Vegetariër zijn

Photo by Bev Lloyd-Roberts

Ik ben een tijdje vegetariër geweest. Dat was nadat ik op een schooluitje naar een slachthuis was geweest. Nog steeds verdenk ik de leraren van vooringenomenheid en een bewuste keus voor een slachthuis om zoveel mogelijk vergetarische zieltjes te winnen. 

In het slachthuis was ik er getuige van dat  de gids -met zo'n witte jas aan- ontdekte dat een van de varkens die voorbij kwam, hangend aan de lopende band, niet dood was. Hij ging er op af met een mes en het beest werd vakkundig alsnog afgemaakt. 

Ik was er klaar mee en deelde mijn ouders mee dat ik geen vlees meer wilde eten. Mijn moeder was met 5 voorgaande kinderen wel meer gewend en accepteerde mijn vegetarisme. Dat betekende voor mijn moeder altijd iets anders klaarmaken voor mij. Ik heb respect voor de vele variaties die ik voorbij heb zien komen. Eierdingen, kaas-schnitzels ...kortom enorm veel respect voor de fantasie van mijn moeder die zonder Google en internet toch enorm veel variëteit wist te brengen. 

Maar ik schaam mij dood voor het moment dat ik op mezelf ging wonen. Het vegetarisme heb ik niet lang volgehouden: ik at binnen de kortste keren weer vlees en nog steeds. Maar nu wel bewust, ik weet wat er gebeurt in een slachthuis. Ik hoef niet zelf een dier te slachten om het te beseffen dus ik weet wat ik doe als ik vlees eet. Maar ik ben zwak.



Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.