Door Jeroen Geerts
Als ik mijn dochter zag worstelen met het schakelen in de lesauto en haar pogingen om dit droog te oefenen, dan bedacht ik me weer dat ik dit zonder probleem oppakte in mijn eerste rijles.
Koppelen was niet zo moeilijk omdat het principe me al duidelijk was bij de handgeschakelde brommer die ik een tijdje had. Schakelen en de plaats van de versnellingen had ik me van kind af aan al aangeleerd met alles wat langwerpig was en bewoog. Flessen, kaarsenstandaards, pepermolens, je kon het zo gek niet bedenken of ik ging er mee schakelen.
Dat moest natuurlijk terwijl ik iets anders aan het doen was zodat ik het automatisme onder de knie kreeg. Een keer onderbrak een leraar van de middelbare school zijn les om naar me toe te lopen en te vragen 'wat ik toch in godsnaam de hele tijd met die pen aan het doen was'. Ik heb het maar niet uitgelegd.
Tegen de tijd dat ik eindelijk autorijlessen mocht volgen kon ik instappen en eigenlijk zonder al te veel problemen op mezelf wegrijden. Niet eerst alleen sturen, gewoon alles zelf doen in een keer. Het ging met moeite, maar het ging. Zelfs zo goed dat ik die eerste keer al met 140 over de snelweg reed. Mijn instructeur merkte toen ook op dat het wel verstandig is om ook eens naar het dashboard en vooral de meters erop te kijken.
Toen ik geslaagd was werd ik door de instructeur naar huis gebracht met zijn privéauto. Een eend. Of ik daar ook een stukje in wilde rijden. Daar ging ik de mist in. Alles was stug en moeizaam en de versnellingsvolgorde klopte niet (1 naar achteren, 2 naar voren, 3 naar achter enz. De achteruit zat op de plek waar je bij een gewone auto de eerste versnelling verwacht.). Het was niet voor niks dat er toen gezegd werd dat als je eenmaal in een eend had gereden, je overal in kon rijden.
Bij mijn kinderen ben ik te laat met al deze wijsheid maar voor mijn kleinkinderen....als ze eenmaal zo ver zijn......zoals je een make-up-oefen-pop hebt denk ik dat ik een schakelbak voor kinderen ga maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten