Je geeft jezelf wel erg bloot! Dat zei een collega van mij nadat er een flink aantal verhalen van mij waren gepubliceerd. Ik vroeg of het niet te ver ging maar dat vond hij niet. Dus dan maar weer een stapje verder.
Ik ben vroeger best flink gepest op school, dat begon op de lagere school (basisschool) en bleef aan de gang tot ik doorstroomde van de MAVO naar de HAVO waar ik zonder probleem sociaal opgenomen werd.
Nog steeds vraag ik me eigenlijk af hoe dat kwam. Ik was niet anders of veranderd, wel de school-omgeving. Ik kan me niet herinneren dat de school anders was dan wat ik eerder had meegemaakt. We waren allemaal wat ouder en misschien had het daarmee te maken. De enorme opleving van mijn sociale leven (beter nog: het ontstaan van mijn sociale leven!) had natuurlijk tot gevolg dat mijn schoolwerk er ernstig onder leed.
Heeft het zijn sporen nagelaten? Ja, natuurlijk. Pesten gaat je niet in de "kouwe kleren" zitten. Ik mag denk ik van geluk spreken niet zoals de gasten in het programma "Gepest" geëindigd te zijn. Min of meer hoopjes ellende met wrok naar hun pesters die hun hele leven (nog steeds) beheerst.
Wat me dan vooral opvalt is dat de pesters vaak erg weinig weten van het leed dat ze hebben aangedaan. Soms weten ze er echt helemaal niets meer van of wordt het door hen gebagatelliseerd omdat het voor hun gevoel wel meeviel.
Het ware probleem ligt naar mijn mening bij de leerkrachten en de school. In Amerika zijn scholen die een "zero tolerance" beleid voeren als het om pesten gaat. Soms gaat het zover dat iemand zonder pardon van school wordt gestuurd als hij of zij pest, soms zonder dat enige vorm van verdediging mogelijk is, wat dan ook wel weer erg ver doorslaat. Het werkt wel. Deze scholen worden veel door "buitenbeentjes" bezocht. De niet-meelopers (c'est moi), de openlijke homoseksuelen, de watjes, de nerds en zelfs de roodharigen.
Ik leg mijn frustratie bij de leerkrachten en scholen waar ik op heb gezeten. Krachtig optreden tegen pesten, uitleggen waarom het níét kan en het gewoonweg niet accepteren. Laten we nu niet de pesters er (jaren later) op aanspreken maar direct de verantwoordelijken die moeten zorgen voor een veilige omgeving om in op te groeien en te leren. De pesters waren destijds klein, kinderen nog, zonder het besef van wat het pesten iemand kan aandoen, soms voor de rest van het leven. Laten we dat vooral even los zien van de huidige pogingen om "pesten aan te pakken" want als dat blijft hangen in groepsgesprekken en "uitleggen dat het zo vervelend is" zal dat weinig uithalen.
Als ik nu op een paar facebook profielen van mijn vroegere pesters kijk zitten er een paar bijzonder zielige figuren tussen. Moet ik die nu gaan aanspreken op hun vroegere gedrag? Kom nou toch! Verhaal halen bij een paar foute leraren heb ik direct na mijn schooltijd wèl gedaan en dat was best bevredigend.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Ik ben vroeger best flink gepest op school, dat begon op de lagere school (basisschool) en bleef aan de gang tot ik doorstroomde van de MAVO naar de HAVO waar ik zonder probleem sociaal opgenomen werd.
Nog steeds vraag ik me eigenlijk af hoe dat kwam. Ik was niet anders of veranderd, wel de school-omgeving. Ik kan me niet herinneren dat de school anders was dan wat ik eerder had meegemaakt. We waren allemaal wat ouder en misschien had het daarmee te maken. De enorme opleving van mijn sociale leven (beter nog: het ontstaan van mijn sociale leven!) had natuurlijk tot gevolg dat mijn schoolwerk er ernstig onder leed.
Heeft het zijn sporen nagelaten? Ja, natuurlijk. Pesten gaat je niet in de "kouwe kleren" zitten. Ik mag denk ik van geluk spreken niet zoals de gasten in het programma "Gepest" geëindigd te zijn. Min of meer hoopjes ellende met wrok naar hun pesters die hun hele leven (nog steeds) beheerst.
Wat me dan vooral opvalt is dat de pesters vaak erg weinig weten van het leed dat ze hebben aangedaan. Soms weten ze er echt helemaal niets meer van of wordt het door hen gebagatelliseerd omdat het voor hun gevoel wel meeviel.
Het ware probleem ligt naar mijn mening bij de leerkrachten en de school. In Amerika zijn scholen die een "zero tolerance" beleid voeren als het om pesten gaat. Soms gaat het zover dat iemand zonder pardon van school wordt gestuurd als hij of zij pest, soms zonder dat enige vorm van verdediging mogelijk is, wat dan ook wel weer erg ver doorslaat. Het werkt wel. Deze scholen worden veel door "buitenbeentjes" bezocht. De niet-meelopers (c'est moi), de openlijke homoseksuelen, de watjes, de nerds en zelfs de roodharigen.
 |
| Foto: John Evans |
Ik leg mijn frustratie bij de leerkrachten en scholen waar ik op heb gezeten. Krachtig optreden tegen pesten, uitleggen waarom het níét kan en het gewoonweg niet accepteren. Laten we nu niet de pesters er (jaren later) op aanspreken maar direct de verantwoordelijken die moeten zorgen voor een veilige omgeving om in op te groeien en te leren. De pesters waren destijds klein, kinderen nog, zonder het besef van wat het pesten iemand kan aandoen, soms voor de rest van het leven. Laten we dat vooral even los zien van de huidige pogingen om "pesten aan te pakken" want als dat blijft hangen in groepsgesprekken en "uitleggen dat het zo vervelend is" zal dat weinig uithalen.
Als ik nu op een paar facebook profielen van mijn vroegere pesters kijk zitten er een paar bijzonder zielige figuren tussen. Moet ik die nu gaan aanspreken op hun vroegere gedrag? Kom nou toch! Verhaal halen bij een paar foute leraren heb ik direct na mijn schooltijd wèl gedaan en dat was best bevredigend.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten