Door: Jeroen Geerts
Het is alweer een jaar geleden dat ik een verhaal over toiletgang heb geschreven en aangezien zo'n onderwerp het altijd heel goed doet wordt het tijd voor het volgende "poep, pies en plas" verhaal. Zoals een oud-tante van mij 40 jaar geleden al zei: "Zo'n verboden onderwerp heeft een enorme aantrekkingskracht op de jeugd" en dus ook op de statistieken. Persoonlijk zou ik "op de jeugd" overigens weglaten.
Ik kan er ook moeiteloos over vertellen want voor het misdrijf 'vernieling' geldt een verjaringstermijn van 6 jaar en het gebeurde minstens 10 jaar geleden, dus ik ben veilig. Denk ik.
 |
| Foto: Lefroy la Chapelle |
Het gebeurde vlak voor een procedure bij de rechtbank in Delft. Wie het pand kent weet dat het monumentaal is en een uitstraling heeft van een museum. Je durfde er eigenlijk niet in de hal te gaan zitten, bang dat er een ouderwetse suppoost kwam vertellen dat de banken alleen waren om naar te kijken.
Uiterlijk kan ik me best heel erg ijskonijnnig opstellen, maar bij een rechtszaak lopen er natuurlijk altijd spanningen door je lijf. Dat gecombineerd met een nachtje slecht slapen waarbij alle mogelijke uitkomsten door je hoofd heen spoken lijdt het bij mij tot een ernstig ontwricht verteringsproces. (Je merkt het, ik probeer het netjes te houden.) En dat leidt dan weer, bij mij althans, tot een ongewenste, onbedwingbare stoelgang, waarna meestal een ontruimingsprotocol van kracht wordt. Wel eenmalig, maar toch.
De rechtszaak was vroeg in de ochtend en ik had inderdaad geen gelegenheid meer om thuis naar de wc te gaan dus vlak voor het begin van de zaak moest ik. Echt. Het gebouw is monumentaal en was toen zeker niet rolstoelvriendelijk want voor een openbaar bruikbaar toilet moest ik twee trappen op en drie gangen door.
Daar trof ik een museum toilet. Een hoge ouderwetse pot (met zo'n plateau) een lange buis naar boven met daar een water reservoir van porselein. Uit dat reservoir stak een klein ijzeren pookje met daaraan, natuurlijk, een ijzeren ketting met een porseleinen handvat. Met een zucht nam ik plaats op de pot. Ik had een stille hoop (!) dat deze wc niet door personeel en zeker niet door de rechter in mijn zaak gebruikt zou worden. Vrouwe Justitia mag dan geblinddoekt zijn, ik zie geen wasknijper op de neus bij de bekende afbeeldingen.
Bij het opstaan hoorde ik een hoop geknars en viel de WC pot letterlijk onder mij uit elkaar. De smurrie en water viel alle kanten op. Ik werd wat wit om de neus want dit had ook kunnen gebeuren als ik er op had gezeten en iedereen die zich wel eens heeft gesneden aan een porseleinen kopje weet dat het heel scherp kan zijn. Omdat er nu ook een open verbinding naar het riool was, werd de stank helemaal onverdraagzaam. Na mij fatsoenlijk te hebben aangekleed en mijn handen te hebben gewassen ben ik weer naar beneden gegaan.
Heb ik iets gemeld bij de receptie? Nee. Het had niets toegevoegd anders dan dat het iets eerder zou worden ontdekt en daar was mijn schaamte iets te groot voor. Natuurlijk heb ik niets opzettelijk vernield maar voor een ongeluk is het natuurlijk wel een vreemd verhaal dat zeker tot nader onderzoek had geleid. De rechtszaak had ook al een onbevredigend einde en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de rechter constant zijn neus ophaalde, alsof hij wat vreemds rook. Gelukkig kwam er geen bericht in de krant:
"Historisch toilet rechtbank Delft valt ten prooi aan vandalen"
of zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten