Jeroen Geerts: september 2017

Contact

Door Jeroen Geerts

Direct nadat de visser is afgestapt van zijn blinkende witte brommer, steek ik aarzelend mijn hand op. Hij kijkt toevallig naar het terras waar we zitten.

We noemen de man 'de spijker' sinds we hier 5 jaar geleden voor het eerst kwamen. De pezige, lange Griekse visser kwam met zijn kleine blauwe bootje aanvaren en had meteen ons hart gestolen.

Zijn oude bootje werd door hem zorgvuldig bijgehouden. Schoongespoeld, gerepareerd, de visnetten netjes ontward. Wij zagen hem zo'n drie keer per dag aankomen om weer iets op zijn bootje te doen.

Contact kregen we niet. Niet bewust maar meer omdat het er gewoon niet van kwam. Ik liet de man en zijn kleine vissersschuitje een rol spelen in een van mijn boeken (Los op Kos), gewoon omdat de man mij fascineerde. Daar hoorde een bijnaam bij, en dat was dus 'de spijker'.

Als je iemand opneemt in een verhaal krijgt hij ook een karakter. Omdat ik hem nooit gesproken had moest ik dat gokken. Ik gaf hem een karakter dat het best bij het verhaal paste.

Een jaar geleden zagen we naast zijn bootje en vreemde dode vis in het water drijven. Mar trok de stoute schoenen aan en vroeg aan de spijker wat voor vis dat was. We kregen een chagrijnige reactie. Ongeïnteresseerd woof hij de vraag weg. Schouderophalend draaide hij zich om. Een koudere reactie hadden we niet kunnen krijgen. Een reactie die zo ver van de karakter beschrijving in mijn boek stond.

Later kwamen hem weleens met andere vissers tegen op 'ons' terras. Dan groette we hem in het Grieks. Hij keek me dan vorsend aan over zijn brilletje en op een gegeven moment kon er wel een knikje af. Wat een man.

Terug naar vandaag. Hij komt aan op zijn brommer en kijkt naar het terras. Ik steek aarzelend mijn hand op. Hij kijkt nog eens goed en steekt ook zijn hand op. Ik schrik bijna. Heb ik contact? Zomaar?
Dan zwaait hij met zijn vuist naar mij. Ik ben in verwarring. Hij kijkt vragend naar mij. Ik besluit om ook mijn vuist in de lucht te steken. Hij knikt kort een loopt naar de steiger van zijn bootje.

Later begrijp ik van de receptionist dat dit met de vuist zwaaien geen kwade bedoelingen heeft. Het is zowel een vraag als een mededeling: met mij is alles goed, met jou ook? Met de vuist terug zwaaien is dan het juiste antwoord. Met mij is alles goed. Ik heb dus contact. Met, wat mij betreft, de meest stugge Griek van het eiland. Maar wat moet ik nog veel leren.....

Ondertitels

Door: Jeroen Geerts

Hoe komt het toch dat ik steeds vaker ondertitels nodig heb om Nederlands drama te volgen? Gaat mijn gehoor achteruit? Nee, want als ik een serie op de BBC bekijk waar geen ondertitels bij zitten, dan volg ik het moeiteloos.

Op de een of andere manier gaat er ergens iets niet lekker bij de Nederlandse geluidsafwerking. Dus gaan de ouderwetse teletekst of moderne toegevoegde ondertitels aan.

Maar ook dat is een bron van irritatie. Want de ondertiteling is gemaakt voor doven en slechthorenden. Dat betekent dat het verrijkt is met allerlei vertalingen van het geluid. Zo kunnen we regelmatig lezen: "deurbel gaat", "Sandra gniffelt" of "er wordt gehoest".

Op de Engelse tv kun je een extra geluidskanaal aanzetten die blinde mensen een beetje in het verhaal helpt. (Ik had een keer het verkeerde kanaal gekozen en vroeg mij telkens af waarom iemand met een monotone stem, aan het uitleggen was wat er gebeurde.) Ook dat is een toevoeging die nuttig is voor iemand die de film of serie als een soort hoorspel wil volgen.

Laten we eerlijk zijn, ik heb veel aan die ondertitels, dus ik mag zeker niet klagen.

Maar er komen soms dingen voorbij waar ik me echt afvraag wat de toegevoegde waarde is. Zowel voor horenden als slecht- en niet-horenden.

Dan staat er plots "dramatische muziek". Dat is toch hetzelfde als uitleggen dat het gras groen is aan iemand die niet kan zien? Maar het kan nog gekker. Bij beelden van een begrafenis verschijnt onderin "gepast stilte".

Bourgondische schrokop

Door: Jeroen Geerts

Ik héb familie in België. Inmiddels best ver weg, niet zozeer in kilometers maar dan toch wel in familiaire verbanden. Ik heb zelfs geen idee in welke relatie ik tot mijn familie in België sta. (Al zou ik dat wel na kunnen gaan bij mijn broers of zus.)

Hoe ik weet dat ik familie in België heb? Nou gewoon, ik ben er samen met mijn ouders een keertje naar toe gegaan. Op een zondag. In een chique buurt in België. Ik dacht in de buurt van Antwerpen.

Foto: Michal Zacharzewski

Het was ook een chique familie. Een beetje opgeprikt zouden we nu zeggen. Verschrikkelijk netjes allemaal. Een huiskamer vol met snuisterijen en iedereen in nette jurk of pak met stropdas. Zo klein als ik was viel het me toen al op dat er een hoop geld rondhing of in ieder geval, leek rond te hangen. Ook dat ze anders waren. Beleefd op het bekakte af. Ik durfde niets. Ja, stilzitten met mijn handen in mijn schoot.

Met een belletje werd aan de huishoudster doorgegeven dat de tafel moest worden gedekt voor de lunch. De enige lunch die ik gewend was hield doorgaans een paar belegde boterhammen in. Wel met mes en vork aan een gedekte tafel genuttigd samen met de hele familie. Soms was er ook soep.

Ook in België kwam er een terrine op tafel. Dat is een deftige soeppan. Met in de soep een uitbundig versierde opscheplepel. Voor elk van ons stond een bord. Nee geen kom, een diep bord. Met daarnaast een iets minder bewerkte, maar toch zeker bijbehorende soeplepel. Naast de terrine stond een mandje met brood en een botervloot met een botermesje.

Dat laatste kende ik. Dat hadden we thuis ook en kwam alleen op tafel als er gasten waren. Om te jennen vroeg ik dan altijd mijn moeder wat dat voor iets was, dat botermes. Waarop zij me een 'enfant terrible' noemde. (Tot in de eerst klas van het voortgezet onderwijs heb ik gedacht dat het een koosnaampje was.)

Terug in België wordt door de huishoudster een schaal met dikke plakken paté en andere vleessoorten binnengebracht. Je kon wel zien en ruiken dat dit geen smeerleverworst was. Door al het stilzitten wordt je hongerig dus toen het gebed was gedaan kon er gegeten worden. Het was heerlijk, twee borden soep en overheerlijke, vers bereidde paté. Voldaan legde ik een kwartier later mijn lepel netjes in het bord en het mesje voor de paté ernaast.

De huishoudster ruimt af en we blijven nog even aan tafel zitten. Dan komt de huishoudster opnieuw binnen, met gang twee. Verbijsterd kijk ik naar mijn vader die ook een beetje ongemakkelijk naar de schalen met aardappelen en groente en de schalen met vlees kijkt. Voor we aan de bonbon toe zijn, die als laatste werd geserveerd bij de koffie voor mijn ouders, waren er welgeteld vier exquise gangen geweest van overdadig veel voedsel. Ik kan me voorstellen dat de Belgische familie nog steeds aan mij refereert met de woorden: "..die Nederlandse schrokop....".