Een scheet ontsnapt ratelend van tussen haar billen. "Sssst" zegt hij, "de buren zitten op het balkon".
"Nou en" zegt zij, "wij waren hier eerder...."
"Nou en" zegt zij, "wij waren hier eerder...."
Sjimmie
Door Jeroen Geerts
 |
| Foto: Michael & Christa Richert |
Soms krijg je bij sites waar je moet inloggen een standaardvraag voor als je je wachtwoord kwijt bent zoals "Hoe heet uw schoonmoeder?" of "Wat was de naam van je eerste huisdier?". Op die laatste vraag moet ik eigenlijk zeggen dat het Sjimmie was.
De tante waar ik in mijn jeugd veel tijd heb doorgebracht kreeg in de jaren zestig namelijk een kat en die heette Sjimmie. Eigenlijk was dat dus mijn eerste huisdier. Ik zal nooit de geur van kattenbrokken en kattenvoer uit die tijd vergeten. Het had een speciale geur en de kat was er dol op.
Sjimmie maakte de buurt onveilig en was duidelijk een mannetje die de baas moest zijn. Mijn tante had hem laten castreren. Dat gebeurde in die tijd nog thuis. Degene (dierenarts?) die het uitvoerde kwam in een witte overal met een kistje met een glasplaat ervoor naar tantes huis. De kat in het kistje, verdovingsgas erin en daarna het mes in Sjimmie....
De kat had duidelijk een trauma opgelopen want toen een paar maanden later de schilder binnenkwam in zijn witte overal zat de kat binnen de kortste keren in de gordijnen. Bovenin. Je wilt natuurlijk ook geen twee keer gecastreerd worden.
Hoe het is afgelopen met Sjimmie? Op een dag is hij niet meer teruggekomen van een wandeling in de buurt, zei mijn tante. Jaren later kwam de waarheid boven tafel. Mijn tante was slecht ter been en als Sjimmie wilde eten dan bleef hij om haar benen heen draaien en in haar enkel bijten. Dat ging niet meer. Dus Sjimmie was verhuisd naar het asiel. Ach, mijn eerste kat.
Een wijze les voor mensen die maar om je heen blijven draaien en je bijten. Voor je het weet ben je gecastreerd en zit je in een asiel.
Ouwe auto
Dan kom je bij de garage en daar staat je ouwe auto. Zwijmel, zwijmel.
Want, tja, het was wel de auto waar je het meeste plezier aan hebt beleeft. Die je het langst hebt gehad en die heerlijk reed.
Nog steeds hebben we spijt van het inruilen van onze Volvo. Natuurlijk was hij duur in onderhoud en duur in gebruik ("het starten kost een gulden en je bent een rijksdaalder kwijt bij elke bocht die je omgaat" - Bob Evers) Maar, oh, wat reed dat ding lekker.
Een wagen waarin je zonder problemen lange ritten kon maken. Je hoefde jezelf niet uitgeput eerst uit te vouwen voor je weer op gang kwam. De Volvo bracht ons overal en eigenlijk altijd zonder sputteren.
Bij alle auto's die ik heb gehad is dit toch wel de wagen waar ik het langst mee heb rondgereden. Ondanks alle economische redenen die er waren om over te stappen is de fun er een beetje uit.
Het is als een dieet. Je voer is biologisch-macrobiotisch-vegetarisch en dat gecombineerd met Atkins en dus super-verantwoord. Maar de lol van het eten is er volledig af. Ik verlang weer naar een wijntje teveel en een lekkere hamburger.
Reclamefilmpje
Door Jeroen Geerts
Stel je verzint een reclamefilm. Er wordt niets mee gedaan en een paar jaar later kom je het idee tegen op de TV in een ander land.
Het is mij overkomen. De plaatselijke Renault dealer zocht een mogelijkheid om zijn snelle service onder de aandacht te brengen. Na wat brainstormen heb ik het volgende idee neergelegd.
Wel bijzonder is dat ik vervolgens in Zweden naar de TV kijk en er een Renault-reclame voorbij komt die letterlijk (écht van begin tot de laatste seconde) bovenstaand idee is. Ik heb geloof ik nog nooit zo verbijsterd naar het scherm gestaard.
Hoe dat idee daar terecht is gekomen? Geen idee. Wel ben ik vereerd dat dit is gebeurd. Jammer alleen dat de reclame nergens terug te vinden is. Zoeken op "TV reclame Renault" levert zoveel resultaten op dat het ondoenlijk is om daarin te zoeken en mijn Zweeds is ook al niet zo best.
Stel je verzint een reclamefilm. Er wordt niets mee gedaan en een paar jaar later kom je het idee tegen op de TV in een ander land.Het is mij overkomen. De plaatselijke Renault dealer zocht een mogelijkheid om zijn snelle service onder de aandacht te brengen. Na wat brainstormen heb ik het volgende idee neergelegd.
Man rijdt zijn auto de garagehal binnen. Hij wordt door een monteur naar de wachtkamer gebracht. Daar staat een koffiemachine. Hij drukt op de knop, beker komt eruit, koffie gaat er in. Hij pakt de beker, probeert een slok te nemen maar het is te heet. Blazen dus. Ondertussen komt de monteur alweer binnen om hem te halen, de auto is klaar. De man zet zijn koffie op een tafeltje en daar staan heel veel volle bekertjes koffie.Afijn, het idee wordt leuk gevonden maar niet uitgevoerd. Dat gebeurt heel vaak en is ook niets bijzonders.
Wel bijzonder is dat ik vervolgens in Zweden naar de TV kijk en er een Renault-reclame voorbij komt die letterlijk (écht van begin tot de laatste seconde) bovenstaand idee is. Ik heb geloof ik nog nooit zo verbijsterd naar het scherm gestaard.
Hoe dat idee daar terecht is gekomen? Geen idee. Wel ben ik vereerd dat dit is gebeurd. Jammer alleen dat de reclame nergens terug te vinden is. Zoeken op "TV reclame Renault" levert zoveel resultaten op dat het ondoenlijk is om daarin te zoeken en mijn Zweeds is ook al niet zo best.
Film
 |
Alles mocht voor de film vroeger. Veel mensen hadden een filmcamera en als die voor meer dan de vakantiefilms werd gebruikt dan gingen alle deuren voor je open.
Waar in de meeste families de filmcamera een stoffig plekje in de kast innam na de eerste vakantie waarin hij gebruikt was, was het bij ons een creatief object. Zoals de beitel van een beeldhouwer werd bij ons de camera ingezet voor grote creatieve filmprojecten.
Daarbij werden ook vooraf scenario's geschreven en een voorbeeld genomen aan populaire films die in de bioscoop draaiden. Waar mijn vader in eerste instantie het voortouw nam namen mijn zus, broers en ik die fakkel later graag van hem over.
Op een filmavond bij ons thuis werden dan ook aansprekende titels getoond: "Verkenners op oorlogspad", "De Natuur is sterker dan de leer" of "Moederdag, De Taart". Opvallend dat we destijds een avondje met toch telkens dezelfde films prachtig vonden. We zijn tegenwoordig in een achtbaan van constante vraag naar nieuwe kicks terecht gekomen en na het één keer zien van een film zijn we er klaar mee (tenminste ik wel).
Mijn stapjes op het vlak van filmmaken heeft een paar leuke producties opgeleverd. Zo maakte ik met mijn brugklas een film over een groep goudzoekers in de Drunense Duinen. (De film ligt tot mijn onvrede ergens bij een leraar waarvan ik hem nooit terug heb gehad.) Ook een filmpje naar voorbeeld van de televisieserie "De Versierders" (The Persuaders) met veel vechtwerk en stunts op de fiets is een prachtig voorbeeld.
Als je zei dat je een speelfilm aan het opnemen was werkte bijna iedereen met je mee en kon je moeiteloos locaties regelen om op te nemen. Iedereen vond het leuk om mee te werken en de vraag naar een kopietje was er nog niet omdat zoiets heel lastig was met film.
Mijn grootste productie (zeker in tijd) was "Geheim Agent Jansen". Een speelfilm waar ik 5 jaar mee bezig ben geweest en die eigenlijk nooit helemaal af is gekomen. Alweer een hoop actie maar ook humor. De hele familie werd ingezet als acteurs, maar ik had de hoofdrol. Van het plafond storten als ik aan een lamp hang bij een vechtpartij. Van het dak in een zwembadje vallen als ik probeer de hoofdpersoon te vangen met een touw.
Een ding ging fout bij het regelen van een locatie, het plaatselijke politiebureau. Toen de hoofdagent achter de balie vroeg wat voor film er dan zou worden opgenomen zei ik in mijn zenuwen dat het een humoristische film was.....waar de politie een beetje voor gek werd gezet. We waren niet welkom, gek hè....
Omroepje (6) Radio West
 |
| Foto: ANP Opening Radio West |
Ik moet het eerlijk zeggen: ik ben niet door kwaliteit bij Radio West gekomen maar door kwantiteit.
De tactiek die ik had ontwikkeld was de volgende: ik zorgde ervoor dat ik in de avonduren een reportage kon maken in Zoetermeer. Omdat lokale omroep daar als een soort plaatselijke correspondent werd ingezet kon ik dat makkelijk doen. Bovendien was ik met een van de mensen van Radio West op cursus in Hilversum geweest, dus een beetje kwaliteit werd daarmee gegarandeerd.
Door elke avond in ieder geval iets aan te leveren werd ik een betrouwbaar leverancier van onderwerpen en meestal werd het ook wel uitgezonden omdat er altijd een tekort was.Die betrouwbaarheid leverde een uitnodiging op om Free Lance werk bij West te gaan doen. Een paar jaar later kon ik kiezen uit een aanbieding voor een dienstverband bij West of bij Radio Noord Holland. Wat een eer!
Soms is het beter om gewoon aan de slag te gaan en (ongevraagd) iets te maken dan via de normale weg van procedures en testen te proberen binnen te komen. Bijna 10 jaar heb ik daar gewerkt voor ik een nieuwe uitdaging aanging.
Bijna 10 jaar vol met lol en bijzondere ervaringen. Een jonge ploeg steekt elkaar aan en is niet verblind door ervaring uit het verleden. Daarnaast staat het garant voor rottigheid waarvan ik meer dan eens iets heb verteld hier. Nou goed, nog eentje dan: het winnen van een weddenschap dat ik op het oog goed inschatte dat mijn auto door de voordeur paste van Radio West. De grote en vooral brede Volvo 244 stond al binnen te toeteren en lawaai te maken toen bleek dat de directeur ook aanwezig was en vloekend en scheldend op de bovenverdieping stond te kijken. Mooie tijden.
Omroepje (5) LOZ
 |
Na omzwervingen door piratenland in Den Haag en het daardoor ontwikkelen van mezelf ben ik begin jaren tachtig "legaal" gegaan en begonnen bij de Lokale Omroep Zoetermeer (LOZ). Natuurlijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan en was er een periode waarbij ik zowel legaal als illegaal aan de slag was, maar uiteindelijk merk je de voordelen van een publieke omroep boven een piraat.
Met een focus op informatieve programma's en daarbij behorende praatradio was het natuurlijk iets heel anders dan hetgeen ik ervoor had gedaan. Wel had ik enige ervaring als nieuwslezer, maar op een muziekstation moet die bijzaak toch vooral zo snel mogelijk voorbij zijn.
Hier leerde ik de fijne kneepjes van de journalistiek, de redactie, het interviewen, presenteren en lezen. Ook waren de spullen waarmee gewerkt werd van een betere kwaliteit dan ik gewend was en dat was ook een verademing.
Ondanks de formele status van de omroep bleek veel mogelijk om je te ontwikkelen en te experimenteren. De basis voor een verdere carrière werd daar gelegd. Vooral toen het mogelijk bleek om namens de omroep een opleiding te volgen bij de media-academie, die toen nog opengevallen plaatsen in hun cursussen gratis aan lokale omroepen gunde.
De omroep was gevestigd in de kelder van een torenflat in Zoetermeer. In die kelder kwam ook de riolering samen van de hele flat. Ondanks isolerende maatregelen kun je je voorstellen hoe het klonk als een grote boodschap bovenin de flat doorgetrokken werd en naar beneden viel.
Een keer was er 's nachts een breuk in de riolering ontstaan. Drollen waren urenlang van 19 hoog naar beneden gestort en te pletter gevallen op ons aanrecht. Wij ontdekten de ravage de volgende middag. Dat we daar nou geen foto's van hebben gemaakt......
Omroepje (4) Radio Fiasco
 |
| Foto: Lars Sundström |
We noemden het "openbreken van het omroepbestel" of "voldoen aan de wensen van het volk" of meer van dat soort idealistisch geneuzel. We waren gewoon radiootje aan het spelen of geld aan het verdienen aan die mensen die radiootje wilden spelen.
Om toch maar ergens ervaring op te doen in het maken van radio zonder daarbij mijn ziel te moeten opgeven ben ik zelf maar iets begonnen. Gewoon een piratenzender met programma's van mensen die graag radio wilden maken.
Met ongeveer 40 tot 50 andere piraten in Den Haag was het best druk op de radio. In die tijd maakte je nog programma's op bepaalde dagen van de week in de avonduren, wanneer je vrij was of tijd had. 24 uur per dag uitzenden was er nog niet bij.
Wij boden een alternatief voor programma's op landelijke radio zoals bijvoorbeeld de EO vrijdagochtend op Hilversum 3. Dat bleek wonderwel goed te werken en leverde een behoorlijk luisterpubliek op.
Ben ik wel eens gepakt met die zender? Nee, wel vaak bijna. Ik was onderweg, stond bijna voor de deur en de zender werd opgerold. Of ik zou er zijn maar kon dat moment niet en de zender werd opgerold. Best veel geluk gehad dus.
Kan hele verhalen vertellen over zendmasten die we rood met wit verfden om te lijken op dat ene radio-piratenschip dat nog voor de kust lag, Radio Caroline. Over ingenieuze constructies om automatisch banden uit te zenden en alarmsystemen wanneer er een inval was. Het zou al een aparte blog opleveren met heel veel verhalen maar helaas weinig gedocumenteerde foto's.
Mijn ouders waren niet gelukkig met mijn illegale zenderactiviteiten. Ik weet nog wel dat ze een keer op bezoek waren en mijn moeder meer wilde weten over dat uitzenden. Toen ik uitlegde dat de spullen die her en der in de kamer stonden verspreid op dat moment een bandje aan het uitzenden waren, zei mijn vader: "Uhhh, kom schat, het wordt tijd om weer eens te gaan".
Omroepje (3): RANO
Door Jeroen Geerts
Na mijn verhuizing naar Den Haag was het ook tijd voor een nieuwe uitdaging op omroepgebied: de ziekenomroep. Ik heb me destijds aangemeld bij de RANO in die plaats.
Ziekenomroepen waren in die tijd een broedplaats voor nieuw landelijk talent. Bij de Haagse RANO kwamen ook een paar Bekende Nederlandse Presentatoren vandaan. De ziekenomroepen hadden vaak ook een arrogante uitstraling als je mee wilde doen.
Voordat je achter een microfoon of mengpaneel mocht plaatsnemen moest je eerst een traject afleggen om binnen te komen bij de uitvoerende krachten. Het bestuur had bepaald dat iedereen, ongeacht het talent dat iemand bezat, eerst een paar weken moest opruimen (plaatjes), archiveren (draaiboeken), en lijsten moest schrijven (voor BUMA/STEMRA). Daarna mocht je misschien naast iemand gaan zitten die presenteerde en een hele lange tijd verder kon je heel misschien een programma krijgen nadat je een test had afgelegd. (We praten over een omroep voor ziekenhuizen met misschien maximaal een paar honderd luisteraars).
Deze stellingname leidde soms tot bizarre situaties. Jan de Hoop (ja, die van RTL ontbijtnieuws, toen nog onder de naam Frank van der Mast), die heel lang een programma had gedaan bij de RANO, was daar weggegaan omdat hij bij de AVRO ging werken en dacht geen tijd meer te hebben voor de ziekenomroep. Uiteindelijk bleek er nog wel tijd en wilde hij graag weer terugkomen. Tja, dat kon wel volgens de geldende regels, maar dan moest hij eerst een test afleggen om te kijken of hij wel goed genoeg was.
Ik was nog in het stadium van plaatjes-opruim-hulpje maar melde bij aanwezige bestuursleden dat die test toch eigenlijk van de gekke was en koos dus stelling voor Jan. Gevolg was dat ik bij mijn volgende bezoek uit de studio verwijderd werd omdat ik me "onheus had gedragen".
Ik moest daarna niet veel meer van ziekenomroepen hebben. Heb zelfs een protestbrief gestuurd toen het bestuur van de RANO het maakte om bij het zoveel jarig bestaan te melden dat "Jeroen Geerts van Radio West óók bij de RANO was begonnen!" Wat een stelletje....
 |
| Foto: Carlos Paes |
Ziekenomroepen waren in die tijd een broedplaats voor nieuw landelijk talent. Bij de Haagse RANO kwamen ook een paar Bekende Nederlandse Presentatoren vandaan. De ziekenomroepen hadden vaak ook een arrogante uitstraling als je mee wilde doen.
Voordat je achter een microfoon of mengpaneel mocht plaatsnemen moest je eerst een traject afleggen om binnen te komen bij de uitvoerende krachten. Het bestuur had bepaald dat iedereen, ongeacht het talent dat iemand bezat, eerst een paar weken moest opruimen (plaatjes), archiveren (draaiboeken), en lijsten moest schrijven (voor BUMA/STEMRA). Daarna mocht je misschien naast iemand gaan zitten die presenteerde en een hele lange tijd verder kon je heel misschien een programma krijgen nadat je een test had afgelegd. (We praten over een omroep voor ziekenhuizen met misschien maximaal een paar honderd luisteraars).
Deze stellingname leidde soms tot bizarre situaties. Jan de Hoop (ja, die van RTL ontbijtnieuws, toen nog onder de naam Frank van der Mast), die heel lang een programma had gedaan bij de RANO, was daar weggegaan omdat hij bij de AVRO ging werken en dacht geen tijd meer te hebben voor de ziekenomroep. Uiteindelijk bleek er nog wel tijd en wilde hij graag weer terugkomen. Tja, dat kon wel volgens de geldende regels, maar dan moest hij eerst een test afleggen om te kijken of hij wel goed genoeg was.
Ik was nog in het stadium van plaatjes-opruim-hulpje maar melde bij aanwezige bestuursleden dat die test toch eigenlijk van de gekke was en koos dus stelling voor Jan. Gevolg was dat ik bij mijn volgende bezoek uit de studio verwijderd werd omdat ik me "onheus had gedragen".
Ik moest daarna niet veel meer van ziekenomroepen hebben. Heb zelfs een protestbrief gestuurd toen het bestuur van de RANO het maakte om bij het zoveel jarig bestaan te melden dat "Jeroen Geerts van Radio West óók bij de RANO was begonnen!" Wat een stelletje....
Omroepje (2): LOD
Door Jeroen Geerts
In de plaats waar ik woonde werd een nieuws gemeentehuis gebouwd, althans, er werd een nieuw stuk gebouwd aan het oude gedeelte. Als dit klaar was vond de gemeente het wel een goed idee om daar een plaatselijke TV uitzending aan te wijden.
Dat kon in 1977. Lokale Omroep stond in de kinderschoenen en je kon een tijdelijke vergunning krijgen om een speciale uitzending te organiseren. De gemeente liet echter weten er van af te zien omdat de kosten van uitvoering te hoog waren.
Als je een regelmatige lezer van mijn blogs bent dan weet je dat ik altijd ga voor de inhoud en die afstem op de beschikbare middelen. Het inhuren van een complete rijdende televisiestudio vond de gemeente te gek, maar met de toen langzaam populair wordende videorecorders kon de klus ook wel geklaard worden naar mijn idee.
Ook kan ik mensen enthousiast maken voor een idee. Na de ambtenaar van de gemeente die over de feesten ging enthousiast te hebben gemaakt lukte het ook om mijn vriendenclub voor het idee te laten gaan, de eenmalige Lokale Omroep Drunen was geboren.
Met een geleende videorecorder en een gehuurde portable videoset werden stukken programma opgenomen, interviews op de markt, de burgemeester die een lintje kreeg. We hadden zelfs een omroepster. Een vriend die goed kon tekenen had titelbordjes gemaakt. Ook een voor bij storing? Ja, doe ook maar een voor bij storing, wel leuk, want die gingen we toch niet gebruiken. Hij produceerde een bordje met een bewuste taalfout: "storink" met een leuke tekening erbij.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het in die tijd helemaal niet zo was dat als je video op het ene apparaat opnam je dat ook automatisch op eenzelfde soort apparaat kon afspelen. Op de dag van uitzending bleek dat alle opnamen niet konden worden afgespeeld op een geleende andere, maar precies dezelfde videorecorder.
Daarmee liep alles in het honderd. Een schema waarop stond hoe alle bandjes moesten worden afgespeeld kon zo de prullenbak in. Met slechts, de portable set waarop alleen kleine bandjes konden worden afgespeeld moesten wij de grote spoelen te lijf. Onderdelen van de uitzending zijn wel getoond maar het bordje "storink" stond meer in beeld dan dat er programma's te zien waren. De banden van de omroepster konden niet afgespeeld worden, mijn broer ging live als omroeper aan de slag. Het geluid kon niet uit, de regie aanwijzingen waren constant in de uitzending te horen. Een youtube-filmpje van de uitzending zou tegenwoordig compleet viral zijn gegaan.
De blamage was volledig toen bij het daaropvolgende carnaval een drumband in de stoet meeliep met danseressen die allemaal het bordje "Storink" met zich meedroegen......
 |
| Foto: Michal Zacharzewski |
Dat kon in 1977. Lokale Omroep stond in de kinderschoenen en je kon een tijdelijke vergunning krijgen om een speciale uitzending te organiseren. De gemeente liet echter weten er van af te zien omdat de kosten van uitvoering te hoog waren.
Als je een regelmatige lezer van mijn blogs bent dan weet je dat ik altijd ga voor de inhoud en die afstem op de beschikbare middelen. Het inhuren van een complete rijdende televisiestudio vond de gemeente te gek, maar met de toen langzaam populair wordende videorecorders kon de klus ook wel geklaard worden naar mijn idee.
Ook kan ik mensen enthousiast maken voor een idee. Na de ambtenaar van de gemeente die over de feesten ging enthousiast te hebben gemaakt lukte het ook om mijn vriendenclub voor het idee te laten gaan, de eenmalige Lokale Omroep Drunen was geboren.
Met een geleende videorecorder en een gehuurde portable videoset werden stukken programma opgenomen, interviews op de markt, de burgemeester die een lintje kreeg. We hadden zelfs een omroepster. Een vriend die goed kon tekenen had titelbordjes gemaakt. Ook een voor bij storing? Ja, doe ook maar een voor bij storing, wel leuk, want die gingen we toch niet gebruiken. Hij produceerde een bordje met een bewuste taalfout: "storink" met een leuke tekening erbij.
Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat het in die tijd helemaal niet zo was dat als je video op het ene apparaat opnam je dat ook automatisch op eenzelfde soort apparaat kon afspelen. Op de dag van uitzending bleek dat alle opnamen niet konden worden afgespeeld op een geleende andere, maar precies dezelfde videorecorder.
Daarmee liep alles in het honderd. Een schema waarop stond hoe alle bandjes moesten worden afgespeeld kon zo de prullenbak in. Met slechts, de portable set waarop alleen kleine bandjes konden worden afgespeeld moesten wij de grote spoelen te lijf. Onderdelen van de uitzending zijn wel getoond maar het bordje "storink" stond meer in beeld dan dat er programma's te zien waren. De banden van de omroepster konden niet afgespeeld worden, mijn broer ging live als omroeper aan de slag. Het geluid kon niet uit, de regie aanwijzingen waren constant in de uitzending te horen. Een youtube-filmpje van de uitzending zou tegenwoordig compleet viral zijn gegaan.
De blamage was volledig toen bij het daaropvolgende carnaval een drumband in de stoet meeliep met danseressen die allemaal het bordje "Storink" met zich meedroegen......
Omroepje(1): DCO
Door Jeroen Geerts
Van kinds af aan had ik twee passies: film en radio. De twee hebben lang gevochten om prioriteit en uiteindelijk heeft de radio het gewonnen en heb ik een groot deel van mijn werkzame leven in de media doorgebracht.
Mijn eerste initiatief ontwikkelde ik toen ik een jaar of 13 was. De behoefte om "radio te maken" (presenteren en dergelijke) was groot. Zo groot dat ik een verknipte soort van liefde voor muziek heb opgebouwd. Een nummer wordt door mij niet beoordeeld op kwaliteit maar op "of tie lekker klinkt op de radio".
Op mijn 13e ben ik begonnen met het opzetten van een buurtomroep. Na "juridisch onderzoek" met mijn oudere broer kwamen we tot de conclusie dat het volgens de strenge geldende omroepwet geen omroep mocht heten. Dan nog was je op het randje bezig als je programma's uitzond, op wat voor manier dan ook.
Het gebruik van een radiozender was dan ook niet mogelijk omdat mijn ouders dat soort overtredingen niet zouden accepteren. Maar een draadomroep leek iedereen wel onschuldig. Dus werden door de hele buurt draden aangelegd die werden aangesloten op de geluidsinstallaties van de diverse huizen. (In een van de huizen in de buurt woonde een gemeenteraadslid. Omdat hij ook besefte dat dit op het randje van de wet was, wilde hij geen aansluiting!)
Wekelijks op zaterdag maakte ik samen met vrienden een programma met muziek en nieuwtjes. Daar ontdekte ik ook dat goede programma's niet direct reacties oproepen. Als je een fout maakt wel. Juist toen ik eraan twijfelde of er wel werd geluisterd maakte ik -per ongeluk- de fout om een verkeerde datum te noemen. Ik werd er door de hele buurt op aangesproken.
Het mocht geen omroep zijn, het mocht niet zenden dus noemden we het de Dillenburgse Communicatie Organisatie, DCO. Ik noem het nu onschuldig omroepje spelen maar ook een goede leerschool voor verdere ontwikkelingen. Creatief geknutsel.
 |
| Foto: Dave Dyet |
Mijn eerste initiatief ontwikkelde ik toen ik een jaar of 13 was. De behoefte om "radio te maken" (presenteren en dergelijke) was groot. Zo groot dat ik een verknipte soort van liefde voor muziek heb opgebouwd. Een nummer wordt door mij niet beoordeeld op kwaliteit maar op "of tie lekker klinkt op de radio".
Op mijn 13e ben ik begonnen met het opzetten van een buurtomroep. Na "juridisch onderzoek" met mijn oudere broer kwamen we tot de conclusie dat het volgens de strenge geldende omroepwet geen omroep mocht heten. Dan nog was je op het randje bezig als je programma's uitzond, op wat voor manier dan ook.
Het gebruik van een radiozender was dan ook niet mogelijk omdat mijn ouders dat soort overtredingen niet zouden accepteren. Maar een draadomroep leek iedereen wel onschuldig. Dus werden door de hele buurt draden aangelegd die werden aangesloten op de geluidsinstallaties van de diverse huizen. (In een van de huizen in de buurt woonde een gemeenteraadslid. Omdat hij ook besefte dat dit op het randje van de wet was, wilde hij geen aansluiting!)
Wekelijks op zaterdag maakte ik samen met vrienden een programma met muziek en nieuwtjes. Daar ontdekte ik ook dat goede programma's niet direct reacties oproepen. Als je een fout maakt wel. Juist toen ik eraan twijfelde of er wel werd geluisterd maakte ik -per ongeluk- de fout om een verkeerde datum te noemen. Ik werd er door de hele buurt op aangesproken.
Het mocht geen omroep zijn, het mocht niet zenden dus noemden we het de Dillenburgse Communicatie Organisatie, DCO. Ik noem het nu onschuldig omroepje spelen maar ook een goede leerschool voor verdere ontwikkelingen. Creatief geknutsel.
Schoonheidscommissie
 |
| Foto Google Maps |
Als je nu kijkt naar de foto, wat valt je dan op aan de huizen? Vind je het niet raar dat het meest linkse huis op de hoek géén dakkapel heeft?
Dat komt nou door de schoonheidscommissie van Den Haag in het vroege begin van de jaren 70. Dit is het huis waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Dat dakraam dat je nog net kan zien zitten, daaronder zat mijn kamer.
Mijn vader bedacht met nog 4 kinderen thuis dat het wel handig zou zijn om de zolderkamer te voorzien van een dakkapel zodat er extra ruimte ontstond. Hij liet tekeningen maken en pleegde zelf ook nog de nodige technische berekeningen ter ondersteuning van het plan. Dat geheel ging naar de schoonheidscommissie voor een oordeel.
Toen leek het voor mij alsof die schoonheidscommissie een dictatoriale benadering van oordelen had. Hun wil was wet en beroep tegen een beslissing was zinloos. Er volgde inderdaad een bot "nee" als antwoord op het verzoek om deze verbouwing te mogen uitvoeren. Reden? "Een dakkapel paste niet in het beeld van de straat." Als je de foto bekijkt zie je dat de héle straat een dakkapel heeft (toen ook al), behalve ons hoekhuis.
Daar is bij mij het idee ontstaan dat een schoonheidscommissie in het leven is geroepen om dingen tegen te houden en niet om toestemming te verlenen. Het lijkt mij nog steeds een groepje machtswellustelingen, oud-kolonels met een verknipte kijk op architectuur. Dit zal vast de invloed van mijn vader zijn.
Die was boos, héél boos. Hij deed vervolgens iets wat ik hem daarvoor en daarna ook nooit meer bewust heb zien doen. Hij overtrad de wet. Een bijzondere opgave voor iemand die altijd gezagsgetrouw was. In dit geval oordeelde hij dat met dit soort dom volk (de leden van de schoonheidscommissie) niet te redeneren viel.
In plaats van een dakkapel kwam er een groot kantelraam in het dak. Eigenlijk moest daar ook toestemming voor gevraagd worden, maar dat weigerde mijn vader. Het raam kwam er illegaal.
Voor jou komt dit misschien over als een "Do ist der Banhof" actie (als je dit niet kent: hier is de link, kijk op 31.50 minuten) maar voor mij: ik vond mijn vader best wel stoer.
Vriendinnetje
 |
| Foto Michal Zacharzewski |
Door: Jeroen Geerts
In de buurt waar ik opgroeide, globaal gesproken de Vreeswijkstraat in Den Haag, woonden nogal wat kinderen.
Dat betekende vooral in vakantietijd heel veel clubs en initiatieven om je te vermaken. Ik moet zeggen dat het toen vooral zelfwerkzaamheid was. Er waren natuurlijk wel kampen waar je naar toe kon, maar bij ons in de buurt organiseerden we zelf ons vermaak.
Dat kon betekenen dat we rondhingen in de portieken (tot ergernis van bewoners), voetbalden op het plein (tot ergernis van auto-eigenaren) speelden bij de fietsenstallingen (tot ergernis van de balkonzitters), of we bouwden boomhutten of struikshelters in het Zuiderpark aan de overkant van de straat (tot ergernis van de wandelaars).
Niet iedereen past in zo'n club. Niet alleen was er de soort van natuurlijke verdeling tussen jongens en meisjes, ook waren er individuen die niet bij alles mee wilden doen. Eén meisje -haar naam ben ik kwijt- gedroeg zich eigenlijk altijd afstandelijk en tegenover mij zelfs vijandig: ronduit als een ware bitch.
Pesten, slaan, naar doen. Heel vervelend. Tot ze op een dag -zonder aanwezigheid van een van haar eeuwige vriendinnetjes- mij vroeg of ik "met haar wilde gaan". Nu valt het kwartje en dus ook de verklaring van haar gedrag tegenover mij, toen was ik in een pre-hormonale fase en zag ik niks in meisjes. Niet stoer genoeg.
Dus ging ik haar pesten omdat ze mij "gevraagd" had. Iedereen vertellen wat ze had gevraagd. Al schreeuwend om haar heen fietsen. Toen zal het wel een soort voldoening hebben gegeven. Wraak voor al die momenten dat ze mij aan het pesten was. Nu schaam ik me natuurlijk. Toch?
In de buurt waar ik opgroeide, globaal gesproken de Vreeswijkstraat in Den Haag, woonden nogal wat kinderen.
Dat betekende vooral in vakantietijd heel veel clubs en initiatieven om je te vermaken. Ik moet zeggen dat het toen vooral zelfwerkzaamheid was. Er waren natuurlijk wel kampen waar je naar toe kon, maar bij ons in de buurt organiseerden we zelf ons vermaak.
Dat kon betekenen dat we rondhingen in de portieken (tot ergernis van bewoners), voetbalden op het plein (tot ergernis van auto-eigenaren) speelden bij de fietsenstallingen (tot ergernis van de balkonzitters), of we bouwden boomhutten of struikshelters in het Zuiderpark aan de overkant van de straat (tot ergernis van de wandelaars).
Niet iedereen past in zo'n club. Niet alleen was er de soort van natuurlijke verdeling tussen jongens en meisjes, ook waren er individuen die niet bij alles mee wilden doen. Eén meisje -haar naam ben ik kwijt- gedroeg zich eigenlijk altijd afstandelijk en tegenover mij zelfs vijandig: ronduit als een ware bitch.
Pesten, slaan, naar doen. Heel vervelend. Tot ze op een dag -zonder aanwezigheid van een van haar eeuwige vriendinnetjes- mij vroeg of ik "met haar wilde gaan". Nu valt het kwartje en dus ook de verklaring van haar gedrag tegenover mij, toen was ik in een pre-hormonale fase en zag ik niks in meisjes. Niet stoer genoeg.
Dus ging ik haar pesten omdat ze mij "gevraagd" had. Iedereen vertellen wat ze had gevraagd. Al schreeuwend om haar heen fietsen. Toen zal het wel een soort voldoening hebben gegeven. Wraak voor al die momenten dat ze mij aan het pesten was. Nu schaam ik me natuurlijk. Toch?
Opa (2)
 |
| Keyshainy |
Had ik al verteld dat we dit jaar 3 keer opa en oma worden? Twee weken geleden werd Quint geboren. Eergisteren was het de beurt aan Keyshainy.
Een wolk van een kleindochter. Ik dacht al dat het bijna zo ver was: mijn stramheid nam toe, mijn brilletje stond meer op mijn neus dan dat hij om mijn nek hing en ik begon op internet plotseling een fascinatie te ontwikkelen voor rollators.
Mar en ik denken er nu over om het begrip oppas-oma iets uit te breiden en er maar meteen een crèche van te maken. Moet toch kunnen, "Omapa Opvang" of zoiets.
Met het combineren van een crèche in een verzorgingshuis heb je alle faciliteiten in de buurt plus het voordeel van heel veel oppassers. En als ze later héél erg groot zijn is de discussie over het verhuizen naar een verzorgingshuis ook veel minder. Je bent er dan tenslotte al aan gewend. Waar je begint, eindig je ook.
Dus nu op naar nummer drie. De verwachting is eind dit jaar of misschien begin volgend jaar. We zien wel. Ik voel het wel aan mijn botten.
Dopplereffect
Twee jaar geleden werd ik gebeld met de mededeling dat een oud collega na ziekte was overleden. Kees van der Maarel, creatieve geest achter veel van het geluid op de regionale omroep West.
 |
| Kees van der Maarel (Foto: Omroep West) |
52 jaar, al een tijd ziek en hij woonde op 200 meter bij mij vandaan. Ik had hem niet lang voor zijn overlijden gesproken bij de supermarkt waar ik hem met regelmaat tegenkwam. Vol goede moed omdat hij eindelijk het gevoel had zijn ziekte een beetje onder controle te hebben.
Tijdens de begrafenis werd aan iedereen een kaart gegeven. Daarop kon een persoonlijke herinnering worden geschreven en dat kon worden opgestuurd naar de familie van Kees. De ceremoniemeester vroeg nog of niet iedereen tegelijk die kaart wilde opsturen, maar of er enige spreiding kon plaatsvinden. Ik kwam mijn kaart bij het opruimen vorige week tegen, dus dit is mijn moment.
Op een boottocht met het personeel van Omroep West ergens begin jaren 90 zaten we heerlijk in de zon op het dek en er startte een discussie over een technisch onderwerp; het dopplereffect. Waar de discussie nu eigenlijk over ging weet ik echt niet meer.
Wel dat Kees op een gegeven moment opstond en het dopplereffect ging uitleggen in woord en beeld. "Stel, ik ben een trein" en hij liep naar de voorplecht van het schip. "En jij bent de spoorboom met die bel" zei hij tegen een collega die in het midden van het schip zat. "Dan klinkt de bel als ik aan kom rijden hoog: ding ding ding ding ding" Hij rende van het voorschip naar het achtersteven. "Als ik die bel voorbij ben en rij verder van hem af, dan klinkt tie steeds lager: ding ding ding ding"
Ik denk dat vanaf dat moment alle collega's wisten wat het dopplereffect is. De uitleg waarom de toonhoogte veranderde, ging verloren in de massale lachbui die we kregen bij het zien van een hollende Kees "ding ding ding" van der Maarel.
Sporten
Door Jeroen Geerts.
 |
| Foto: Patryk Choiński |
Op de roltrap in Den Haag kwam ik hem tegen. Een oude vriend van lang geleden. We hadden enorm veel met elkaar opgetrokken in onze jeugdjaren. Op een gegeven moment is het contact verwaterd en bleef het bij een kerstkaartje een keer per jaar.
Maar het was leuk om hem weer eens tegen te komen. Hij bleek nog steeds nauw betrokken bij de judo-vereniging. Zijn grote passie naast muziek en dan met name de Golden Earring. Ook had hij nog contact met een deel van de vriendenclub van vroeger.
Wij maakten toen met een clubje van 6 of 7 man de buurt onveilig bij de Vreeswijkstraat in Den Haag. Ze bleken nog steeds bij elkaar te komen en dan met name om te sporten onder leiding van een van hen.
Met mijn uitgezakte lichaam dacht ik dat het a: wel goed was om eens mee te doen en b: dat het leuk zou zijn om de oude club weer eens tegen te komen. Ik zou ook naar de wekelijkse sportavond komen.
Het was ook inderdaad leuk om ze weer tegen te komen. De sport minder. Ik ben nu eenmaal geen sporter en een van de leden van de club van vroeger beulde ons allemaal af. Iedereen werd tot het randje gedreven. Het was nogal een aanslag, aangezien ik nooit aan sport deed en daar meteen werd geconfronteerd met dumbels, gewichtheffen en "kijken hoe ver je kan gaan".
Compleet afgedraaid kwam ik thuis. Het was gezellig, ja. De dag erna knaagde van alles aan mijn lichaam. Spierpijn slaat natuurlijk pas na twee dagen onverbiddelijk toe. Dat was zaterdag en ik zat op de bank. Mijn armen wijd gespreid. Niet in staat ze te bewegen. Nog nooit zo'n spierpijn gevoeld. De dokter moest alleen maar lachen. "Langzaam opbouwen, Geerts, lang-zaam op-bouwen!" Het bleef bij die ene keer.
Melk
Door: Jeroen GeertsWe zijn allemaal, helemaal compleet kierewiet geworden. In onze verwenningstocht naar een ultieme baas-knecht relatie (Who's the boss?) geven we onze katten melk.
Geen gewone melk, nee speciale melk voor katten. Melk die waarschijnlijk in gouden kannen wordt gemelkt, in Rolls Royces vanaf de boer wordt vervoerd en in een fabriek in flesjes wordt gedaan door mensen met een salaris boven de Balkenende norm.
Hoe anders kan ik het verklaren dat een liter van dat spul deze prijs heeft. Drie euro vijfendertig: € 3,35! Een liter mensen-melk kost € 0,75. Stel dat een liter mensen-melk zo duur zou zijn als kattenmelk: oproer, rellen en het lynchen van topmannen van de melkunie zou het gevolg zijn.
Wie koopt dit? En wat drinken die mensen dan zelf? Alleen maar dure Champagne? Nee, het wordt juist vaak gekocht door mensen die het niet breed hebben, maar wel alles over hebben voor hun hartelapjes. Die kopen de kattenmelk bij de dierenspeciaalzaak en gaan vervolgens bij de voedselbank hun krat halen. Lopend, want ze hebben geen geld om de band van hun fiets te laten maken.
Ondertussen zitten fabrikanten zich helemaal het apezuur te lachen. Want de prijs voor iets is nauwelijks meer gebaseerd op wat het kost om het te maken met daarop een kleine winst. Nee, de prijs wordt bepaald door die "poll" op Facebook waarin je antwoord geeft op een vraag: "Hoeveel zou u over hebben voor.....?" (maar dan handig verstopt in een ander soort tekst). We bepalen het dus zelf.
Ondertussen staat er zo'n flesje bij ons in de kast. Onze kitten vind het zo lekker. Ik ben dus ook gek.
Links
Door: Jeroen Geerts
Dan is het linkshandigendag. 13 augustus, het schijnt jaarlijks te zijn, al sinds 1976. Nooit veel van gemerkt, als linkshandige. Misschien moet de marketing wat worden opgevoerd of is het niet goed vermeld op de jaarkalender van "puntje-puntje-puntje"dag (vul zelf maar wat in op de puntjes).
Ik ben linkshandig en ik weet nog dat het voor mijn moeder een ergernis was. Dan vooral het linkshandige schrijven. Mijn moeder was onderwijzeres en heeft het verplicht gesteld dat ik (net als mijn andere linkshandige broers) rechts leerde schrijven. Dat gebeurde dus ook op de school waar ik zat. Dat was ook de school waar mijn moeder les gaf en waar ze dus dit soort eisen kon stellen.
Ik leerde rechts schrijven met een kroontjespen en een potje inkt. Dopen, schrijven, dopen, schrijven. (Goh, ik voel met echt heel erg oud als ik dit zo schrijf. Ik hoor jongeren al roepen: "heb je niet met een veer leren schrijven?" ) Omdat ik niet helemaal goed functioneerde in het klassikale onderwijs ging ik vanaf de tweede klas (de huidige groep 4) naar het Montessori onderwijs en dus naar een andere school.
Hoewel ik moeiteloos met de kroontjespen rechts had leren schrijven kreeg ik op de nieuwe school een balpen en een vulpen. Daarmee ging ik als vanzelf links schrijven. Mijn handschrift ging er ook flink op vooruit en dat was dus een tijd waarop ik dus zowel links als rechts kon schrijven.
Mijn moeder deed nog een poging om af te dwingen dat ik op school rechts leerde schrijven maar de school weigerde dat en zei dat het niet goed voor het handschrift was als ik onnatuurlijk mijn handen moest gebruiken. (Dat klopt ook wel als ik zo naar de handschriften van mijn rechts-schrijvende linkshandige broers kijk.)
Nu is het bij mij alles door elkaar: Ik ben een linkshandige schrijver maar een rechtshandige tikker, een linkshandige muizer maar wel met rechtshandig ingestelde knoppen. Ik ben gewoon handig. Dus.
Dan is het linkshandigendag. 13 augustus, het schijnt jaarlijks te zijn, al sinds 1976. Nooit veel van gemerkt, als linkshandige. Misschien moet de marketing wat worden opgevoerd of is het niet goed vermeld op de jaarkalender van "puntje-puntje-puntje"dag (vul zelf maar wat in op de puntjes). Ik ben linkshandig en ik weet nog dat het voor mijn moeder een ergernis was. Dan vooral het linkshandige schrijven. Mijn moeder was onderwijzeres en heeft het verplicht gesteld dat ik (net als mijn andere linkshandige broers) rechts leerde schrijven. Dat gebeurde dus ook op de school waar ik zat. Dat was ook de school waar mijn moeder les gaf en waar ze dus dit soort eisen kon stellen.
Ik leerde rechts schrijven met een kroontjespen en een potje inkt. Dopen, schrijven, dopen, schrijven. (Goh, ik voel met echt heel erg oud als ik dit zo schrijf. Ik hoor jongeren al roepen: "heb je niet met een veer leren schrijven?" ) Omdat ik niet helemaal goed functioneerde in het klassikale onderwijs ging ik vanaf de tweede klas (de huidige groep 4) naar het Montessori onderwijs en dus naar een andere school.
Hoewel ik moeiteloos met de kroontjespen rechts had leren schrijven kreeg ik op de nieuwe school een balpen en een vulpen. Daarmee ging ik als vanzelf links schrijven. Mijn handschrift ging er ook flink op vooruit en dat was dus een tijd waarop ik dus zowel links als rechts kon schrijven.
Mijn moeder deed nog een poging om af te dwingen dat ik op school rechts leerde schrijven maar de school weigerde dat en zei dat het niet goed voor het handschrift was als ik onnatuurlijk mijn handen moest gebruiken. (Dat klopt ook wel als ik zo naar de handschriften van mijn rechts-schrijvende linkshandige broers kijk.)
Nu is het bij mij alles door elkaar: Ik ben een linkshandige schrijver maar een rechtshandige tikker, een linkshandige muizer maar wel met rechtshandig ingestelde knoppen. Ik ben gewoon handig. Dus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Je kunt me ook volgen op:
|
|
|
|
|
|