Boze Buurman

Door Jeroen Geerts
Als ik zo op het internet struin, lijkt het wel of iedereen vroeger  een boze buurman heeft gehad. De briljante benaming, vermoedelijk ontsproten aan het fantastische brein van Annie M.G. Smidt, werd opgevoerd in de "Ja zuster, Nee zuster" serie die in de jaren 60 werd uitgezonden. 

Ik kon me heel erg inleven in de 'boze buurman' perikelen, want ik had er twee! Zowel bij mij thuis in de Rhenenstraat als bij de tante in de Werkhovenstraat, waar ik veel verbleef, waren buurmannen die het niet hadden op kinderen en vooral niet op het lawaai dat die produceerden. 
De Mercedes van de Boze Buurman in 1972
(foto: Dienst Stadsontwikkeling Den Haag)

Bij mijn tante thuis ging het om een ouder echtpaar dat getraumatiseerd uit de oorlog was teruggekomen, na jaren in een jappenkamp te hebben gezeten in Indonesië. Ze sloten zich helemaal af van de buitenwereld, ze hadden met niemand contact, ze woonden er voor hun rust. En dan komt er zo'n stel tantes naast ze wonen met neefjes die allemaal lawaai maken. 

Dat lawaai varieerde. Lawaai dat werd geproduceerd voor een van de familiehoorspelen zoals de echo die moest worden opgenomen als iemand met een schreeuw uit het vliegtuig sprong.... In het trappenhuis bij mijn tante was de echo fantastisch. Dus werd alles opgesteld voor de opname. Lange verlengsnoeren, een bandrecorder, microfoon en mensen die deze spullen rap weer naar binnen brachten na de opnames. Mijn broer schreeuwde, de opname werd gemaakt en iedereen rende naar binnen, al dan niet met onderdelen. Vlak daarna zwaaide de deur van de buurman open en keek de man met een boze blik het trappenhuis in om te zien wat er aan de hand was. Dit kon natuurlijk worden gevolgd achter het gordijntje van de voordeur van mijn tante. 

Ander lawaai dat niet werd geapprecieerd waren de slecht gesmeerde onderdelen van mijn trapauto. Het apparaat was door mijn vader bedacht en gebouwd en was van alle broers boven mij geweest. Tegen de tijd dat hij bij mij aankwam was hij al flink versleten, zoals zoveel van mijn spullen. Piepend en krakend ging ik door de bocht op het gezamenlijke pleintje achter het huis van mijn tante. Dan kon de buurman zomaar aan het hek van zijn tuin komen staan om mij naar binnen te jagen. Mét zwaaiende vuist. Maar dat pikte mijn tante toch niet. Ik weet nog dat ze door de heg heen de buurman er verbaal van langs gaf. Hij moest mij met rust laten. Maar ja, de toon was gezet. Ik durfde haast niet meer buiten te spelen. 

Ook thuis bij mijn ouders hadden we een 'boze buurman'. Geen traumageval volgens mij, al zal iedereen in die tijd wel een tik van de oorlog hebben opgelopen. Als we in de tuin aan het ballen waren en de bal ging over de schutting dan was tie weg, of hij kwam kapot gesneden terug. 

Deze man wilde ook niet dat er op de stoep voor ons huis werd gevoetbald. Daar stond namelijk zijn pronkstuk aan de weg geparkeerd. Een blauwe Mercedes die we toen al een oldtimer noemden. Prachtig gepoetst, geen krasje of deukje te bekennen. Hij moet verschrikkelijk bang zijn geweest dat er een bal op terecht zou kunnen komen. Iedereen die met een bal aan het spelen was werd dan ook weggejaagd. 

Ik had echter een zwager die van voetballen hield en het ook wel leuk vond om een beetje te provoceren. Bij een van zijn bezoeken wilde hij met mij voetballen en ondanks mijn waarschuwingen, aan de voorkant op de stoep. Het duurde niet lang of de buurman stond buiten om ons weg te jagen. Ik rende natuurlijk naar binnen en door het raam kon ik een heftige discussie volgen waarbij mijn zwager zich écht niet liet wegjagen. Het zal er op neer zijn gekomen dat hij de buurman er even aan herinnerde, dat het openbare trottoir toch echt niet van hem was. 

Het zijn dingen die je je tegenwoordig niet meer kan voorstellen. Een boze buurman zal niet zo snel meer kinderen wegjagen uit angst door pa of ma in mekaar te worden geslagen. De bal stuksnijden levert in het gunstigste geval een juridische aanklacht op of een aangifte van vernieling bij de politie. In minder gunstige gevallen liggen je ruiten er uit, of erger. Traumagevallen worden eerder weggepest dan min of meer getolereerd en een beetje geholpen. 
De boze buurman sterft uit. 



Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Trouw

Door: Jeroen Geerts                                                                    
Ik heb het al vaker gezegd: we zijn watjes. Sterker, de hele familie bestaat uit watjes! 

Als wij op vakantie zijn en we komen een goede ontbijttent tegen dan gaan we daar misschien nog een keer naar toe. Niet veel vaker. Het gevaar is namelijk dat zo'n tent er op gaat rekenen dat je komt en allerlei speciale dingen voor je regelt en je wilt vrijheid op vakantie, toch?


Je hebt speciale wensen voor een eitje op je brood en de eigenaar doet zijn uiterste best om die wensen te vervullen. Helemaal trots is hij als je aangeeft dat je tevreden bent. Als je dat twee dagen volhoudt, staat de derde dag je wens al op tafel als je aan komt lopen. Dan breekt mijn hart en kunnen we eigenlijk niet meer naar een ander toe voor het ontbijt. Zoveel service!

Zo zit je voor je het weet aan een vaste plek voor je ontbijt (en wordt er zelfs iemand van het terras gestuurd als je aan komt lopen) en heb je je middageten in een strandtent waarvan de eigenaar op de eerste dag van je bezoek speciaal op de motor brood gaat halen omdat je allergisch bent voor de zaadjes op zijn oorspronkelijke brood.

Het zit in de familie. Toen mijn oom overleed bleek dat hij na het stoppen met roken van sigaren jaren door is blijven gaan met het kopen ervan. Hij vond het zo zielig voor de sigarenboer dus haalde hij elke week zijn standaard bestelling van twee dozen. We vonden een hele bergkast vol met sigaren.

Soms is het ook wel eens misgegaan. Bij een van de bezoeken aan een pizzeria in de buurt van mijn toenmalige werk, waar ik bijna elke vrijdag kwam, werd bij binnenkomst meteen de garnalencocktail gemaakt die ik altijd als voorgerecht at. Toen de serveerster vroeg wat ik wilde eten zei ik: "Mmmmm....doe maar de gebakken champignons vooraf".  De kok heeft die garnalencocktail uiteindelijk maar zelf opgegeten en nooit meer geanticipeerd.

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Gong

Door Jeroen Geerts                                                        
Beng! De klank van de gong klinkt over het goedgevulde terras. Een paar mensen glimlachen maar de meesten kijken wat verbaast om zich heen om uit te vinden waar het geluid vandaan komt. 

Nog een keer. Beng! En weer. Beng! Een paar mensen op het terras gniffelen wat. Wij vragen ons toch echt af wat voor geluid dat is en waarom een paar mensen naarmate het vaker achter elkaar klinkt steeds harder gaan lachen.

Uiteindelijk halen we onze schouders op. Het zal wel iets Grieks zijn, zoals de veel-tonige klanken van de kerkklokken op vrijdagavond, zaterdag en zondag. Hoe krijgen ze toch het geluid van een kathedraal uit een orthodox dorpskerkje, denk je dan. Bij nader onderzoek blijkt dat heel eenvoudig: een grote versterker, speakers in de toren en een cd-speler. Geen klok te bekennen in de klokkentoren bij ons in de buurt.

"Ik heb gister iets verkeerds gegeten" zeg ik tegen Mar. Ik loop over het terras naar de WC. De Grieken zijn de uitvinders van het riool, maar sinds de aanleg eeuwen geleden, hebben ze er ook niets meer aan verbeterd. Zoals bijna overal moet je ook hier je WC papier in de papierbak gooien die naast de pot staat. Ze zeggen dat het moet om te voorkomen dat de riolering verstopt raakt en riooltanks alles te slecht verteren.

Beng! De metalen deksel van de papierbak slaat bij het opengaan tegen de muur en produceert het gong geluid. Nu snap ik de gniffelende reacties op het terras. Ik ben nu ook deel van het geheime genootschap dat aan het aantal malen gonggeluid kan horen hoe de stoelgang er vandaag voorstaat.  

Tussen de tafeltjes ga ik met een rood hoofd terug naar Mar, meewarig gevolgd door enkele deelgenoten. "Hier wil je niet naar de WC", zeg ik haar. "Ik leg het straks wel uit".

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Schoenen (in het buitenland)

Door Jeroen Geerts                                        
Kennissen vragen zich soms af waarom er altijd een paar oude schoenen in mijn achterbak ligt. (Mensen die mij kennen nemen de moeite al niet meer om dit te vragen, ze berusten in het gegeven.)

Het komt door een 'zakelijk' bezoekje aan Engeland, ergens in het begin van de jaren negentig. Om kennis te vergaren over het functioneren van regionale omroepen in het Britse koninkrijk, bezocht ik samen met een collega Londen en Norwich om een  indruk te krijgen van de omroepen daar. 



Ondanks dat de regionale omroepen allemaal centraal onder de landelijke BBC vallen is de onafhankelijkheid tot in de puntjes geregeld. Ik zie nog de verbijstering op het gezicht van de plaatselijke hoofdredacteur in Norwich, toen ik vertelde dat wij als omroep gebruik maakten van een Algemeen Nederlands Persbureau (ANP) dat een selectie van landelijk en internationaal nieuws naar ons toestuurde. Een Gotspe! (volgens hem.) Hij had zélf abonnementen op alle landelijke en internationale persbureaus en maakte zélf een keus. 

Het was leuk om te zien en mee te maken. In die tijd was ik nog erg nonchalant. (Nu nog maar ietsjes minder trouwens.)  De kleren die ik aanhad, een extra setje van alles en voldoende ondergoed,  dat was het voor die paar dagen. 

Toen ik in Londen rondliep op pad naar Radio London gebeurde het: een van mijn schoenen scheurde in tweeën. Ach, denk je dan, even een soort van schoenenreus opzoeken en en nieuw paar kopen. Maar ondanks de wereldstad die Londen is, was er geen schoenenwinkel te vinden met betaalbare schoenen. Zelfs op de markt in de buurt waren alleen hele dure merk-dingen te koop. Ook toen al had de hoofdstad van Brittanië de naam extreem duur te zijn. 

Uiteindelijk vonden we een kraampje met zomerschoenen. Ik kwam zoiets toevallig laatst tegen. Die blauw/wit gestreepte sloffen met een rood randje van onderen. Daar heb ik dagen mee rondgelopen en heb ik alle bedrijfsbezoekjes mee afgelegd. Ik moet wel heel excentriek overgekomen zijn. Zeker omdat het pas februari was.  .



Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Je kunt me ook volgen op: