Een auto is maar een stukkie blik. Met respect voor Jan Wolkers die deze term hanteerde in zijn boek Turks Fruit. Ik hanteer eigenlijk ook altijd die gedachte. Voor mensen die mij kennen komt dat misschien vreemd over, omdat ik toch wel altijd een duidelijke voorkeur heb voor de auto's waar ik in rijd.
Een korte geschiedenis over mijn autobezit en gebruik. Pas op, dit wordt een lang verhaal! Direct na mijn achtiende verjaardag ben ik rijlessen gaan nemen omdat ik graag auto wilde rijden. De eerste keer dat ik examen deed zakte ik wegens een ingreep. (Stoplichten hoog boven de weg, examinator die steeds verder voorover boog en op het laatste moment op de rem trapte omdat het licht oranje werd. Pffff.) Ik had geen zin om lang te wachten met opnieuw afrijden (toen was dat nog drie maanden) en diende een verzoek in voor versneld afrijden omdat ik naar het buitenland moest voor mijn werk. (Niet waar dus) Toen kreeg ik de chef van de examinatoren als bijrijder. Een vriendelijke man. Geen enkele ingreep omdat ik nadat ik dat de eerste keer had meegemaakt geen zin meer had om dit weer te laten gebeuren. Keek met een schuin oog naar de voeten van de examinator. Als hij zijn voet bewoog, stond ik al op de rem. Ik reed zelfs achteruit bij de hellingproef, maar stond eerder op de rem dan hij dat kon. Wel geslaagd, maar geen pluim.....
Een week later had ik het felbegeerde roze papiertje. Diezelfde dag een auto gekocht. (opel, B-kadett, 400 gulden) De dag erna deze auto tegen een politiewagen gereden die van rechts kwam. Verzachtende omstandigheid: het had gesneeuwd en was spekglad. Nog nooit binnen tien minuten zoveel politiewagens bij elkaar gezien! Er was niemand gewond dus er was niet direkt aanleiding voor, maar het was zeker heel intimiderend.
Hierna volgen ruim 30 jaren waarin ik heel veel auto's versleten heb. Niet kapot gereden, niet al te veel ongelukken gemaakt, maar vanwege mijn fiolosofie. Koop een oude auto voor een prikie en rij er zo lang mogelijk in. Als hij kapot gaat gewoon zoeken naar een andere. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar ik denk dat ik tot nu toe zeker tussen de 40 en 50 auto's in mijn bezit heb gehad. Sommige smadelijk aan hun einde gekomen: 2cv, net geparkeerd, er vliegt een auto uit de bocht met iemand erin zonder rijbewijs, auto verhuist naar etalage van de winkel waar hij voor staat. Twee sloopauto's worden gecombineerd in een derde wagen waarvan niemand kan zeggen wat voor auto dat nu is. Daf 33 wordt afgestaan voor de achteruitrijrace van de Tros, een Daf reed namelijk net zo hard achteruit als vooruit. Renault 4, remmen gaan kapot als ik een benzinepomp inrij, kan er gelukkig aan de andere kant weer uit....maar daar komt net een vrachtwagen aan. Volvo 440, vriend ziet in de regen een rotonde over het hoofd, de wagen staat netjes in het midden van de rotonde in het perkje tegen een ANWB mast. Veel auto's, veel verhalen.
De laatste tien jaar heb ik veel tijd versleten in lease auto's. Het is een gemak om daarin te rijden maar ik mis het eigen zijn van zo'n auto. Ik wil weleens wat veranderen, de radio of speakers verbeteren en dat zijn dingen die je niet in zo'n auto mag doen. Dus toen vanwege geldgebrek de lease auto's eruit gingen op mijn werk heb ik weer en fijne eigen auto aangeschaft. Nu volgens het "normale" principe. Een auto van een paar jaar oud. Nou ja, normaal... De auto waar ik nu in rijd is een oud ministersauto. Minister Remkes mocht er zich in laten rondrijden. Veel kilometers maar ook de zekerheid dat de wagen tot aan de laatste dag goed is onderhouden en netjes zijn beurtjes heeft gehad. Want met de afschrijving van een auto houden ze bij een ministerie geen rekening. Een maand voor hij werd afgedankt kreeg de wagen nog een grote beurt omdat het de tijd ervoor was. Houd ik van luxe? Ja dus. Maar ik geef de wagen net zo makkelijk met iemand anders mee. (Stagiaires die net hun rijbewijs hebben gehaald krijgen van mij altijd de opdracht om dezelfde dag nog even iets te gaan ophalen met mijn auto. Dan staan wij met z'n allen naar het gestumper te kijken.)
Bij een langdurig project voor een kennis van mij kreeg ik het projectcontract een de daarbijbehorende aanvullende voorstellen onder ogen. Hij doet altijd veel met lease auto's om zijn werknemers tevreden te stellen. Hij kent me, had in het verleden een aantal keren lease auto's voor mij geregeld. Echter bij mij stond dat er onder de aanvullende opties niet bij. "Geen lease auto?" vraag ik onschuldig. "Ach" is zijn reactie, "jij hebt altijd van die absurde eisen bij een auto, laten we maar gewoon kilometervergoeding doen....."
Een korte geschiedenis over mijn autobezit en gebruik. Pas op, dit wordt een lang verhaal! Direct na mijn achtiende verjaardag ben ik rijlessen gaan nemen omdat ik graag auto wilde rijden. De eerste keer dat ik examen deed zakte ik wegens een ingreep. (Stoplichten hoog boven de weg, examinator die steeds verder voorover boog en op het laatste moment op de rem trapte omdat het licht oranje werd. Pffff.) Ik had geen zin om lang te wachten met opnieuw afrijden (toen was dat nog drie maanden) en diende een verzoek in voor versneld afrijden omdat ik naar het buitenland moest voor mijn werk. (Niet waar dus) Toen kreeg ik de chef van de examinatoren als bijrijder. Een vriendelijke man. Geen enkele ingreep omdat ik nadat ik dat de eerste keer had meegemaakt geen zin meer had om dit weer te laten gebeuren. Keek met een schuin oog naar de voeten van de examinator. Als hij zijn voet bewoog, stond ik al op de rem. Ik reed zelfs achteruit bij de hellingproef, maar stond eerder op de rem dan hij dat kon. Wel geslaagd, maar geen pluim.....
Een week later had ik het felbegeerde roze papiertje. Diezelfde dag een auto gekocht. (opel, B-kadett, 400 gulden) De dag erna deze auto tegen een politiewagen gereden die van rechts kwam. Verzachtende omstandigheid: het had gesneeuwd en was spekglad. Nog nooit binnen tien minuten zoveel politiewagens bij elkaar gezien! Er was niemand gewond dus er was niet direkt aanleiding voor, maar het was zeker heel intimiderend.
 |
| Foto: stock.xchng |
De laatste tien jaar heb ik veel tijd versleten in lease auto's. Het is een gemak om daarin te rijden maar ik mis het eigen zijn van zo'n auto. Ik wil weleens wat veranderen, de radio of speakers verbeteren en dat zijn dingen die je niet in zo'n auto mag doen. Dus toen vanwege geldgebrek de lease auto's eruit gingen op mijn werk heb ik weer en fijne eigen auto aangeschaft. Nu volgens het "normale" principe. Een auto van een paar jaar oud. Nou ja, normaal... De auto waar ik nu in rijd is een oud ministersauto. Minister Remkes mocht er zich in laten rondrijden. Veel kilometers maar ook de zekerheid dat de wagen tot aan de laatste dag goed is onderhouden en netjes zijn beurtjes heeft gehad. Want met de afschrijving van een auto houden ze bij een ministerie geen rekening. Een maand voor hij werd afgedankt kreeg de wagen nog een grote beurt omdat het de tijd ervoor was. Houd ik van luxe? Ja dus. Maar ik geef de wagen net zo makkelijk met iemand anders mee. (Stagiaires die net hun rijbewijs hebben gehaald krijgen van mij altijd de opdracht om dezelfde dag nog even iets te gaan ophalen met mijn auto. Dan staan wij met z'n allen naar het gestumper te kijken.)
Bij een langdurig project voor een kennis van mij kreeg ik het projectcontract een de daarbijbehorende aanvullende voorstellen onder ogen. Hij doet altijd veel met lease auto's om zijn werknemers tevreden te stellen. Hij kent me, had in het verleden een aantal keren lease auto's voor mij geregeld. Echter bij mij stond dat er onder de aanvullende opties niet bij. "Geen lease auto?" vraag ik onschuldig. "Ach" is zijn reactie, "jij hebt altijd van die absurde eisen bij een auto, laten we maar gewoon kilometervergoeding doen....."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten