hebben we hem opgeruimd. Populair gezegd: niet omdat het moest, maar omdat het kon. Een wasmachine die ik van mijn ouders had gehad. Die had al jaren dienst gedaan bij hen en daarna nog vele jaren bij mij.
Een foto van de wasmachine heb ik niet kunnen vinden, ik vond wel een filmpje dat iemand van een soortgelijke wasmachine uit die tijd heeft opgenomen. Vooral het geluid van de tijdklok aan het eind van het filmpje is heel herkenbaar.
Verschillende keren is de sluiting van de deur afgebroken. Dat resulteerde in het openspringen van het deurtje en het eruit spuiten van alle water en sop. Gelukkig stond het ding in de badkamer. Reparatiekosten: 3 gulden 50 en een kwartiertje prutsen. Ook heb ik nog een keertje de tijdklok vervangen. Dat koste me wel 25 gulden. De rubberen afsluitring van de deur: 9 gulden 50.
Talloze keren is hij meeverhuisd naar een nieuw adres. Van begane grond naar begane grond, naar 4-hoog en weer naar begane grond. 30 jaar lang. Zonder de bullshit van 'stabilisatieblokken' en 'verhuisbeugels'. In 2003 konden we een nieuwe wasmachine kopen. Niet omdat de ßoppas kapot was, nee, omdat we dat mooi vonden. De ßoppas ging naar een vriendin van ons. Of hij nog leeft en wast? Geen idee. Als ik de digitale piepjes hoor van de huidige wasmachine die me verplicht om 3 minuten te wachten voor ik de deur open kan doen, verlang ik toch wel weer een beetje terug naar die ßoppas.
De nieuwe machine hebben we gekocht in een online winkel. Lekker makkelijk: bestellen, bezorgen, laten aansluiten, klaar. Dat deed V&D ook, maar de trouw die mijn ouders hadden ontwikkeld voor dit warenhuis ontbrak bij mij. Noem het gemakzucht.
De ondergang van V&D is dus mijn schuld. Of in ieder geval dan toch een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten