Geen enkel mens zal er op die manier over nadenken, ik dus ook niet. Maar het overkomt je wel. Als kinderloze man leer je een meisje kennen. Alleen als je de 45 gepasseerd bent, en kinderloos bent, en je leert een meisje kennen dat niet veel jonger is, dan kan het zijn dat je ook kinderen leert kennen. In dit geval drie. Eentje al de deur uit, maar twee plagen van 17 en 13 komen mee in de relatie van je leven.
Nu moet ik zeggen dat mijn nieuwe liefde dit erger vindt dan ik. Zij schaamt zich nog regelmatig voor het puberale gedrag van de jongste (een geëxplodeerde hormonenbom) en de 17-jarige die een draai in het leven wil vinden maar de pubertijd ook maar net ontgroeid is. Allebei lekker wild, ongenuanceerd en kwajongensachtig. Allemaal in een huisje, mijn huisje waar ik voorheen lekker alleen mijn gang kon gaan samen met mijn kat van 20 jaar.
Er veranderd veel. Sinds ik het huis uit ben hoef ik niet meer badkamers te delen met meer dan één ander bijvoorbeeld. Dus maar een kamertje verbouwd tot badkamer voor de kinderen. Ruimte zat, geen probleem. Kamers opknappen als verblijfplaats voor de kinderen en alles verhuizen dat voorheen in die kamers stond opgeslagen, alleen maar goed voor het opruimen (zie mijn verhaal over de rommelmarkt). Je wordt vanzelf een volleerd fietsenmaker (handig als je eens werkloos wordt) en je leert weer discussiëren op "Jip en Janneke" niveau.
Ik heb geen klagen over de acceptatie van mij als toch wel beetje nieuwe (kunst)papa in het leven van de kinderen. Ze luisteren naar mijn "wijze" oordeel in allerlei zaken en slaan dat oordeel dan net zo vaak in de wind. Daarna is het voor mij en hun moeder weer het opruimen van de scherven (soms ook letterlijk).
Kwajongensgedrag wordt afgestraft, niet alleen door ons, maar ook door de gemeenschap. Waar ik kan helpen los ik het zelf op. Zoals die ene keer dat de jongste thuiskomt met een plantje voor haar moeder. Geld heeft ze niet, maar dit was een cadeautje. Hoe kom je er dan aan? Nou hier in het Westland staan van die karretjes langs de weg waar je zelf je plantje kan pakken en waar dan verwacht wordt dat je geld in een potje doet. Het bordje waar dat opstond had ze echter niet zien staan.
Dus ik in mijn auto naar dat karretje rijden en netjes een euro in het potje gedaan. Vanuit het huis werd ik in de gaten gehouden en ik moet wel als een volslagen imbiciel zijn overgekomen dat ik zonder plantje weer vertrok.
Komt er weer eentje thuis met een fiets. In de bosjes gevonden, geen slot, geen postcode. Het goede voorbeeld geven is dan belangrijk, dus ik naar het politiebureau om aangifte te doen van een gevonden fiets. Hij staat in de garage en als hij na een jaar niet is opgehaald mag ik hem houden.
Van de ander wordt de telefoon gestolen. Kijk nu weet je waarom gestolen spullen niet door mij worden geaccepteerd, nu voel je hoe het is als er wat van je gejat wordt. Naar het politebureau om aangifte te doen van diefstal.
Dan is het ook nog net oud en nieuw geweest. Vuurwerk! Kattekwaad! Kortom alles wat je eigenlijk niet wilt laten gebeuren, gebeurt toch. Weer naar het politiebureau voor een goed gesprek.........dag meneer Geerts, melk en suiker in uw koffie toch? Een jaar geleden wisten ze niet eens dat ik bestond. Kinderen verrijken je leven!
Nu moet ik zeggen dat mijn nieuwe liefde dit erger vindt dan ik. Zij schaamt zich nog regelmatig voor het puberale gedrag van de jongste (een geëxplodeerde hormonenbom) en de 17-jarige die een draai in het leven wil vinden maar de pubertijd ook maar net ontgroeid is. Allebei lekker wild, ongenuanceerd en kwajongensachtig. Allemaal in een huisje, mijn huisje waar ik voorheen lekker alleen mijn gang kon gaan samen met mijn kat van 20 jaar.
Er veranderd veel. Sinds ik het huis uit ben hoef ik niet meer badkamers te delen met meer dan één ander bijvoorbeeld. Dus maar een kamertje verbouwd tot badkamer voor de kinderen. Ruimte zat, geen probleem. Kamers opknappen als verblijfplaats voor de kinderen en alles verhuizen dat voorheen in die kamers stond opgeslagen, alleen maar goed voor het opruimen (zie mijn verhaal over de rommelmarkt). Je wordt vanzelf een volleerd fietsenmaker (handig als je eens werkloos wordt) en je leert weer discussiëren op "Jip en Janneke" niveau.
 |
| Foto: stock.xchng |
Kwajongensgedrag wordt afgestraft, niet alleen door ons, maar ook door de gemeenschap. Waar ik kan helpen los ik het zelf op. Zoals die ene keer dat de jongste thuiskomt met een plantje voor haar moeder. Geld heeft ze niet, maar dit was een cadeautje. Hoe kom je er dan aan? Nou hier in het Westland staan van die karretjes langs de weg waar je zelf je plantje kan pakken en waar dan verwacht wordt dat je geld in een potje doet. Het bordje waar dat opstond had ze echter niet zien staan.
Dus ik in mijn auto naar dat karretje rijden en netjes een euro in het potje gedaan. Vanuit het huis werd ik in de gaten gehouden en ik moet wel als een volslagen imbiciel zijn overgekomen dat ik zonder plantje weer vertrok.
Komt er weer eentje thuis met een fiets. In de bosjes gevonden, geen slot, geen postcode. Het goede voorbeeld geven is dan belangrijk, dus ik naar het politiebureau om aangifte te doen van een gevonden fiets. Hij staat in de garage en als hij na een jaar niet is opgehaald mag ik hem houden.
Van de ander wordt de telefoon gestolen. Kijk nu weet je waarom gestolen spullen niet door mij worden geaccepteerd, nu voel je hoe het is als er wat van je gejat wordt. Naar het politebureau om aangifte te doen van diefstal.
Dan is het ook nog net oud en nieuw geweest. Vuurwerk! Kattekwaad! Kortom alles wat je eigenlijk niet wilt laten gebeuren, gebeurt toch. Weer naar het politiebureau voor een goed gesprek.........dag meneer Geerts, melk en suiker in uw koffie toch? Een jaar geleden wisten ze niet eens dat ik bestond. Kinderen verrijken je leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten