Door Jeroen Geerts
Al zappend kom je op tv soms dingen in programma's tegen waar je in een flits van schrikt. Dit keer een een of ander ziekenhuis-trauma-afdeling-eerste-hulp programma waar een kind met zwaar letsel naar binnen wordt gedragen nadat het is aangereden op straat.
Met een schok dringt het tot je door dat dit jou ook had kunnen overkomen: aangereden, zwaar letsel, ziekenhuis, misschien wel hele ernstige gevolgen die de rest van je leven overhoop gooien. Waarom? Omdat ik een onderzoekende aard heb en me niet neerleg bij een gegeven.
In een van de lagere klassen van het basisonderwijs werd ik naar huis gestuurd met een werkstukje speciaal voor Pasen. Een doos met een kartonnen ei er in, of zoiets. Natuurlijk ben ik netjes opgevoed. Natuurlijk had ik geleerd om bij het oversteken van de straat eerst links te kijken, dan rechts en dan nog een keer naar links.
Maar ik was kennelijk in de fase van 'waarom' en 'wat als...': uitproberen dus. Wat gebeurt er als je oversteekt zonder uit te kijken, dus gewoon de weg op loopt. In de relatieve rustige straat werd ik meteen aangereden door een mevrouw op de fiets die daar aan kwam rijden.
Geluk? Een goede les? Dat laatste zeker. Met een vernield werkstuk, de nodige blauwe plekken en schaafwonden werd ik door die mevrouw om de hoek afgeleverd bij mijn tante. Ook de mevrouw was flink beschadigd. Ze putte zich uit in excuses dat ze mij niet gezien had, maar meldde ook dat ik zomaar de straat op was gelopen. (Toen kon dat nog, nu wordt je meteen in elkaar gehoekt als je suggereert dat iemands kind 'zomaar de straat op liep'.)
Het geluk was dat er geen auto aan kwam en dat ik een lesje had geleerd. Terug naar het nu: ik kijk naar twee van de kleinkinderen: de ene super gehoorzaam en volgzaam, de andere een enorme eigenheimer die ik later bij elke opdracht en elk advies of verbod al hoor roepen: "Waarom?". Wat als er bij haar dan geen fiets aankomt maar een auto of vrachtwagen?
Al zappend kom je op tv soms dingen in programma's tegen waar je in een flits van schrikt. Dit keer een een of ander ziekenhuis-trauma-afdeling-eerste-hulp programma waar een kind met zwaar letsel naar binnen wordt gedragen nadat het is aangereden op straat.
 |
| Foto: Luisi |
Met een schok dringt het tot je door dat dit jou ook had kunnen overkomen: aangereden, zwaar letsel, ziekenhuis, misschien wel hele ernstige gevolgen die de rest van je leven overhoop gooien. Waarom? Omdat ik een onderzoekende aard heb en me niet neerleg bij een gegeven.
In een van de lagere klassen van het basisonderwijs werd ik naar huis gestuurd met een werkstukje speciaal voor Pasen. Een doos met een kartonnen ei er in, of zoiets. Natuurlijk ben ik netjes opgevoed. Natuurlijk had ik geleerd om bij het oversteken van de straat eerst links te kijken, dan rechts en dan nog een keer naar links.
Maar ik was kennelijk in de fase van 'waarom' en 'wat als...': uitproberen dus. Wat gebeurt er als je oversteekt zonder uit te kijken, dus gewoon de weg op loopt. In de relatieve rustige straat werd ik meteen aangereden door een mevrouw op de fiets die daar aan kwam rijden.
Geluk? Een goede les? Dat laatste zeker. Met een vernield werkstuk, de nodige blauwe plekken en schaafwonden werd ik door die mevrouw om de hoek afgeleverd bij mijn tante. Ook de mevrouw was flink beschadigd. Ze putte zich uit in excuses dat ze mij niet gezien had, maar meldde ook dat ik zomaar de straat op was gelopen. (Toen kon dat nog, nu wordt je meteen in elkaar gehoekt als je suggereert dat iemands kind 'zomaar de straat op liep'.)
Het geluk was dat er geen auto aan kwam en dat ik een lesje had geleerd. Terug naar het nu: ik kijk naar twee van de kleinkinderen: de ene super gehoorzaam en volgzaam, de andere een enorme eigenheimer die ik later bij elke opdracht en elk advies of verbod al hoor roepen: "Waarom?". Wat als er bij haar dan geen fiets aankomt maar een auto of vrachtwagen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten