Je MOET golfen!

Waar ik me mateloos aan irriteer is dat ik zowat gedwongen wordt dingen te doen vanwege mijn werk die totaal niets met mijn werk te maken hebben. 

Ik verklaar me nader: ik zou moeten Golfen! Dat is goed voor de contacten, voor het Netwerken . Oh. Het is dus niet mogelijk om contact te maken op een receptie, bij een opening of een bijeenkomst van je beroepsvereniging. Nee, daar hoort een Golfclinic bij. Als je niet kan Golfen, dan kunnen wij je het wel leren. 

Foto: Vivek Chugh

Ik ben aangesloten bij het Centrum voor bestuurders en directeuren. Elke bijeenkomst vindt zowat plaats op de golfbaan. Ik heb er een keer een opmerking over gemaakt en geen adequaat antwoord gekregen. U kunt het toch leren? Ja, maar er zijn toch mensen die daar geen zin in hebben? Het wordt stil, dit antwoord was onverwacht, ja, ongehoord bijna. 

Het gebeurde me zelfs op vakantie. Je zit op een terrasje iets te drinken en twee Nederlandse stellen die we al eerder waren tegengekomen vroegen of we er bij kwamen zitten. Gezellig wat drinken. Hoewel we behoorlijk autistisch zijn op vakantie en een broertje dood hebben aan een gezellig samenzijn met landgenoten willen we soms wel eens "erbij komen zitten" als het ons inderdaad gezellig lijkt. (Voor je het weet trek je de hele tijd met elkaar op en daarvoor gaan we niet met vakantie.)

Een van de heren vraagt wat mijn werk is. Ik zeg dat ik directeur ben en verwacht dat hij vervolgens wil weten waarvan ik directeur ben. Nee hoor. Hij vraagt waar ik Golf. Ik kijk hem verbijsterd aan....hoezo? Nou dat doe je toch zeker wel! Dat is zo goed! en vervolgens komen dezelfde argumenten weer. We hebben er om gelachen onder het genot van rijk vloeiende Griekse dranken. Hij probeerde me nog te overtuigen maar het is niet gelukt. Ik ben daarvoor net te eigenwijs. 

Als mij tegenwoordig wordt gevraagd wat mijn handicap is verklaar ik maar dat dat mijn "niet willen Golfen" is. Ieder z'n meug. 

Als je mijn verhalen kunt waarderen klik dan op de Facebook-knop hieronder of de Google+1 knop ernaast. Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult. 

Carnaval

Het leukste carnaval heb ik gevierd in Maastricht. Mijn broer woonde daar vanwege zijn studie (en een vriendin) en op uitnodiging ging ik er carnaval vieren.

Carnaval was mij niet helemaal onbekend. Ik had natuurlijk 5 jaar in Brabant gewoond en daar dus ook carnaval meegemaakt. Maar Brabant en Limburg en dan zelfs nog Maastricht zijn werelden van verschil. Waar in Brabant alles binnen gevierd wordt is dat in Maastricht zoveel mogelijk buiten. Waar in Brabant de carnavalhits van de hitlijsten  worden gespeeld zijn dit in Maastricht allemaal lokale -voor een Hollander onverstaanbare- liedjes. Waar in Brabant alles bijna op z'n Hollands is "georganiseerd". Is dit in Maastricht gewoon een gezellige chaos. 

Vanuit verschillende plekken in de stad beginnen carnavalsoptochten die gewoon door elkaar heen lopen. Er blijft wel eens een wagen aan de verkeerde stoet hangen en niemand maakt zich daar druk om. Er lopen orkestjes door de stad, gewoon los, niet gepland. Lopen er twee orkestjes dezelfde straat in, proberen ze hetzelfde liedje te spelen wat door verkeerd gestemde instrumenten tot grote hilariteit leidt. 

Foto: Thomas van den Berk

Maar dan meedoen. Zolang je je mond houdt is er niks aan de hand. Meedansen, meedrinken (geen probleem, geen Bob nodig, het bier is waterdun en je wordt er nauwelijks aangeschoten van) en vooral: je mond houden!! Als ze in de gaten hebben dat je Hollander bent laten ze je vallen als een baksteen. Gezellig dus. Heel gezellig. Uitermate gezellig. Leuk meisje gezien. Meehossen, nog meer hossen. Leuk, drank, zuipen, zoenen.......ze trekt me mee naar buiten.....op weg naar...?? Nog meer zoenen....en dan volgt een onverstaanbare vraag in plat Maastrichts. Uhhh..toch maar iets zeggen in het Hollands. Ik krijg een klap in het gezicht, ze loopt boos weg. Mijn laatste carnaval dus. 

Als je mijn verhalen kunt waarderen klik dan op de Facebook-knop hieronder of de Google+1 knop ernaast. Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult. 

Kleren uit!

Soms is mijn vrouw het plotseling zat. Dan gooit ze haar strakke kleren uit en gaat ze verder in haar T-shirt, of minder als dat een beter gevoel geeft. 

Ze is niet echt een nudist maar soms leveren haar kleren haar een gevoel van een worstenfabriek op en dan niet aan maar op de lopende band. Ik kan dat begrijpen. De kleren worden uitgegooid en liggen of hangen dan overal en nergens, zo het uitkomt. 

Alleen in opruimen zijn we niet zo best in. Mijn vrouw heeft de gewoonte dingen achter te laten waar ze bezig is. Na het schoonmaken liggen er dan her en der proppen keukenpapier. Na enige tijd vraag ik dan of ze er aan gehecht is om het vervolgens weg te gooien. Hetzelfde geldt voor de schoonmaakmiddelen: ze staan overal en nergens in het huis op kastjes, de rand van het bad......het geeft wel duidelijk aan dat er is schoongemaakt. 

Foto: Jeroen Geerts

Laatst was mijn vrouw haar kleren weer meer dan zat. Alles ging uit en een t-shirt aan. De volgende dag kwam de buurman langs. Hij zat aan de keukentafel en dronk een koffie waarna hij wegging.
Nadat hij weg was zei ik tegen Marja: "Huh....hing die Marlies Dekkers BH nou de hele tijd aan het sleutelrekje?" "Ja" zegt ze, "ik zat er ook de hele tijd naar te kijken....en hij ook" 

Dan denk je nu: hij zal dan nu wel weg zijn. Nee hoor, twee dagen later kwam een vriendin van mijn vrouw langs. Al wijzend op de bh zegt ze: "Ben je bang dat je 'm vergeet?" 

Als je mijn verhalen kunt waarderen klik dan op de Facebook-knop hieronder of de Google+1 knop ernaast. Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult. 

Gehekt!

We zijn gehekt. Sinds enkele dagen staat er voor onze oprit aan de achterkant een hek. Onze zoon heeft dat van tweede-hands onderdelen in elkaar geschroefd, gelast en in beton gestort. 

Een grote wens van mijn vrouw want die was het zat dat mensen zomaar onze tuin inliepen. Je moet weten, we wonen naast een begraafplaats en dat heeft nogal wat gevolgen. Omdat we een open oprit naar de tuin hadden liepen soms mensen met een grote bos bloemen onze tuin in, waar wij dan net zaten te borrelen. Beetje gênant. Zelf een keertje overwogen om een koffietent in de tuin te beginnen onder de naam "De Lachende Urn" of "De Dooie Boel". Zo direct naast de begraafplaats moet dat klandizie opleveren. 

Erger was nog dat we bij rondleidingen in onze tuin achterin moesten gaan fluisteren omdat een dominee van een zeer zware kerk aan de andere kant van de heg iemand onder grond stond te schoffelen met een stem vol hel en verdoemenis. Maar ook dat onverwacht bezoek van mensen die onze oprit voor de toegang tot de begraafplaats aanzagen was niet prettig. "Je zal maar topless in de tuin aan het zonnen zijn" zegt mijn vrouw dan altijd.

Toen een jaar geleden werd ingebroken in ons huis had dat vooral een emotionele impact: er waren vreemden in ons huis geweest. De katten had wel wat kunnen overkomen en het feit dat de dieven vermoedelijk een paar keer hadden aangebeld met smoesjes om te kijken of mijn vrouw al weg was, was ook supereng. Dan hoor je vervolgens dat de dieven gewoon hun busje op de achteroprit hadden gezet en het huis hadden leeggehaald. 

Foto: Jeroen Geerts

Dan kijk je vervolgens steeds over je schouder in de tuin en zeker 's morgens als het donker is. Dus nemen we het besluit om een hek te plaatsen. Maar even een stevig hek van een metertje of 6 zetten is best aan de prijs en tweedehands hekken van onze maat zijn ook niet erg makkelijk te vinden. We zijn dus blij met het hek van onze zoon. We zij nu dus gehekt. 

En het werkt ook meteen: de buurman die normaal gesproken zomaar de tuin in komt lopen staat nu aan de voordeur te bellen: "Joh....er staat een hek achter....." Duh!

Als je mijn verhalen kunt waarderen klik dan op de Facebook-knop hieronder of de Google+1 knop ernaast. Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult. 

Watjes

Februari 2012

Assertief was het populaire woord in de jaren tachtig. Iedereen moest assertief worden, want van zich af kunnen bijten. Als je je liet rondcommanderen was het je eigen schuld, want je was niet assertief genoeg. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook nog wel eens iemand op een assertiviteitscursus heb gestuurd. Ik bloos er nog van want mijn mening over dit soort zaken is ernstig veranderd de laatste jaren. 

Ik ben inmiddels van mening dat degene die bijt eerder op cursus moet dan degene die niet van zich afbijt. Ik heb lieve, sociale mensen door een assertiviteitstraining zien veranderen in een complete bitches. (Bijvoorbeeld de tekenlerares van de middelbare school die de klas "niet aankon". Ze was een van de liefste leraressen die ik ooit heb meegemaakt, maar het erop volgende schooljaar was ze compleet veranderd.) 

Nu, jaren later, hebben we het met z'n allen over verhuftering. Maar een deel van die verhuftering komt ook doordat we het belangrijk vinden dat iedereen van zich af kan en mag bijten. In plaats van een normale dialoog wordt ervoor gekozen om meteen je hoofd eraf te bijten. Beleefdheid is ouderwets en niet nodig. Je mag en kan alles zeggen wat je wilt want er is vrijheid van meningsuiting. (= geen vrijheid van belediging, vrijheid tot inperken van gedachtengoed.) 

Hoe harder je schreeuwt, hoe meer gelijk je hebt. (Ik vind en anderhalf miljoen mensen staan achter mij, dus heel Nederland vindt...) Het is verbijsterend om te ontdekken dat we afglijden naar een volstrekt onbetrouwbare maatschappij waar het recht van de hardste schreeuwer geldt. Nog erger is om te merken dat er goed opgeleide, jonge mensen zijn dit kennelijk normaal vinden, geen enkel vertrouwen hebben in een democratisch systeem en vinden dat uiterlijk vertoon (waaronder ertegen moeten kunnen dat men onbehoorlijk wordt benaderd door media, gebasht, gesard en getreiterd wordt) belangrijker is dan het gedachtengoed en de idealen die men nastreeft als politicus. Wordt vooral niet boos als je niet de gelegenheid krijgt om over je ideeën voor de oplossingen voor toekomst te praten omdat het constant gaat over wat je tussen je benen hebt (of niet). Als je wel boos wordt ben je ongeschikt.

Politiek is tegenwoordig bashing. Vooral niet beleefd doen en vooral assertief reageren. Discussie gaat over het jongensachtige uiterlijk of over hoe iemand toch een beetje stottert of dat "het wel een vent lijkt". Onze "alles mag en alles kan" mentaliteit, geboren in de jaren 60 is een beetje doorgeslagen. We zijn vergeten er iets achter te zetten: Alles kan en alles mag, mits met respect voor anderen. Dan bedoel ik wel het échte respect, niet hetgeen kinderen nu tegen elkaar zeggen of als knopje indrukken, voorheen op Hyves en nu op Facebook.

Ik hou van Yvon Jaspers sinds haar interview met Rick Nieman in "Kwestie van Kiezen". Haar uitleg van het tegenwoordige cynisme en haar bewuste keus om daar niet aan mee te doen. Prima, zie hier een fragment en kijk ook naar de reacties eronder. Dàt zijn we tegenwoordig. Yvon is een watje en ze is er trots op. Ik ben ook een watje. Soms kan ik hard zijn, soms moet ik hard zijn maar ik blijf een Watje, 'n Softie, 'n Zweefteef. Vaak wordt me verteld dat ik wat minder soft moet zijn. Mijn antwoord daarop is dat ik toch bereik wat nodig is? Waarom dan mijn stijl veranderen? Laat me gewoon dat watje zijn. Ik heb een nichtje dat ook een watje is. Naar aanleiding van een artikel over homo's in de voetbalwereld (het moeten er véél meer zijn dan uit de kast zijn gekomen) schreef zij het volgende:

Foto: Dian Liesker

Geleend van dianliesker.nl
Ik ben een watje. Ik ben zacht, wit en vuil blijft aan mij plakken als een haar aan een gezicht vol suikerspin. Ik absorbeer en houdt vast, maar als je hard in mij knijpt loop ik leeg. Net zo makkelijk. Ik maak wonden schoon. Liever een watje dan een hondelul. Veel, veel liever een watje dan een hondelul. Er zijn al genoeg hondelullen.
Dian Liesker

Grappig is dan weer dat Dian als cabaretier een kostelijke persiflage van Yvon Jaspers neerzet.....maar dit gaat dan ook niet over haar programma's.

Laten we gewoon sociaal doen tegen elkaar. (Een hoop mensen vinden dit al enorm eng...sociaal doen!) Dus niet de ene helft assertiever maken maar de andere helft socialer. Kwaliteit boven grote bek. Inhoud boven schoonheid. Wees met trots een watje, daar wordt de wereld een beetje beter van.

Tikkie terug, Jaap! (Of 50+, dus tijd voor een penisverlenging)

Maart 2011We hebben het gedaan, na 7 jaar trouwe dienst hebben we de Volvo S80 ingeruild. Ons nieuwe boodschappenautootje is een Saab 9-3 cabriolet uit 1999. Nu gaat vooral Marja erin rijden dus het is geen gevolg van mijn 50-ste verjaardag en de midlifecrisis of een virtuele penisverlenging. 

Ja, dat was even goed nadenken en met pijn in het hart beslissen. Maar de "nieuwe" auto maakt veel goed. Als je gewend bent aan een Volvo S80, dan wen je niet zo snel meer aan een andere auto. 7 jaar lang een maatje dat je eigenlijk nooit in de steek liet en dan weer terug naar een oude auto waarvan je weet dat hij toch ook kuurtjes gaat krijgen. De Volvo heeft ons een keertje de wegenwacht laten bellen toen de termostaat was vastgelopen. Een flinke klap op de juiste plek bracht het water weer in beweging en het probleem was opgelost. Voor de rest wel kuren, maar niet waarmee je stilstaat. Klimaatcontrole in de war, tja kan je mee leven. Controlelampjes die blijven branden, tja kan je ook mee leven.

Foto: Jeroen Geerts

Des te pijnlijker is het als de dag daar is waarop je de "nieuwe" auto mag gaan halen. Een echte dag om een cabriolet op te halen: de regen viel met bakken uit de lucht. Jammer Joh! Geen dakkie omhoog vandaag! Je gaat rijden en vervolgens komt er rook onder de motorkap vandaan. Het luchtje dat erbij vrij komt ken je nog van vroeger: verhitte koelvloeistof. Gatver....leuk hoor op dag één. Boodschappen doen en terugkomen bij de auto die vervolgens niet meer wil starten. De moed zakt je in de schoenen. We hadden deze auto gekozen 'voor de leut' en als boodschappenauto voor moeder de vrouw. (Lach maar, het is minder erg dan een Volvo S80 die normaal voor ministers wordt gebruikt inzetten als boodschappen auto.) Maar het lachen vergaat je een beetje als je dit allemaal meemaakt op je eerste dag

We hebben natuurlijk de garage gebeld en die stond ook snel bij ons met een nieuwe accu.
We ontdekten vervolgens ook een scheurtje in een van de slangen van het koelsysteem. Slang besteld, accu vervangen......we konden met het lek nog wel even doorrijden. Maar dat is niet leuk. Bij elk stoplicht wijst iemand ons wel op de stoom die onder de motorkap uitkomt. Ja meneer, ja mevrouw....we zien het, het is niet erg.... Uiteindelijk de mouwen opgestroopt en onder de motorkap gedoken. De scheur in de slang zat net naast de slangenklem. Dus de motor deels ontmanteld, slang stukje ingekort, probleem voorlopig opgelost. Had niet gedacht dat ik weer mijn handen vuil zou moeten maken. Maar met de aankoop van deze auto denk ik dat het vaker zal gebeuren. De wegenwacht heeft mij weer terug als meer regelmatige klant (meer dan 1 keer in de 7 jaar) maar dat geeft niet. Heb nog steeds geen schildje van ze gehad! (zie een van de vorige wolumns)

Ik ben wel meteen enthousiast begonnen met een nieuw sociaal netwerk: cabrio-rijders. Zoals motorrijders -vroeger in ieder geval- elkaar toezwaaiden als je elkaar tegenkwam wil ik pleiten voor iets soortgelijks: Elkaar begroeten als de kap openstaat. Ik heb het uitgeprobeerd en het werkt. Een dikke BMW cabrio met een nog dikkere neger achter het stuur en verder gevuld met donkere, headbangende jongeren kwam ons tegemoet en ik kreeg een "box" op mijn opgestoken duim. Laten we dat als Cabriodrivers United gaan doen: duimpje omhoog bij open kap. Ik heb er overigens ook een tweede sociaal contact mee gestart: als het een beetje weer is en ik rijd met de kap open, kom ik dan cabriorijders tegen met de kap dicht dan voeg ik ze verwensingen toe: "Mietje!" "Sissy!" Wel oppassen, het blijft een open kap waar ik mee rijd......

Change Or Die!

Foto: stock.xchng

November 2010
Nee, ik voel mij niet aangesproken tot omroep Max. Ik mag dan 50 zijn op dit moment, ik ben niet oud. 

Een van mijn broers wel, die heeft Omroep Max gesteund bij de oprichting. Oh nee, hij is niet echt heel oud, maar hij steunde de omroep vanwege de belofte dat Max hoorspelen zou gaan uitzenden, een van zijn passies. (Een belofte die Max natuurlijk nooit is nagekomen.)

Volgens mij is internet veel belangrijker dan een ouderwetse Omroep. Dat geeft ook een beetje antwoord op de vraag: "Waarom ben je uit de media gestapt?" die mij zo vaak wordt gesteld. Het verhaal is niet lang en ook niet moeilijk. In 2005 geleden discussieerde ik met de ICT medewerker van onze omroep over het toenemende individualisme en wat daarvan de gevolgen zouden zijn voor media (vooral radio en tv). Ik voorspelde toen al dat het er echt naar toe ging dat mensen konden luisteren en kijken naar wat ze wilden, wanneer ze wilden. Een snelle berekening leerde dat daarvoor heel veel snelle en brede internetverbindingen nodig waren, die er toen nog niet waren en die volgens onze ICT medewerker ook niet snel te realiseren zouden zijn. Toch was dat volgens mij het (inmiddels grotendeels gerealiseerde) toekomstbeeld. 

Daaruit volgde dat meer en meer tv rechtstreeks van de makers of productiemaatschappijen bij het publiek thuis zou gaan komen. Dus zonder tussenkomst van omroepen. Het is jarenlang leuk gegaan, omroepen hebben hun functie gehad, maar nu kunnen we zelf kiezen. De tussenhandel kan eruit. Een slag voor zowel publieke als commerciële omroepen. Maar wat doen die met dat toekomstbeeld?

De publieke omroepen waar ik mee gesproken heb hadden toch zeker niet het idee dat het met zo'n vaart zou lopen. We konden best nog wel investeren in de oude infrastructuur, de oude gedachte dat wij aanbieden en het publiek zou vreten. (Vandaag: Boerenkool met Worst, want dat vinden Wij Goed Voor u!) Trouwens waarom heb je niet gesolliciteerd naar de functie van hoofdredacteur bij ons? Nee, dank je, ik lust ook niet altijd wat er op tafel wordt geserveerd en laat dus graag kiezen uit wat er mogelijk is....en daar willen jullie nog niet aan.

Mijn voorganger bij een van mijn werkgevers had als soort van strijdkreet bij alle veranderingen in het vak: "Change Or Die!" en dat is natuurlijk een universeel principe dat slaat op alles wat met evolutie te maken heeft. Je zult mee moeten veranderen, echter de huidige omroepen willen dat niet. Of dat nu komt door een soort struisvogelpolitiek of enorme eigenwijsheid (wat ook inherent lijkt aan omroepen in Nederland), het is mij niet duidelijk. De enige die tot nu toe enigszins in de richting van mijn toekomstgedachten werkte was Talpa, maar die had niet het lef om er tijd in te steken en verwachte een ontwikkeling die in een paar maanden klaar zou zijn. Hun achterliggende gedachte was duidelijk: Internet ligt aan de basis van verspreiding naar het publiek, een selectie zenden wij ook nog uit op onze tv zender. (Een gedachte die nu deels door RTL overgenomen lijkt te worden.)

De plaats van een omroep is dus of een krachtige productiemaatschappij die eigen producten aan een eigen publiek afzet, of een keuze en adviesmedium die aangeeft waar jij als aanhanger van die stroming wellicht in geïnteresseerd zou kunnen zijn, een soort link-producent dus.

Het gaat alleen nog maar om de inhoud, hoe het bij je publiek komt maakt niet zoveel uit. Daarna zijn er legio mogelijkheden: gratis kijken met reclame, betaald kijken zonder reclame.....

En omroepen als Max? Ook daarvoor geldt: change or die! Juist hun doelgroep sterft (snel) uit, of loopt weg. Mijn broer heeft inmiddels hele actieve hoorspel-communities op internet gevonden.

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Delivered by FeedBurner

Waar is mijn schildje?

September 2010

Open Brief aan de ANWB:

Fotograaf onbekend

Geachte Klantenservice,

Ik weet nog goed dat mijn oudste broer vertelde dat mijn vader op een zeker moment trots een schildje op de gril van zijn auto monteerde; hij was 25 jaar lid van de ANWB. Nu is mijn vader zelfs langer dan 50 jaar lid geweest van de ANWB en heeft daarbij ook nog een speciaal bewerkt, bronzen "iets" gehad op een plankje, vanwege dat jubileum.  

Op mijn lidmaatschapskaart staat dat mijn jaar van aanmelding 1984 is. (Eigenlijk was dat 1978, lid geworden tijdens mijn eerste autorit een week na het behalen van mijn rijbewijs, maar tussendoor ook weer even "ontlid" geweest.) Dat betekent dat ik vorig jaar 25 jaar aan de ANWB verbonden was. Nu realiseer ik mij: waar is mijn schildje? Waar is het compliment voor zoveel jaren trouw lidmaatschap? Waar ontleen ik de trots aan en kan ik laten zien waar ik voor sta: het lidmaatschap van de ANWB! 

In deze tijd van nieuwe marketing en een moderne gebondenheid aan communities is er zelfs geen virtueel schildje als ik inlog: Kijk deze meneer is al 26 jaar lid! Duimpje omhoog! (Zeker nodig als je jongeren aan de community wilt binden maar deze mastodont kan het ook nog wel waarderen). 

Kortom: tijd voor een pluim, de koffie staat klaar als Guido langs wil komen om mij een schildje uit te reiken.

Met vriendelijke groet,

Jeroen Geerts 
Mastodont 
Het antwoord volgt op 28-9-2010:

Geachte heer Geerts ,

Vriendelijk dank voor uw e-mail.

Als blijk van waardering voor onze jubilarissen hebben we de afgelopen jaren verschillende vormen van attenties toegepast. Ondanks de goede bedoeling leverde dit echter teveel negatieve reacties op. Onderzoek wijst uit dat onze leden zeer verschillende verwachtingen hebben die helaas niet te realiseren zijn. Dit heeft ertoe geleid dat we van het presentje zijn afgestapt.

Wij zijn echter zeer dankbaar voor het vertrouwen dat u ons al zo lang geeft. Ook al in de tijd dat veel van onze huidige producten en diensten nog niet bestonden. Wij zijn ons er van bewust dat mede dankzij uw lidmaatschap de ANWB kon uitgroeien tot de veelzijdige en bloeiende vereniging van nu.

Wij hopen u nog lang van dienst te kunnen zijn.

Meer informatie vindt u op onze internetsite www.anwb.nl. U kunt ook langsgaan bij één van onze winkels. Voor telefonische informatie kunt u bellen met ons telefoonnummer 088-2692 222. Dit nummer is bereikbaar van maandag tot en met vrijdag tussen 08.00 en 20.00 uur en op zaterdag van 08.30 tot 17.00 uur.

Met vriendelijke groet,

Koninklijke Nederlandse Toeristenbond ANWB

Mw. P. Krijgsman
Contactcenter, Team Correspondentie

Gestopt!

Juni 2010

Het is gelukt om te stoppen met roken. Heel banaal wellicht om dat hier zo te schrijven alsof het een grote prestatie is terwijl ik weet dat er velen zijn die dit doen. Maar toch, voor mezelf een belangrijke mijlpaal. Het is niet voor het eerst dat ik stop met roken.

In 1984 kreeg ik een aanval van acute bronchitis Geen idee wat het was, heb een paar dagen aangemodderd met luchtbevochtigers en dergelijke om nog een beetje adem te kunnen krijgen. Maar uiteindelijk de dokter geroepen. Die verklaarde mij tot "lijder aan acute bronchitis" met als oorzaak het roken. Door het ademhappen was ik al een paar dagen van het roken af en het was dus niet moeilijk om dan maar helemaal te stoppen. Geen probleem, makkelijk vol te houden.

Alleen toen mijn tante 7 jaar later overleed was dat een moment voor mij om aan mijn broer een sigaret te vragen en weer te starten. Wat stom, ja ik hoor het.In 1992 was ik het roken helemaal zat. Had van alles geprobeerd, pruimtabak, pijp roken, sigaren. Ik wilde er gewoon van af. Wonder boven wonder lukte dat en het ging ook prima. Ondanks dat ik, terwijl ik stopte enorme ruzie met mijn baas kreeg en er dus een situatie vol stress ontstond. Het had geen invloed op mij. Ik ben dus niet iemand die door de stress gaat roken. Maar in 1997 overleed een (aangetrouwde) tante van me......en ja...'s avonds in de tuin vroeg ik een sigaret en begon weer met roken. Er was geen stress, het was alleen erg naar. Dus ik ben iemand die getriggerd wordt tot roken door een sterfgeval.
Van de week was ik bij de dokter voor controle en melde daar vol trots dat ik gestopt was met roken. Of ik nog hulp nodig had vroeg de dokter. Nee het gaat prima, ik kan er goed van af blijven. Maar toch zijn de verleidingsmomenten aanwezig, zei de dokter. Dus ik leg uit.....stoppen...stergeval...roken.....stoppen.....sterfgeval.....roken....en nu weer stoppen. De man schraapt zijn keel, keert zich naar de computer en vraagt nonchalant terwijl hij het zoekscherm oproept: "En.......hoe gaat het met de familie?"

Creatief met Maisstroop

April 2009In de oeverloze poging te stoppen met roken is weer een nieuw middel opgedoken dat ik ben gaan gebruiken. NicoStop. In mijn rookla liggen nog diverse andere stopmiddelen die niet of nauwelijks werken, maar de verhalen over deze wonderolie waren goed, dus hebben we maar een poging ondernomen.

Twee jaar geleden lukte het bijna om van het roken af te komen met de "namaaksigaret". Een electrische magic stick die het voorkomen van een sigaret had, maar waarvoor je dan wel een paar weken naar de sportschool moest om hem te kunnen vasthouden. Het beroerde, amateuristische reclamefilmpje op TV kunt u zich wellicht nog herinneren. Wanneer je aan de sigaret zuigt dan gaat een lampje aan op het topje zodat het net echt lijkt. Je stond volledig voor joker met zo'n ding.

Foto: stock.xchng 

En dan het gewicht. De sigaret woog als dieplood zodat je hem niet op een normale manier tussen de vingers kon vasthouden. Kortom, het roken ermee betekende dat je met je knuist om een soort wit met geel pijpje stond en als je een trekje nam ging er een lampje branden tot grote hilariteit van de mensen om je heen. Ik heb het lang genoeg volgehouden om in ieder geval een tijdje van de normale sigaretten af te zijn geweest. Ik heb nog wel overwogen om het lampje door een laserpointer te vervangen zodat ik het in mijn werk als zodanig kon gebuiken, maar ik zag de schrikreacties al van de mensen als de persoon tegenover mij een rood stipje op zijn voorhoofd kreeg als ik een trekje nam. Er was vast en zeker een sluipschutter in de buurt! (Lang leve de vechtfilms van tegenwoordig, iedereen wordt paranoïde.)  
Maar goed, nu dus NicoBloc. Je moet diep in de buidel tasten voor het stoppen met roken. De meeste therapieën zijn even duur als, of zelfs duurder dan een slof sigaretten. (De namaaksigaret kostte iets van 100 euro en een pakje vullingen ervoor 20 euro!) NicoBloc kost 39,95 euro in de meeste winkels. Het wordt aanprezen als een natuurlijk middel dat een groot deel van de gevaarlijke stoffen uit de sigaret haalt en in het filter laat zitten. Je druppelt het spul op de filter en na het roken zie je ook dat het filter op verschillende plaatsen gitzwart is geworden. De sigaret smaakt ondertussen een stuk minder naar sigaret en is nog het best te vergelijken met het vroegere Barclays. 

Ik geloof wel dat het werkt want ook de nare aanslag die ik op mijn tong krijg na het roken is grotendeels weg. Maar de belofte om binnen 6 weken van het roken af te zijn is erg optimistisch. Je hebt minder behoefte aan roken en het wordt ook minder, maar het duurt lang. Een keer ben ik door politieagenten aangesproken op het feit dat ik in het openbaar wat in het filter spoot voor ik de sigaret opstak. Of dat drugs waren, want dat werd niet getolereerd! Na een omstandige uitleg en het laten zien van de bijsluiter mocht ik doorlopen maar ik werd met argusogen gevolgd door twee agenten met malle helmpjes op mountainbikes. Je zag ze denken: "Als hij gek gaat doen pakken we hem op en slingeren hem in de bak!"

Als je een stugge roker bent kost het best veel geld om te gebruiken naast de sigaretten. Maar, zoals ik al eens eerder heb uitgelegd, als ik iets koop kijk ik altijd nieuwsgierig naar hoe het werkt, hoe het in elkaar zit en wat er in zit. In dit geval: maisolie, citroensap en water. Dus waarom niet zelf eens geprobeerd. Maisolie is niet zo makkelijk te krijgen, maar bij elke reformwinkel kun je maisstroop kopen. (Een pot voor 2,07 euro) Bijna hetzelfde alleen wat dikker. Citroensap ligt in zo'n leuke plastic namaakcitroen bij de supermarkt (0,69 euro) en water komt uit de kraan. In de flesjes van nicostop kun je 15 milliliter kwijt dus met een aankoop van één pot stroop en één citroen kun je maanden vooruit. In een klein bakje twee theelepels met maisstroop en een paar druppels citroensap mengen en dan 3 milliliter water erbij. Met een injectiepuit zonder naald kun je dat goed uitmeten en de spuit kun je gebruiken om het kleverige goedje in het flesje van nicobloc te spuiten. De dikte van het spul is wat moeilijk in te schatten, maar meestal lukt het wel. Wat een feest, stoppen met roken zonder dure middelen! Alleen ga je de stopdatum steeds verder uitstellen omdat het stoppen toch goedkoop is........

De eerste stap naar rijkdom

Juni 2007Het is leuk dat je je soms door de meest kleine dingetjes enorm kan schamen. Zet het personeel van een supermarkt in rep en roer door het stellen van een vraag over uitverkochte aanbiedingsrosé.....
Wat gebeurt er? Je staat in de super en hebt een lekkere rosé ontdekt voor een redelijke prijs die nog in de aanbieding is. Dat maakte ook meteen de redelijke prijs want een slurpert zoals ik, daar is een dure rosé niet aan besteed.

Maar de rosé was bijna op. Er stond nog één fles zielig in z'n eentje op de schappen van de super. Natuurlijk hebben we meteen de fles geconfisqueerd zodat er niet iemand anders mee vandoor kan gaan. Vervolgens ga je op zoek naar een vakkenvuller (geen moeite, tegenwoordig worden er dag en nacht vakken gevuld, vooral als het druk is in de winkel) en vraagt of er misschien "achter" nog aanbiedingsrosé te vinden is. De vakkenvuller verdwijnt om even later terug te komen met de mededeling dat die rosé er niet meer is en ook nooit meer komt, het was eenmalig en niet uit de folder. Maar de aanbieding praat over twee flessen voor de prijs van één. Hoe los je dat op dan? De vakkenvuller gaat opnieuw naar achteren en blijft nu iets langer weg. 

Foto: stock.xchng

Na overleg met zijn chef bleek dat we deze laatste fles voor de helft van de prijs kunnen krijgen. Maar dan moesten we afrekenen bij Tineke. Euh....welke kassa is dat van de 7 die open zijn? Oei, de vakkenvuller weet het niet, maar snelt naar de kassa's om het uit te zoeken. Hij blijft nu nog langer weg en komt uiteindelijk met een beetje rood hoofd terug. Hij ging even zijn baas bellen, ogenblikje nog....... De jongen was bijna onze persoonlijke inkoopassistent geworden. Na enige tijd en een paar telefoontjes kwam hij terug. Het maakte niet uit welke kassa, maar bij de kassa moesten we vragen naar Veronique.

Ondertussen was de kar vol, de boodschappen waren gedaan en we stonden klaar om af te rekenen. Bij de kassa het verhaal geprobeerd uit te leggen, maar de kassière snapte er niks van. Gelukkig kwam een medewerkster langs die ingreep en vertelde dat zij van het verhaal op de hoogte was. "Ah, dus u bent Veronique" probeerde ik. Nee, zij was Karin, maar we moesten ons gewoon bij de klantenservice melden en die wist er van af.
Ok, naar de klantenservice dus. "Wij zijn van die fles rosé....." zei ik en hoopte dat er een lichtje opging, maar deze dame wist nergens van. "Bent u niet Veronique?" probeerde ik nog. Maar zij was Mieke. Ik vertelde dat Karin er van af wist maar ook dat was niet goed. "Karin doet helemaal geen klantenservice" kreeg ik als antwoord. Vervolgens ging ze bellen. Na twee telefoontjes had ze door dat het goed was en kregen we de helft van de prijs van de rosé terug. Toch maar mooi 1 euro 50 verdient! "Wie het kleine niet eert is het grote niet weert" zei mijn ome Theo altijd en "De grootste miljonairs uit Amerika zijn begonnen met die ene cent op te rapen die ze op straat vonden" zei mijn tante Rie altijd. Oké...oké.....

Knipperdekip

Mei 2007
Naar de kapper gaan is nooit iets geweest dat ik leuk vond. Van jongst af aan probeerde ik eronderuit te komen. Geen zin en vooral, als kind van de jaren zestig, ik wilde lang haar!

Omdat ik in 1960 geboren ben ik dus de flowerpower tijd eigenlijk net misgelopen. Ik was te jong voor allerlei sleep ins en sit ins maar wat had ik dat graag mee willen maken. Ik ben goedbeschouwd nog steeds een geitewollensokkenbreier met een "peace man!" mentaliteit. Daar hoorde toendertijd lang haar bij.

Maar mijn moeder zag dat niet zitten. Die wilde keurige kortgeknipte koppies met haar. Dat leverde dus bij elke keer dat ik naar de kaper (freudiaanse tikfout: ze kaapten mijn haar tenslotte!) moest een flinke discussie op. Toen ik eenmaal had afgedwongen dat ik zelf mijn haarstijl mocht bepalen werd het lang, erg lang. Met bijbehorende baard, ook zo lang mogelijk. (Zie voor die baard een andere wolumn.) Dus op het moment dat de flowerpower een beetje over was liep ik er nog als een hippie bij. Peace man! Dat heb ik best lang volgehouden. Zelfs tijdens mijn werk als radioverslaggever liep ik nog met te lang haar en een veel te lange baard. Wat moeten mijn gasten wel niet gedacht hebben.....

De reden dat mijn haar "fatsoenlijk" werd heeft ook niets te maken met verstandig worden of zo. Het moment dat een van de voormannen van de centrumpartij met lang haar op tv kwam en ik de indruk kreeg dat dat ik wel een beetje op hem leek (uiterlijk gezien dan) was voor mij het moment om mijn haren te normaliseren naar de standaard van die tijd want een associatie met de centrumpartij zag ik niet zitten.

Foto: stock.xchng

Maar ik had en heb nog steeds een hekel aan naar de kapper gaan. Nu niet meer omdat mijn haren kort worden geknipt maar nu vanwege de zinloze conversaties die gevoerd worden door de kapper. Het lijkt wel of elke kapster bij de opleiding een module "prietpraat" krijgt voorgeschoteld. Een korte bloemlezing over de onderwerpen die worden aangesneden als je in de stoel van de knipperdek(n)ip zit:

• het weer van de laatste tijd
• ben je vandaag vrij, goh da's lekker
• wat voor werk doe je (ook al kom je er voor de zoveelste keer)

Ik wordt er kriegel van. Het weer interesseert me niet, ik kijk ook nooit naar de voorspelling, ik zie wel wat me geboden wordt. Dat ik vandaag vrij ben daar zeg ik tegenwoordig maar gewoon ja op, want het is moeilijk uit te leggen dat je dat zelf bepaald en het werk dat ik doe dat was in het verleden helemaal vervelend om over te praten. Als je zegt voor een regionale omroep te werken mag je vervolgens verder over alle programma's van Joop van den Ende producties gaan praten. Lekker belangrijk.

Een paar jaar geleden kwam ik een kapsalon tegen waar ik mijn haar liet knippen en waar de dienstdoende knipperdekip stijf haar mond hield en alleen bevelen gaf in de zin van "hoofd naar voren, iets op zij nu graag" het was een heerlijkheid. Na de knipbeurt bood ze haar excuses aan en gaf aan dat ze vandaag zo chagerijnig was. Ik vond het allang best en nam me voor om me voortaan door haar geknipt te laten worden. Maar helaas, ze had er zo'n zooitje van gemaakt dat mijn familie daar een stokje voor stak.

Tijd voor een kapster die of zinvolle conversatie voert of een die gewoon haar mond houdt. Dan beloof ik regelmatig naar de kniperdekip te gaan. Quiet p(l)ease man!

Groene vingers

April 2007

Als de temperatuur weer wat toeneemt zie ik de twinkeling in de ogen van mijn vrouw. Ze wil de tuin weer in. Nu zijn wij gezegend met een flinke tuin dus valt er veel te doen, eigenlijk het hele jaar door.

Foto: stock.xchng

Ik zelf ben niet zo'n liefhebber van tuinwerk. Het feit dat mijn vrouw dat leuk vind komt voor mij alleen maar goed uit. De pogingen die ik ondernomen heb om wat in de tuin te doen zijn allemaal op niets uitgelopen. Dus tegenwoordig help ik alleen maar even mee wanneer er iets moet gebeuren dat je met z'n tweeën moet doen en het een en ander aan snoeiwerk. We hebben geen van beiden verstand van bloemen en planten dus er staan in de tuin prachtige planten die een echte tuinman zou omschrijven als onkruid. Maar wij vinden ze mooi. Een oude tuinman heeft me vroeger eens verteld dat onkruid datgene is wat jij onkruid vindt. Dat uitgangspunt hanteren wij dus.

Mijn vrouw heeft wel een hulpje, dat is Jasper, de kat van de buren. Als zij gaat graven dan help hij even mee met graven. Als ze zit te bedenken in welke vorm ze de bloemen neer gaat zetten springt hij uit de struiken in de buurt om je uit je concentratie te halen. Bollen die niet goed geplaatst zijn worden er door hem zonder pardon weer uitgehaald. (Ook de bollen die wel goed zijn geplaatst trouwens.)
Jasper heeft een eigen plekje in de tuin gecreeërd. Op een stuk wild gras dat in de herfst is opgekomen en in het voorjaar is doorgegroeid ligt hij altijd in het zonnetje. Dat gras wordt dan ook niet weggehaald. Maar ja dat heb je met kattenliefhebbers.

Een keer heb ik ook mijn best gedaan. Ik wilde een bloemperk leggen, gewoon omdat ik er zin in had. Bij het tuincentrum plantjes gekocht, zo'n ding waarmee je gaten in de grond maakt voor het plantje en aan de slag. Twee dagen later was het perk leeg, mijn vrouw veegde met de achterkant van haar hand over haar voorhoofd en zei: "Er sprongen hier allemaal groene dingen omhoog, het zag er niet uit, maar even een half uurtje graven en het is weer schoon. Zullen we hier wat perkplantjes planten?" Zo kwam weer een wereldse wijsheid uit: de kok kookt niet thuis, de klusjesman doet niets aan zijn eigen huis en de communicatiespecialist....die communiceert niet....

De lijstjes-hulp

April 2007

"Hoe kan ik nou gaan schilderen als er nog zoveel valt te verven?" Een mooie uitspraak van Kees van Kooten in een van zijn boeken. Heeft u ook allemaal van die lijstjes met dingen die nog moeten worden gedaan in huis?

En of u nou degene bent die ze maakt of moet uitvoeren, we kennen het principe. Voordat je leuke dingen gaat doen, doe je eerst de minder leuke dingen. Dit stamt volgens mij al uit een ver verleden, zelfs in de reclame kwam men op dit principe terug (in de jaren 70 geloof ik, met de slogan: "Eerst een boterham met kaas, dan pas een boterham met zoet").

Probleem bij mij is dat het lijstje steeds langer wordt en dat dus ook de leuke dingen steeds langer blijven liggen. Zo ben ik al maanden van plan om een motorsysteem te maken voor het schilderij dat aan de muur hangt in de woonkamer. Het schilderij moet vanzelf opzij getrokken worden als de beamer aangaat, die ik soms gebruik om naar een film te kijken. Een leuk project, helemaal zelfbouw, maar nog geen tijd gehad.

Foto: stock.xchng

Ondertussen liggen er nog heel veel dingen te wachten. De buitenboel moet worden afgeschilderd. Met vrienden heb ik beneden al gedaan maar er was niemand die het lef had om op een ladder te gaan staan om de bovenboel te verven. De tuin moet worden bijgewerkt. Nu heb ik een onwijs grote tuin dus dat kost tijd. Als je aan de ene kant klaar bent kun je aan de andere kant opnieuw beginnen. Daarbij hou ik niet echt van tuinieren. Mijn werkkamer moet worden opgeruimd. Dat ligt al een tijdje en zolang dat niet is opgeruimd kan er niets meer bij en kan ik er eigenlijk niet in werken. De salontafel moet worden verlaagd. Hij is aan de hoge kant en dus moet ik met de poten naar de fixet om daar een stukje af te laten zagen. Druk, druk, druk! Eigenlijk wil ik elke week een blog schrijven, maar ja......er ligt nog zoveel te wachten.

Misschien wordt het tijd voor een lijstjes-hulp. Grote advertentie: "Wij lossen uw lijstjes op!" Volgens mij is het een gat in de markt, moet je alleen oppassen dat je niet de leuke dingen ook door de lijstjesman laat uitvoeren.

Tarzan

Maart 2007Sinds deze week hebben we een nieuwe kat. Hij heet Tarzan. Onze oude kat is begin dit jaar overleden. Gewoon van ouderdom.

Zij was inmiddels bijna 21 jaar en een echte madame grisé. Bijna blind, maar o zo lief. Zo'n beestje dat dan ruim 20 jaar in je huishouden meedraait is echt een maatje. Ik realiseerde me na haar dood dat ik nog nooit zo lang een huisgenoot heb gehad. Ik ging tenslotte al op 18 jarige leeftijd het huis uit. Ze is netjes in de tuin begraven en een mooie foto hangt aan de muur. Ter afsluiting zeg maar.

Tarzan 
Foto: Jeroen Geerts 

Nu dus een nieuwe kat, hij heet Tarzan en moest weg bij de mensen die hem hadden omdat de man daar ernstig allergisch was voor het beest. Tarzan is 7 jaar oud. Mijn vrouw en ik hadden afgesproken een nieuwe kat in huis te nemen, maar geen jonkie. Gewoon een kat die uit het asiel komt en misschien twee maatjes op leeftijd die liefst samen opgenomen zouden willen worden.

Zij kwam uiteindelijk op internet de advertentie tegen van Tarzan. We gingen kijken en waren meteen verkocht. In vergelijking met onze overleden kat een wereld van verschil. Geen tenger lief poesje maar een brede, grote en heel zware kat. Een echt mannetje dus. Maar een hart van goud. Plagen mag, als hij het zat is loopt tie gewoon weg. Onze poes gaf gewoon een flinke klap met nagels en eventueel een hap uit je hand om aan te geven dat het klaar was.

Trots vertelde mijn vrouw aan een kennis dat er "een Tarzan" in huis was komen wonen. Ze beschreef hem, zonder erbij te zeggen dat het een kat was, als mooi glimmend, met een leuk vibrerend staartje als je hem aanhaalt. Zo lief en lekker om mee te ravotten en spelen. De kennis beaamde dat, ze had ook een Tarzan en daar kon ze ook zo heerlijk mee ravotten. Op de vraag welke kleur haar Tarzan had zei de kennis dat die van haar roze was (die van ons is zwart met een beetje wit). Mijn vrouw kwam een beetje beduusd thuis."Joh", zei ze, "weet je dat Carola ook een Tarzan heeft en wist je dat er ook roze katers bestaan?" Ze was nog erger beduusd toen ik vertelde dat Tarzan ook de naam van een populaire vibrator is.....

Auto = stukkie blik

Een auto is maar een stukkie blik. Met respect voor Jan Wolkers die deze term hanteerde in zijn boek Turks Fruit. Ik hanteer eigenlijk ook altijd die gedachte. Voor mensen die mij kennen komt dat misschien vreemd over, omdat ik toch wel altijd een duidelijke voorkeur heb voor de auto's waar ik in rijd.

Een korte geschiedenis over mijn autobezit en gebruik. Pas op, dit wordt een lang verhaal! Direct na mijn achtiende verjaardag ben ik rijlessen gaan nemen omdat ik graag auto wilde rijden. De eerste keer dat ik examen deed zakte ik wegens een ingreep. (Stoplichten hoog boven de weg, examinator die steeds verder voorover boog en op het laatste moment op de rem trapte omdat het licht oranje werd. Pffff.) Ik had geen zin om lang te wachten met opnieuw afrijden (toen was dat nog drie maanden) en diende een verzoek in voor versneld afrijden omdat ik naar het buitenland moest voor mijn werk. (Niet waar dus) Toen kreeg ik de chef van de examinatoren als bijrijder. Een vriendelijke man. Geen enkele ingreep omdat ik nadat ik dat de eerste keer had meegemaakt geen zin meer had om dit weer te laten gebeuren. Keek met een schuin oog naar de voeten van de examinator. Als hij zijn voet bewoog, stond ik al op de rem. Ik reed zelfs achteruit bij de hellingproef, maar stond eerder op de rem dan hij dat kon. Wel geslaagd, maar geen pluim.....

Een week later had ik het felbegeerde roze papiertje. Diezelfde dag een auto gekocht. (opel, B-kadett, 400 gulden) De dag erna deze auto tegen een politiewagen gereden die van rechts kwam. Verzachtende omstandigheid: het had gesneeuwd en was spekglad. Nog nooit binnen tien minuten zoveel politiewagens bij elkaar gezien! Er was niemand gewond dus er was niet direkt aanleiding voor, maar het was zeker heel intimiderend.

Foto: stock.xchng

Hierna volgen ruim 30 jaren waarin ik heel veel auto's versleten heb. Niet kapot gereden, niet al te veel ongelukken gemaakt, maar vanwege mijn fiolosofie. Koop een oude auto voor een prikie en rij er zo lang mogelijk in. Als hij kapot gaat gewoon zoeken naar een andere. Ik ben de tel kwijtgeraakt, maar ik denk dat ik tot nu toe zeker tussen de 40 en 50 auto's in mijn bezit heb gehad. Sommige smadelijk aan hun einde gekomen: 2cv, net geparkeerd, er vliegt een auto uit de bocht met iemand erin zonder rijbewijs, auto verhuist naar etalage van de winkel waar hij voor staat. Twee sloopauto's worden gecombineerd in een derde wagen waarvan niemand kan zeggen wat voor auto dat nu is. Daf 33 wordt afgestaan voor de achteruitrijrace van de Tros, een Daf reed namelijk net zo hard achteruit als vooruit. Renault 4, remmen gaan kapot als ik een benzinepomp inrij, kan er gelukkig aan de andere kant weer uit....maar daar komt net een vrachtwagen aan. Volvo 440, vriend ziet in de regen een rotonde over het hoofd, de wagen staat netjes in het midden van de rotonde in het perkje tegen een ANWB mast. Veel auto's, veel verhalen. 

De laatste tien jaar heb ik veel tijd versleten in lease auto's. Het is een gemak om daarin te rijden maar ik mis het eigen zijn van zo'n auto. Ik wil weleens wat veranderen, de radio of speakers verbeteren en dat zijn dingen die je niet in zo'n auto mag doen. Dus toen vanwege geldgebrek de lease auto's eruit gingen op mijn werk heb ik weer en fijne eigen auto aangeschaft. Nu volgens het "normale" principe. Een auto van een paar jaar oud. Nou ja, normaal... De auto waar ik nu in rijd is een oud ministersauto. Minister Remkes mocht er zich in laten rondrijden. Veel kilometers maar ook de zekerheid dat de wagen tot aan de laatste dag goed is onderhouden en netjes zijn beurtjes heeft gehad. Want met de afschrijving van een auto houden ze bij een ministerie geen rekening. Een maand voor hij werd afgedankt kreeg de wagen nog een grote beurt omdat het de tijd ervoor was. Houd ik van luxe? Ja dus. Maar ik geef de wagen net zo makkelijk met iemand anders mee. (Stagiaires die net hun rijbewijs hebben gehaald krijgen van mij altijd de opdracht om dezelfde dag nog even iets te gaan ophalen met mijn auto. Dan staan wij met z'n allen naar het gestumper te kijken.)

Bij een langdurig project voor een kennis van mij kreeg ik het projectcontract een de daarbijbehorende aanvullende voorstellen onder ogen. Hij doet altijd veel met lease auto's om zijn werknemers tevreden te stellen. Hij kent me, had in het verleden een aantal keren lease auto's voor mij geregeld. Echter bij mij stond dat er onder de aanvullende opties niet bij. "Geen lease auto?" vraag ik onschuldig. "Ach" is zijn reactie, "jij hebt altijd van die absurde eisen bij een auto, laten we maar gewoon kilometervergoeding doen....."

Uw leeftijd is uw korting

Vaak zie je advertenties gepubliceerd staan die wel tot foute interpretatie moeten leiden. In mijn werk als adviseur ben ik dan ook verschillende acties van bedrijven tegengekomen die iets anders uitpakten dan de bedoeling was.

Dan heb ik het niet alleen over de zo ook bedoelde misleidende acties met loten en prijsvragen waar je in iedere geval al duizenden euro's gewonnen hebt. Maar ook de grappig bedoelde actie van een benzinepomp die je vertelt dat je een nieuwe auto voor een euro kunt kopen na twee keer tanken. Het blijkt bij de tweede keer tanken een dinky toy te zijn..... Voor mij is dat aanleiding om hard mee te lachen met de eigenaar van de benzinepomp maar daar zal niet iedereen zo over denken.

Foto: stock.xchng

Het komt een beetje in de buurt van de jaren 70 hoax van besparende maatregelen voor het autorijden. Advertentie in de krant: "Bespaar 40 procent autobrandstof met een oude uitvinding, stort 50 gulden op rekening ..... en ontvang een zelfbouw pakket". Vervolgens kreeg je een blok hout toegestuurd met schroeven waarmee je deze onder het gaspedaal kon monteren. Geen oplichting, het werkte echt, maar het was het uitbuiten van de goedgelovigheid van mensen in optima forma. Ik heb dàt soort dingen altijd prachtig gevonden.

Maar uitgangspunt moet zijn dat wat je belooft, je ook echt moet doen. Na het overlijden van mijn vader op een respectabele leeftijd van 96 jaar vonden we in zijn spullen een advertentie terug van een aantal jaren terug waarin een seniorenstoel werd aangeboden voor 500 euro met de kop erboven: "Uw Leeftijd Is Uw Korting". Mijn vader hield ook wel van een grapje en zag de stoel wel zitten (in alle opzichten) en stuurde de bon in. Maar ja, de ondernemer werd geconfronteerd met een man die een stoel van 500 euro wilde, met een korting van 93 procent en daar was kennelijk toch geen rekening mee gehouden. Mijn vader hoorde niets meer. Belde op, kreeg te horen dat hij nog zou horen.....maar de stoel kwam niet, de korting werd niet doorgevoerd, kortom, oplichterij dus.

In mijn adviezen aan ondernemers zeg ik altijd dat je het zo gek kan maken als je wilt. Hoe meer gekte, hoe meer bekendheid en daar gaat het meestal om. Maar zorg dat je altijd doet wat je belooft. De schade die je oploopt als je niet nakomt wat je aanbiedt is vele malen groter dan de korting die je moet geven in een slecht bedachte actie.

Mijn vrouw heeft nog een kennis van 103. De volgende keer als de opticien met de actie komt dat "Uw Leeftijd Uw Korting Is" ga ik met haar voor een nieuwe bril. Dat wordt lachen!

Waarop? Waar naar toe?

"Op het ezeltje naar de komedie" is een uitdrukking die bij mij thuis vroeger veel gebruikt werd. Ik ben ermee opgegroeid, zeg maar. Nu blijkt zowat niemand de uitdrukking te kennen.

Toen ik klein was werden door mijn oom altijd spreekwoorden gebruikt bij de opvoeding en mijn tante had mooie verhalen om zaken te omlijsten. Naarmate je ouder wordt probeer je deze dingen mee te geven aan het nageslacht maar houd je er geen rekening mee dat mensen die uitdrukkingen of verhalen niet kennen.
Een van die verhalen is als je als kind niet kan kiezen en eigenlijk alles wilt hebben. Mijn tante riep dan dat ik "niet op het ezeltje naar de komedie" moest willen. En daarbij kwam het verhaal: Opa is met zijn kleinkind naar het strand van Scheveningen gegaan voor een dagje uit. Het weer is mooi, de zee golft zoals het hoort en de zon schijnt op de bolletjes van de aanwezige 

Foto: stock.xchng

 bezoekers. Na urenlange pret besluit opa dat er een eind aan de dag komt. Hij stelt het kleinkind voor om te kiezen uit een laatste attractie. Het kind mag of ezeltje rijden of naar de komedie, zeg maar theater (let op, het is ergens begin vorige eeuw dat dit verhaal speelt, tegenwoordig zou het een keuze zijn uit de lasergamen of carten). Het kind moet lang nadenken en geeft vervolgens de briljante oplossing: "Ik wil op het ezeltje naar de komedie". 

Als je als kind hiermee regelmatig geconfronteerd wordt, want ik wilde als verwende jongste van het gezin altijd alles en dan ook nog tegelijk, dan leer je dit soort verhalen vanzelf uit je hoofd. Toen ik het verhaal echter zelf ging toepassen op kinderen in mijn omgeving bleek dat ze er geen jota van snapten.

Ook mijn leeftijdsgenoten kenden het verhaal en de uitdrukking niet. Nu kan het zijn dat het afkomstig is uit Groningen, waar mijn familie vandaan komt, maar zeker weten doe ik dat niet. Een zoektocht op internet levert eigenlijk niets op, behalve dit verhaal.....

Mijn oom, een stille onderwijzer uit Leeuwarden, kwam ook regelmatig op bezoek. Hij at dan altijd mee en na het eten sloot hij af met "ik heb copieus gedineerd", bedoelend dat het lekker was. Ach, het is nu handig om dit soort woorden nog in mijn kop gegrift te hebben als ik op de wc een puzzelboekje pak.

Stuiverromannetjes

Vraag je je wel eens af waar die stuiverromannetjes vandaan komen, wie die dingen schrijft? Ik weet niet of er echt schrijvers zijn die de hele dag dat soort verhalen in hun eentje produceren, maar ik heb er zelf wèl aan meegedaan.

In een stageperiode waarbij ik als aankomend journalist op verschillende plekken moest werken kwam ik ook op een redactie van een krant terecht. Zoals overal waar je werkt zijn er momenten van niets doen, omdat er dan even niets te doen is. Dat was dan het uitgelezen moment om achter een bepaalde tekstverwerker (computers waren er nog niet in de vorm zoals nu) te kruipen en daar weer een stukje te tikken. Wat voor verhaal het was? Een stuiverromannetje!
Onder een gezamenlijk pseudoniem schreven de 25 leden van de redactie een verhaal. Het hilarische van het geheel was dat omdat het door zoveel verschillende mensen geschreven werd, het verhaal alle kanten op kon gaan.

Foto: stock.chng

Er waren stukken romantisch, erotisch, horror, actie....kortom alle genres kwamen er in voor, in evenzovele hoofdstukken of soms zelfs paragrafen. Het kon gebeuren dat je plotseling aan het werk moest ergens halverwege een stuk verhaal of zelfs een zin. Die werd dan vrolijk voortgezet door de volgende die aan het fantaseren ging. Ik weet nog wel dat we verbaasd stonden over de adjunct-hoofdredacteur. Een beetje burgelijke man, saai en behoudend. Maar hij creëerde de meest erotische stukjes in het verhaal. (Normaal kijk je niet wat specifieke collega's schrijven, maar hij was op een gegeven moment vlak voor me en moest weg.)

Als we een bepaald aantal pagina's hadden volgefantaseerd hadden werd het verhaal afgesloten, soms binnen één bladzijde, en daarna opgestuurd naar een uitgever. Die was altijd blij met onze verhalen omdat ze gretig aftrek vonden. 

Het verbaasd mij nog steeds dat 25 mensen een samenhangend geheel kunnen produceren zonder dat zo'n verhaal in allerlei kleine stukjes uiteen valt. Met de komst van internet is deze vorm van gezamenlijk schrijven ingezet voor het maken van een encyclopedie, de wikipedia.

Er zijn al pogingen ondernomen om zo'n soort nieuwssite op te zetten, maar dat is mislukt door de ongenuanceerde reacties die mensen erop plaatsen omdat ze dat anoniem kunnen doen. Jammer, ik denk dat het toekomst zou hebben als er serieus mee zou worden omgegaan.

Maar misschien kan iemand een keer een stuiverromannetjessite opzetten met een beetje controle op wat er geschreven wordt. Ik doe graag mee.

En opeens weet je het...je wordt stiefvader!

Geen enkel mens zal er op die manier over nadenken, ik dus ook niet. Maar het overkomt je wel. Als kinderloze man leer je een meisje kennen. Alleen als je de 45 gepasseerd bent, en kinderloos bent, en je leert een meisje kennen dat niet veel jonger is, dan kan het zijn dat je ook kinderen leert kennen. In dit geval drie. Eentje al de deur uit, maar twee plagen van 17 en 13 komen mee in de relatie van je leven.

Nu moet ik zeggen dat mijn nieuwe liefde dit erger vindt dan ik. Zij schaamt zich nog regelmatig voor het puberale gedrag van de jongste (een geëxplodeerde hormonenbom) en de 17-jarige die een draai in het leven wil vinden maar de pubertijd ook maar net ontgroeid is. Allebei lekker wild, ongenuanceerd en kwajongensachtig. Allemaal in een huisje, mijn huisje waar ik voorheen lekker alleen mijn gang kon gaan samen met mijn kat van 20 jaar.

Er veranderd veel. Sinds ik het huis uit ben hoef ik niet meer badkamers te delen met meer dan één ander bijvoorbeeld. Dus maar een kamertje verbouwd tot badkamer voor de kinderen. Ruimte zat, geen probleem. Kamers opknappen als verblijfplaats voor de kinderen en alles verhuizen dat voorheen in die kamers stond opgeslagen, alleen maar goed voor het opruimen (zie mijn verhaal over de rommelmarkt). Je wordt vanzelf een volleerd fietsenmaker (handig als je eens werkloos wordt) en je leert weer discussiëren op "Jip en Janneke" niveau.

Foto: stock.xchng

Ik heb geen klagen over de acceptatie van mij als toch wel beetje nieuwe (kunst)papa in het leven van de kinderen. Ze luisteren naar mijn "wijze" oordeel in allerlei zaken en slaan dat oordeel dan net zo vaak in de wind. Daarna is het voor mij en hun moeder weer het opruimen van de scherven (soms ook letterlijk). 

Kwajongensgedrag wordt afgestraft, niet alleen door ons, maar ook door de gemeenschap. Waar ik kan helpen los ik het zelf op. Zoals die ene keer dat de jongste thuiskomt met een plantje voor haar moeder. Geld heeft ze niet, maar dit was een cadeautje. Hoe kom je er dan aan? Nou hier in het Westland staan van die karretjes langs de weg waar je zelf je plantje kan pakken en waar dan verwacht wordt dat je geld in een potje doet. Het bordje waar dat opstond had ze echter niet zien staan.

Dus ik in mijn auto naar dat karretje rijden en netjes een euro in het potje gedaan. Vanuit het huis werd ik in de gaten gehouden en ik moet wel als een volslagen imbiciel zijn overgekomen dat ik zonder plantje weer vertrok.

Komt er weer eentje thuis met een fiets. In de bosjes gevonden, geen slot, geen postcode. Het goede voorbeeld geven is dan belangrijk, dus ik naar het politiebureau om aangifte te doen van een gevonden fiets. Hij staat in de garage en als hij na een jaar niet is opgehaald mag ik hem houden.

Van de ander wordt de telefoon gestolen. Kijk nu weet je waarom gestolen spullen niet door mij worden geaccepteerd, nu voel je hoe het is als er wat van je gejat wordt. Naar het politebureau om aangifte te doen van diefstal.

Dan is het ook nog net oud en nieuw geweest. Vuurwerk! Kattekwaad! Kortom alles wat je eigenlijk niet wilt laten gebeuren, gebeurt toch. Weer naar het politiebureau voor een goed gesprek.........dag meneer Geerts, melk en suiker in uw koffie toch? Een jaar geleden wisten ze niet eens dat ik bestond. Kinderen verrijken je leven!

Stagiaires

Ik heb altijd al moeite gehad om stagiaires te selecteren bij een sollicitatiegesprek. Probleem was altijd dat diegene waarvan ik dacht dat ze goed waren later een ramp bleken te zijn en andersom.

Er waren jongeren die intelligent overkwamen in het gesprek, geïnteresseerd en die ook duidelijk werk hadden gemaakt om iets van hun toekomstige stageplaats te weten te komen. Anderen zaten er als een zoutzak bij en leken te dom om voor de duvel te dansen. (Nog afgezien van de jongeren die begeleid werden door paps of mams die dan ook nog het woord deden.)

Dan bleek de potentiële zoutzak een worcaholic en zat de intelligentsia de hele dag poppentjes te tekenen op een kladblok en nam de telefoon op met "hallo???". Dan mag ik zeker ook wel even kwijt dat het niveau van de gemiddelde HBO scholier ook ver onder de maat is. Nog afgezien van de rampzalige kennis van de Nederlandse taal komen de stage opdrachten ook niet verder dan "ik moet leren hoe ik een kopie maak".

Foto: stock.xchng

Dat zijn dan diezelfde jongeren die sneller met een mobiele telefoon weten om te gaan dan u en ik en die ook alle computerspellen en MSN mogelijkheden eerder weten te doorgronden. Maar van de dagelijkse gang van zaken op de werkvloer daar kunnen ze nog wel wat van leren.

Één stagiaire maakte het wel heel bont. Op de vraag of ze een paar spoedbrieven in de brievenbus wilde gooien werd bevestigend geantwoord. Ze liep naar buiten en kwam binnen de kortste keren terug. Ze had de brieven in onze eigen brievengleuf bij de voordeur gegooid. Sindsdien werden de stagiaires aangenomen door de adjunct-hoofdredacteur.....

Jong en wild (poeh, poeh, nou, nou)

Je bent maar een keer jong en wild en alsof ik die gedachte in mijn hoofd had gezet was ik in 1977 smoorverliefd op een Duits meisje.

Ok, een beetje voorgeschiedenis.... Ik deed vakantiewerk in Den Haag bij de gemeentelijke sociale dienst, ik woonde weliswaar in Brabant, maar had het daar niet naar mijn zin. Wilde terug naar Den Haag, en door vakantiewerk te doen bij de sociale dienst daar was ik een beetje dichter bij mijn doel.

Maar een slaapplaats had ik niet. Ik had geen zin om mijn familie te belasten met een logé, dus sliep ik op de camping in Den Haag. Alleen, het was verschrikkelijk slecht weer. Als dan alles nat wordt, je elke dag met vochtige kleren naar je werk moet, dan heb je dat na een paar dagen wel gezien. Een jeugdherberg was dicht in de buurt dus dat was mijn volgende pleisterplaats. Daar ontmoette ik Claudia Peg. Een mooi Duits meisje dat enkele jaren ouder was dan ik, maar mij duidelijk ook leuk vond. Wat ze aan mij leuk vond is me nog steeds niet duidelijk. Een overjarige puber van 17 jaar met lang, vet haar en een lichaamsbouw die niet in overeenstemming was met datgene dat bij moeder natuur hoort. Maar ze vond me leuk.

Omdat mij dat nog niet was overkomen en zij met een fietsrondreis door Nederland bezig was, was het gevolg dat ik mij ziekmeldde bij het baantje dat ik had en haar volgde in haar rondreis. (Alles eindigde in Eindhoven, een overnachting in het huis van mijn broer waar we de nacht doorbrachten, maar dat is een ander verhaal....)

Foto: stock.chng

Haar eerstvolgende pleisterplaats was de kagerplassen waar ook een jeugdherberg was en waar ik met trein en bus naar toe ging om haar opnieuw te zien. Het was leuk, lief en heel intens, ons samenzijn. Overdag gingen we Kaageiland verkennen, innig gearmd. Zo kwamen we bij het plaatselijke restaurant dat overdag als café dienst deed. Twee koppen koffie, een hoekje voor onszelf en de verliefde uitstraling deed de rest. 

Maar zoenend op de bank werd door de eigenaar toch niet zo gewaardeerd. Op hoge poten en met de nodige agressie werden we gesommeerd om met onze vieze spelletjes (hallo, het is 1977!!!) het pand te verlaten. We moesten nog betalen voor de koffie ook, belachelijk. Hoe traumatisch kan een ervaring zijn. Tot op de dag van vandaag....als ik zoen met een meisje in de kroeg verwacht ik een hand op mijn schouder van de eigenaar die me sommeert te vertrekken. Ik zal gaan, maar ik zal nooit meer afrekenen.......