Hoe verhuisde je een piano in de jaren 50 (GastBlog)

Door: Frans Geerts

Hoe kreeg je vroeger een piano naar de 2e etage van een portiekwoning?

Toen ik zeven jaar was mocht ik op pianoles. De piano, glanzend zwart van het merk Ringpiano, moest worden vervoerd van een familielid uit het oosten van het land naar Den Haag. Zij woonden op de parterre maar wij zaten op de tweede etage van een portiekwoning voorzien van een binnen- en buitentrap.

Al gauw werd duidelijk dat vervoer binnendoor geen optie was. Aan de achterzijde van ons huis was weliswaar een poort met fietsenberging, maar de tuintjes van de benedenburen hadden geen achteruitgang. Op de parterre woonde de familie Wittenberg, een ouder echtpaar dat nogal wat overlast ondervond van de ballen die regelmatig vanaf ons balkon in hun tuin belandden waardoor wij wel erg  vaak moesten aanbellen.

Frans Geerts in 1961 met vetkuif en zwoele blik
achter de besproken piano

De pianoverhuizers hadden nu het plan opgevat om de piano door de gang van  hun huis naar de achtertuin te vervoeren om daar te kunnen takelen. Dit moest dus zeer omzichtig gebeuren. Verhuizers zijn meestal nogal recht door zee, dus toog mijn vader met een van de sterke mannen mee naar de benedenwoning. De onderhandelingen hebben in mijn gevoel zeker een half uur geduurd en mijn moeder vreesde het ergste. Een piano die weer terug kon naar dat verre familielid en de kosten voor extra transport.

Uiteindelijk kwam mijn vader weer de trap op in opperbeste stemming en riep: " 't is voor mekaar!" Wat bleek: het echtpaar had een zoon, inmiddels uit huis, die prachtig viool kon spelen. Hij was zelfs op de radio geweest en ja, zij waren echte muziekliefhebbers. Een piano, dat was toch een waardevol instrument en natuurlijk zouden zij de muziekopleiding van de kinderen niet in de weg staan. Van dat laatste hebben ze nog spijt gehad. Mijn zus en ik gingen toonladders oefenen, een broer leerde viool spelen en mijn moeder en tantes speelde regelmatig quatre-mains.

Intussen hadden de verhuizers de piano voorzien van singels, dit zijn brede banden van een touwachtige stof die onder de piano werden doorgeschoven en over hun schouders werden gehangen. Hierdoor konden zij de piano oplichten en voetje voor voetje door het nauwe halletje van de benedenburen sturen."Denkt u wel om de verf" werd nog even geroepen, maar even later stond het instrument in de achtertuin te glimmen. Hierna werd een touw aan 4 kanten om de piano gebonden met de bekende lus met knoop bovenop, alsof het een cadeautje betrof. Een van de mannen zat al op het balkon en ving het touw op dat zijn collega hem toewierp. Nu brak het meest spannende gedeelte van de klus aan.

Na al die jaren verbaas ik mij er nog steeds over deze werkwijze. Een piano weegt al gauw 200 kg en men werkte zonder kranen en takels, alleen de mankracht moest het doen. Van een maximaal tilgewicht of Arbo regels had men nog nooit gehoord.

De baas van het stel wierp het touw om de schoorsteen en ging met zijn voeten in de dakgoot op de dakpannen zitten. De collega's beneden stonden klaar om te hijsen. Met het een, twee, hup werd gelijktijdig met twee man aan het touw getrokken. De opperman trok het touw met zijn linkerarm omhoog en duwde het met zijn rechterarm naar beneden. De schoorsteen zorgde ervoor dat het touw  niet wegslipte. Het kwam er dus op neer dat de schoorsteen en de dakgoot belast werd met het gewicht van de piano en de trekkracht van de verhuizers. 

Mijn vader hield angstvallig alle kinderen uit de buurt. Of hier ooit ongelukken mee gebeurd zijn heb ik nooit vernomen. Vaststaat dat onze in 1939 gebouwde woning, ontworpen door architect Berlage, met een zeer degelijke schoorsteen en dakgoot moet zijn uitgerust. 

Frans Geerts is de oudste broer van Jeroen. Hij woont nog immer in Den Haag en geniet van zijn pensioen, zijn gezin en zijn kleinkinderen (niet noodzakelijk in die volgorde).

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)

Delivered by FeedBurner