Ik heb moeite met competitiesport en eigenlijk alles wat met competitie te maken heeft. Persoonlijk hecht ik geen geloof aan de stelling dat competitie "het beste in de mens naar boven haalt". Naar mijn idee doet samenwerking en teamvorming dat op een gezondere manier die je langer kan volhouden.
Misschien komt het ook wel door de manier waarop ik zelf met competitie omga. Ik wordt er
irritant fanatiek van en ga wild tekeer en over lijken om boven aan te komen. Zo ken ik mezelf niet, zo wil ik niet zijn en dus doe ik niet mee.
Het meest bizarre voorbeeld van verkeerde inzet van competitie zag ik kortgeleden op TV. De Yoga competitie. Yoga is volgens de wikipedia een hindoeïstische filosofie die leert de geest, het gevoel en het lichaam te beheersen, om daarmee de vereniging met God te bereiken. Om daar dan een competitie van te maken (...ik was eerder bij God, nee dat was ik!) met ook nog serieuze kandidaten.....dat kan alleen in Amerika.
Amerika heeft wel vaker rare dingen: zoals die Amerikaans Droom: ik heb eens op Twitter geroepen: "De Amerikaanse droom bestaat bij de gratie van de 99,9 procent van de mensen die het niet waarmaken".
Maar, terug naar competitie en sport, sporten is misschien wel vanwege die competitie niet aan mij besteed. (Ook omdat ik er moe van wordt hoor. Ik ben een groot aanhanger van Churchill. Op de vraag hoe hij toch zoveel in zijn leven had kunnen doen nam hij de sigaar uit zijn mond en zei "No Sports".)
Toch heb ik wèl gesport, om te proberen af te vallen. Niet in competitie maar met een persoonlijke coach. Een meisje dat afstudeerde aan de sportacademie en in mij een perfect afstudeerproject zag. Ze voorzag me van persoonlijke begeleiding en projectjes om een sportiever leven te leren lijden (geen taalfout). Eerst was het zwemmen, lopen, fietsen en later kwam daar toch een soort zaaltraining bij in groepsverband (auw) met, jawel daar zijn we weer, een soort van balspel. Dus toch competitie. De groep bestond uit bijna senioren en het spel ging erom een bal naar de andere kant te krijgen en ergens in te gooien. Met een rood hoofd en volledig buiten adem "scoorde" ik keer op keer, links en rechts de senioren omver kegelend. Ik moest en zou......mij werd dus verzocht te vertrekken en weg te blijven.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Misschien komt het ook wel door de manier waarop ik zelf met competitie omga. Ik wordt er
irritant fanatiek van en ga wild tekeer en over lijken om boven aan te komen. Zo ken ik mezelf niet, zo wil ik niet zijn en dus doe ik niet mee.
Het meest bizarre voorbeeld van verkeerde inzet van competitie zag ik kortgeleden op TV. De Yoga competitie. Yoga is volgens de wikipedia een hindoeïstische filosofie die leert de geest, het gevoel en het lichaam te beheersen, om daarmee de vereniging met God te bereiken. Om daar dan een competitie van te maken (...ik was eerder bij God, nee dat was ik!) met ook nog serieuze kandidaten.....dat kan alleen in Amerika.
Amerika heeft wel vaker rare dingen: zoals die Amerikaans Droom: ik heb eens op Twitter geroepen: "De Amerikaanse droom bestaat bij de gratie van de 99,9 procent van de mensen die het niet waarmaken".
 |
| Foto: Gabriella Fabbri |
Maar, terug naar competitie en sport, sporten is misschien wel vanwege die competitie niet aan mij besteed. (Ook omdat ik er moe van wordt hoor. Ik ben een groot aanhanger van Churchill. Op de vraag hoe hij toch zoveel in zijn leven had kunnen doen nam hij de sigaar uit zijn mond en zei "No Sports".)
Toch heb ik wèl gesport, om te proberen af te vallen. Niet in competitie maar met een persoonlijke coach. Een meisje dat afstudeerde aan de sportacademie en in mij een perfect afstudeerproject zag. Ze voorzag me van persoonlijke begeleiding en projectjes om een sportiever leven te leren lijden (geen taalfout). Eerst was het zwemmen, lopen, fietsen en later kwam daar toch een soort zaaltraining bij in groepsverband (auw) met, jawel daar zijn we weer, een soort van balspel. Dus toch competitie. De groep bestond uit bijna senioren en het spel ging erom een bal naar de andere kant te krijgen en ergens in te gooien. Met een rood hoofd en volledig buiten adem "scoorde" ik keer op keer, links en rechts de senioren omver kegelend. Ik moest en zou......mij werd dus verzocht te vertrekken en weg te blijven.
Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten