Twee jaar geleden werd ik gebeld met de mededeling dat een oud collega na ziekte was overleden. Kees van der Maarel, creatieve geest achter veel van het geluid op de regionale omroep West.
 |
| Kees van der Maarel (Foto: Omroep West) |
52 jaar, al een tijd ziek en hij woonde op 200 meter bij mij vandaan. Ik had hem niet lang voor zijn overlijden gesproken bij de supermarkt waar ik hem met regelmaat tegenkwam. Vol goede moed omdat hij eindelijk het gevoel had zijn ziekte een beetje onder controle te hebben.
Tijdens de begrafenis werd aan iedereen een kaart gegeven. Daarop kon een persoonlijke herinnering worden geschreven en dat kon worden opgestuurd naar de familie van Kees. De ceremoniemeester vroeg nog of niet iedereen tegelijk die kaart wilde opsturen, maar of er enige spreiding kon plaatsvinden. Ik kwam mijn kaart bij het opruimen vorige week tegen, dus dit is mijn moment.
Op een boottocht met het personeel van Omroep West ergens begin jaren 90 zaten we heerlijk in de zon op het dek en er startte een discussie over een technisch onderwerp; het dopplereffect. Waar de discussie nu eigenlijk over ging weet ik echt niet meer.
Wel dat Kees op een gegeven moment opstond en het dopplereffect ging uitleggen in woord en beeld. "Stel, ik ben een trein" en hij liep naar de voorplecht van het schip. "En jij bent de spoorboom met die bel" zei hij tegen een collega die in het midden van het schip zat. "Dan klinkt de bel als ik aan kom rijden hoog: ding ding ding ding ding" Hij rende van het voorschip naar het achtersteven. "Als ik die bel voorbij ben en rij verder van hem af, dan klinkt tie steeds lager: ding ding ding ding"
Ik denk dat vanaf dat moment alle collega's wisten wat het dopplereffect is. De uitleg waarom de toonhoogte veranderde, ging verloren in de massale lachbui die we kregen bij het zien van een hollende Kees "ding ding ding" van der Maarel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten