 |
| Foto Michal Zacharzewski |
Door: Jeroen Geerts
In de buurt waar ik opgroeide, globaal gesproken de Vreeswijkstraat in Den Haag, woonden nogal wat kinderen.
Dat betekende vooral in vakantietijd heel veel clubs en initiatieven om je te vermaken. Ik moet zeggen dat het toen vooral zelfwerkzaamheid was. Er waren natuurlijk wel kampen waar je naar toe kon, maar bij ons in de buurt organiseerden we zelf ons vermaak.
Dat kon betekenen dat we rondhingen in de portieken (tot ergernis van bewoners), voetbalden op het plein (tot ergernis van auto-eigenaren) speelden bij de fietsenstallingen (tot ergernis van de balkonzitters), of we bouwden boomhutten of struikshelters in het Zuiderpark aan de overkant van de straat (tot ergernis van de wandelaars).
Niet iedereen past in zo'n club. Niet alleen was er de soort van natuurlijke verdeling tussen jongens en meisjes, ook waren er individuen die niet bij alles mee wilden doen. Eén meisje -haar naam ben ik kwijt- gedroeg zich eigenlijk altijd afstandelijk en tegenover mij zelfs vijandig: ronduit als een ware bitch.
Pesten, slaan, naar doen. Heel vervelend. Tot ze op een dag -zonder aanwezigheid van een van haar eeuwige vriendinnetjes- mij vroeg of ik "met haar wilde gaan". Nu valt het kwartje en dus ook de verklaring van haar gedrag tegenover mij, toen was ik in een pre-hormonale fase en zag ik niks in meisjes. Niet stoer genoeg.
Dus ging ik haar pesten omdat ze mij "gevraagd" had. Iedereen vertellen wat ze had gevraagd. Al schreeuwend om haar heen fietsen. Toen zal het wel een soort voldoening hebben gegeven. Wraak voor al die momenten dat ze mij aan het pesten was. Nu schaam ik me natuurlijk. Toch?
In de buurt waar ik opgroeide, globaal gesproken de Vreeswijkstraat in Den Haag, woonden nogal wat kinderen.
Dat betekende vooral in vakantietijd heel veel clubs en initiatieven om je te vermaken. Ik moet zeggen dat het toen vooral zelfwerkzaamheid was. Er waren natuurlijk wel kampen waar je naar toe kon, maar bij ons in de buurt organiseerden we zelf ons vermaak.
Dat kon betekenen dat we rondhingen in de portieken (tot ergernis van bewoners), voetbalden op het plein (tot ergernis van auto-eigenaren) speelden bij de fietsenstallingen (tot ergernis van de balkonzitters), of we bouwden boomhutten of struikshelters in het Zuiderpark aan de overkant van de straat (tot ergernis van de wandelaars).
Niet iedereen past in zo'n club. Niet alleen was er de soort van natuurlijke verdeling tussen jongens en meisjes, ook waren er individuen die niet bij alles mee wilden doen. Eén meisje -haar naam ben ik kwijt- gedroeg zich eigenlijk altijd afstandelijk en tegenover mij zelfs vijandig: ronduit als een ware bitch.
Pesten, slaan, naar doen. Heel vervelend. Tot ze op een dag -zonder aanwezigheid van een van haar eeuwige vriendinnetjes- mij vroeg of ik "met haar wilde gaan". Nu valt het kwartje en dus ook de verklaring van haar gedrag tegenover mij, toen was ik in een pre-hormonale fase en zag ik niks in meisjes. Niet stoer genoeg.
Dus ging ik haar pesten omdat ze mij "gevraagd" had. Iedereen vertellen wat ze had gevraagd. Al schreeuwend om haar heen fietsen. Toen zal het wel een soort voldoening hebben gegeven. Wraak voor al die momenten dat ze mij aan het pesten was. Nu schaam ik me natuurlijk. Toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten