Pesten

Je geeft jezelf wel erg bloot! Dat zei een collega van mij nadat er een flink aantal verhalen van mij waren gepubliceerd. Ik vroeg of het niet te ver ging maar dat vond hij niet. Dus dan maar weer een stapje verder. 

Ik ben vroeger best flink gepest op school, dat begon op de lagere school (basisschool) en bleef aan de gang tot ik doorstroomde van de MAVO naar de HAVO waar ik zonder probleem sociaal opgenomen werd. 

Nog steeds vraag ik me eigenlijk af hoe dat kwam. Ik was niet anders of veranderd, wel de school-omgeving. Ik kan me niet herinneren dat de school anders was dan wat ik eerder had meegemaakt. We waren allemaal wat ouder en misschien had het daarmee te maken. De enorme opleving van mijn sociale leven (beter nog: het ontstaan van mijn sociale leven!) had natuurlijk tot gevolg dat mijn schoolwerk er ernstig onder leed. 

Heeft het zijn sporen nagelaten? Ja, natuurlijk. Pesten gaat je niet in de "kouwe kleren" zitten. Ik mag denk ik van geluk spreken niet zoals de gasten in het programma "Gepest" geëindigd te zijn. Min of meer hoopjes ellende met wrok naar hun pesters die hun hele leven (nog steeds) beheerst. 

Wat me dan vooral opvalt is dat de pesters vaak erg weinig weten van het leed dat ze hebben aangedaan. Soms weten ze er echt helemaal niets meer van of wordt het door hen gebagatelliseerd omdat het voor hun gevoel wel meeviel. 

Het ware probleem ligt naar mijn mening bij de leerkrachten en de school. In Amerika zijn scholen die een "zero tolerance" beleid voeren als het om pesten gaat. Soms gaat het zover dat iemand zonder pardon van school wordt gestuurd als hij of zij pest, soms zonder dat enige vorm van verdediging mogelijk is, wat dan ook wel weer erg ver doorslaat. Het werkt wel. Deze scholen worden veel door "buitenbeentjes" bezocht. De niet-meelopers (c'est moi), de openlijke homoseksuelen, de watjes, de nerds en zelfs de roodharigen.

Foto: John Evans

Ik leg mijn frustratie bij de leerkrachten en scholen waar ik op heb gezeten. Krachtig optreden tegen pesten, uitleggen waarom het níét kan en het gewoonweg niet accepteren. Laten we nu niet de pesters er (jaren later) op aanspreken maar direct de verantwoordelijken die moeten zorgen voor een veilige omgeving om in op te groeien en te leren. De pesters waren destijds klein, kinderen nog, zonder het besef van wat het pesten iemand kan aandoen, soms voor de rest van het leven. Laten we dat vooral even los zien van de huidige pogingen om "pesten aan te pakken" want als dat blijft hangen in groepsgesprekken en "uitleggen dat het zo vervelend is" zal dat weinig uithalen. 

Als ik nu op een paar facebook profielen van mijn vroegere pesters kijk zitten er een paar bijzonder zielige figuren tussen. Moet ik die nu gaan aanspreken op hun vroegere gedrag? Kom nou toch! Verhaal halen bij een paar foute leraren heb ik direct na mijn schooltijd wèl gedaan en dat was best bevredigend. 

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Grensgevalletje

Ik heb wel eens verteld dat ik in België heb gewerkt. In dat verhaal vertelde ik vooral de minder leuke kanten van de Belgische regels rond arbeidscontracten en zo en hoe ik er weg ben gegaan. Maar ik heb het er ook erg naar mijn zin gehad.

Je moet je voorstellen dat je werkt tussen en voor mensen die met vakantie zijn en dus altijd een vakantiegevoel uitstralen. Natuurlijk zitten er altijd chagrijnen tussen maar het gros is vrolijk en blij....en met vakantie. Ook de meisjes....je kunt je voorstellen dat er nogal een vrije sfeer heerste. 

Nu had ik samen met de dochter van de beheerder de oude (houten) kantine geannexeerd en daar organiseerden we voor de jeugd disco-avonden. Succesvolle disco-avonden want het was in het hoogseizoen helemaal afgeladen. Menig meisje innig gekust dat de volgende dag wegging en om die reden ook wat losser met haar principes omging.

Foto: Barbara van der Keur

Elke morgen werd er vers brood verkocht in de winkel en dat moest voor openingstijd worden opgehaald in het dorp in de buurt. Ik heb weleens 's morgens achter het stuur van de auto gezeten dat de drank nog niet helemaal uit de man was....of helemaal niet...

Kortom: best wat meegemaakt daar vlak over de grens. In die tijd waren er ook nog sporadische grenscontroles op de kleine dorpsweggetjes die van België naar Nederland gingen. Op een dag werd ik bij de grens aangehouden door de Nederlandse Marchaussee. "Je voorband is glad, daar krijg je een bekeuring voor, ga daar maar staan." Ik keek uit mijn raam en zag dat ik vóór de streep stond die de grens aangaf tussen België en Nederland. Ik stond in België dus. In plaats van vooruit naar de aangewezen parkeerplaats te rijden reed ik achteruit terug België in en reed daar naar een parkeerplaats, waar ik de gladde band heb verwisseld. Lachend reed ik daarna de grens over. 

...........waar gebeurd? Nee hoor, ik ben keurig naar de aangewezen parkeerplaats gereden, kreeg een bon en mocht mijn band wisselen. Ik had het echter zoooo graag gedaan.....waarom ben ik nou toch zo'n schijterd!


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Griekse les

Mijn vrouw probeert de Griekse taal onder de knie te krijgen. Het werd ingegeven door de studie die ze voor haar werk heeft gevolgd waarna ze het wel lekker vond om nog meer in zich op te nemen. 

Foto: Demagneto

Voor het werk was het zo'n typisch gevalletje van een moetje. Een bevestiging van dingen die je allang doet en weet maar waar nog wel een papiertje voor moet worden behaald. Vragen naar de bekende weg, leren over dingen die je in de praktijk allang anders doet. Dan loopt er plotseling een overjarige puber in huis rond die dingen roept als: "Ik heb geen zin om naar school te gaan", "Die stomme rotschool ook altijd", "Waarom moet ik nou morgen aweeeeer", "Ik kan dit niet". Uiteindelijk ligt er dan een diploma met maximale cijfers, dus is ze met vlag en wimpel geslaagd. 

Het leren van de Griekse taal is eigenlijk ingegeven doordat we er graag op vakantie gaan en ons er misschien ooit  wel willen vestigen. Om nu van die "Ik vertrek" taferelen te voorkomen (wel vertrekken maar niet de taal een beetje leren) leert Mar nu alvast een stukje van de taal. 

Bovendien komt het handig uit als we er nu op vakantie gaan. De eerste keer nadat ze met de cursus begonnen was, was het een openbaring voor Mar. Normaal gesproken kom je niet zomaar uit het alfabet dat in Griekenland gebruikt wordt. Nu kon ze een groot deel van de dingen lezen, wat een feest. Verstaan was moeilijker maar begint nu ook op gang te komen. (Ik hoop nog steeds op een "Pasta-Pipo" momentje.)

Ondertussen luisteren we ter ontspanning naar Griekse radio (lang leven internet en Venus FM) en leert Mar elke dag een beetje bij. Ze is al halverwege de gevorderden cursus. En dan? Ze heeft al aangegeven dat ze nu iets ontspannends wil doen en daarna iets met medicijnen of zo....even.......zomaar.





Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Taverne

Ik zal mezelf geen discobeest noemen. Maar ik had wel een eigen discotheek in Drunen  vroeger. Met ongeveer drieduizend losse stukjes apparatuur die door mijn vader en ik naar binnen werden gedragen op de plek waar ik muziek moest gaan maken. Het was gewoon een beetje na-aperij van mijn oudere broers die ook een disco hadden. 

Zij beconcurreerden de broers van Bart van Gogh (de vroegere "stem van Sky Radio") die ook een discotheek hadden en in de buurt woonden.  Met een grote luidsprekerbox tussen hun in op de brommer reden ze naar de Krypte (kelder) van de Fatimakerk in de buurt. Daar draaiden ze muziek tussen de bandjes die daar optraden. 

Terug naar Drunen waar ik van mijn 13e tot mijn 18e woonde. Samen met een vriend had ik

Foto: www.7lantaarns.nl

een discotheek. Maar daarnaast ging ik ook uit in de buurt. In het jongerencentrum van de lutherse kerk in de buurt (foei! je was toch katholiek?) en in de plaatselijk discotheek. Dat was 
Taverne de Zeuven Lantaerns. Heel bijzonder. Dit was officieel een Bistro, dat was namelijk de enige vergunning die de eigenaar kon krijgen. Dat hij daarna tot 1 uur 's nachts mensen in de zaak liet dansen werd kennelijk door de gemeente door de vingers gezien. 

Ik was een graag geziene gast in de disco. Ik zorgde voor speciaal gemixte versies van hits en voorzag op een zeker moment de DJ van de tent van een tijdelijke versterker toen de vaste versterker in rook opging op een avond. De DJ was overigens een van de zangers in een carnavalsduo, de Deurzakkers en -naar later bleek- ook de producer van een Defltse popband "The Mo". 

Ik had het ontzettend naar mijn zin in de disco. En met mijn pas aangekweekte baard was ik van harte welkom. Samen met mijn 7 jaar oudere broer ging ik naar de disco. Toegang 18 jaar.  Ik (17 jaar) liep met een "hoi" door naar binnen. Mijn  broer (24 jaar) werd tegengehouden. Of hij zich even kon legitimeren en kon laten zien of hij wel 18 was. Gniffel, gniffel, gniffel. 


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Respect kan je kopen

Door Jeroen Geerts

Foto: Marja vd Kaaij

Kortgeleden in Praag geweest. Wat een mooie stad is dat, alleen al de architectuur en omgeving is een heerlijkheid om in rond te lopen. Okay, de temperatuur viel wat tegen, in het echt was het min 3 of zo, maar de "gevoelstemperatuur" was min 15. Na drie dagen door de stad lopen ben je de kou goed zat en loop je van warme plek naar warme plek. Een caféterras met verwarming, een museum met verwarming....een pizzeria met verwarming....de hotelkamer met verwarming. En dat terwijl wij mensen zijn die ook in de winter geen verwarming in de slaapkamer aan hebben en het raam blijft open. 

Wat ons wel tegenviel was het bezoek aan de Joodse begraafplaats. In een ver verleden heb ik eens een reportage gemaakt op de Joodse begraafplaats in Den Haag. Met man en macht werden de verslaggevers voorzien van een hoofdbedekking. Dat was dan een geleend keppeltje of desnoods een zakdoek, met enige creativiteit over je hoofd gedrapeerd. Je toont respect voor de Joodse cultuur door je hoofd te bedekken bij het betreden van een begraafplaats. 

Het bezoeken van de Joodse wijk in Praag wordt commercieel uitgebaat door de Joodse gemeenschap. Je kunt een kaartje kopen voor het bezoek aan alle Synagogen in de Joodse wijk in Praag (behalve de oude-nieuwe synagoge) en de Joodse begraafplaats. Dit kost je 12 euro. Dit wordt dan begeleid door de meest chagrijnige mensen die je je kan voorstellen. 

Na een bezoek aan een van de prachtige synagogen met een keur aan leerzame artikelen vraag je de weg naar de ingang van de begraafplaats aan de bewaker. Die snauwt dat je "tweemaal de hoek om moet". Welke kant op wordt niet direct duidelijk en je durft het ook niet meer te vragen. Bij de rij voor de ingang staat iemand te roepen "Kaartjes links, boekhandel en kaartjes rechts" pas wanneer anderen links passeren met hun kaartje in de hand wordt het duidelijk. 

Foto: Marja vd Kaaij

Triest wordt het bij de ingang van de begraafplaats. Foto's maken mag, tegen betaling van 2 euro extra. Moet ik niet iets op mijn hoofd uit respect voor de Joodse begraafplaats en haar gemeenschap? Ja, er zijn blauwe, papieren keppeltje met het opschrift "Joods Begraafplaats Praag". Je kunt ze kopen voor 20 eurocent en bij de uitgang van de begraafplaats wordt je vriendelijk gevraagd ze weer in te leveren. Het lijkt niemand iets uit te maken of je wel of niet zo'n keppeltje koopt, er lopen ook veel mensen blootshoofds over de begraafplaats. Kennelijk kun je respect kopen of huren in dit geval. 

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Spraak naar tekst

Navigatie doet het niet verstaan heren ik ben heel benieuwd baas gansendonckstraat garage gansendonckstraat pedofielen homo gemaakt maar proberen tegen te praten wat ik zeg schrijf je op z'n eigen patat stolwijk buitenzorg ede hallo.....

Ik denk dat spraak naar tekst van google nog wat fijnafstemming behoeft. Dit laatste tik ik dus op mijn telefoon, maar ik denk veel sneller en heb te dikke vingers, dus dat werkt niet.  :-(

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Vegetariër zijn

Photo by Bev Lloyd-Roberts

Ik ben een tijdje vegetariër geweest. Dat was nadat ik op een schooluitje naar een slachthuis was geweest. Nog steeds verdenk ik de leraren van vooringenomenheid en een bewuste keus voor een slachthuis om zoveel mogelijk vergetarische zieltjes te winnen. 

In het slachthuis was ik er getuige van dat  de gids -met zo'n witte jas aan- ontdekte dat een van de varkens die voorbij kwam, hangend aan de lopende band, niet dood was. Hij ging er op af met een mes en het beest werd vakkundig alsnog afgemaakt. 

Ik was er klaar mee en deelde mijn ouders mee dat ik geen vlees meer wilde eten. Mijn moeder was met 5 voorgaande kinderen wel meer gewend en accepteerde mijn vegetarisme. Dat betekende voor mijn moeder altijd iets anders klaarmaken voor mij. Ik heb respect voor de vele variaties die ik voorbij heb zien komen. Eierdingen, kaas-schnitzels ...kortom enorm veel respect voor de fantasie van mijn moeder die zonder Google en internet toch enorm veel variëteit wist te brengen. 

Maar ik schaam mij dood voor het moment dat ik op mezelf ging wonen. Het vegetarisme heb ik niet lang volgehouden: ik at binnen de kortste keren weer vlees en nog steeds. Maar nu wel bewust, ik weet wat er gebeurt in een slachthuis. Ik hoef niet zelf een dier te slachten om het te beseffen dus ik weet wat ik doe als ik vlees eet. Maar ik ben zwak.



Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Gek op eieren

Ik ben gek op eieren. Al mijn hele leven lang en volgens mijn kinderen is dat best lang. Ik ben tenslotte al 52!

Foto: Suzanne T

Mijn moeder maakte zich er wel eens zorgen over. Ik wilde altijd meer dan één ei en alle vooroordelen van het eten van eieren heb ik dan ook wel gehoord. Je krijgt er puistjes van (nooit bewezen) slecht voor je cholesterol (bij mij niet aangetoond) je krijgt er kanker van (alleen van hardgekookte eieren, dus die eet ik niet). Mij moeder had echt een grens gesteld. Één ei per week is genoeg. (Toen ik een tijdje vegetariër was werd dit aantal opgerekt) 

Natuurlijk ben ik ook gek op chocolade eieren. Ik vond eens een keer een verloren verstopt ei in de tuin en dat heb ik in augustus met veel smaak opgegeten. Wat ben ik daar ziek van geworden! 

Al jaren ben ik dus ook gek op Pasen. Dat was ook het moment dat mijn moeder een hele schaal met gekookte eieren naar binnen bracht om op te eten. Ik mocht mijn gang gaan, die ene keer in het jaar. Ik geloof dat mijn record 7 eieren was, in een uurtje of zo.  Nog steeds is Pasen voor mij een vrijbrief om mijn gang te gaan met het eten van eieren. Tot ik er ziek van word aan toe. 

Het kleuren van eieren is voor mij zeer traumatisch. Bij de introductie van de viltstift in Nederland dacht mijn moeder dat dit wel een handig schildermiddel was voor de eieren met Pasen. Maar waar verf óp het ei bleef zitten trokken de stiftkleuren ín het ei. Mijn moeder gooide de hele schaal weg.  

Heel gelukkig was ik ook toen ik ontdekte dat in Griekenland Pasen op een ander moment werd gevierd dan bij ons. Een beetje handig plannen met de vakantie en je viert twee keer per jaar Pasen! Tot middernacht luiden de klokken, het is het grootste feest van Griekenland. Maar dan denk je: "Ja, lekker een eitje". Nee, gaat iedereen aan het lamsvlees en laat ik dat nou echt niet lekker vinden. 


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

België

Foto: Colin Brough

Ik heb een tijdje in België gewoond. Dat kwam door een vakantie in Bungalowpark "Trois Frontieres" bij, natuurlijk, het drielandenpunt. Ik had het naar mijn zin en de beheerder zocht nog een assistent. Gesolliciteerd en afgesproken dat ik er kwam werken. 

Een paar maanden later was het zover. Alleen had de vereniging van eigenaren van het park besloten dat er nog geen plek was voor een assistent beheerder. Wel voor een winkelbediende. Of ik dat voorlopig wilde doen totdat het beheerdersechtpaar de vereniging  had overtuigd van het nut en de noodzaak van een assistent. 

Omdat ik mijn baan al had opgezegd heb ik dit maar geaccepteerd, al ben ik niet echt "winkeliermateriaal", zeker niet in die tijd van wilde haren. 

In de praktijk kwam het er op neer dat ik tijdens de openingstijden in de winkel stond en buiten die tijden assistent beheerder speelde zonder dat het officieel mijn taak was. Ik onderhield huisjes, verving kookplaten, verwisselde zekeringen, verschoonde het zwembad. Erkenning kreeg ik echter niet. Het beheerders echtpaar gaf regelmatig aan dat ik mijn werk in de winkel niet goed deed. Te slordig. Maar daar was ik toch ook helemaal niet voor aangenomen? Ja, ja, maar als je dat werk niet goed doet kan je ook nooit officieel assistent beheerder worden. De logica ontging mij. 

Dit duurde even voort tot een moment waarop ik het wel gezien had en mijn ontslag indiende. Nee, dat ging niet. Ik had een contract en daar zouden ze mij aan houden. Pardon? Ja, het waren Belgische regels. Teken je voor een jaar, dan zit je er voor een jaar tenzij je er beiden onderuit wil. 

Ik heb vervolgens een vluchtactie op touw gezet. Mijn broer een busje laten huren en laten komen. Vervolgens hebben we midden in de nacht de bus volgestouwd met al mijn spullen. Ik heb mijn sleutels in het midden, op de grond in het appartement gelegd en ben weggegaan. 

Later heb ik nog geprobeerd om mijn achterstallige salaris te krijgen. Ik kreeg echter een boze brief terug. Zij konden het salaris over de periode vanaf dat ik weg was gegaan tot aan het eind van het contract bij mij terugvorderen en ze hadden reeds aangifte gedaan.

Ik heb me verder maar heel stil gehouden en durfde niet meer naar België tot het strafbare feit verjaard was. Stel je voor dat ze me bij de grens zouden aanhouden! 


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen. 

Aanmatigend

Een van mijn grootste ergernissen als het om de (nog) hedendaagse media gaat is het uitgangspunt dat wij (het kijkersvolk) wel slikken wat zij (de mediabazen) bepalen en voorschotelen. Net als het monopolie van de PTT met telefonie vroeger, kan ik niet wachten tot dit met de omroep beëindigd wordt. 

Hoe irritant is het niet om halverwege een serie plotseling geconfronteerd te worden met oude afleveringen. Zonder commentaar, zonder mededeling. Je gaat zitten voor een favoriet programma en.......die heb je al gezien. Of je gaat zitten voor datzelfde programma en.... er komt iets heel anders. Staat er wat op teletekst dan? Nee, in de gids misschien? Nee, ook niet. Het lijkt een beetje op een bakker die brood van eergisteren verkoopt zonder het erbij te zeggen. Wij zijn die sullen die dan zeggen: "Oh, het brood van vandaag was zeker op" zonder in opstand te komen.  

Foto: MJimages

Heel misschien vind je wat terug op de internetpagina van het betreffende programma, maar zeker niet altijd. Vaker kom je de verklaring tegen op een of andere vage blogsite of forum. Nou niet zeggen dat dit bij de commerciële omroepen anders is want dat is niet zo. Die zijn bijna altijd net zo dominant in hun gedrag als de publieke omroepen. 

Wanneer kan ik nu gewoon naar de internetsite van de productiemaatschappij van, bijvoorbeeld "Ik Vertrek" waar ik (gratis) met reclame of (betaald) zonder reclame kan kijken naar de programma's. Zonder dat "De Omroep" bepaalt wanneer we een nieuwe serie gaan uitzenden, of wanneer we in de tuin moeten gaan zitten omdat het weer mooi wordt, we op vakantie gaan en er dus volgens hen niet meer naar de TV wordt gekeken. 

Valt het u ook op dat het "zomerseizoen" steeds langer lijkt te duren? Het weer is er niet naar, hoor! Hoe snel na het begin van het winterseizoen worden we niet alweer geconfronteerd met herhalingen van oude programma's? 

Laten we hopen dat we snel rechtstreeks inkopen kunnen doen. Dat we dan kunnen kiezen voor de nieuwe programma's en wanneer we zelf iets nog een keer willen terugzien, dit ook zelf kunnen regelen. (Met uitzending gemist en dergelijke hebben we toch geen herhalingen meer nodig?) Het stimuleren en subsidiëren van cultuur en goede drama hoeft niet persé via een omroep te gebeuren. Dat kan ook (en misschien nog wel beter) rechtstreeks met een productiebedrijf. 

Ik hoor graag van mijn favoriete omroep welke programma's wellicht leuk zijn voor mij en waar ik die kan vinden. Dat is een belangrijke taak die niet onderschat moet worden. 


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen. 

Omgekeerde wereld

Eigenlijk is het omgekeerde wereld. Het rotste werk betaald het slechtst. Kom ik nu met deze uitspraak op een zwarte lijst met communisten? 

Ik vind het meer realiteit. Persoonlijk heb ik niet zoveel bezwaar tegen een beetje omgekeerde wereld van nu. Net als in Groot Brittannië niet zo heel lang geleden, waar de vuilnismannen een vorstelijk salaris verdienden ten opzichte van de administratieve ambtenaren. Juist omdat niemand vuilnisman wilde zijn en dat had dan weer -typisch op z'n Engels- met aanzien te maken. Prestige dreef mensen naar het slecht verdienende ambtenaarschap. 

Foto: Vassilis Kokkinidis

Helemaal gek is het idee van omgekeerde wereld niet. We huren goedkope krachten in voor dingen die wij niet willen doen omdat we het te vies of te vervelend vinden. Terwijl we eigenlijk helemaal happy moeten zijn dat iemand ze wil doen. Ga jij de toiletten schoonmaken in een openbare gelegenheid? Waarom dan slecht betalen?

Ik hoor al mensen zeggen dat ze jarenlange opleidingen hebben gevolgd en daar dan ook credit voor willen hebben in de vorm van een hoog salaris. 

Maar die toiletjuffrouw is al heel jong begonnen met dat vieze baantje en werkt ook door tot haar 67-ste. Heeft er dus veel meer kilometers opzitten dan iemand die eerst redelijk beschermd studeert en daarna gaat werken. 

"Maar ik heb een hoge verantwoordelijkheid in mijn werk....dus verdien het." De verantwoordelijkheid van iemand die de toiletten schoonhoudt is tegenwoordig nog veel belangrijker. Zeker in deze tijd dat echt alle 99,9 procent van de bacteriën dood moet omdat de kinderen er niet meer mee zijn opgevoed. Kortom: draai het maar eens om.

Goed, de wereldeconomie zit niet te wachten op wéér een omgekeerde piramide, na die met veel senioren en weinig junioren. Dan zeker nu er nog eentje bij creëren, met veel grootverdieners en weinig kleinverdieners....nee, gaat niet. 

Ik zou een discussie over de hoogte van de bonus van de stucadoor of de "balkenende-norm" voor de kantinejuffrouw wel erg leuk vinden om een keertje aan te treffen. Maar in mijn hart ben ik dan ook een oude communist.

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 

Delivered by FeedBurner

Werken in de tuin

De meeste mensen kijken uit naar de lente. Maar de lente heeft ook nadelen. De tuin moet weer worden opgeknapt. 

Al eens eerder vertelde ik over onze tuin, die is vooral groot. Als er dus wat gedaan moet worden is dat meteen veel. Ik weet nog wel dat het "hot" was om lampjes in je tuin te zetten en led-verlichting met zonne-energie kwam net op. Een setje van 4 lampjes staat dan misschien leuk in een achtertuintje maar bij ons ziet dat eruit als een dinky toy in de parkeergarage van Schiphol. Uiteindelijk kwam er een aanbieding van de Kijkshop waardoor ik 40 lampjes kon kopen tegen een redelijke prijs en dat gaf ook enige sfeer in de tuin. Datzelfde geldt voor bloemen, planten en struiken. Met één boompje ben je er niet. 

Daarnaast vind ik het eigenlijk ook niet leuk om in de tuin te werken dus kom ik alleen in actie voor het groffe werk. Je kent het wel: een man vindt tuinwerk leuk als er elektrische machines aan te pas komen. Kleine takjes kunnen ook met de kettingzaag gesnoeid worden, dat hoeft niet met een snoeischaar. Gewoon omdat het kán! Ook op Twitter wordt dezelfde conclusie getrokken:

Maar bij mij gaat het ook vaak fout. Gelukkig niet met hele grote ongelukken maar wel met kleintjes. Als ik boomtakken kap, dan valt er minimaal eentje op mijn hoofd, op het hoofd van mijn vrouw of op de auto. Dat ik alle tenen nog heb na het werken met een schep of schop (jaha, daar zit verschil in, stads klootjesvolk!) is verbazingwekkend.  Eens heb ik een enorme bijl gekocht met aan de botte kant een soort hamervorm om paaltjes in de grond te slaan voor een kippenren. Natuurlijk sloeg ik een keer mis en zwaaide de hamerkant (gelukkig de hamerkant) door en kwam op mijn enkel. Heb toen 4 weken mank en krom van de pijn gelopen want stoer hameren is ook stoer NIET naar het ziekenhuis gaan. 

Waarom zou je je ook druk maken in de tuin? Omdat je er lekker in wilt zitten.... Maar je hebt geen zin in tuinwerk en je kan je vanwege de oppervlakte geen tuinman veroorloven.... 
Ik weet nog wel dat ik hier 17 jaar geleden kwam wonen als "stadse meneer" en dat de buurt bang was dat ik de tuin zou leegtrekken en asfalteren. Het idee wordt wel steeds aantrekkelijker.  

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Scooter

Door Jeroen Geerts
Mijn vrouw vindt grote hoogtes eng. Als we dus op vakantie in Griekenland zijn, in een wat bergachtig gebied, dan geniet ik van het huren van een auto en het verkennen van de omgeving terwijl zij geniet van de armleuning van de auto die je best zo erg fijn kan knijpen dat je borgsom in gevaar komt.  

We hebben daar wonderbaarlijk genoeg een oplossing voor gevonden. Op een van onze Griekse vakanties kwam mijn vrouw op het idee om een scooter te huren. Je denkt dan dat zoiets niet helpt maar niets is minder waar.  

Foto's: Jeroen Geerts

Mijn vrouw heeft een leuke scooter thuis. Zelf opgeknapt en persoonlijk gemaakt door de "kappen" te vervangen door echte roze kappen met stickers van Betty Boop erop, een wereldding die scooter. Bij mijn proefrit naar de Albert Heijn werd ik vreemd aangekeken. "Homo" werd er geroepen. Maar ik reed met een glimlach naar huis met de zojuist gekochte Dove Silk Shampoo. 

Op vakantie konden we één grote scooter huren en ik ging achterop. Een paar dagen lang heeft mijn vrouw het helemaal naar haar zin gehad. We crossten het hele eiland rond en hebben alles gezien. Mar reed en ik had een blauwe kont achterop. 

Chips

Bij de daaropvolgende Griekse vakantie in een bergachtige omgeving, opnieuw scooters gehuurd. Nu twee stuks, want ik wilde niet meer achterop. De eerste dag hadden we twee verschillende scooters. Mar kreeg een snoepje en ik een oud kreng. Mar reed als een zonnetje berg op, berg af. Ik reed......beeeeeeeeerg ooooooooop en bergaf...beeeeeeeeeeeeeeeerg ooooooooooooooooop....bergaf. Goh, wat was ik dat ding zat.

De verhuurder vond het wel meevallen. Ze reden er altijd op, het was niet waar dat er iets met die scooter mis was. Uiteindelijk ging Mar met hem praten. Vrouwen kunnen wonderen doen in Griekenland. We hadden dus binnen vijf minuten twee dezelfde scooters met opeenvolgende nummerborden. 

7093 en 7094

We hebben nog een paar dagen lekker rond gecrosst. Ik: "Zouden we deze berg wel afgaan, schat?....Schat?" Ik hoorde nog alleen maar een wegstervend "Jooehoeeeeee......."

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Voordelen: je ontvangt een melding bij een nieuwe blog, Nadelen: nog meer mailtjes 

Delivered by FeedBurner

Amstel Bright & Pulse

Ik ben niet echt een bierdrinker, eigenlijk helemaal niet. Op een klein beetje na dan. Als het heel warm is kan ik wel genieten van een tappilsje, je weet wel, zo eentje die meer water dan bier is. Lekker koud en fris. Het komt dus eigenlijk niet voor in Nederland. 

We zijn een keer op vakantie op Curaçao geweest. Eigenlijk vonden we het wel spannend om daar heen te gaan omdat de prijs niet veel hoger was dan even lang naar een Grieks eiland. bovendien konden we in een hotel aan de zeekant in Willemstad logeren in plaats van zo'n saai resort dus maar gedaan. 

Op Curaçao kwamen we Amstel Bright tegen. Een fris, waterig, licht biertje. Je drinkt het met een schijfje limoen in de hals van de fles. Het lijkt zo'n ritueel als met tequila.  Ik raakte er helemaal verslaafd aan, wat een feest. De temperatuur (en de benauwdheid) waren er ook naar om veel van dit verkoelende vocht te nuttigen. Dus een week lang veel Amstel Bright gedronken. Eenmaal terug in Nederland probeerden we het hier ook te vinden, maar het is niet verkrijgbaar. Na veel zoeken op internet bleek dat dit bier alleen op Curaçao gemaakt en gedronken wordt. Het wordt ook niet geëxporteerd. Heel jammer. 

Foto: Jeroen Geerts

Verbaasd was ik toen ik vorig jaar op het Griekse eiland Corfu Amstel Pulse tegenkwam. Het leek uiterlijk verrekte veel op Bright....zou het ook zo smaken. Nu zat er twee jaar tussen en dan is het moeilijk vergelijken. Maar ik zou toch zweren dat het erg veel op elkaar leek en misschien wel gewoon hetzelfde was. We hebben genoten van het bier, de week dat we in Griekenland waren en natuurlijk ook een schijfje limoen in de hals, al leek het wel of wij dat introduceerden daar op Corfu. (Alle andere Pulse-drinkers gingen het ook doen.) 

Zou Amstel "Pulse" dan misschien wel gewoon in Nederland te krijgen zijn. Nou, nee hoor. Volgens internet is dit bier door Amstel ontworpen voor de Russische markt en is het om een of andere vage reden ook hier en daar in Griekenland verkrijgbaar.  

Wat is dat toch met dit soort dingen? Zeker in tijden dat mussen van het dak vallen, een paar keer in de eeuw in Nederland, zou dit bier niet misstaan. Speciaal voor de mensen die van tapbiertjes houden. Speciaal voor carnaval? Niks ervan, niet verkrijgbaar, niet te bestellen niet te importeren. Stel je voor, ik weer aan het bier! 


Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Geheime handdruk

Vroeger deed je dat nog wel eens, een geheime klopmethode op de deur om bij de geheime club binnen te komen en vervolgens in geheimtaal brieven aan elkaar te schrijven, waar je ook weer een pak papier nodig had om het te ontcijferen. Spannend!

Daar hebben we ook wel eens een geheime handdruk geprobeerd, omdat we ervan gehoord hadden dat sommige geheime genootschappen daar gebruik van maakten. Met een kromgebogen vinger een  hand geven, geeft een duidelijk signaal af. 

Foto: Neil Gould

Je zou toch zeggen dat je dit blijft herkennen ook als je ouder bent. Maar niets is minder waar. Tijdens een feestje bij een vriend kreeg ik van een man een hand met kromgebogen vinger. Ik vond het vaag en vreemd maar dacht, het zal wel. 

Later op de avond keek de man de hele tijd naar me. Ik dacht dat ik "interessant" gevonden werd, de man viel kennelijk op mij en die aandacht had ik nog nooit gehad. Van een man. Ik deelde dit met mijn vriend die erg hard begon te lachen. De man zat bij een geheim genootschap en via de het handschudden probeerde hij een signaal te geven omdat hij mij dacht herkennen van een bijeenkomst ergens in het land. 

Ik weet niet of ik nu meer vereerd was doordat ik herkend werd van een geheim genootschap of omdat ik dacht interessant te zijn voor hetzelfde geslacht. 

Stad versus platteland

Ik was van de week weer in de stad. Gek, maar er was een moment waarop ik ervan overtuigd was dat ik nooit de stad meer zou verlaten. 

Toen ik 13 was besloten mijn ouders na het vervroegd pensioen van mijn vader -ik ben een nakomertje, mijn ouders waren 50 toen ze mij kregen-  in een bungalow te gaan wonen. Mijn vader mocht vanwege zijn hart niet meer traplopen. Uiteindelijk is hij 96 geworden dus dat hart was best stevig. 

Die bungalow stond in Drunen. Oh, van het automuseum. (Toen stond het Autotron daar nog) Ik geloof dat ik het nooit een kans heb gegeven en ervan overtuigd was dat die periode de ergste van mijn leven was. 

Ik werd geconfronteerd met kinderen die uit het hart van Brabant kwamen en die stomme Hollander niet wilden accepteren. Er gebeurden dingen die ongekend waren, zinloos geweld (al werd dat nog niet zo genoemd toen) geslagen worden zonder enige reden, alleen maar voor de lol. Maar ook mijn Westerse accent werd niet geaccepteerd en er werd om gelachen. Mijn koppigheid zorgde ervoor dat ik niet wilde aanpassen. Ik ging geen Brabants praten, ze bekeken het maar. Ik miste de stad, want daar gebeurden zulke dingen niet. (!) 

Foto: Herman Brinkman

Al met al had ik daar 5 vervelende jaren en nam ik me voor om zo snel mogelijk terug naar Den Haag te verhuizen. Nou, nog vóór mijn 18e verjaardag vertrok ik vol goede moed naar de grote stad. Ik had in de Grote Vakantie daarvoor al vakantiewerk gedaan en dus was ik optimistisch om weer bij de Sociale Dienst aan de slag te kunnen en dat lukte..........om vervolgens 2 jaar later naar het grensgebied van België (platteland!!!) te vertrekken en daar te werken. Ja, platteland, dus daar ook maar 6 maanden volgehouden en weer terug naar Den Haag. De Groote Stad! 

Na 16 jaar had ik het wel gezien. Ik verhuisde........naar het platteland, waar ik ook werkte. Ik heb het naar mijn zin. Wonen op het platteland met de grote stad op niet meer dan een half uurtje rijden is de ideale situatie voor mij. Als ik dan weer in de grote stad ben moet ik glimlachen om al die "grote stad maniertjes" het "grote stad gedrag" en de "grote stad mensen".

Nog harder glimlach ik achter mijn hand als mijn dochter het over "die stomme boeren hier" heeft. 

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Neuscorrectie

Open Brief

Geachte heer Schoemacher, Beste Robert, 

Ergens in het midden van de jaren negentig leerde ik het gebruik van emoticons in de E-mail. Na een paar keer flink de mist in te zijn gegaan doordat mijn mails verkeerd werden geïnterpreteerd (grapjes werden serieus genomen) kon ik middels het gebruik van dubbele punten, komma's en streepjes duidelijk maken wat ik bedoelde en zo de e-mails milder laten voelen en toch duidelijk maken wat ik bedoelde.

Foto: Felix Atsoram

Echter, sinds enige tijd merk ik een devaluatie van de emoticon en daar wil ik in deze tijd van crisis, algehele malaise en devaluatie een stevige vuist tegen maken. 

Steeds vaker bereiken mij berichten met verminkte emoticons. Het streepje ontbreekt, het neusje is geamputeerd. Hier moet tegen geprotesteerd worden. Het gaat niet om het niet begrijpen van de bedoeling maar om de onvolledigheid. Plastise Sjirurgie snap ik ook maar kan toch nauwelijks de bedoeling zijn van onze taal. Nou, de amputatie van het neusje in de emoticon kan niet de bedoeling zijn van de digitale taal.   

Juist u als chirurg in de plastische chirurgie kan een belangrijke ondersteuning zijn bij het afgeven van een duidelijk signaal ten behoeve van een neuscorrectie en ik zou u dan ook willen vragen als boegbeeld op te treden in mijn protest tegen de amputatie. Laten we middels een plastische operatie ons neusje terugbrengen in het dagelijks digitaal spraakgebruik. 

Ik hoor graag van u of u de mogelijkheid heeft om het beeld van de boeg van mijn protest in te vullen zodat nadere actie kan worden ondernomen. 

Ondertussen verblijf ik in afwachting en met vriendelijke groet. 

Jeroen Geerts
NBTENA
(Nederlandse Bond Tegen Emoticon-Neus-Amputatie)

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Eigen vrijheid

Een keertje een verhaal van mijn vrouw. Ik heb weleens verteld dat ze in een verzorgingshuis werkt. Een van haar ergernissen is dat sommige van haar collega's op een vreemde manier met bewoners omgaan als het gaat om wat een bewoner wel of niet zou "mogen". 

Haar standpunt is dat ze een kamer huren en daar mogen doen en laten wat ze willen (zolang ze de geestelijke vermogens hebben om niet gevaarlijke dingen te doen).  Dus willen ze erwtensoep koken op hun kamer dan kan dat. Hebben ze daarbij een beetje steun nodig kan dat ook. Moet de hele dag het stoofvlees staan pruttelen is dat geen probleem, zolang de zaak niet in brand vliegt...

Zo werkt dat dus ook met het roken en drinken. Veroorzaak je geen overlast dan ga je je gang maar. Toch zijn er collega's die dan bewoners beperken in hun vrijheid. "Die meneer mag niet meer dan twee sigaretten per dag"....waarom? Omdat zij dat wil? Is meneer ziek? Nee, hij rookt graag en sterker nog, het is zo ongeveer het enige dat meneer nog heeft in het leven. Roken, zijn koffie en 's avonds even TV kijken. Dat laatste gaat al wat moeilijker want zijn ogen gaan achteruit en zijn gehoor is ook niet alles meer. Maar inderdaad, als hij rookt wordt hij misschien niet 98 maar 96. Onredelijk, ongefundeerd en een aantasting van vrijheid zo vinden wij. 

Onnadenkend soms. Discussie met de apotheek. Een terminale bewoner mag geen extra (door de dokter voorgeschreven!) pijnstiller omdat dat in conflict komt met andere medicijnen die hij gebruikt. Daar wordt je heel sarcastisch van: "Oh, dan zou hij wel eens dood kunnen gaan bedoel je?...."

Foto: Walter Groesel

Mensen moeten de gelegenheid krijgen om zo lang mogelijk hun eigen ding te doen en in vrijheid te kiezen, ook voor de misschien wel slechte kanten van het leven. De ondersteuning is helpend en niet sturend. Die opstandigheid gaat ook een steeds grotere rol spelen in het werk van mijn vrouw. Bewoners die nieuw komen wonen zijn steeds ouder en uiterlijk steeds jonger in spijkerbroek en make-up. De volgende generatie (en zeker mijn en haar generatie) laten zich echt niet meer voorschrijven wat we wel en niet mogen.

Het mooist blijft volgens mijn vrouw toch wel de tevredenheid over je eigen werk als een bewoner verzorgd is en dan zegt "Kind, ik ben zo blij met je. Ik hoef nooit te zeggen wat ik wil..."

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Kattenliefde en kattenhaat

Je heb mensen die van katten houden en mensen die katten haten. Ik weet niet wat dat is. Het lijkt ook wel of er niks tussenin zit. "Ik tolereer" komt geloof ik niet voor. Je merkt meestal aan de reactie van je gesprekspartner onder welke categorie iemand valt. 

Als ik naar mijn vrouw luister (die door mij aan katten verslingerd is geraakt), dan weet ik denk ik een oorzaak voor kattenhaat. Ze zijn nutteloos, je hebt er niks aan, kosten geld en een hoop moeite. Worden geboren als een baaltje wol, worden ouder als vlooienbaal en stof- en harennest en gaan tenslotte dood zonder daarbij jouw aanhankelijkheid of medelijden te willen na zich ergens verstopt te hebben. Al het voorgaande in aanmerking genomen liggen ze maar wat in de rondte. Op hun rug, pootjes omhoog...knorrend en snurkend tot het tijd is om eten te halen. Na die activiteit waarbij ze precies weten welke knopjes moeten worden ingedrukt om jouw net even sneller te laten reageren op de etensvraag, gaat het spel weer van voren af aan beginnen. De tijd van "nut" voor het vangen van ratten en muizen is voorbij.

Foto: Marja vd Kaaij

Kattenhaat komt door jaloersheid, ik weet het zeker. Hoe vaak mijn vrouw niet verzucht in een volgend leven als kat in Huize Geerts terug te willen komen nadat ze drie van die harige monsters her en der ziet liggen in dat ene streepje lentezon dat de kamer binnenkomt..... Jaloersheid dus. Al die kattenhaters willen zelf in dat zonnetje liggen en willen dat het belangrijkste in hun leven de vijf minuten is die je van het wachten op je etenstijd weet af te zeuren. 

En kattenliefde dan? Tja, die ontstaat misschien door waardering voor de eigengereidheid, de ondeugendheid. Dat je toch die kameraadschap weet te vinden ondanks dat het een kat is.  Maar tot op zekere hoogte hè, het blijft een kat. Zoals Midas Dekkers het zo mooi kon verwoorden: (vrij naar Midas, een keer op Duitse TV, niet letterlijk...) "Er staat een kat en ik denk, goh het zou best leuk zijn als die kat op schoot komt liggen. Je probeert hem te roepen, te aaien te verleiden en te paaien tot het moment waarop je denkt: Ach ik hoef helemaal geen kat op schoot en je keert je af. Dan springt de kat op je schoot...."

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen

Voorbeeld doet volgen?

De voorbeeldfunctie. Het zal niet altijd zo werken, echt niet. Ik geloof bijvoorbeeld niet dat iemand, omdat hij van een zelfmoord hoort, zelf ook maar aan gang gaat. De stilzwijgende afspraak in de journalistieke wereld om niet over zelfmoorden te publiceren vind ik dan ook erg overdreven. Dit zijn dingen die gebeuren en waar je best iets over mag zeggen. Dat gebeurt in schrijnende gevallen dan ook steeds meer en dat is goed. Laat ik u meteen een tip geven: als er op de radio wordt gepraat over vertraging op het spoor "door een aanrijding" gaat dat vaak om een zelfmoord. Het is niet anders. Voorkomen doe je niet door erover te zwijgen maar vooral door erover en ermee te praten. 

Maar het is ongelooflijk hoe naïef mensen kunnen zijn als het gaat om een voorbeeld dat gevolgd wordt, vaak door de jeugd. Even terug naar die trein: filmpjes van jongeren die vlak voor een trein het spoor overspringen waren op een gegeven moment erg populair. Dus werd dat een voorbeeld voor nog meer jongeren die in een filmpje voor de trein langs springen. 

In het verleden werd dan de schuld aan de media gegeven. Omdat die dit soort dingen lieten zien of publiceerden werd het nagedaan en dus dáár lag de schuld. Dit was ook zo ook bij voetbalrellen. Omdat de media er aandacht aan schonk gebeurde het meer....dus de schuld van de media!

Foto: Gav Ellis

Nu wordt dat dus de schuld van iedereen. Want we lijken wel vooraan te staan als er iets gebeurt om er ook een filmpje of foto's van te maken op onze telefoon. Hulp komt daarna wel, zo lijkt het. Dat filmpje komt snel openbaar, via facebook of youtube, of twitter of whatsapp..... Ik heb niet vaak meer gehoord dat het de schuld is van de media....maar volgens mij blijft het de schuld van degene die het doet niet degene die het voorbeeld geeft. 

Maar ach, wie heeft het niet gedaan...slecht voorbeeld volgen.....toen ik jong was heb ik me ook vergrepen aan de sinasprilletjes of die hoestdrank die zóóóó lekker was gemaakt dat je hem wel wilde (móést) opdrinken/opeten. Die tip had ik gehad op het schoolplein. Heb ik ook gedaan en ik leef nog.

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.

Censuur (2)

Censuur (1) gelezen? Toch heb ik me laten censureren. Vroeger. Mijn ouders waren redelijk meegaand. Dat moet je niet aan mijn broers en zus vragen want die denken daar anders over. Zij hebben het idee dat ik het als nakomertje heel erg makkelijk heb gehad. Mijn ouders waren, volgens hen, moegestreden en ik heb daarvan geprofiteerd. 

Waar mijn vader naar mijn gevoel redelijk vrijzinnig was (let wel: in mijn optiek, niet die van mijn broers en zussen!), was dat met mijn moeder toch wat anders. Die probeerde toch alles redelijk netjes te houden. Sex was geen gespreksonderwerp en de kerk was een vast bezoekmoment op zondag. Ze accepteerde met moeite dat ik, toen ik 13 was,  niet meer naar de kerk wilde, dat dan weer wel. Maar misschien moegestreden. 

Een van de mooiste momenten was dat mijn moeder (in 1982) niet lang voor haar dood, op een leeftijd van 72 jaar voor de eerste en enige keer het woord "lullig" gebruikte. Ik geloof dat iedereen stilviel in zo'n moment die je in een film ziet: met stukken gebak halverwege de mond, zich verslikkend in de thee of koffie. 

Foto: Afonso Lima

Mijn vader was sinds hij met pensioen was, begonnen met een nieuwe passie: schilderen en tekenen. Hij zat op cursus en zelfs naakten werden door hem en de anderen cursisten op papier vastgelegd. 

Toen ik een discotheek begon in het dorp waar wij woonden kreeg ik steun van mijn vader Hij reed mij rond. Door geldgebrek was mijn apparatuur een allegaartje van spulletjes die stuk voor stuk naar binnen moesten worden gedragen om de show op te bouwen. Dat zag er natuurlijk niet uit. dus besloot ik een houten voorplaat te maken voor de disco. Omdat de naam Disco Screw was (neuken in het Engels, dat begrepen mijn ouders toch niet, dacht ik) moest daar een naakte vrouw op. Mijn vader wilde dat wel schilderen. Dat zag er dan ook gaaf uit. 

Een dag daarna kwam ik thuis van school en ontdekte in de garage dat de schilderkunst van mijn vader was aangepast. De naakte vrouw had nu een bikini aan. Mijn moeder had het ontwerp gezien en mijn vader gesommeerd dit aan te passen. Wat vond ik haar ouderwets!

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.