In mijn middelbare schooltijd kon je in klas vier kiezen voor een schoolreis naar Parijs of naar Londen. Mij trok Londen veel meer dan Parijs dus koos ik daarvoor.
Maar slechts 4 van de 75 kinderen hadden voor Londen gekozen dus die reis ging helemaal niet door. Dus naar Parijs. We gingen naar een jeugdherberg ergens in de nu bijna platgebrandde buitenwijken van de stad en van daaruit deden we excursies.
De jeugdherberg was een drama. Het eten was absoluut niet wat je van een Franse keuken mag verwachten. Smerig voer, anders kan ik het niet omschrijven. De chauffeurs van de bussen riepen nog dat je er wat olijfolie op moest gooien en dat het dan iets meer te pruimen werd, maar ik was na die week toch flink afgevallen.
Wat ik verder nog van de reis weet is dat alles in hoog tempo moest gebeuren. Dat ging als volgt......"Hier zijn we bij het Louvre jongens, over een uurtje terug bij de bus" en wij maar rennen. Sterker nog, als het aan de buschauffeur lag werd ons slechts een glimp van de Eifeltoren gegund. "Als je nu naar rechts kijkt zie je de Eifeltoren" en daar kwam hij langs tussen twee flatgebouwen in. Het is dat we in opstand kwamen en de leraar ons daarbij hielp. De chauffeur werd gemaand even te stoppen en wij kregen een kwartier de gelegenheid om te kijken.....en te filmen in mijn geval.
Ik was al een verwoed filmer in die tijd en maakte een reportage van de reis. Dat gaat niet overal goed in Parijs. We kregen even een tijdje om Montmartre te verkennen en de schildersmarkt en kerk te bekijken. Op de markt filmde ik een clochard die lekker gek deed voor een paar mensen. Hij werd echter boos en begon om geld te vragen. De aanwezige Fransen deden net zo hard mee, zodat ik geen andere keus had dan mijn beurs te pakken en een beetje geld te geven. Maar dat is vragen om meer, dus de clochard deed nog moeilijker......ik voelde me in een moeilijk parket en zag gelukkig de meest stoere jongen van de klas langskomen..."help" riep ik met en bekrompen stem. De jongen keek om en zag mij in mijn benarde positie, keek het zo eens aan en zei "omdraaien en weglopen". Ik deed dat en er werd me geen strobreed in de weg gelegd. Stom dat je zelf niet op zo'n idee komt als je in zo'n situatie verkeert. En dat stukje film van die clochard? Helaas mislukt........
Maar slechts 4 van de 75 kinderen hadden voor Londen gekozen dus die reis ging helemaal niet door. Dus naar Parijs. We gingen naar een jeugdherberg ergens in de nu bijna platgebrandde buitenwijken van de stad en van daaruit deden we excursies.
De jeugdherberg was een drama. Het eten was absoluut niet wat je van een Franse keuken mag verwachten. Smerig voer, anders kan ik het niet omschrijven. De chauffeurs van de bussen riepen nog dat je er wat olijfolie op moest gooien en dat het dan iets meer te pruimen werd, maar ik was na die week toch flink afgevallen.
 |
| Foto: Jeroen Geerts |
Ik was al een verwoed filmer in die tijd en maakte een reportage van de reis. Dat gaat niet overal goed in Parijs. We kregen even een tijdje om Montmartre te verkennen en de schildersmarkt en kerk te bekijken. Op de markt filmde ik een clochard die lekker gek deed voor een paar mensen. Hij werd echter boos en begon om geld te vragen. De aanwezige Fransen deden net zo hard mee, zodat ik geen andere keus had dan mijn beurs te pakken en een beetje geld te geven. Maar dat is vragen om meer, dus de clochard deed nog moeilijker......ik voelde me in een moeilijk parket en zag gelukkig de meest stoere jongen van de klas langskomen..."help" riep ik met en bekrompen stem. De jongen keek om en zag mij in mijn benarde positie, keek het zo eens aan en zei "omdraaien en weglopen". Ik deed dat en er werd me geen strobreed in de weg gelegd. Stom dat je zelf niet op zo'n idee komt als je in zo'n situatie verkeert. En dat stukje film van die clochard? Helaas mislukt........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten