Copycat

Door Jeroen Geerts                                                                                                                                                                                               

Nederlands Drama wordt steeds populairder. Nu is er vlak voor de zomer weer een nieuwe Nederlandse serie gestart, De Jacht. Geprogrammeerd op een tijd dat er weinig gelijksoortig tegenover staat op andere zenders, heeft SBS6 gekozen voor scoren zonder vechten.  

Het is een spannende thrillerserie die lekker wegkijkt. Ik vind het altijd zonde als een serie met meerdere afleveringen tegelijk voorgeschoteld wordt. Natuurlijk zou ik het liefste hebben dat ik op een website van De Jacht gewoon kan kiezen voor een aflevering, als ik daar zin in heb en die dan betaald of met reclame kan kijken wanneer ik wil, maar het is nu eenmaal gemaakt voor traditionele TV. 

Je moet even geduld hebben en wachten tot het verhaal van De Jacht op gang komt. De voornamelijk Amerikaanse traditie van een pilot-aflevering waarin je de achtergrondverhalen kan stoppen, is hier niet gebruikelijk. Dus in de eerste afleveringen zit je naast het te volgen verhaal ook nog vol vraagtekens over de verkniptheid van de hoofdrolspelers.  

Net als bij haar vorige hitserie, Celblok H, heeft SBS (en productiebedrijf Talpa) leentjebuur gespeeld in Scandinavië. Waar we vroeger met veel ontzag naar de kwaliteit van Brits televisiedrama keken, is nu Scandinavië helemaal de bom. Ik noemde al Celblok H, maar ook Occupied (FOX) en diverse populaire KRO detectives zijn uit dat land afkomstig. 


Bij de Nederlandse remake van De Jacht lijkt ook veel naar uiterlijke overeenkomsten gezocht te zijn. Dat is goed te zien bij de vergelijking van 'onze' hoofdrolspeelster Loes Haverkort met Chloë Sevigny in het origineel. Ook het uiterlijk van Fedja van Huet komt vreemd genoeg redelijk overeen met de Scandinavische acteur James D'Arcy. Dit fenomeen is al eerder vertoont. Als je stukken ziet van de originele Celblok H, dan valt je ook onmiddellijk de overeenkomsten in uiterlijk van de acteurs in de Nederlandse versie op. 


Na twee afleveringen van De Jacht is het duidelijk dat er een mooie, nieuwe en spannende serie op de buis is verschenen. Ik geef geen clou weg als ik zeg dat 'de goeden altijd overwinnen' maar wil zeker benadrukken dat de spanning er uiteindelijk goed in zit. 

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 



Delivered by FeedBurner

Over de rand gekiept

Door Jeroen Geerts                                                                      

Met het kleine beetje cultuurgeschiedenis waaraan ik heb gesnoven, heb ik een ding geleerd: cultuur is vaak afhankelijk van de omstandigheden. Zoals flats ontstaan als je weinig ruimte hebt, zo worden dingen gebruikelijk door de omstandigheden ter plaatse.



Een paar jaar geleden waren we op Karpathos, een klein Grieks eiland dat tussen Kreta en Rhodos ligt. Zo'n eiland waar je met een auto in één dag alles gezien hebt. Heerlijk rustig, niet erg toeristisch en zeer gemoedelijk. Geen binnenwippers (uitsmijters die je naar binnen proberen te praten bij restaurants) en het advies om je sleutels in het slot van huurauto te laten zitten zodat je hem overal kan parkeren. Als hij in de weg staat dan zetten ze hem wel even aan de kant. 

Bij de hoofdstad van Karpathos was een kleine begraafplaats, hoog op de klif met zoals gebruikelijk, een harde rotsachtige bodem. De begraafplaats was zeer klein. We zagen eigenlijk alleen redelijk recente graven. Bij het ontbreken van een crematie-cultuur (streng katholiek, dus ritueel verbranden is er niet bij) moet er toch een oplossing zijn gevonden voor het ruimte gebrek. 

Dat was er ook: snelle roulatie. Bij een blik over de rand van de afgrond zagen we de marmeren grafstenen langs de helling liggen. Kennelijk waren de stenen naar beneden gegooid en daar stukgevallen op de rotsen. In een apart gebouwtje stonden kistjes opgestapeld met foto's er op geplakt. Eerst denk je dan nog dat er vast persoonlijke bezittingen in de kisten zitten. 

Bij navraag bleek dat de oudste graven geruimd worden zodra er ruimte nodig is. (Overigens hoort dit ook volgens het Grieks-Orthodoxe geloof) Nou ja, de graven van de armen dan toch wel zeker. De grafstenen worden als in een soort ketelbinkie -1,2,3 in Godsnaam- over de rand van de afgrond gekiept, want dat brengt geluk. De familie wordt opgetrommeld en die mag de beenderen van de overledene opgraven en in een kistje doen voor in het herdenkingsgebouwtje. Efficiënt. Dubbel opgeruimd staat netjes. 

Ik heb dan wel met de familie te doen. Bij het ruimen van de graven achter onze tuin (we wonen naast een begraafplaats) hoorde ik regelmatig een van de werkmannen roepen: "Zo, die is goed gebleven!" en daar ging het om graven van meer dan 40 jaar oud. Wat zouden ze bij zoiets in Karpathos doen?

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 



Delivered by FeedBurner

Loco

Door Jeroen Geerts                                                          

"Ohhh, kijk eens wat een mooie daar aan komt", roept Mar terwijl we op het terrasje in Skiathos een ontbijt zitten te verorberen. Ze is helemaal weg van klassieke Peugeots en er komt een Peugeot 404, stationwagen aangereden door de winkelstraat.
Skiathos, 15 juni 2015

Hij is in redelijke uiterlijke staat voor Griekse begrippen. Die hebben niet zoveel met klassieke auto's, het moet vooral functioneel zijn. 

Snel maakt Mar een foto van de auto, waarvan de motor inmiddels is afgeslagen en niet meer wil starten. Een paar mannen in nette pakken duwen hem verder, tegen de helling op. 

Met de fotocamera in de aanslag staan we klaar om nog meer beeld te schieten van de bijzondere auto. En hoe bijzonder is hij. 

Ik zie wat afkeurende blikken van voorbijgangers en kijk nog eens goed. Als de wagen voorbij wordt geduwd zien we dat achter in de auto een lijkkist ligt. De mannen die duwen zijn duidelijk gekleed voor een begrafenis. Een oud vrouwtje, geheel in het zwart roept "βλάκας!" naar ons. (Debiel!)

Snel bergen we de camera op en proberen enig respect uit te stralen als de Peugeot voorbij wordt geduwd, tevergeefs natuurlijk. Even later lukt het om (achteruit de helling af, in de drukke, met toeristen gevulde straat) de auto te starten. Hij verdwijnt ploffend en rokend in een smal zijstraatje, gevolgd door de bescheiden begrafenisstoet, op weg naar de begraafplaats. 

Ik moet denken aan die keer dat mijn moeder in Zweden een prachtige optocht met bloemen en lokale klederdracht filmde. Je ziet op de film de boze gezichten van de mensen die voorbijlopen. Want, ja, het was een begrafenisoptocht van een kind. De opname wordt dan ook bruusk afgebroken als mijn moeder het in de gaten krijgt. Het is het enige dat je kan doen. Goedmaken gaat niet meer. Wij zaten daar in Skiathos met een rood hoofd op het terras en niet van de felle zon. 

Je kunt me ook volgen op: