"Op het ezeltje naar de komedie" is een uitdrukking die bij mij thuis vroeger veel gebruikt werd. Ik ben ermee opgegroeid, zeg maar. Nu blijkt zowat niemand de uitdrukking te kennen.
Toen ik klein was werden door mijn oom altijd spreekwoorden gebruikt bij de opvoeding en mijn tante had mooie verhalen om zaken te omlijsten. Naarmate je ouder wordt probeer je deze dingen mee te geven aan het nageslacht maar houd je er geen rekening mee dat mensen die uitdrukkingen of verhalen niet kennen.
Een van die verhalen is als je als kind niet kan kiezen en eigenlijk alles wilt hebben. Mijn tante riep dan dat ik "niet op het ezeltje naar de komedie" moest willen. En daarbij kwam het verhaal: Opa is met zijn kleinkind naar het strand van Scheveningen gegaan voor een dagje uit. Het weer is mooi, de zee golft zoals het hoort en de zon schijnt op de bolletjes van de aanwezige
bezoekers. Na urenlange pret besluit opa dat er een eind aan de dag komt. Hij stelt het kleinkind voor om te kiezen uit een laatste attractie. Het kind mag of ezeltje rijden of naar de komedie, zeg maar theater (let op, het is ergens begin vorige eeuw dat dit verhaal speelt, tegenwoordig zou het een keuze zijn uit de lasergamen of carten). Het kind moet lang nadenken en geeft vervolgens de briljante oplossing: "Ik wil op het ezeltje naar de komedie".
Als je als kind hiermee regelmatig geconfronteerd wordt, want ik wilde als verwende jongste van het gezin altijd alles en dan ook nog tegelijk, dan leer je dit soort verhalen vanzelf uit je hoofd. Toen ik het verhaal echter zelf ging toepassen op kinderen in mijn omgeving bleek dat ze er geen jota van snapten.
Ook mijn leeftijdsgenoten kenden het verhaal en de uitdrukking niet. Nu kan het zijn dat het afkomstig is uit Groningen, waar mijn familie vandaan komt, maar zeker weten doe ik dat niet. Een zoektocht op internet levert eigenlijk niets op, behalve dit verhaal.....
Mijn oom, een stille onderwijzer uit Leeuwarden, kwam ook regelmatig op bezoek. Hij at dan altijd mee en na het eten sloot hij af met "ik heb copieus gedineerd", bedoelend dat het lekker was. Ach, het is nu handig om dit soort woorden nog in mijn kop gegrift te hebben als ik op de wc een puzzelboekje pak.
Toen ik klein was werden door mijn oom altijd spreekwoorden gebruikt bij de opvoeding en mijn tante had mooie verhalen om zaken te omlijsten. Naarmate je ouder wordt probeer je deze dingen mee te geven aan het nageslacht maar houd je er geen rekening mee dat mensen die uitdrukkingen of verhalen niet kennen.
Een van die verhalen is als je als kind niet kan kiezen en eigenlijk alles wilt hebben. Mijn tante riep dan dat ik "niet op het ezeltje naar de komedie" moest willen. En daarbij kwam het verhaal: Opa is met zijn kleinkind naar het strand van Scheveningen gegaan voor een dagje uit. Het weer is mooi, de zee golft zoals het hoort en de zon schijnt op de bolletjes van de aanwezige
 |
| Foto: stock.xchng |
Als je als kind hiermee regelmatig geconfronteerd wordt, want ik wilde als verwende jongste van het gezin altijd alles en dan ook nog tegelijk, dan leer je dit soort verhalen vanzelf uit je hoofd. Toen ik het verhaal echter zelf ging toepassen op kinderen in mijn omgeving bleek dat ze er geen jota van snapten.
Ook mijn leeftijdsgenoten kenden het verhaal en de uitdrukking niet. Nu kan het zijn dat het afkomstig is uit Groningen, waar mijn familie vandaan komt, maar zeker weten doe ik dat niet. Een zoektocht op internet levert eigenlijk niets op, behalve dit verhaal.....
Mijn oom, een stille onderwijzer uit Leeuwarden, kwam ook regelmatig op bezoek. Hij at dan altijd mee en na het eten sloot hij af met "ik heb copieus gedineerd", bedoelend dat het lekker was. Ach, het is nu handig om dit soort woorden nog in mijn kop gegrift te hebben als ik op de wc een puzzelboekje pak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten