Door Jeroen Geerts
Vanmorgen zwom tie nog. Nu ligt hij in de bak van de visser met het kleine blauwe bootje die altijd voor ons hotel op Kos afmeert. Wij noemen hem 'de spijker', vanwege zijn pezige postuur. De man is zichtbaar trots op zijn vangst. Met zijn armen over elkaar straalt hij met grote arrogantie zijn superioriteit uit. Schouderklopjes zijn zijn deel en natuurlijk opgestoken duimen van toeristen die de haai fotograferen, al dan niet in een selfie: "Kijk mam, ik sta op de foto met een haai!"
In ons beschermde Nederland zul je dit niet zou gauw zien. De relatie tussen de visfilet-burger en Nemo wordt niet gelegd. Ook áls er hier een keer een haai wordt gevangen dan zal de visser hem onder een doek van boord brengen en er alleen over opscheppen tegenover zijn collega's. Toegegeven, hier in Nederland is het ook zielig. Op Kos is het een prestatie.
De Griekse visser stapt nu op zijn fiets en rijdt de straat in langs het strand. Daar zijn veel visrestaurants gevestigd. Zijn marketing werkt want er komen inderdaad restauranthouders kijken. Er wordt onderhandeld, er is zelfs nog even een woordenwisseling tussen twee koks en dan is de koop rond.
Waarom kan ik dit als toerist wel hebben en kijk ik toch een beetje met een scheef oog naar onze eigen nationale vis-industrie? Misschien omdat het inderdaad een industrie is. Boten varen uit en er worden tonnen vis binnen gebracht. Die gaan naar een veiling en als het te weinig opbrengt wordt de vis vernietigd.
Ik ben gecharmeerd door de kleinschaligheid op een Grieks eilandje. De vissersbootjes met een of twee vissers aan boord die een flinke bak vis binnenhalen. Maar geen tonnen. Geen industrie. Een ambacht, dat is het.
Ondertussen is de kok van het restaurant die jaws (want zo hebben we hem maar genoemd) heeft gekocht, begonnen met het fileren. Gewoon, daar aan de haven. In de bak waar de haai in lag tentoongesteld. Een paar toeristen met een stevige maag staan erbij te kijken. Hier wordt niets doorgedraaid. De haai wordt vakkundig gesloopt. Delen die niet gebruikt worden gaan de zee weer in. Dat lijkt achteloos te gebeuren maar heeft een duidelijke functie. Die stukken worden opgegeten door andere vissen en de verzamelde meeuwenkolonie.
Kleinschalig, nuttig en met een hart voor de natuurlijke levenscyclus. Net als dat een te kleine vis in de bakken door de vissers aan de zwerfkatten wordt gegeven. De deal is dat de katten niet jatten maar rustig afwachten wat hen wordt gegund. En het werkt.
Vanmorgen zwom tie nog. Nu ligt hij in de bak van de visser met het kleine blauwe bootje die altijd voor ons hotel op Kos afmeert. Wij noemen hem 'de spijker', vanwege zijn pezige postuur. De man is zichtbaar trots op zijn vangst. Met zijn armen over elkaar straalt hij met grote arrogantie zijn superioriteit uit. Schouderklopjes zijn zijn deel en natuurlijk opgestoken duimen van toeristen die de haai fotograferen, al dan niet in een selfie: "Kijk mam, ik sta op de foto met een haai!"
In ons beschermde Nederland zul je dit niet zou gauw zien. De relatie tussen de visfilet-burger en Nemo wordt niet gelegd. Ook áls er hier een keer een haai wordt gevangen dan zal de visser hem onder een doek van boord brengen en er alleen over opscheppen tegenover zijn collega's. Toegegeven, hier in Nederland is het ook zielig. Op Kos is het een prestatie.
De Griekse visser stapt nu op zijn fiets en rijdt de straat in langs het strand. Daar zijn veel visrestaurants gevestigd. Zijn marketing werkt want er komen inderdaad restauranthouders kijken. Er wordt onderhandeld, er is zelfs nog even een woordenwisseling tussen twee koks en dan is de koop rond.
Waarom kan ik dit als toerist wel hebben en kijk ik toch een beetje met een scheef oog naar onze eigen nationale vis-industrie? Misschien omdat het inderdaad een industrie is. Boten varen uit en er worden tonnen vis binnen gebracht. Die gaan naar een veiling en als het te weinig opbrengt wordt de vis vernietigd.
Ik ben gecharmeerd door de kleinschaligheid op een Grieks eilandje. De vissersbootjes met een of twee vissers aan boord die een flinke bak vis binnenhalen. Maar geen tonnen. Geen industrie. Een ambacht, dat is het.
Ondertussen is de kok van het restaurant die jaws (want zo hebben we hem maar genoemd) heeft gekocht, begonnen met het fileren. Gewoon, daar aan de haven. In de bak waar de haai in lag tentoongesteld. Een paar toeristen met een stevige maag staan erbij te kijken. Hier wordt niets doorgedraaid. De haai wordt vakkundig gesloopt. Delen die niet gebruikt worden gaan de zee weer in. Dat lijkt achteloos te gebeuren maar heeft een duidelijke functie. Die stukken worden opgegeten door andere vissen en de verzamelde meeuwenkolonie.
Kleinschalig, nuttig en met een hart voor de natuurlijke levenscyclus. Net als dat een te kleine vis in de bakken door de vissers aan de zwerfkatten wordt gegeven. De deal is dat de katten niet jatten maar rustig afwachten wat hen wordt gegund. En het werkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten