Door Jeroen Geerts
Van kinds af aan had ik twee passies: film en radio. De twee hebben lang gevochten om prioriteit en uiteindelijk heeft de radio het gewonnen en heb ik een groot deel van mijn werkzame leven in de media doorgebracht.
Mijn eerste initiatief ontwikkelde ik toen ik een jaar of 13 was. De behoefte om "radio te maken" (presenteren en dergelijke) was groot. Zo groot dat ik een verknipte soort van liefde voor muziek heb opgebouwd. Een nummer wordt door mij niet beoordeeld op kwaliteit maar op "of tie lekker klinkt op de radio".
Op mijn 13e ben ik begonnen met het opzetten van een buurtomroep. Na "juridisch onderzoek" met mijn oudere broer kwamen we tot de conclusie dat het volgens de strenge geldende omroepwet geen omroep mocht heten. Dan nog was je op het randje bezig als je programma's uitzond, op wat voor manier dan ook.
Het gebruik van een radiozender was dan ook niet mogelijk omdat mijn ouders dat soort overtredingen niet zouden accepteren. Maar een draadomroep leek iedereen wel onschuldig. Dus werden door de hele buurt draden aangelegd die werden aangesloten op de geluidsinstallaties van de diverse huizen. (In een van de huizen in de buurt woonde een gemeenteraadslid. Omdat hij ook besefte dat dit op het randje van de wet was, wilde hij geen aansluiting!)
Wekelijks op zaterdag maakte ik samen met vrienden een programma met muziek en nieuwtjes. Daar ontdekte ik ook dat goede programma's niet direct reacties oproepen. Als je een fout maakt wel. Juist toen ik eraan twijfelde of er wel werd geluisterd maakte ik -per ongeluk- de fout om een verkeerde datum te noemen. Ik werd er door de hele buurt op aangesproken.
Het mocht geen omroep zijn, het mocht niet zenden dus noemden we het de Dillenburgse Communicatie Organisatie, DCO. Ik noem het nu onschuldig omroepje spelen maar ook een goede leerschool voor verdere ontwikkelingen. Creatief geknutsel.
 |
| Foto: Dave Dyet |
Mijn eerste initiatief ontwikkelde ik toen ik een jaar of 13 was. De behoefte om "radio te maken" (presenteren en dergelijke) was groot. Zo groot dat ik een verknipte soort van liefde voor muziek heb opgebouwd. Een nummer wordt door mij niet beoordeeld op kwaliteit maar op "of tie lekker klinkt op de radio".
Op mijn 13e ben ik begonnen met het opzetten van een buurtomroep. Na "juridisch onderzoek" met mijn oudere broer kwamen we tot de conclusie dat het volgens de strenge geldende omroepwet geen omroep mocht heten. Dan nog was je op het randje bezig als je programma's uitzond, op wat voor manier dan ook.
Het gebruik van een radiozender was dan ook niet mogelijk omdat mijn ouders dat soort overtredingen niet zouden accepteren. Maar een draadomroep leek iedereen wel onschuldig. Dus werden door de hele buurt draden aangelegd die werden aangesloten op de geluidsinstallaties van de diverse huizen. (In een van de huizen in de buurt woonde een gemeenteraadslid. Omdat hij ook besefte dat dit op het randje van de wet was, wilde hij geen aansluiting!)
Wekelijks op zaterdag maakte ik samen met vrienden een programma met muziek en nieuwtjes. Daar ontdekte ik ook dat goede programma's niet direct reacties oproepen. Als je een fout maakt wel. Juist toen ik eraan twijfelde of er wel werd geluisterd maakte ik -per ongeluk- de fout om een verkeerde datum te noemen. Ik werd er door de hele buurt op aangesproken.
Het mocht geen omroep zijn, het mocht niet zenden dus noemden we het de Dillenburgse Communicatie Organisatie, DCO. Ik noem het nu onschuldig omroepje spelen maar ook een goede leerschool voor verdere ontwikkelingen. Creatief geknutsel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten