Door Jeroen Geerts
Toevallig viel ik onlangs op TV in een reportage over de studentenopstand in China in 1989. In de reportage kwam ook een correspondent langs die vanuit China verslag deed van de gebeurtenissen.
Toen schoot het me te binnen: mijn jaloersheid op buitenlandse correspondenten toen ik daar nog regelmatig mee te maken had bij de regionale omroep. Wat moet een regionale omroep met buitenlandse correspondenten vraag je je wellicht terecht af? De leiding van de omroep had besloten dat wij een totaalpakket leveren voor de luisteraars in het westen van Zuid-Holland, dus ook nieuws uit het Nederland buiten onze regio en nieuws uit het buitenland. Dat laatste gebeurde met correspondenten in het land zelf die dan meestal voor meer dan één medium werkten.
Wel moest er een invalshoek gevonden worden waarmee het nationale en internationale nieuws "regionaal" gemaakt kon worden. In ons geval hadden we vaak een makkelijke link: de nationale politiek zit in Den Haag (in de regio dus) en de ambassades van de meeste buitenlanden ook. Als er dan toevallig geen link te vinden was dan sleepten we altijd wel iets met de haren erbij om de link te leggen. ("Richard Krajicek, die zijn carrière is gestart op het tennisveld in Wassenaar (regio), heeft het toernooi van Wimbledon gewonnen") Dat de man al sinds jaar en dag alleen nog soms de regio kruiste onderweg naar iets, dat maakte niet uit. De link was gelegd.
Met correspondenten werken was eigenlijk helemaal een bizar verhaal. Door onze immer ratelende ANP telex kregen we snel nationaal en internationaal nieuws door. Zo gebeurde het regelmatig dat wij correspondenten uit hun nachtrust haalden voor een verhaal in hun land. Vaak was het zo dat zij helemaal niets wisten van wat er op dat moment in hun land gebeurde. Hoe werd dat opgelost? Wij faxten de telex naar de correspondent, die maakte er een verhaal van en dat werd door hem gebracht vanuit het land waar het gebeurde. Dat natuurlijk á raison van gemiddeld ongeveer een €100,- per bijdrage.
Elke keer als ik nu een correspondent zie of hoor die alleen een verhaal verteld, zie ik het voor me hoe dat op een presenteerblaadje zou zijn aangeleverd. Snapt u mijn jaloersheid?
 |
| Foto: Dave Dyet |
Toen schoot het me te binnen: mijn jaloersheid op buitenlandse correspondenten toen ik daar nog regelmatig mee te maken had bij de regionale omroep. Wat moet een regionale omroep met buitenlandse correspondenten vraag je je wellicht terecht af? De leiding van de omroep had besloten dat wij een totaalpakket leveren voor de luisteraars in het westen van Zuid-Holland, dus ook nieuws uit het Nederland buiten onze regio en nieuws uit het buitenland. Dat laatste gebeurde met correspondenten in het land zelf die dan meestal voor meer dan één medium werkten.
Wel moest er een invalshoek gevonden worden waarmee het nationale en internationale nieuws "regionaal" gemaakt kon worden. In ons geval hadden we vaak een makkelijke link: de nationale politiek zit in Den Haag (in de regio dus) en de ambassades van de meeste buitenlanden ook. Als er dan toevallig geen link te vinden was dan sleepten we altijd wel iets met de haren erbij om de link te leggen. ("Richard Krajicek, die zijn carrière is gestart op het tennisveld in Wassenaar (regio), heeft het toernooi van Wimbledon gewonnen") Dat de man al sinds jaar en dag alleen nog soms de regio kruiste onderweg naar iets, dat maakte niet uit. De link was gelegd.
Met correspondenten werken was eigenlijk helemaal een bizar verhaal. Door onze immer ratelende ANP telex kregen we snel nationaal en internationaal nieuws door. Zo gebeurde het regelmatig dat wij correspondenten uit hun nachtrust haalden voor een verhaal in hun land. Vaak was het zo dat zij helemaal niets wisten van wat er op dat moment in hun land gebeurde. Hoe werd dat opgelost? Wij faxten de telex naar de correspondent, die maakte er een verhaal van en dat werd door hem gebracht vanuit het land waar het gebeurde. Dat natuurlijk á raison van gemiddeld ongeveer een €100,- per bijdrage.
Elke keer als ik nu een correspondent zie of hoor die alleen een verhaal verteld, zie ik het voor me hoe dat op een presenteerblaadje zou zijn aangeleverd. Snapt u mijn jaloersheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten