Schaatsen

Mijn kinderen vragen mij ongeveer jaarlijks waarom ik niet kan schaatsen als gezonde Hollandse jongen. Dat heeft alles te maken met een aantal "warme winters" aan het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw. (Oef, wat klinkt dat enorm lang geleden) 

Foto: Michael W

Iedereen kon schaatsen maar ik was nou eenmaal meer een binnenzitter in plaats van een  sporter of buitenspeler. Toen uiteindelijk een winter aanbrak waarbij iedereen toch echt wel buiten ging schaatsen voelde ik me ook wel moreel verplicht het te gaan doen. 

Daar begon het zeuren aan het hoofd van mijn moeder voor de aanschaf van schaatsen. De hele goedkope mogelijkheden als Bristol en Zeeman waren toen nog niet aanwezig dus een paar schaatsen was wel een zekere investering van wel 75 gulden. Mijn moeder twijfelde, ik was nog niet helemaal uitgegroeid en dat betekende automatisch dat de schaatsen slechts een beperkte tijd mee zouden gaan. 

Onder de belofte dat ik toch écht zou gaan schaatsen werden er uiteindelijk een paar Noren aangeschaft. Dolgelukkig plande ik mijn eerste stappen op de schaats. Voor de zekerheid ging ik langs bij mijn beste vriend, een Judoka, voor een paar lessen vallen. (Heel goede lessen want die valmethodes pas ik nog steeds onbewust toe) Daarna ging ik met mijn moeder naar het Zuiderpark in Den Haag om te schaatsen op de opgespoten velden daar. Vlak voor het eten, dus er kon net een half uurtje krabbelen en opstaan vanaf.

De nacht erna ging het dooien op een manier die ongekend was. De ijsbanen waren weg en het ijs was voor dat jaar voorbij. De jaren erna was er geen natuurijs. De krabbelbaan in de Uíthof in  Den Haag was er uiteindelijk in 1973, maar was zo druk dat er geen leren bij was. Je bleef al staan door de vele mensen op de baan. Daarna vertrok ik uit Den Haag, er was geen ijsbaan meer in de buurt en de schaatsen waren te klein geworden. Mijn moeder begon niet meer aan nieuwe schaatsen. 

Daar! Dat is het verhaal achter mijn "niet kunnen schaatsen". Soms denk ik wel eens dat ik het toch nog wil leren. Een keer heb ik voor een radioprogramma les gehad (met een stoel voor het evenwicht) van short-trackster Monique Velzeboer op het ijs achter het stadhuis van Rijswijk. Ik was echter te bang om te vallen. Dat Monique daarna in een rolstoel belande door een ongeluk tijdens haar schaatstraining bevorderde ook al niet mijn enthousiasme om te gaan schaatsen. Wellicht als ik later groot ben.