Door: Jeroen Geerts
 |
| Foto: Sanja Gjenero |
Ik heb nog zoveel te leren en bij elk stukje kennis dat ik erbij verwerf ontdek ik hoeveel er nog overblijft dat ik nog niet weet. En allebei wordt het meer. Ik wil meer kennis en zie dan ook weer hetgeen ik nog niet weet groeien.
Wat een frustratie. Ik wil meer ontdekken. Zien van wat er leeft en hoe het leeft. Luisteren naar wat er leeft en hoe het leeft. Ruiken hoe het leeft. In kleermakerszit bij een kampvuur in Dulcie Ranges. In een vliegtuigje over Antartica. In Havana door de straten slenteren nu het nog een communistisch land is.
Maar ik wil ook de finesses van kleine Griekse eilandjes leren. De vreemde soort gemoedelijkheid. Alles loopt en gaat door, maar niemand maakt zich druk. Eigenlijk zou ik ook wel in Frankrijk willen wonen. In zo'n gebied waar het 's nachts écht donker is en waar je de sterrenhemel ook als een sterrenhemel ervaart.
Ik wil zeker een keertje naar de Verenigde Staten. Dat gekke land dat geen land is, met saamhorigheid die geen saamhorigheid is. Maar dan niet alleen New York maar ook een stukje Alaska. Waarom hoor ik nooit iemand over Canada? Ik ben wel benieuwd.
Genoeg te doen.
Maar:
- Niet projectmatig aanpakken.
- Niet in een proces vertalen.
- Geen strategieplan opzetten.
Stukje bij beetje doen.
Zo, en nu die stapel van mijn bureau afwerken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten