Ik was van de week weer in de stad. Gek, maar er was een moment waarop ik ervan overtuigd was dat ik nooit de stad meer zou verlaten.
Toen ik 13 was besloten mijn ouders na het vervroegd pensioen van mijn vader -ik ben een nakomertje, mijn ouders waren 50 toen ze mij kregen- in een bungalow te gaan wonen. Mijn vader mocht vanwege zijn hart niet meer traplopen. Uiteindelijk is hij 96 geworden dus dat hart was best stevig.
Die bungalow stond in Drunen. Oh, van het automuseum. (Toen stond het Autotron daar nog) Ik geloof dat ik het nooit een kans heb gegeven en ervan overtuigd was dat die periode de ergste van mijn leven was.
Ik werd geconfronteerd met kinderen die uit het hart van Brabant kwamen en die stomme Hollander niet wilden accepteren. Er gebeurden dingen die ongekend waren, zinloos geweld (al werd dat nog niet zo genoemd toen) geslagen worden zonder enige reden, alleen maar voor de lol. Maar ook mijn Westerse accent werd niet geaccepteerd en er werd om gelachen. Mijn koppigheid zorgde ervoor dat ik niet wilde aanpassen. Ik ging geen Brabants praten, ze bekeken het maar. Ik miste de stad, want daar gebeurden zulke dingen niet. (!)
Al met al had ik daar 5 vervelende jaren en nam ik me voor om zo snel mogelijk terug naar Den Haag te verhuizen. Nou, nog vóór mijn 18e verjaardag vertrok ik vol goede moed naar de grote stad. Ik had in de Grote Vakantie daarvoor al vakantiewerk gedaan en dus was ik optimistisch om weer bij de Sociale Dienst aan de slag te kunnen en dat lukte..........om vervolgens 2 jaar later naar het grensgebied van België (platteland!!!) te vertrekken en daar te werken. Ja, platteland, dus daar ook maar 6 maanden volgehouden en weer terug naar Den Haag. De Groote Stad!
Na 16 jaar had ik het wel gezien. Ik verhuisde........naar het platteland, waar ik ook werkte. Ik heb het naar mijn zin. Wonen op het platteland met de grote stad op niet meer dan een half uurtje rijden is de ideale situatie voor mij. Als ik dan weer in de grote stad ben moet ik glimlachen om al die "grote stad maniertjes" het "grote stad gedrag" en de "grote stad mensen".
Nog harder glimlach ik achter mijn hand als mijn dochter het over "die stomme boeren hier" heeft.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Toen ik 13 was besloten mijn ouders na het vervroegd pensioen van mijn vader -ik ben een nakomertje, mijn ouders waren 50 toen ze mij kregen- in een bungalow te gaan wonen. Mijn vader mocht vanwege zijn hart niet meer traplopen. Uiteindelijk is hij 96 geworden dus dat hart was best stevig.
Die bungalow stond in Drunen. Oh, van het automuseum. (Toen stond het Autotron daar nog) Ik geloof dat ik het nooit een kans heb gegeven en ervan overtuigd was dat die periode de ergste van mijn leven was.
Ik werd geconfronteerd met kinderen die uit het hart van Brabant kwamen en die stomme Hollander niet wilden accepteren. Er gebeurden dingen die ongekend waren, zinloos geweld (al werd dat nog niet zo genoemd toen) geslagen worden zonder enige reden, alleen maar voor de lol. Maar ook mijn Westerse accent werd niet geaccepteerd en er werd om gelachen. Mijn koppigheid zorgde ervoor dat ik niet wilde aanpassen. Ik ging geen Brabants praten, ze bekeken het maar. Ik miste de stad, want daar gebeurden zulke dingen niet. (!)
 |
| Foto: Herman Brinkman |
Na 16 jaar had ik het wel gezien. Ik verhuisde........naar het platteland, waar ik ook werkte. Ik heb het naar mijn zin. Wonen op het platteland met de grote stad op niet meer dan een half uurtje rijden is de ideale situatie voor mij. Als ik dan weer in de grote stad ben moet ik glimlachen om al die "grote stad maniertjes" het "grote stad gedrag" en de "grote stad mensen".
Nog harder glimlach ik achter mijn hand als mijn dochter het over "die stomme boeren hier" heeft.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten