Februari 2012
Assertief was het populaire woord in de jaren tachtig. Iedereen moest assertief worden, want van zich af kunnen bijten. Als je je liet rondcommanderen was het je eigen schuld, want je was niet assertief genoeg. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook nog wel eens iemand op een assertiviteitscursus heb gestuurd. Ik bloos er nog van want mijn mening over dit soort zaken is ernstig veranderd de laatste jaren.
Ik ben inmiddels van mening dat degene die bijt eerder op cursus moet dan degene die niet van zich afbijt. Ik heb lieve, sociale mensen door een assertiviteitstraining zien veranderen in een complete bitches. (Bijvoorbeeld de tekenlerares van de middelbare school die de klas "niet aankon". Ze was een van de liefste leraressen die ik ooit heb meegemaakt, maar het erop volgende schooljaar was ze compleet veranderd.)
Nu, jaren later, hebben we het met z'n allen over verhuftering. Maar een deel van die verhuftering komt ook doordat we het belangrijk vinden dat iedereen van zich af kan en mag bijten. In plaats van een normale dialoog wordt ervoor gekozen om meteen je hoofd eraf te bijten. Beleefdheid is ouderwets en niet nodig. Je mag en kan alles zeggen wat je wilt want er is vrijheid van meningsuiting. (= geen vrijheid van belediging, vrijheid tot inperken van gedachtengoed.)
Hoe harder je schreeuwt, hoe meer gelijk je hebt. (Ik vind en anderhalf miljoen mensen staan achter mij, dus heel Nederland vindt...) Het is verbijsterend om te ontdekken dat we afglijden naar een volstrekt onbetrouwbare maatschappij waar het recht van de hardste schreeuwer geldt. Nog erger is om te merken dat er goed opgeleide, jonge mensen zijn dit kennelijk normaal vinden, geen enkel vertrouwen hebben in een democratisch systeem en vinden dat uiterlijk vertoon (waaronder ertegen moeten kunnen dat men onbehoorlijk wordt benaderd door media, gebasht, gesard en getreiterd wordt) belangrijker is dan het gedachtengoed en de idealen die men nastreeft als politicus. Wordt vooral niet boos als je niet de gelegenheid krijgt om over je ideeën voor de oplossingen voor toekomst te praten omdat het constant gaat over wat je tussen je benen hebt (of niet). Als je wel boos wordt ben je ongeschikt.
Politiek is tegenwoordig bashing. Vooral niet beleefd doen en vooral assertief reageren. Discussie gaat over het jongensachtige uiterlijk of over hoe iemand toch een beetje stottert of dat "het wel een vent lijkt". Onze "alles mag en alles kan" mentaliteit, geboren in de jaren 60 is een beetje doorgeslagen. We zijn vergeten er iets achter te zetten: Alles kan en alles mag, mits met respect voor anderen. Dan bedoel ik wel het échte respect, niet hetgeen kinderen nu tegen elkaar zeggen of als knopje indrukken, voorheen op Hyves en nu op Facebook.
Ik hou van Yvon Jaspers sinds haar interview met Rick Nieman in "Kwestie van Kiezen". Haar uitleg van het tegenwoordige cynisme en haar bewuste keus om daar niet aan mee te doen. Prima, zie hier een fragment en kijk ook naar de reacties eronder. Dàt zijn we tegenwoordig. Yvon is een watje en ze is er trots op. Ik ben ook een watje. Soms kan ik hard zijn, soms moet ik hard zijn maar ik blijf een Watje, 'n Softie, 'n Zweefteef. Vaak wordt me verteld dat ik wat minder soft moet zijn. Mijn antwoord daarop is dat ik toch bereik wat nodig is? Waarom dan mijn stijl veranderen? Laat me gewoon dat watje zijn. Ik heb een nichtje dat ook een watje is. Naar aanleiding van een artikel over homo's in de voetbalwereld (het moeten er véél meer zijn dan uit de kast zijn gekomen) schreef zij het volgende:
Geleend van dianliesker.nl
Ik ben een watje. Ik ben zacht, wit en vuil blijft aan mij plakken als een haar aan een gezicht vol suikerspin. Ik absorbeer en houdt vast, maar als je hard in mij knijpt loop ik leeg. Net zo makkelijk. Ik maak wonden schoon. Liever een watje dan een hondelul. Veel, veel liever een watje dan een hondelul. Er zijn al genoeg hondelullen.
Dian Liesker
Grappig is dan weer dat Dian als cabaretier een kostelijke persiflage van Yvon Jaspers neerzet.....maar dit gaat dan ook niet over haar programma's.
Laten we gewoon sociaal doen tegen elkaar. (Een hoop mensen vinden dit al enorm eng...sociaal doen!) Dus niet de ene helft assertiever maken maar de andere helft socialer. Kwaliteit boven grote bek. Inhoud boven schoonheid. Wees met trots een watje, daar wordt de wereld een beetje beter van.
Assertief was het populaire woord in de jaren tachtig. Iedereen moest assertief worden, want van zich af kunnen bijten. Als je je liet rondcommanderen was het je eigen schuld, want je was niet assertief genoeg. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook nog wel eens iemand op een assertiviteitscursus heb gestuurd. Ik bloos er nog van want mijn mening over dit soort zaken is ernstig veranderd de laatste jaren.
Ik ben inmiddels van mening dat degene die bijt eerder op cursus moet dan degene die niet van zich afbijt. Ik heb lieve, sociale mensen door een assertiviteitstraining zien veranderen in een complete bitches. (Bijvoorbeeld de tekenlerares van de middelbare school die de klas "niet aankon". Ze was een van de liefste leraressen die ik ooit heb meegemaakt, maar het erop volgende schooljaar was ze compleet veranderd.)
Nu, jaren later, hebben we het met z'n allen over verhuftering. Maar een deel van die verhuftering komt ook doordat we het belangrijk vinden dat iedereen van zich af kan en mag bijten. In plaats van een normale dialoog wordt ervoor gekozen om meteen je hoofd eraf te bijten. Beleefdheid is ouderwets en niet nodig. Je mag en kan alles zeggen wat je wilt want er is vrijheid van meningsuiting. (= geen vrijheid van belediging, vrijheid tot inperken van gedachtengoed.)
Hoe harder je schreeuwt, hoe meer gelijk je hebt. (Ik vind en anderhalf miljoen mensen staan achter mij, dus heel Nederland vindt...) Het is verbijsterend om te ontdekken dat we afglijden naar een volstrekt onbetrouwbare maatschappij waar het recht van de hardste schreeuwer geldt. Nog erger is om te merken dat er goed opgeleide, jonge mensen zijn dit kennelijk normaal vinden, geen enkel vertrouwen hebben in een democratisch systeem en vinden dat uiterlijk vertoon (waaronder ertegen moeten kunnen dat men onbehoorlijk wordt benaderd door media, gebasht, gesard en getreiterd wordt) belangrijker is dan het gedachtengoed en de idealen die men nastreeft als politicus. Wordt vooral niet boos als je niet de gelegenheid krijgt om over je ideeën voor de oplossingen voor toekomst te praten omdat het constant gaat over wat je tussen je benen hebt (of niet). Als je wel boos wordt ben je ongeschikt.
Politiek is tegenwoordig bashing. Vooral niet beleefd doen en vooral assertief reageren. Discussie gaat over het jongensachtige uiterlijk of over hoe iemand toch een beetje stottert of dat "het wel een vent lijkt". Onze "alles mag en alles kan" mentaliteit, geboren in de jaren 60 is een beetje doorgeslagen. We zijn vergeten er iets achter te zetten: Alles kan en alles mag, mits met respect voor anderen. Dan bedoel ik wel het échte respect, niet hetgeen kinderen nu tegen elkaar zeggen of als knopje indrukken, voorheen op Hyves en nu op Facebook.
Ik hou van Yvon Jaspers sinds haar interview met Rick Nieman in "Kwestie van Kiezen". Haar uitleg van het tegenwoordige cynisme en haar bewuste keus om daar niet aan mee te doen. Prima, zie hier een fragment en kijk ook naar de reacties eronder. Dàt zijn we tegenwoordig. Yvon is een watje en ze is er trots op. Ik ben ook een watje. Soms kan ik hard zijn, soms moet ik hard zijn maar ik blijf een Watje, 'n Softie, 'n Zweefteef. Vaak wordt me verteld dat ik wat minder soft moet zijn. Mijn antwoord daarop is dat ik toch bereik wat nodig is? Waarom dan mijn stijl veranderen? Laat me gewoon dat watje zijn. Ik heb een nichtje dat ook een watje is. Naar aanleiding van een artikel over homo's in de voetbalwereld (het moeten er véél meer zijn dan uit de kast zijn gekomen) schreef zij het volgende:
 |
| Foto: Dian Liesker |
Ik ben een watje. Ik ben zacht, wit en vuil blijft aan mij plakken als een haar aan een gezicht vol suikerspin. Ik absorbeer en houdt vast, maar als je hard in mij knijpt loop ik leeg. Net zo makkelijk. Ik maak wonden schoon. Liever een watje dan een hondelul. Veel, veel liever een watje dan een hondelul. Er zijn al genoeg hondelullen.
Dian Liesker
Grappig is dan weer dat Dian als cabaretier een kostelijke persiflage van Yvon Jaspers neerzet.....maar dit gaat dan ook niet over haar programma's.
Laten we gewoon sociaal doen tegen elkaar. (Een hoop mensen vinden dit al enorm eng...sociaal doen!) Dus niet de ene helft assertiever maken maar de andere helft socialer. Kwaliteit boven grote bek. Inhoud boven schoonheid. Wees met trots een watje, daar wordt de wereld een beetje beter van.
Ik ben het met je eens Jeroen. Ik ben ook een rete-trots watje!
BeantwoordenVerwijderenLaten we gewoon blijven wie we zijn!
Mirjam Dinger