Kadootjes

Door Jeroen Geerts                                                                                                                          

Voor mijn gevoel kreeg ik nooit cadeau wat ik eigenlijk het liefst wilde. Vreemd eigenlijk, dat gevoel bedoel ik dan.  Elk jaar, zo rond sinterklaastijd, komt het weer naar boven. Sinterklaastijd, ja, want met kerst deden we niet aan cadeautjes. Dat was een Christelijk (spreek uit: Gristelijk) Feest. Dan deed je niet aan cadeautjes. (Wel aan een kerstboom voor Joël, Mythrs, Osiris, Adonnis en Dyonisus. Oh ja, het feest was natuurlijk ook geadopteerd door de Christenen.)     



Maar met sinterklaas deden we wel aan cadeautjes. Behalve het gebruikelijke 'schoen zetten' werden ook op sinterklaasavond de meest creatieve dingen verzonnen als surprise voor familieleden. Met een familie van 6 (met ouders en tante dus 9) waren dat best leuke maar ook verschrikkelijk lange avonden. Meestal gaven mijn ouders en tante iedereen een cadeautje. Dus 8 plus 8 cadeautjes, plus 9 surprises, alles met gedicht. De surprises waren vaak ook zoektochten door het huis die geruime tijd duurden en natuurlijk ook weer onderling gecoördineerd moesten worden. Hoe lang wil je het maken. 

Ik weet nog wel dat ik een keer snoepgoed kreeg van mijn moeder met het gedicht: "Drie suikerbeesten op een rij, oh wat zijn wij heden blij". Mijn moeder had daarop het excuus dat zij na het surprise-gedicht en 8 andere gedichten een beetje 'uitgedicht' was. 

Maar op de een of andere manier kreeg ik nooit de dingen die ik vroeg en dat waren echt geen exorbitante zaken. Het was ook niet zo dat ik alleen maar nuttige dingen kreeg zoals truien of sokken. Maar het gevraagde zat er meestal niet in. Ik vraag me nog steeds af waarom. 

In de slaapkamer van mijn ouders die tevens de televisiekamer was, werden de cadeaus in verpakking opgeslagen onder de kast. Meestal met naam erop zodat er niet uitgebreid gevoeld en geschud moest worden als het moment daar was om de pakjes uit te delen. Een keer stond boven aan mijn lijstje een microfoon. Want ik was helemaal waus van geluidstechniek, opnemen en weergeven. Bij het stiekem bevoelen van de pakjes dacht ik toch eindelijk het gevraagde item te zullen krijgen. Maar nee, het bleek een locomotief te zijn voor de treinset. (Schaal H0, voor de kenner)

Het gevoel en de frustratie komt jaarlijks terug bij het kopen van cadeautjes voor de kinderen en kleinkinderen. Zorgvuldig weeg ik wensen af tegen de inhoud van de portemonnee, dat is zo ongeveer het enige criterium.  

Of mijn ouders nou dachten dat mijn wensen te serieus waren en het echte spelen in de weg zouden staan? Ik weet het niet. De frustratie is nooit overgegaan, dat begrijp je. Ik ben nog steeds onder behandeling. Bij sinterklaas, dat dan weer wel.  

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 



Delivered by FeedBurner

Foute teksten

Als ik de kleinkinderen mee hoor brallen met een kinderliedje met hun eigen gemaakte tekst, dan weet ik dat het zo hoort. Je hoort de teksten te interpreteren als je jong bent. Je verstaat wat je verstaat en maakt ervan wat je ervan maakt. Dus je moet niet de officiële tekst opzoeken op internet en proberen dat bij een kind erin te stampen. 

Oké, het heeft wel een paar vreemde effecten. Er zijn nummers die ik mijn  hele leven al verpest in mijn hoofd heb zitten. Die heb ik ooit gehoord toen ik klein was en heb ik in mijn armen gesloten als favoriet. Vaak gehoord, vaak ook mee gebrald en geplaybackt. 

Dat kunnen nummers van de Beatles zijn, de Stones of andere artiesten. Meestal hits, maar toch wel zeker nummers die mijn broers leuk vonden. Want daar moest ik het als kleine jongen toch vooral mee doen: de voorkeur van mijn broers die in de gelegenheid waren om platen te kopen en te draaien. 

Een van die platen was 'Hair' van de groep Zen. Geen wereldhit, want ze waren eigenlijk alleen in Nederland een beetje bekend. Het nummer was afkomstig uit de musical "Hair". Controversieel, want met veel naakt op het podium, maar het was dan ook de jaren zestig. Flower power, hippies en vrije sex. 

Ik hield (en houd nog steeds) van een beetje ruige nummers en Hair valt wel in deze categorie. Lekker kort, iets meer dan twee minuten. 

Natuurlijk moest ik een paar jaar gelden de tekst opzoeken en kijken wat ze nou toch écht aan het zingen waren. Tering! Wat heb ik er al die jaren een puinhoop van gemaakt. Met mijn namaak Engelse teksten (ik was acht jaar) leek het helemaal nergens op. 

Een paar voorbeelden. Eerst de officiële tekst dan wat ik er van maakte. 

- Shining, gleaming, steaming, sides and waxen
- Shining, greeving, steven flaction action

- shoulder length or longer
- show the legs are longer

- Long as god can grow it, my hair
- long is cocktingbrowing my hair

Poehé, dacht ik toen ik klaar was met de tekst doornemen. Wat maakte ik er een puinhoop van. Ik moest zelfs het nummer draaien terwijl ik de tekst doornam, want anders wist ik toch echt niet meer waar ik was. Vervolgens dacht ik er vanaf te zijn. Nu wist ik de goede tekst en zou het alleen nog maar goed meezingen. 

Niets is minder waar. De eerste de beste keer dat 'Hair' op tv langskwam zat ik weer de foute teksten mee te murmelen. Sterker nog: ik wist niet eens meer wat de officiële tekst was. Verpest voor het leven dus. Of een meester in Mama Appelsap, dat kan natuurlijk ook. 

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 



Delivered by FeedBurner

Je kunt me ook volgen op: