Door Jeroen Geerts
In de plaats waar ik woonde werd een nieuws gemeentehuis gebouwd, althans, er werd een nieuw stuk gebouwd aan het oude gedeelte. Als dit klaar was vond de gemeente het wel een goed idee om daar een plaatselijke TV uitzending aan te wijden.
Dat kon in 1977. Lokale Omroep stond in de kinderschoenen en je kon een tijdelijke vergunning krijgen om een speciale uitzending te organiseren. De gemeente liet echter weten er van af te zien omdat de kosten van uitvoering te hoog waren.
Als je een regelmatige lezer van mijn blogs bent dan weet je dat ik altijd ga voor de inhoud en die afstem op de beschikbare middelen. Het inhuren van een complete rijdende televisiestudio vond de gemeente te gek, maar met de toen langzaam populair wordende videorecorders kon de klus ook wel geklaard worden naar mijn idee.
Ook kan ik mensen enthousiast maken voor een idee. Na de ambtenaar van de gemeente die over de feesten ging enthousiast te hebben gemaakt lukte het ook om mijn vriendenclub voor het idee te laten gaan, de eenmalige Lokale Omroep Drunen was geboren.
Met een geleende videorecorder en een gehuurde portable videoset werden stukken programma opgenomen, interviews op de markt, de burgemeester die een lintje kreeg. We hadden zelfs een omroepster. Een vriend die goed kon tekenen had titelbordjes gemaakt. Ook een voor bij storing? Ja, doe ook maar een voor bij storing, wel leuk, want die gingen we toch niet gebruiken. Hij produceerde een bordje met een bewuste taalfout: "storink" met een leuke tekening erbij.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het in die tijd helemaal niet zo was dat als je video op het ene apparaat opnam je dat ook automatisch op eenzelfde soort apparaat kon afspelen. Op de dag van uitzending bleek dat alle opnamen niet konden worden afgespeeld op een geleende andere, maar precies dezelfde videorecorder.
Daarmee liep alles in het honderd. Een schema waarop stond hoe alle bandjes moesten worden afgespeeld kon zo de prullenbak in. Met slechts, de portable set waarop alleen kleine bandjes konden worden afgespeeld moesten wij de grote spoelen te lijf. Onderdelen van de uitzending zijn wel getoond maar het bordje "storink" stond meer in beeld dan dat er programma's te zien waren. De banden van de omroepster konden niet afgespeeld worden, mijn broer ging live als omroeper aan de slag. Het geluid kon niet uit, de regie aanwijzingen waren constant in de uitzending te horen. Een youtube-filmpje van de uitzending zou tegenwoordig compleet viral zijn gegaan.
De blamage was volledig toen bij het daaropvolgende carnaval een drumband in de stoet meeliep met danseressen die allemaal het bordje "Storink" met zich meedroegen......
 |
| Foto: Michal Zacharzewski |
Dat kon in 1977. Lokale Omroep stond in de kinderschoenen en je kon een tijdelijke vergunning krijgen om een speciale uitzending te organiseren. De gemeente liet echter weten er van af te zien omdat de kosten van uitvoering te hoog waren.
Als je een regelmatige lezer van mijn blogs bent dan weet je dat ik altijd ga voor de inhoud en die afstem op de beschikbare middelen. Het inhuren van een complete rijdende televisiestudio vond de gemeente te gek, maar met de toen langzaam populair wordende videorecorders kon de klus ook wel geklaard worden naar mijn idee.
Ook kan ik mensen enthousiast maken voor een idee. Na de ambtenaar van de gemeente die over de feesten ging enthousiast te hebben gemaakt lukte het ook om mijn vriendenclub voor het idee te laten gaan, de eenmalige Lokale Omroep Drunen was geboren.
Met een geleende videorecorder en een gehuurde portable videoset werden stukken programma opgenomen, interviews op de markt, de burgemeester die een lintje kreeg. We hadden zelfs een omroepster. Een vriend die goed kon tekenen had titelbordjes gemaakt. Ook een voor bij storing? Ja, doe ook maar een voor bij storing, wel leuk, want die gingen we toch niet gebruiken. Hij produceerde een bordje met een bewuste taalfout: "storink" met een leuke tekening erbij.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het in die tijd helemaal niet zo was dat als je video op het ene apparaat opnam je dat ook automatisch op eenzelfde soort apparaat kon afspelen. Op de dag van uitzending bleek dat alle opnamen niet konden worden afgespeeld op een geleende andere, maar precies dezelfde videorecorder.
Daarmee liep alles in het honderd. Een schema waarop stond hoe alle bandjes moesten worden afgespeeld kon zo de prullenbak in. Met slechts, de portable set waarop alleen kleine bandjes konden worden afgespeeld moesten wij de grote spoelen te lijf. Onderdelen van de uitzending zijn wel getoond maar het bordje "storink" stond meer in beeld dan dat er programma's te zien waren. De banden van de omroepster konden niet afgespeeld worden, mijn broer ging live als omroeper aan de slag. Het geluid kon niet uit, de regie aanwijzingen waren constant in de uitzending te horen. Een youtube-filmpje van de uitzending zou tegenwoordig compleet viral zijn gegaan.
De blamage was volledig toen bij het daaropvolgende carnaval een drumband in de stoet meeliep met danseressen die allemaal het bordje "Storink" met zich meedroegen......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten