Door: Jeroen Geerts
Ik kijk nooit naar soaps. Ik vind er niks an en het boeit me absoluut niet. Is dat me met de paplepel ingegoten? Neuh!
Mijn moeder wilde vroeger met alle geweld naar Peyton Place en de moeder van alle Engelse soaps: 'Coronation Street' kijken. Dat moest. Niet omdat ze het interessant vond, maar omdat ze mee moest kunnen praten op haar werk.
Natuurlijk slikten we dat voor zoete koek, maar als ik er nu over nadenk.......ik geloof er niets van. Soaps golden toen ook al als geestdodend en vielen in de categorie stripverhalen. Daar werd je alleen maar minder intelligent van, zo vonden de intelligentsia.
Nu wilden mijn ouders graag naar intelligentsia luisteren, maar ze niet tot elke prijs volgen. Dus liepen we een beetje langs het randje. Mét excuses. We keken naar Peyton Place en Coronation Street en wij, kinderen, mochten stripverhalen lezen. Ik kreeg zelfs de bijbel in stripvorm in de hoop dat er in ieder geval op deze manier iets beleef hangen. Een strip met een scheldende Petrus: 'Potjandorie' ik zie het nog op mijn netvlies gebrand staan.
Nu zullen velen denken dat 'The Bold and the Beautiful' of 'As the world turns' de langstlopende soap is, maar dat is toch écht Coronation street. Deze serie is begonnen in 1960 en één personage speelt er vanaf het begin in mee, Ken Barlow. De goede man is inmiddels 84 en doet nog steeds mee.
Maar ik kijk nooit. Het boeit me niet en het is onderhand een principe geworden. Ik heb nooit langer naar een soap gekeken als de tijd die nodig is om door te zappen. Ben ik trots op. Uhhhhhh, waarom schrijf je er dan een blog over? Omdat ik er over mee wil praten natuurlijk!
