Jeroen Geerts: mei 2015

Souvenirplek

Door Jeroen Geerts

Niemand zal ooit toegeven dat ze 'm hebben, maar iedereen heeft wel een plek voor goedbedoelde rotzooi (wij niet hoor!)

Je kent de spullen wel die je krijgt als iemand van een lange reis terugkomt en waarvan je dan denkt "Wat dacht je toen je dit voor mij kocht?" Auw, pijnlijk, je zegt er natuurlijk niets van, maar aanvaard het in dank. Na enige tijd (weken) gaat het in de kast en nog wat later (maanden) verdwijnt het naar zolder. Jaren later gaat het bij de grote schoonmaak naar de recycling.

Nu mijn moeder al jaren dood is kan ik wel vertellen hoe zij er mee omging. Ook zij kreeg goedbedoelde rommeltjes en souvenirs van visite. Het kreeg een ereplek op de kast en werd bejubeld in het gesprek dat volgde.

Na vertrek van de gasten verdween het voorwerp van óp de kast naar ín de kast. Die kast was namelijk gereserveerd voor goedbedoelde voorwerpen. Waar Wim Sonneveld een Rododendron voor nodig had, deed mijn moeder dit met een kast.

Bij gebrek aan geheugen training voor 50 plussers (toen had je nog geen omroep Max) bekwaamde mijn moeder haar geheugen door het feilloos plaatsen van voorwerpen óp de kast bij aanstaand bezoek. Zij wist precies wat ze van wie gekregen had en dat stond dan ook netjes óp de kast als deze gasten kwamen.

Na lange tijd werd er weleens wat afgevoerd (gewoon in de prullenbak, de recycling bestond nog niet) en dat was dan 'kapot gevallen' of iets dergelijks, als er al naar gevraagd werd.

Ik moet zeggen dat ik wat meer op mijn vader lijk. Hij kreeg eens een klein kniptangetje voor zijn verjaardag van een familielid die het niet zo breed had. Na afloop van de verjaardag zei hij: "Wat moet ik nou toch met zulk speelgoed?" En de kniptang werd vervolgens aan mij gegeven. Toch een soort recycling...

Lekke band

Door Jeroen Geerts
Onderweg naar huis merk ik het al. Dat nare gevoel dat de achterkant van de auto je probeert in te halen, in de bochten naar rechts. Naar links is er niks aan de hand. Ach, denk ik, een lekke band. Het is al jaren geleden dat ik een lekke band heb gehad. Toen heb ik die band helemaal kapot gereden omdat ik het domweg nauwelijks in de gaten had. De Audi A4 waar ik in reed was zo stabiel dat hij zelfs met een lekke band aan de voorkant nauwelijks afwijkingen vertoonde. Toen ik erachter kwam was de band al helemaal naar de filistijnen.

Ik heb wel een keer gehad dat een collega mijn auto op het midden van de rotonde had gereden omdat hij die over het hoofd had gezien. Eigenlijk was alleen de band lek, zo zei hij. Ik naar de garage, autosleutel ingeleverd en gevraagd of ze de band die achterin lag wilden repareren. Even later kwam de garagehouder met een grote lach op zijn gezicht en een aan stukken gescheurde band om een verfrommelde velg de wachtkamer binnen. Ik had natuurlijk nog niet achterin gekeken.

Bij mijn huidige goedkope monstertje (Peugeot 206, 1.4 diesel) blijkt de achterband helemaal leeg te zijn als ik thuiskom. Ook de stabiliteit van dit autootje valt me heel erg mee, ik merkte er niet veel van. Vervolgens het wiel gewisseld voor het thuiskomertje (een smal bandje) en naar benzinepomp om er wat meer lucht in te blazen. Het lijkt er op dat inderdaad alleen de zon nog voor niks opgaat. Ik moet 1 euro betalen voor lucht in mijn band. Één euro! En dan was de lucht nog niet eens gebakken! We zijn helemaal van god los!

Dan gaat de zoektocht beginnen voor de reparatie. Want als je een tuinset, een bijzettafel of een auto wilt kopen op Hemelvaartsdag dan kan dat, maar ondanks alle progressieve wetgeving omtrent de vrijheid van openingstijden in ons land is er geen garage open. En morgenochtend vroeg moet ik iemand naar Schiphol brengen.

Dus rijdt ik rondjes in een Haagse wijk waar allerlei kleine garages zitten, in de hoop er eentje aan te treffen die open is. Die vind ik. Een Russische man (hij leek een beetje op Poetin) is gewoon aan het werk. Na een beetje handen en voetentaal, al wijzend op de thuiskomer onder de auto, pakt de man mijn band en wil hem wel maken voor een tientje.

Als hij de band oppompt verschijnt een klein scheurtje aan de rand van het profiel. 'Kan niet maken, moet nieuwe band' zo roept Poetin. Nieuwe banden heeft tie niet, dus 'kapotte band gaat weer in auto'. Na nog drie rondjes in de wijk en een vrolijk zwaaiende Poetin elke keer als ik langskom, geef ik het maar op.

Dan maar met de volgeladen auto op het thuiskomertje, rustig aan naar Schiphol. Er zit niks anders op. Ik moet ondertussen denken aan een legendarische lekke band bij de auto van mijn ouders. 'Hij hobbelt een beetje', zo zegt mijn moeder bij thuiskomst. Het was al bijzonder dat ze in de auto reed want ondanks dat ze een zwaar bevochten rijbewijs had (talloze keren examen gedaan) wilde mijn vader eigenlijk niet dat mijn moeder in de auto reed. Mijn vader haalde zijn schouders op, maar een paar dagen later vertelde hij toch ook dat de auto wat hobbelde.

Bij controle bleek dat in een van de banden een naaldhak van wel een centimeter of 8 stak, helemaal in de band gedreven. Alleen de achterkant was nog zichtbaar. Hij sloot kennelijk zo goed af dat de band ook bijna niet leegliep. Nu was mijn vader leraar autotechniek, dus zou je verwachten dat hij wel door zou hebben dat er iets mis was. Of zou hij stiekem een vrouw op naaldhakken hebben aangereden?

Schoenen

Door Jeroen Geerts

Ik leef samen met een soort Imelda Marcos. Dat was de vrouw van de voormalige dictator van de Filipijnen en vooral bekend vanwege haar enorme collectie schoenen. Nou, hier in huis is het niet veel anders.

Waar ik erom bekend sta dat ik moeilijk dingen weggooi, is Marja inmiddels bekend om haar collectie sandalen van Birkenstock. Deze soort sandaal loopt lekker voor haar werk en kan er ook goed tegen om nat te worden.

Maar zelf de meest degelijke schoen verslijt. Afscheid nemen van de schoenen is echter een groot probleem. Kortom, er staan een hele hoop versleten Birkenstocks op de kleedkamer van Mar. Verschillende soorten. In alle kleuren, zodat ze passen bij het uniform waar voor gekozen wordt.

Bij een groen uniformjasje hoort een groen T-shirt en groene Birkenstocks. Het gaat nog verder: er is zelfs een groen sigarettendoosje (Betty Boop) en een groene aansteker (Betty Boop).

De sandalen vindt ze overal. Op internet, via een buitenlandse website en ook een keertje toen we in België waren. Een winkel met alleen maar Birkenstocks. De verkoper was een beetje raar en in de winkel uit het begin van de vorige eeuw, waren de schoenendozen van de grond tot aan het plafond opgestapeld. Zo'n winkel waarvan de eigenaar werkelijk alles precies wist te staan. Ook in Duitsland liepen we een keer tegen zo'n speciaalzaak aan. Ook hier een rare man die constant tegen zichzelf aan het praten was. Je kreeg er een kriebelig gevoel van in je nek. Hij kon niks vinden wat we vroegen en werd steeds bozer op zichzelf. Op een gegeven moment zijn we maar weggegaan. We kregen het gevoel dat als we nog langer bleven, dat de man dan met een kettingzaag van achteren zou komen.

Laatst waren we in de dorps-schoenenwinkel om een paar nieuwe sandalen te kopen. Mar had oude, versleten modellen aan. Ze paste de nieuwe, die bleken goed te zitten. Ik zei tegen de verkoopster dat ze de sandalen aan zou houden, pakte de versleten exemplaren en gooide deze in de prullenbak.

Mar beet op haar onderlip. Keek tijdens het betalen elke keer even naar de prullenbak, maar liet ze er toch maar in zitten.

En anno 2017 gaat het....een beetje beter....ze heeft ze er in laten liggen...

Frustratie van de herhaling

Door Jeroen Geerts

Nog voor ik zwemles op school kreeg hadden mijn ouders mij al op zwemles gedaan bij het zwembad aan de Escamplaan in Den Haag. Ik werd keurig gebracht en weer opgehaald. Met zo'n eerste les, waar alle ouders ook nog eens aan de kant staan te kijken hoe de kinderen met grote schroom in het water springen, je kent het wel. Vanaf de tweede les werd het wat serieuzer.

Foto: Erasmus MC

Je wordt klaargestoomd voor het eerste zwemdiploma, oftewel diploma A. Alleen moet er ergens in de communicatie naar mijn ouders iets verkeerd zijn gegaan. Op een gegeven moment stond ik weer aan de kant, met allerlei ouders om mij heen (niet de mijne) en plonsden we weer in het water onder luid gehuil van sommige kinderen die niet durfden. Ook waren er allemaal andere kinderen die ik niet van de weken ervoor kende.

Je denkt dan dat het er bijhoort en gaat weer opnieuw leren. Toen ik echter enige tijd later werd afgezet door mijn vader, het zwembad binnenliep en ik er wéér allemaal nieuwe kinderen met zenuwachtige ouders zag, toen dacht ik: "Nee, niet nog een keer!" Ik hield mijn jas aan, vroeg aan de badmeester wat er aan de hand was en begreep dat 'de nieuwe groep' vandaag begon.

Ik ben lopend naar huis gegaan. Mijn moeder boos omdat ik dit niet meteen bij de eerste herhaling had gedaan, mijn vader boos omdat het zwembad toch ergens een steekje had laten vallen om dit zomaar door te laten lopen.

Het positieve was dat ik de kracht van de herhaling ontdekte. Ik liep later op school moeiteloos door zwemdiploma A en B en liep pas bij C vast omdat ik niet durfde te duiken. (Dat is later goedgekomen door een enorm mooie zwemjuffrouw die mij op mijn zeventiende efkes daarbij hielp in het Brabantse vrijetijdsbad.)

Ook leverde het mij de traumatische boosheid en frustratie op bij een onaangekondigde herhaling. Telkens als ik we op TV een programma leuk vinden worden we plotseling, zonder aankondiging, geconfronteerd met herhalingen. Soms betreft het programma's die een of twee weken ervoor óók al zijn uitgezonden. Ik kan me daar enorm aan ergeren. Bah! Maak duidelijk dat een programmaserie is afgelopen en dat het een herhaling betreft. Omroepen weten toch ook prima de komst van nieuwe afleveringen te communiceren?

'Boven de schuifdeuren'

Door Jeroen Geerts

Papa heeft nooit veel verteld over zijn activiteiten in de tweede wereldoorlog. Wat ik weet, weet ik van mijn moeder en tante. Mijn moeder hield een dagboek bij in de oorlog en het stuk over de hongerwinter is indrukwekkend.

Ook wordt beschreven hoe mijn vader zich samen met de buurman verstopte 'boven de schuifdeuren'. In de Haagse portiekwoning waar ons gezin destijds woonde was een loze ruimte boven de kasten en schuifdeuren, tussen de voor en achterkamer. Grappig was dat dit ook werd besproken in een documentaire met Kees van Kooten, waarin Van Kooten zijn ouderlijk huis bezocht, een paar honderd meter van het oude huis van mijn ouders vandaan. (kijk op 7:42) Ook zijn vader zat 'boven de schuifdeuren' en volgens Van Kooten deed half Den Haag dat om niet naar Duitsland te worden afgevoerd.

Mijn moeder beschrijft hoe mijn zus (toen 3 jaar) ooit bijna de verstop-plaats had verklapt door hard te gaan lachen toen mijn moeder de officieren die het huis doorzochten wat op de mouw speldde.

Wat mijn vader in de oorlog verder heeft gedaan is mij niet duidelijk geworden. Een paar anekdotes zijn mij bijgebleven: op de verjaardag van Prins Bernhard heeft mijn vader een Duitser of NSB-er tegen de grond geslagen omdat die vond dat mijn vader op die dag géén witte anjer in zijn knoopsgat mocht dragen.

Direct na de oorlog nam mijn vader deel aan een van de verzetsgroepen die 'verraders' thuis ophaalde. Daarbij hoorden ook vrouwen 'die het met de Duitsers hadden gedaan'. Daarvan zei hij altijd dat die door zijn groep niet meer dan een uitbrander kregen. Hij wilde niets weten van de verschrikkelijke dingen die deze vrouwen door sommige mensen werd aangedaan.

Ik ga er van uit dat mijn vader meer gedaan heeft dan hij wilde vertellen. Als ik vroeger keek naar oud-verzetsstrijders, die op televisie het hoogste woord hadden, werd ik daar altijd een beetje misselijk van. Ik ben er van overtuigd dat juist de mensen die je nooit hoorde, het meeste hebben gedaan en op een dag als vandaag dan ook de meeste eer verdienen.