Jeroen Geerts: april 2016

Nederlandse Griek

Door Jeroen Geerts

Nauwelijks verstaanbaar maakt de oudere Griek duidelijk dat hij ons een drankje wil aanbieden. We hebben plaatsgenomen in het afhaal-Griek gedeelte, gewoon omdat het daar gezelliger is dan in het lege en toch wat kille en afstandelijke naastgelegen restaurant. Het is een klein hotelletje in Limburg, uitgezocht omdat het Griekse roots had.

Foto: Sanja Gjenero

De zoon van de oudere Griek helpt in de bediening. Hij is tegen de 30 en staat iedereen in het Nederlands te woord. Hij wel. De oudere Griek draait zijn sjekkie en kijkt TV zo lang er in de keuken even niets te doen is. Wij kijken mee. Juist als er iets komt waarvan we denken 'Hé, dat is interessant' schakelt de oude Griek naar een andere zender. Elke keer.

Al schakelend moppert hij op de reportages uit Griekenland. Over de crisisproblemen en vooral over het slechte landsbestuur. In Griekenland en in Nederland.

In een beetje Nederlands, doorspekt met Grieks, en vooral handen en voeten komen we te weten dat hij op zijn twaalfde naar Nederland kwam. Samen met zijn ouders. Hij wilde niet. Ik kan daar over meepraten. Op mijn dertiende werd ik meegesleurd vanuit Den Haag naar Brabant. Dat was traumatisch genoeg om mij voor te kunnen stellen hoe het is om op die leeftijd naar een ander land te moeten verhuizen. De Griek is nu 57.

"Jeemig, wat praat hij slecht Nederlands voor iemand die hier al 45 jaar is", zegt Mar. De oude man (zo ziet hij er nou eenmaal uit, ook al is hij maar 2 jaar ouder dan ik) vertelt verder over zijn dubbel gevoel. Zijn oma woont in Griekenland en daar gaat hij nog regelmatig naar toe. Maar die bezoeken bieden hem geen tevredenheid.

"Als ik daar ben, ben ik 'de Nederlander' en als ik hier ben, ben ik 'de Griek'. eigenlijk ben ik statenloos, ik ben nergens thuis, ik ben niets", zo verteld hij. "Nergens op mijn plek", al vloekend vertrekt hij naar de keuken voor het maken van een portie gyros. Zijn zoon glimlacht meewarig naar ons. Hij kent het verhaal maar kan zich er niets bij voorstellen. Naar Griekenland is voor hem gewoon vakantie.

Wij denken over het zielige verhaal, je nergens thuisvoelen. Ontheemd zijn, van god en alles verlaten.

Dan komt de oude Griek teug uit de keuken. In rap en vloeiend Limburgs staat hij de klant te woord. Een wat oudere Turkse klant komt binnen, de oude Griek en de man slaan elkaar vriendschappelijk op de rug en opnieuw in het Limburgs worden verhalen uitgewisseld met een flinke fles Ouzo op tafel.

Roemloos rouwen

Door Jeroen Geerts

Daar gaat hij dan: 'Na ruim 23 jaar, in de leeftijd van 46 jaar, heb ik roemloos afscheid genomen van mijn oldtimer, een Volvo 164 uit 1970.' De zin zou zo op een rouwkaart kunnen.

Nadat de auto 10 jaar werkeloos in de garage had gestaan, ben maar eens mijn knopen gaan tellen. Ik had de wagen in 1995 zelf geïmporteerd uit Duitsland. Niet eens zozeer met de gedachte dat het 'goedkoop zou zijn voor de wegenbelasting' maar omdat ik het als mijn favoriete auto beschouwde en dat is hij nog steeds eigenlijk.

Zoals bij zoveel dingen wijkt ook bij auto's mijn smaak af van wat iedereen een mooie oldtimer vindt. Ik houd van het robuuste uiterlijk, het gewicht van de deuren, de tegendruk van het gaspedaal en vooral van die hint naar Rolls Royce als je naar zijn gril kijkt. De Volvo 164 was bovendien één van mijn eerste auto's. Ik moest hem destijds onder druk afstaan aan een autosloperij. Een gotspe!

Al knopen tellend kom ik nu tot de conclusie dat het de moeite niet meer loont om de wagen zelf op te knappen. Een hele mooie, opgeknapte versie van de auto kost nu ongeveer € 3.000,- . Als ik ermee aan de slag ga ben ik meer dan het dubbele kwijt. Want de versnellingsbak moet gereviseerd, het carrosserie gespoten, de leren stoelen gerepareerd. Als ik het allemaal zoveel mogelijk zelf doe als een hobbyproject, ben ik nog steeds een vermogen kwijt.

En ik heb geen zin meer in het klussen aan auto's. Als ik naar een motorkap wijs kan ik minimaal twee weken geen handen meer schudden voorafgaand aan een zakelijk gesprek, zonder dat mijn gesprekspartner minimaal een wenkbrauw optrekt na het zien van de zwarte vlekken op mijn handen. Bovendien vind ik het niet meer leuk en dan houdt het gewoon op.

Na een advertentie komen er verschillende reacties, vooral van sloperijen. Maar ik heb geen zin in die frustratie. Ik heb de wagen gegund aan een oldtimer-Volvo-garage in de buurt. Dan weet ik zeker dat de wagen, of in ieder geval de onderdelen een goede bestemming krijgen. Bovendien heb ik er weer een garagevriendje bij.......

Les

Door Jeroen Geerts

Al zappend kom je op tv soms dingen in programma's tegen waar je in een flits van schrikt. Dit keer een een of ander ziekenhuis-trauma-afdeling-eerste-hulp programma waar een kind met zwaar letsel naar binnen wordt gedragen nadat het is aangereden op straat.

Foto: Luisi

Met een schok dringt het tot je door dat dit jou ook had kunnen overkomen: aangereden, zwaar letsel, ziekenhuis, misschien wel hele ernstige gevolgen die de rest van je leven overhoop gooien. Waarom? Omdat ik een onderzoekende aard heb en me niet neerleg bij een gegeven.

In een van de lagere klassen van het basisonderwijs werd ik naar huis gestuurd met een werkstukje speciaal voor Pasen. Een doos met een kartonnen ei er in, of zoiets. Natuurlijk ben ik netjes opgevoed. Natuurlijk had ik geleerd om bij het oversteken van de straat eerst links te kijken, dan rechts en dan nog een keer naar links.

Maar ik was kennelijk in de fase van 'waarom' en 'wat als...': uitproberen dus. Wat gebeurt er als je oversteekt zonder uit te kijken, dus gewoon de weg op loopt. In de relatieve rustige straat werd ik meteen aangereden door een mevrouw op de fiets die daar aan kwam rijden.

Geluk? Een goede les? Dat laatste zeker. Met een vernield werkstuk, de nodige blauwe plekken en schaafwonden werd ik door die mevrouw om de hoek afgeleverd bij mijn tante. Ook de mevrouw was flink beschadigd. Ze putte zich uit in excuses dat ze mij niet gezien had, maar meldde ook dat ik zomaar de straat op was gelopen. (Toen kon dat nog, nu wordt je meteen in elkaar gehoekt als je suggereert dat iemands kind 'zomaar de straat op liep'.)

Het geluk was dat er geen auto aan kwam en dat ik een lesje had geleerd. Terug naar het nu: ik kijk naar twee van de kleinkinderen: de ene super gehoorzaam en volgzaam, de andere een enorme eigenheimer die ik later bij elke opdracht en elk advies of verbod al hoor roepen: "Waarom?". Wat als er bij haar dan geen fiets aankomt maar een auto of vrachtwagen?

Inbreker

Door Jeroen Geerts

Oorspronkelijk was ik inbreker. Dat is begonnen toen ik een jaar of 14 was. Als iemand in de buurt zijn sleutels vergeten was kon ik de deur voor ze openmaken. ("Ik was inbreker" klinkt als de Amerikaanse ongedierteverdelger die als zijn beroep altijd 'huurmoordenaar' op zijn belastingformulier schreef en daar nooit commentaar op heeft gekregen.)

Op de een of andere manier was ik altijd mijn sleutels vergeten en gingen mijn ouders daar niet van uit. Dus als ik thuiskwam en zij weg waren zat alles dicht. Touwtjes werden al niet meer uit de brievenbus gehangen in die tijd. Ik was een inventief mannetje en had al gauw door dat je met een oude, ijzeren klerenhanger, door de brievenbus de voordeur kon openmaken. Ik had het ding zelfs ergens aan de zijkant van het huis, in de bosjes verstopt.

Foto: Cris Deraud

Het ging als een lopend vuurtje, dus als er weer iemand zijn sleutels vergeten was in 'ons' rijtje, dan werd ik erbij geroepen. Tja, eigenlijk ben ik een van de oorzaken van die posters waarop staat dat je de deur op het nachtslot moet doen als je weg gaat.

Maar ook daar wist ik wel raad op, al gebeurde dat per ongeluk. Bij het aan komen rijden met mijn fiets had ik de afstand tot de garagedeur iets te ruim ingeschat. Ik kwam met een knal tegen de kanteldeur tot stilstand. Daardoor sprong een geleide rol eruit en kon ik de garagedeur aan de onderkant ruim naar achteren duwen en binnenkomen. Omdat het een inpandige garage was kon ik doorlopen naar het huis. De geleiderollen waren makkelijk weer terug te duwen. Dus die 'inbraakmethode' heb ik ook meerdere keren toegepast.

Hoewel de buurt mijn creativiteit wel handig vond, vonden mijn ouders dit vooral heel eng. Samen met mijn vader heb ik dan ook beugels geplaatst op de garagedeur zodat de geleide rollen er niet meer makkelijk uit gedrukt konden worden.

Voor al die mensen die het verwerpelijk vinden dat ik 'inbraaktips' geef in een blog: als inbrekers het van mijn tips moeten hebben is het slecht gesteld met ze. Waar ik van uit ga is dat veel mensen eens goed gaan kijken naar het gemak waarmee je binnen kan komen. Als ik het kan bedenken reken er dan maar op dat er ook een heleboel kwaadwillende mensen zijn die dat kunnen.