Jeroen Geerts: 2014

Duidelijk met getallen

Door: Jeroen Geerts
"Weet je wat? Laten we een kortingactie doen.....iets met BTW. Want sinds dat de BTW naar 21 procent is gegaan is iedereen boos. Als we ze nu gewoon eens laten winkelen zonder dat ze BTW moeten betalen, dan komen daar heel veel mensen op af."

Ik hoor de creatieve marketingploeg bij elkaar zitten in een trendy vergaderruimte met natuurlijk een flitsende espresso machine die tijdens het overleg blazend, puffend en malend het ene kopje koffie na het andere uitpoept.

Zo is de actie waarschijnlijk ontstaan. Gevoelsmatig naaien we de overheid want we betalen géén BTW en  het is nog goedkoper ook. Goedkoper is het wel, maar we betalen gewoon BTW, alleen minder. De winkel zal die BTW altijd moeten afdragen.

Maar waar het mij vooral om gaat is de rekenfout. "BTW-vrij, dus 21 procent korting!" wordt er dan geroepen. De marketeer stelt het voor en de winkel gaat er in mee, zich kennelijk niet realiserend dat ze teveel korting geven. Even meerekenen:

Iets van 100 euro, daar komt 21% BTW bij en wordt dus 121 euro.
Als ik hier dan de BTW af wil halen moet ik géén 21% korting geven want dan verkoop ik het voor € 95,59. Reken het maar na op de rekenmachine. 121 - 21%=95,59.

Als ik de BTW niet wil rekenen moet ik ongeveer 17,36 % korting geven en dát is weer niet te communiceren. Gevoelsmatig denken de meeste mensen dat als je er 21 bij optelt je er ook 21 van af moet trekken om bij hetzelfde getal uit te komen.

Dat is nou net weer anders bij procenten. Er worden heel veel fouten gemaakt met het rekenen in procenten:
"Het aantal huishoudens dat met een inbraak te maken heeft gehad is met 5 procent gedaald. Het was vorig jaar nog 15 procent." Zo'n soort nieuwskop herkent u vast wel.

Uhh....dus er zijn bijvoorbeeld 100 huishoudens en daarvan hadden 15 huishoudens met inbraken te maken gehad. Nu is dat aantal van die 15 huishoudens met 5 procent gedaald, dus nu is het 14,25 een daling van 0,75. (15 - 5%=14,25)
Maar meestal wordt er het volgende bedoeld: het aantal inbraken is van 15 procent naar 10 procent gedaald. Ah, dan praten we over een heel ander getal. Van de 100 huishoudens hebben nu 10 huishoudens met inbraken te maken gehad. Een daling van 5.

Het is nogal een verschil: 5 of 0,75. Het zal over je salaris gaan. Taal en rekenpuristen willen nog wel eens de term "procentpunt" toevoegen om duidelijk te maken dat het percentage is gedaald, maar de kennis van de meeste mensen gaat niet zo ver. Ook wordt deze fout soms bewust gemaakt om informatie vaag te maken en uitkomsten te versluieren.

De taak van informatieverspreiders is duidelijkheid verschaffen. Als u hoort: "De boze boer liet 30 kuub mest in het huis van zijn buurman stromen" haalt u misschien uw schouders op. Als ik schrijf: "De boze boer liet 30 duizend liter mest in het huis van zijn buurman stromen" zeg ik hetzelfde, maar ziet u misschien 30 duizend pakken melk in uw gedachten en krijgt u daarmee een duidelijk beeld van wat er gebeurd is.

Laten we gewoon over getallen praten, aantallen, begrijpelijke taal en geen verduisteringspolitiek. Of zoals de vakbonden in de jaren 70 scandeerden: "Geen procenten maar cénten!"

Het plastic badkamerkrukjetrauma

Door: Jeroen Geerts
Als een enorme schok drong de traumatische ervaring tot mij door. Daar stond een krukje die er bijna hetzelfde uitzag als de kruk waar ik in mijn jeugd zo'n hekel aan had. Daar, onder de boom in een klein Grieks zijstraatje op het eiland Kos.

In een keer kwam alle frustratie weer naar boven van het "de jongste zijn" in de familie. Een grote familie van 6 kinderen met ouders. Als er een familiebijeenkomst was waar alle kinderen met aanhang aanwezig waren en er werd gegeten aan het eind van de dag, dan moesten alle stoelen uit het hele huis bij elkaar worden gehaald om voldoende zitplaatsen te creëren.

U raadt het al, te weinig stoelen in huis. Dus ook het plastic krukje dat in de badkamer stond moest meedoen in de stoelendans van de familie Geerts. Althans, van een stoelendans was geen sprake. De hiërarchische volgorde was bepaald.

Waar de broer direct boven mij nog op een riante vierkante pianokruk mocht zitten werd de jongste, ik dus, altijd verbannen naar de plastic badkamerkruk. Discussie had geen zin, zeuren ook niet.

Geháát heb ik dat ding. Niet omdat hij niet lekker zat, maar puur om het hiërarchische principe dat "de jongste" altijd op die kruk moest zitten. Ik kan mij ook niet herinneren dat een van mijn broers, mijn zus of de aanhang ooit op die kruk hebben moeten zitten. Sterker nog: ik geloof dat ook mijn jongere neefjes nóóit op dat ding hebben hoeven zitten.

Met een schok kwam ik tot de conclusie dat het trauma is blijven hangen als een minderwaardigheidscomplex. Als we nu een familiebijeenkomst hebben en te weinig stoelen, kies ik automatisch de minst aantrekkelijke zitplaats. Of is dat geen trauma maar een goed gastheer zijn? Was die hele komedie rond de plastic badkamerkruk slechts een opvoedkundig ritueel?

Adagium:
Hoe vreemd kan het toeval zijn. Terwijl ik dit typ krijg ik een foto toegestuurd van Marja, die mijn verhaal in Griekenland al had gehoord. Op de foto: dé badkamerkruk, gevonden in de badkamer van haar tehuis, ze schrijft erbij: "Is het er zo een soms?" Ja...dat is 'm! Bij ons thuis was hij zwart met grijs. Ik ga er vanavond nog op zitten!

Hoe verhuisde je een piano in de jaren 50 (GastBlog)

Door: Frans Geerts

Hoe kreeg je vroeger een piano naar de 2e etage van een portiekwoning?

Toen ik zeven jaar was mocht ik op pianoles. De piano, glanzend zwart van het merk Ringpiano, moest worden vervoerd van een familielid uit het oosten van het land naar Den Haag. Zij woonden op de parterre maar wij zaten op de tweede etage van een portiekwoning voorzien van een binnen- en buitentrap.

Al gauw werd duidelijk dat vervoer binnendoor geen optie was. Aan de achterzijde van ons huis was weliswaar een poort met fietsenberging, maar de tuintjes van de benedenburen hadden geen achteruitgang. Op de parterre woonde de familie Wittenberg, een ouder echtpaar dat nogal wat overlast ondervond van de ballen die regelmatig vanaf ons balkon in hun tuin belandden waardoor wij wel erg vaak moesten aanbellen.

Frans Geerts in 1961 met vetkuif en zwoele blik
achter de besproken piano

De pianoverhuizers hadden nu het plan opgevat om de piano door de gang van hun huis naar de achtertuin te vervoeren om daar te kunnen takelen. Dit moest dus zeer omzichtig gebeuren. Verhuizers zijn meestal nogal recht door zee, dus toog mijn vader met een van de sterke mannen mee naar de benedenwoning. De onderhandelingen hebben in mijn gevoel zeker een half uur geduurd en mijn moeder vreesde het ergste. Een piano die weer terug kon naar dat verre familielid en de kosten voor extra transport.

Uiteindelijk kwam mijn vader weer de trap op in opperbeste stemming en riep: " 't is voor mekaar!" Wat bleek: het echtpaar had een zoon, inmiddels uit huis, die prachtig viool kon spelen. Hij was zelfs op de radio geweest en ja, zij waren echte muziekliefhebbers. Een piano, dat was toch een waardevol instrument en natuurlijk zouden zij de muziekopleiding van de kinderen niet in de weg staan. Van dat laatste hebben ze nog spijt gehad. Mijn zus en ik gingen toonladders oefenen, een broer leerde viool spelen en mijn moeder en tantes speelde regelmatig quatre-mains.

Intussen hadden de verhuizers de piano voorzien van singels, dit zijn brede banden van een touwachtige stof die onder de piano werden doorgeschoven en over hun schouders werden gehangen. Hierdoor konden zij de piano oplichten en voetje voor voetje door het nauwe halletje van de benedenburen sturen."Denkt u wel om de verf" werd nog even geroepen, maar even later stond het instrument in de achtertuin te glimmen. Hierna werd een touw aan 4 kanten om de piano gebonden met de bekende lus met knoop bovenop, alsof het een cadeautje betrof. Een van de mannen zat al op het balkon en ving het touw op dat zijn collega hem toewierp. Nu brak het meest spannende gedeelte van de klus aan.

Na al die jaren verbaas ik mij er nog steeds over deze werkwijze. Een piano weegt al gauw 200 kg en men werkte zonder kranen en takels, alleen de mankracht moest het doen. Van een maximaal tilgewicht of Arbo regels had men nog nooit gehoord.

De baas van het stel wierp het touw om de schoorsteen en ging met zijn voeten in de dakgoot op de dakpannen zitten. De collega's beneden stonden klaar om te hijsen. Met het een, twee, hup werd gelijktijdig met twee man aan het touw getrokken. De opperman trok het touw met zijn linkerarm omhoog en duwde het met zijn rechterarm naar beneden. De schoorsteen zorgde ervoor dat het touw niet wegslipte. Het kwam er dus op neer dat de schoorsteen en de dakgoot belast werd met het gewicht van de piano en de trekkracht van de verhuizers.

Mijn vader hield angstvallig alle kinderen uit de buurt. Of hier ooit ongelukken mee gebeurd zijn heb ik nooit vernomen. Vaststaat dat onze in 1939 gebouwde woning, ontworpen door architect Berlage, met een zeer degelijke schoorsteen en dakgoot moet zijn uitgerust.

Ongelukjes in kleine hoekjes

Door: Jeroen Geerts

Terwijl ik naar de TV kijk en een of ander zeer onbekend nummer van Robert Long voorbijkomt, dat wordt aangeprezen als dé grote hit van hem, schiet in een keer het verhaal van zijn album "Vroeger of Later" door mijn hoofd.

Dit album dat halverwege de jaren 70 maar liefst 112 weken (ruim twee jaar dus) een grote hit was. Het bleef verkopen. Iedereen had er wel een in huis, zo leek het. Op aanraden van een nicht van haar besloot ook mijn moeder deze langspeelplaat te kopen. Wat was dat voor haar een teleurstelling.

Door de moderne en -voor haar- niet zo beschaafde teksten in nummers als "Mien", "Vieze Lieze" en -god betere het- "Jezus Redt" verhuisde het album al snel naar mijn platenkast. Mijn moeder kon zich niets voorstellen bij de populariteit van Robert Long.

De plaat was een welkome aanvulling voor het repertoire van mijn buurtomroep. Daarvoor maakte ik met mijn vrienden radioprogramma's. Daarbij deed de een de plaatjes draaien en de microfoon bedienen en de ander presenteerde de programma's.

Samen met mijn goede (helaas te vroeg overleden) vriendin Carolien Handgraaf, waar ik stiekem errug verliefd op was, maakte ik een keer een live programma. Er was net een nummer van Robert Long geweest en terwijl het geluid van de platenspeler (die wel doorliep) niet meer te horen was presenteerde ik een nieuwsbericht over de buurt. Daarna kondigde ik de volgende plaat aan. Carolien draaide het geluid open om de volgende plaat te laten horen, maar per ongeluk kwam het geluid van Robert Long weer in de uitzending.

Als je het wilt doen, dan lukt het niet, je kunt het timen maar echt niet zomaar live realiseren zonder daarbij vals te spelen. Maar Carolien lukte het om precies dát stukje van het nummer van Robert Long "Allemaal Angst" te laten horen: "...en van masturberen wordt je doof....Waaaat? "

Met een snel gebaar draaide ze het geluid weg en startte de goede plaat. Vervolgens zaten we nog wel even met een rood hoofd. Om maar niet te spreken van de reacties op straat. Want hoewel er maar een klein luisterpubliek voor het buurtomroepje beschikbaar was, wisten ze toch bijna allemaal te luisteren en te reageren als er iets niet goed ging. Misschien was de blunder tegenwoordig wel viral gegaan.

Kijken wat we willen (2)

Door: Jeroen Geerts

Wie vraagt zich wel eens af waarom er geen internetstreams (vrij) beschikbaar zijn van de Nederlandse omroepen? Is dat een deal met de kabelaars? Die zouden dan wel snel alleen nog maar tot aanleveren van (snel) internet worden gedegradeerd, een markt met veel concurrentie.

Draadomroep

Bij mijn kabelaar, Caiway, wordt er natuurlijk ook IP-TV aangeleverd, maar op een besloten manier. (Dit betreft niet alleen Caiway overigens) Een speciaal (aangemeld) kastje met heel beperkte mogelijkheden wordt aangeleverd door de kabelaar. Kan ik een andere ontvanger kiezen? Nee, je mag alleen de ontvanger van Caiway gebruiken en de stream wordt ontoegankelijk gehouden voor alle andere apparaten. De geboden oplossing om (alleen via je eigen internetaansluiting) op telefoon en tablet naar de meest populaire zenders te kijken is leuk voor de telefoon en tablet, maar van zo'n uitermate slechte kwaliteit dat het onbruikbaar is voor alles wat groter is dan een 7 inch scherm.

Ik voel mij weer teruggeworpen in de tijd, er is weer draadomroep; met een vaste luidspreker. Maar ik wil in mijn andere kamer ook naar de radio luisteren....? Sorry, dat kan niet. Hier zit het draadomroepkastje en een langere kabel voor de luidspreker hebben we niet. Zelf de kabel verlengen mag niet, u krijgt een boete als u aan de kabel of het kastje knutselt, weet u wat, we verzegelen de boel. Oh, en we gebruiken een stekker die nergens gewoon te koop is, zodat u niet de neiging krijgt om tóch te gaan knutselen.

Kortom het is niet alleen van deze tijd dat vooruitgang wordt tegengewerkt vanwege protectionisme.

Kijken wat we willen (1)

Door: Jeroen Geerts
Zijn we al zo ver? Volgens mij zijn we al zo ver. De techniek is er, de uitvoering is nog erg gebrekkig. Een tijd geleden schreef ik al een keer over de toekomst van de media. Ondertussen zijn de mogelijkheden om zelf te bepalen wat ik kijk en wanneer ik kijk wel verbeterd maar nog steeds niet optimaal.

Ik las kortgeleden een stukje van een Social Media Mannetje die een conversatie beschreef met een mevrouw van UPC over het opzeggen van zijn kabel-TV abonnement. Met zijn smart TV kon hij alles waar hij naar wilde kijken, vinden op internet, dus de gangbare TV aansluiting kon verdwijnen. Ben blij dat er meer mensen zijn die met de toekomst van media bezig zijn.

Ik heb wel ontdekt dat de kabelmaatschappijen en omroepen elkaar in stand houden. Een kabelmaatschappij levert internet nog steeds als een bijproduct en de TV aansluiting lijkt het belangrijkste. Daarop kun je dan kijken naar omroepen die voor jou bepalen wat jij leuk vindt. Om het nog makkelijker te maken kun je dan kiezen uit pakketten met allemaal omroepen die voor jou samengebundeld zijn.

Ook voor het TV-via-Internet aanbod geldt dat dit gewoon vaak in dezelfde pakketten is opgedeeld als de reguliere tv. Terwijl hier toch de toekomst voor het grijpen ligt. In plaats van alle mogelijkheden creëren om op de ouderwetse manier naar omroepen te kijken op je telefoon, tablet en computer zou het kabelaars sieren als ze meer energie steken in een partieel aanbod.

Zo zag ik een aankondiging van een leuke serie op RTL Crime. Je zou denken dat deze dan via RTL XL (de uitzending gemist van RTL) beschikbaar zou komen. Maar nee, de programma's van RTL Crime zijn niet op internet beschikbaar. Ik kan wel naar RTL Crime kijken op de kabel, maar dat kost mij dan 11 euro per maand en krijg ik er 41 andere omroepen bij waar ik nu helemaal geen behoefte aan heb. Ik wil die serie zien. En daar ook nog apart voor betalen. Of reclame accepteren. Het kan niet.

Wat wel kan is illegaal de serie downloaden en bekijken. Ik zou het nu zelfs nog kunnen accepteren als ik ervoor kan kiezen om alléén RTL Crime aan te zetten voor de duur van de serie, tegen een redelijk tarief. Dan accepteer ik ook het marketingbombardement om mij langer aan de omroep verbonden te laten zijn.

Neem een zender als Journaal24. Een doorlopende stream van de laatste journaaluitzending. Prima initiatief. rondje kijken, klaar. Nee, dat moest meer gevarieerd dus nu is het "NPO Nieuws" en moet je soms eerst door allerlei andere uitzendingen om een keer het journaal te zien. Live persconferenties (kan in aparte stream), jeugdjournaal (kan in aparte stream) niemendalletjes en een programma als Regioned, met de "grensoverstijgende actualiteiten van regionale omroepen". (Deze omroepen zijn voor de verschillende regio's en ik ben niet geïnteresseerd in het klompenfestival in Tietjerksteradeel.) Kan trouwens ook prima in een eigen stream aangeboden worden zodat niemand het hoeft te missen. Waarom alles bundelen als het ook apart kan?

Het voelt een beetje als winkelen in een supermarkt met de voorwaarde dat als ik melk koop, ik ook yoghurt, hamburgers en hondenvoer moet aanschaffen. Maar ik heb helemaal geen hond? "Tja, jammer, maar het zit nou eenmaal in het pakket."

Eigen open haard is goud waard

Door: Jeroen Geerts
Toen mijn vader op 93-jarige leeftijd besloot om zijn serviceflat te laten verbouwen gebeurde er weer wat hij altijd al deed: wat hij zelf kon deed hij zelf. Nu doe je niet zoveel meer zelf als je 93 bent, maar iets berekenen kon altijd.

In de flat moest een balk worden gemaakt omdat een dragende tussenmuur moest worden

verwijderd. Normaal gesproken wacht je dan de aannemer af maar mijn vader toog alvast zelf aan het werk. Toen de aannemer kwam waren ze het over de maat en dikte van de balk snel eens, alleen heet zo'n balk tegenwoordig anders dan vroeger en wisten ze eerst niet van elkaar waar ze het over hadden.

Ik weet niet anders dan dat mijn vader zich altijd met dit soort zaken bemoeide. Er werd vaak zelf iets gemaakt of er werd zelf iets ontworpen. In het huis in de Rhenenstraat in Den Haag heeft mijn vader eigenhandig een luchtverwarming gebouwd. De warme lucht van de kachel op de begane grond werd door een buizensysteem in alle kamers verspreid. Het was geen wondermiddel maar we mogen zeggen dat het "de kou uit de kamers hield". Dit buizensysteem werd natuurlijk door de kinderen gebruikt voor het aanleggen van kabels, een soort stevige kabelgoot dus.

Bij de verhuizing naar Drunen hadden mijn ouders de wens dat er een open haard zou komen. Alle boekjes van leveranciers werden besteld maar een haard naar de zin van mijn vader vonden ze niet. Maar er werd een leverancier gevonden die bereid was om een open haard aan te leggen naar het idee en (natuurlijk al uitgewerkte) model van mijn vader.

De open haard werd kennelijk zo mooi gevonden dat hij werd opgenomen in het programma van de 'Open Haarden Bouwer'. Ook kwam de haard als voorbeeld in een boek over open haarden. Daarvoor zou een foto worden gemaakt, met een fotomodel én een kind.

Ook al was ik al 13 jaar, toch bekroop mij iets van jaloezie. Daar had ík toch ook kunnen poseren met mijn moeder?

"Onze" open haard

Ramen dicht, Sigaren aan

Door: Jeroen Geerts
Plots moest ik weer denken aan de autoritjes uit mijn jeugd toen de mannen aan een tafeltje even verderop in het restaurant sigaren opstaken. Het restaurant was al warm en benauwd. De mannen hadden keurig gevraagd of wij bezwaar hadden tegen roken en dat hadden wij niet. We wisten toen nog niet dat er sigaren zouden worden opgestoken.

Foto: Jean Scheijen

De associatie met de autoritjes van vroeger kwam vanzelf. Roken was toen nog normaal en geen probleem. (Ook in de wachtkamer van de dokter stond een asbak en in het kinderprogramma 'De Fabeltjeskrant' rookte Momfer de Mol ook een sigaartje.) Mijn moeder rookte eerst sigaretten en later van die kleine cigarillo's. Mijn vader rookte thuis sigaren en op zijn werk pijp. Dat was strikt gescheiden, de keren dat ik hem thuis pijp heb zien roken waren op één hand te tellen. Toen hij stopte met werken stopte hij ook met pijp roken, alsof het een onlosmakelijk met het ander was verbonden.

De doosjes en vooral blikjes van sigaren waren een ware basis voor hobbyprojecten. Je kon er allerlei elektronica in bouwen en ook waren de doosjes handig voor het bewaren van schroefjes, moertjes en andere kleine dingetjes. Achter op de kartonnen doosjes hield je natuurlijk de stand van spelletjes bij of deed je een offerte aan een nieuwe klant.

Besef dat roken slecht voor je gezondheid was bestond natuurlijk wel, getuige de belofte van mijn ouders aan de kinderen dat als je niet rookte tot je achttiende jaar je óf een brommer óf een rijbewijs kreeg. Uiteindelijk hebben alle kinderen, behalve mijn oudste broer, wel eens min of meer gerookt en ik weet nog dat ik bij een sinterklaasviering mijn broer een pakje sigaretten cadeau deed. Heel normaal toen, nu moet je er niet meer aan denken dat je dat cadeau geeft. Ja, misschien namaak sigaretten als surprise bij een gestopte roker.

Maar vanwaar nou die associatie met dat roken van sigaren in het restaurant? Het was daar benauwd en bedompt. De rook bleef hangen.......net als vroeger. Mijn vader had namelijk de nare gewoonte om tijdens autoritten sigaren te roken. De raampjes van de auto mochten niet open want dan had hij tocht in zijn nek. Kun je je voorstellen hoe dat voelt? We zijn dan ook snel uit het restaurant weggevlucht.

Turkish Turkey

Door: Jeroen Geerts

Eigenlijk hebben we nooit veel gemerkt van Griekse vijandigheid tegenover Turken. Mijn grapje in Griekse restaurants om bij het nagerecht te vragen of 'Baklava nu een Turks of Grieks gerecht is', werkt al jaren niet meer om de ober op de kast te krijgen.

We zijn nu best wel op een paar Griekse eilanden geweest die op spuugafstand van de Turkse grens lagen, maar verder dan wat spierballenvertoon van militaire vaartuigen (met zonnend personeel) in de haven is het niet gekomen. Die boten hebben we ook nooit zien uitvaren.

Tegenover zo'n oorlogsbodem liggen in de jachthaven dan weer een aantal Turkse zeiljachten. En een paar jaar geleden werd er al gevoetbald tussen Turkije en Griekenland, wat tot emotionele kijkers leidde in de kantine van ons hotel.

De laatste plaats waar we dan ook vijandigheid tegenover Turkije verwachtten was een familierestaurantje in Kos. Alles is daar best gemoedelijk en als je buiten het hoogseizoen gaat hoef je ook geen georganiseerde GoGo-kroegentochten van Nederlandse jongeren te verwachten met de daarbij gebruikelijke kotsende en agressieve jeugd.

Onze ervaring was in het "Taverna Alexandros" , verstopt ergens in het autovrije centrum van Kos-stad, achter de kerk. Een klein restaurant met een klein terrasje dat elke avond helemaal afgeladen is. De eigenares is een stresskip met het uiterlijk van Mama Cass, die nooit "nee" tegen een klant zegt. Vertrouw erop dat als je stoelen over hebt, de stoelen worden weggehaald en er ergens anders een tafel wordt gecreëerd. Desnoods om de hoek op het kerkplein.

Het eten is er heerlijk en de keus voldoende. Maar soms moet je een beetje creatief zijn met bestellen want de eigenares blinkt uit in het organiseren van haar restaurant, niet in de Engelse taal.

Toen ik vroeg of mijn bestelling om een kalkoenschnitzel ging ("Is it a turkey schnitzel?") kreeg ik het bitcherig antwoord dat er 'geen Turks eten werd geserveerd'. ("We don't serve Turkish food!")

Het koste enige moeite met behulp van het nabootsen van het geluid van een kalkoen om duidelijk te maken wat ik bedoelde. De felheid en agressiviteit van haar opmerking over Turks eten was onverwacht en voor ons zeldzaam in zo'n toeristisch gebied. Het relaxte marinepersoneel aan boord van de mijnenjager in de haven zou trots op haar zijn geweest.

Vergeten verjaardagen

Door: Jeroen Geerts

Foto: Sanja Gjenero

"Gefeliciteerd met je verjaardag!" "Dank je, leuk dat je er aan denkt." Auw....maar helemaal terecht. Ik ben zo vaak een verjaardag in familie- en kennissenkring vergeten. Dan dacht ik er weer te laat aan, of te vroeg (ergens in de nacht) en daarna helemaal niet meer. De enige verjaardag die ik altijd onthoud is de verjaardag van mijn oudste broer. Waarom? Geen idee! De verjaardag die ik altijd consequent vergeet is die van mijn schoonzus. Waarom? Ook geen idee.

Een paar jaar geleden leek Facebook helemaal ideaal voor mij. Van alle vrienden werd gemeld wanneer ze jarig waren, via een mailtje. Niet alleen ik zag de voordelen, mijn neef ook.

Dat werkte maar ten dele: want wat doe je met al die vrienden en familie die géén Facebook hebben en dat zijn er best een paar in mijn geval.

Je hebt zo'n verjaardagskaklender voor op de wc. Vroeger hing je die voor je neus zodat je wat te lezen had. Dat werkt nu niet meer want iedereen zit te facebooken en te whatsappen op de wc (.....hoewel: veel vrienden hebben inmiddels bij een bezoek aan de wc wel hun verjaardag ingevuld).

De enige methode lijkt om alle verjaardagen in mijn online-agenda in te vullen en dan te zorgen dat die een reminder stuurt om me te helpen herinneren. Ik heb dus alle verjaardagskaklenders die ik kon vinden overgezet naar mijn agenda. Vind je dat je er ook op moet? Stuur maar een agendaherinnering!

Gelukkig heb ik dan Marja die 90 procent van de verjaardagen onthoudt en me waarschuwt. Hoe doet iemand dat toch?

Dromen met na-synchronisatie

Door: Jeroen Geerts

De dromen die ik heb zijn de laatste tijd heftig en talrijk. Dit schijnt een bijwerking te zijn van

Foto: Michael Lorenzo

bepaalde medicijnen. Voorlopig heb ik er niet heel erg veel last van, maar leuk is anders.

Iedereen droomt maar vergeet eigenlijk altijd weer waar je over gedroomd hebt. De bijwerking van het medicijn schijnt te zijn dat je je dromen langer onthoudt. (Zoals je weleens bij een nare droom de hele dag een naar gevoel blijft houden zonder dat je nou je vinger op een duidelijke oorzaak kan leggen....)

Sommige dromen blijven je altijd bij om de een of andere reden. Zo weet ik nog een droom van toen ik een jaar of 7 was, waarbij het leukste meisje van de klas als een engeltje in-het-wit (met vleugeltjes) neerdaalde in de achtertuin van mijn tante (dat kwam vast door mijn katholieke opvoeding). Het beeld is mij altijd bijgebleven.

Ook een oorlogsdroom waarbij ik vertrok uit mijn ouderlijk huis in Den Haag en zag dat de hele buurt in ruïnes was veranderd, zal ik niet zo gauw vergeten. Zo kan ik er nog wel een paar opnoemen van het zien van neerstortende vliegtuigen of zelf kunnen zweven. Gelukkig heb ik nooit directe relaties kunnen leggen met de actualiteit anders zou ik misschien kunnen denken dat ik voorspellende gaven heb.

Wat me echter het meest verbaasd zijn de momenten waarop 'echt' geluid in je droom mee gaat doen en ook synchroon loopt met de gebeurtenissen: onlangs droomde ik dat ik in een lift stond en op de knop drukte waarna de lift een geluidje maakte en ik dacht "Goh dat lijkt de wekker van Marja wel". Het was ook de wekker van Marja, maar hoe kan dat geluid precies komen op het moment dat ik op de knop druk? Ik weet toch niet wanneer die wekker afgaat? Of droom ik met terugwerkende kracht, hoor het geluid en verzin het verhaal erbij met een soort vertraging in het geluid waardoor het synchroon loopt?

Het is me meermalen gebeurd en ik vraag me af: moet ik met deze vraag bij de huisarts, de psycholoog, de psychiater of de paranormale wetenschapper zijn?

Het Groene Voetbalveld

Door: Jeroen Geerts

"Volgens mij is dit weer een Groen Voetbalveld", zeg ik, terwijl we de kleine kaart van het eiland bestuderen. Het is een familie-uitdrukking geworden voor alles wat we een keertje hebben gezien en waarvan we dachten: "Daar moeten we later nog eens gaan kijken!" en wat we vervolgens nooit meer terug hebben gevonden.

Heerlijke Knoflook-Feta spaghettisaus

Dit gebeurt vooral op vakantie en kan heel frustrerend zijn. De uitdrukking is ontstaan op het Griekse eiland Zakynthos. Daar reden we op vakantie een van de eerste dagen rond met onze scootertjes en zagen na een paar uur een bizar voetbalveld liggen. Door de bergachtige omgeving en de scheve weg waar we op reden, leek het voetbalveld compleet scheef in het landschap te liggen. Daarnaast lag het veld van god en alles verlaten tussen de rotsheuvels, waardoor het felle groen van het gras nog strakker afstak tegen de omgeving. Het scheefliggen was natuurlijk een kwestie van perspectief en dichterbijgekomen viel dat ook wel mee.

"Dit is een mooi fotomoment", zeiden we tegen elkaar. Maar omdat we al een paar uur op de brommer zaten en we toch nog wel een keertje langs zouden rijden (de foto moest een heel stuk terug genomen worden om het bizarre effect te kunnen zien) besloten we het uit te stellen.

Vervolgens denk je dat je de rest van de vakantie in een soort mindfuck terecht bent gekomen. Wat we ook deden, wie we ook vroegen en hoe we ook zochten, dat voetbalveld hebben we nooit meer terug gevonden.

Later, op de satellietfoto's van Google Maps wel, maar in streetview gaat het perspectief-effect helaas verloren omdat de Google-foto-auto nét op het mooiste moment achter een vrachtauto hangt. Jammer.

Sindsdien is het Groene Voetbalveld een uitdrukking voor iets wat we eens gezien hebben en nooit meer terug kunnen vinden. We maken tegenwoordig direct foto's en die zijn automatisch voorzien van een plaatsbepaling. Dat is pas makkelijk terugvinden.

Een paar maanden geleden hadden we bijna weer zo'n ervaring, we waren een restaurantje kwijt dat ergens in the middle of nowhere op Kos stond. We hadden er jaren geleden een keer spaghetti gegeten en de knoflook-feta saus was onvergetelijk. Het adres vergaten we wel, want we hebben er dagen over gedaan om het terug te vinden. Uiteindelijk reden we er spontaan langs toen we via een binnenweggetje van de ene plaats naar de andere reden. Het staat nu bij ons "op de kaart".

Taverne Andreas

Informatiebeveiliging

Door: Jeroen Geerts
Het zal eind jaren negentig van de vorige eeuw zijn geweest dat we bij de omroep

langzaamaan het "gecomputeriseerd zijn" wat aan het uitbreiden waren. De muziek, reclame en andere dingen voor de radio stonden al in een computersysteem dat zeer degelijk genoemd mocht worden (we gebruikten de oude boel tot in 2007).

Door een elektronica-adverteerder, die zijn rekening niet kon betalen met geld maar wel in spullen, kregen we een aantal nieuwe computers in handen. Daarmee konden de redactie en administratie geautomatiseerd worden. Natuurlijk kwam daar ook aansluiting op internet bij.

Onze IT-specialist, een bekwame man, begreep de noodzaak om met zo min mogelijk kosten de zaak aan elkaar te knopen en ging aan de slag. Van mijn administrateur hoorde ik horrorverhalen over de beveiliging van gegevens. Als het op internet aangesloten stond vroeg je om problemen, zo zei hij. Maar hoe kon de redactie zijn werk doen als er geen verbinding met internet was?

De administrateur kwam met uitgebreide systemen die een complexe beveiliging vormden tegen het gevaar van de grote boze buitenwereld via het internet. Een systeem dat een veelvoud kostte van wat wij tot nu toe hadden geïnvesteerd. Maar anders werd het niet veilig genoeg, aldus de administrateur. (Let wel, dit was de paranoïde tijd dat ik vergeefs een e-mail stuurde aan de IT-specialist met de omschrijving van iets dat ik had ontvangen met als onderwerp "Virus?". Zoiets kwam niet aan vanwege het woord "virus" in het onderwerp. )

Uiteindelijk het hele beveiligingsprobleem en de voorstellen van de administrateur voorgelegd aan de IT-specialist. Die lachte vriendelijk naar de administrateur en zei: "Stel dat we dit bedrag investeren om te voorkomen dat er gegevens via internet worden gestolen, hoeveel gaan we dan investeren om te voorkomen dat dieven gewoon via het raam binnenkomen?" terwijl hij wees op de lichtkoepel boven zijn hoofd die inderdaad niet beveiligd was. Hij had natuurlijk gelijk: je kunt een vermogen investeren in elektronische beveiliging van "het systeem" maar dan kan een onverlaat nog steeds een steen door de ruit gooien en een computer/harddisk/geheugenstick meenemen. Je moet realistisch blijven en goed nadenken waar je de beveiligingsenergie in steekt.

Zo ken ik bijvoorbeeld een bedrijf waar ze vreemde keuzes maken: je moet voor het gebruik van de computer om je e-mail te lezen maandelijks een nieuw wachtwoord aanmaken, dat niet teveel op de vorige lijkt en niet te gemakkelijk mag zijn. Maar voor het lezen en het aanvullen van patiëntgegevens wordt al jaren hetzelfde wachtwoord gebruikt. Het is maar wat je belangrijk vindt.

Praten over je intieme zone

Door Jeroen Geerts

"Praat jij wel eens met je dochters over je intieme zone?" vraag ik Marja naar aanleiding van een reclame op TV. "Nee, gelukkig niet" antwoord ze met een zucht. "Maar zij doen dat wel met mij over hún intieme zone"

Marja kijkt er wat ongelukkig bij. Seks is geen beladen onderwerp in ons gezin en we praten er makkelijk over maar teveel openheid geeft toch ook wel een wat ongemakkelijk gevoel. Vragen die we zelf vroeger nergens konden neerleggen worden nu plompverloren op tafel gesmeten.

We hebben toch internet zou je denken: 'het antwoord op al uw vragen'. Maar dat is te kort door de bocht. Ervaring speelt kennelijk ook een rol en soms verdenk ik de jongste ervan dat ze sommige vragen stelt om ons te stangen. Niet werkende of twijfelachtige pillen, gemeenschap na zwangerschap, beetje flauw misschien maar ik duik dan maar wat dieper achter mijn tablet, zoals mijn vader zich verborg achter de krant.

"Praat jij dan wel eens met je zoon over jouw intieme zone?" vraagt Marja vanuit het niets. "Uhuh, nou nee, dat doen mannen niet." "Nou, zeik dan niet zo, vrouwen ook niet."

Tijden zijn veranderd, maar zoals we er niet aan moesten denken dat onze ouders met elkaar naar bed gingen en misschien ook nog wel seks hadden, nu geldt datzelfde voor onze kinderen. Bespaar ons de details.

Straaljager boven de stad

Door Jeroen Geerts

Dat was mij al niet meer gebeurd sinds de jaren 60. Een straaljager boven de stad. Op z'n kant door de bocht. Vorige week gebeurde dat. Met bulderend geraas en heel angstaanjagend.

Foto: Andrew Storey

Voor mensen die in de buurt van een legerbasis wonen waarschijnlijk gesneden koek, maar zo'n ding boven je tuintje laag over zien vliegen is best eng als je het niet gewend bent. Je verwacht dan ook dat je meteen in het nieuws hoort wat er aan de hand is. Een gekaapt vliegtuig of piraten op de kust, maar we hoorden niets.

Het deed me denken aan mijn lagere schooltijd. Ik zat in Mariahoeve in Den Haag op school en dat zat dichtbij het toenmalige militaire vliegveld Ypenburg. Ik weet nog wel dat we, zeker in de zomer met open ramen, regelmatig testende motoren hoorden bulderen en straaljagers laag over zagen vliegen. In die tijd hoorde je ook regelmatig vliegtuigen met een knal door de geluidsbarrière gaan. Iets dat je tegenwoordig nog nauwelijks hoort, maar toen was je daar aan gewend.

In Schotland heb ik een keer meegemaakt dat ik als enige door een langgerekt dal reed en er plotseling een militair vrachtvliegtuig van achteren heel laag over kwam vliegen en al zwaaiend met zijn vleugels door de vallei verder ging. Dat is even schrikken als je dat niet ziet aankomen.

Het meest enge was echter de vierdaagse in Nijmegen, ik denk in 2005. Vanwege de terroristische dreigingen was het al een paar jaar steeds meer een militair feestje aan het worden met luchtsteun van helikopters en heel veel bewaking. Ik was een TV reportage aan het maken en zag plotseling in de verte een Apache gevechtshelikopter met volle bewapening laag over de Via Gladiola aan komen vliegen. Écht laag bedoel ik dan! Je kon de raketten zien en de kogels tellen, zo laag. Normaal ben ik een ijskonijn en film altijd door, deze keer was ik zo verbijsterd door alle schrikkende en bukkende mensen op de weg voor mij, dat ik de opnameknop niet heb ingedrukt. Dat was op zeker een Youtube-viral geworden.

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)

Je wilt toch geen enkele blog missen?

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

(Ik misbruik je e-mailadres niet)