Mei 2007
Naar de kapper gaan is nooit iets geweest dat ik leuk vond. Van jongst af aan probeerde ik eronderuit te komen. Geen zin en vooral, als kind van de jaren zestig, ik wilde lang haar!
Omdat ik in 1960 geboren ben ik dus de flowerpower tijd eigenlijk net misgelopen. Ik was te jong voor allerlei sleep ins en sit ins maar wat had ik dat graag mee willen maken. Ik ben goedbeschouwd nog steeds een geitewollensokkenbreier met een "peace man!" mentaliteit. Daar hoorde toendertijd lang haar bij.
Maar mijn moeder zag dat niet zitten. Die wilde keurige kortgeknipte koppies met haar. Dat leverde dus bij elke keer dat ik naar de kaper (freudiaanse tikfout: ze kaapten mijn haar tenslotte!) moest een flinke discussie op. Toen ik eenmaal had afgedwongen dat ik zelf mijn haarstijl mocht bepalen werd het lang, erg lang. Met bijbehorende baard, ook zo lang mogelijk. (Zie voor die baard een andere wolumn.) Dus op het moment dat de flowerpower een beetje over was liep ik er nog als een hippie bij. Peace man! Dat heb ik best lang volgehouden. Zelfs tijdens mijn werk als radioverslaggever liep ik nog met te lang haar en een veel te lange baard. Wat moeten mijn gasten wel niet gedacht hebben.....
De reden dat mijn haar "fatsoenlijk" werd heeft ook niets te maken met verstandig worden of zo. Het moment dat een van de voormannen van de centrumpartij met lang haar op tv kwam en ik de indruk kreeg dat dat ik wel een beetje op hem leek (uiterlijk gezien dan) was voor mij het moment om mijn haren te normaliseren naar de standaard van die tijd want een associatie met de centrumpartij zag ik niet zitten.
Maar ik had en heb nog steeds een hekel aan naar de kapper gaan. Nu niet meer omdat mijn haren kort worden geknipt maar nu vanwege de zinloze conversaties die gevoerd worden door de kapper. Het lijkt wel of elke kapster bij de opleiding een module "prietpraat" krijgt voorgeschoteld. Een korte bloemlezing over de onderwerpen die worden aangesneden als je in de stoel van de knipperdek(n)ip zit:
Een paar jaar geleden kwam ik een kapsalon tegen waar ik mijn haar liet knippen en waar de dienstdoende knipperdekip stijf haar mond hield en alleen bevelen gaf in de zin van "hoofd naar voren, iets op zij nu graag" het was een heerlijkheid. Na de knipbeurt bood ze haar excuses aan en gaf aan dat ze vandaag zo chagerijnig was. Ik vond het allang best en nam me voor om me voortaan door haar geknipt te laten worden. Maar helaas, ze had er zo'n zooitje van gemaakt dat mijn familie daar een stokje voor stak.
Tijd voor een kapster die of zinvolle conversatie voert of een die gewoon haar mond houdt. Dan beloof ik regelmatig naar de kniperdekip te gaan. Quiet p(l)ease man!
Naar de kapper gaan is nooit iets geweest dat ik leuk vond. Van jongst af aan probeerde ik eronderuit te komen. Geen zin en vooral, als kind van de jaren zestig, ik wilde lang haar!
Omdat ik in 1960 geboren ben ik dus de flowerpower tijd eigenlijk net misgelopen. Ik was te jong voor allerlei sleep ins en sit ins maar wat had ik dat graag mee willen maken. Ik ben goedbeschouwd nog steeds een geitewollensokkenbreier met een "peace man!" mentaliteit. Daar hoorde toendertijd lang haar bij.
Maar mijn moeder zag dat niet zitten. Die wilde keurige kortgeknipte koppies met haar. Dat leverde dus bij elke keer dat ik naar de kaper (freudiaanse tikfout: ze kaapten mijn haar tenslotte!) moest een flinke discussie op. Toen ik eenmaal had afgedwongen dat ik zelf mijn haarstijl mocht bepalen werd het lang, erg lang. Met bijbehorende baard, ook zo lang mogelijk. (Zie voor die baard een andere wolumn.) Dus op het moment dat de flowerpower een beetje over was liep ik er nog als een hippie bij. Peace man! Dat heb ik best lang volgehouden. Zelfs tijdens mijn werk als radioverslaggever liep ik nog met te lang haar en een veel te lange baard. Wat moeten mijn gasten wel niet gedacht hebben.....
De reden dat mijn haar "fatsoenlijk" werd heeft ook niets te maken met verstandig worden of zo. Het moment dat een van de voormannen van de centrumpartij met lang haar op tv kwam en ik de indruk kreeg dat dat ik wel een beetje op hem leek (uiterlijk gezien dan) was voor mij het moment om mijn haren te normaliseren naar de standaard van die tijd want een associatie met de centrumpartij zag ik niet zitten.
 |
| Foto: stock.xchng |
Ik wordt er kriegel van. Het weer interesseert me niet, ik kijk ook nooit naar de voorspelling, ik zie wel wat me geboden wordt. Dat ik vandaag vrij ben daar zeg ik tegenwoordig maar gewoon ja op, want het is moeilijk uit te leggen dat je dat zelf bepaald en het werk dat ik doe dat was in het verleden helemaal vervelend om over te praten. Als je zegt voor een regionale omroep te werken mag je vervolgens verder over alle programma's van Joop van den Ende producties gaan praten. Lekker belangrijk.
- het weer van de laatste tijd
- ben je vandaag vrij, goh da's lekker
- wat voor werk doe je (ook al kom je er voor de zoveelste keer)
Een paar jaar geleden kwam ik een kapsalon tegen waar ik mijn haar liet knippen en waar de dienstdoende knipperdekip stijf haar mond hield en alleen bevelen gaf in de zin van "hoofd naar voren, iets op zij nu graag" het was een heerlijkheid. Na de knipbeurt bood ze haar excuses aan en gaf aan dat ze vandaag zo chagerijnig was. Ik vond het allang best en nam me voor om me voortaan door haar geknipt te laten worden. Maar helaas, ze had er zo'n zooitje van gemaakt dat mijn familie daar een stokje voor stak.
Tijd voor een kapster die of zinvolle conversatie voert of een die gewoon haar mond houdt. Dan beloof ik regelmatig naar de kniperdekip te gaan. Quiet p(l)ease man!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten