door Jeroen Geerts
Kan me niet herinneren dat we ons vroeger zo druk maakten over copyright. We deden maar wat. Ik had natuurlijk een discotheek die we op diverse plaatsen naar binnen reden in de auto van mijn vader. Op bij elkaar gesprokkelde apparatuur draaiden we muziek.
Natuurlijk heb je als 16 jarige niet genoeg geld om alle plaatjes die populair zijn te kopen. Dus ook dat wordt geleend van iemand de plaat wel had en opgenomen op cassettebandjes of opgenomen van de radio.
Hilversum 3, de top 30 en Felix Meurders in het bijzonder zou tegenwoordig een proces aan de broek krijgen van Buma/Stemra of een van de andere paar honderd organisaties die de rechten van artiesten, uitvoerenden, schrijvers en koffiejuffrouwen van artiesten vertegenwoordigen.
Ze draaiden de plaatjes namelijk hélemaal! Er werd niet door de platen heen gepraat, ze werden niet afgebroken of ingekort, dus was het een hele goede bron voor discotheken-zonder-geld waar ik in die tijd dan ook veelvuldig gebruik van heb gemaakt. Nooit last gehad. Nooit naburige rechten betaald. Wel altijd bij de afspraak meegenomen dat de plaats waar we draaiden verantwoordelijk was voor "de rechten".
De uitwassen kwamen later. Elke plaat die je draait noteren en ook hoe lang je hem draait, ook bij lokale en regionale omroepen, ook als het in een reclameblok zat. Dat moest van Buma/Stemra. In die tijd heb ik wel eens voorgesteld om alleen nog maar platen te draaien van de muziekuitgeverij Strengholt, omdat die geen belang hechtte aan streng geadministreerde draaiboeken van omroepen. Ik heb ook wel eens 40 cent per nummer gevraagd aan een platenplugger die een bepaald nummer gedraaid wilde hebben op de radio. Ik ging ermee akkoord als hij de auteursrechten zou betalen.
De opeenstapeling van plichten bij het gebruiken van muziek begint toch langzamerhand wel absurde vormen aan te nemen. Je betaalt bij het kopen van muziek, het draaien van muziek, het op een cd zetten van muziek, het uitzenden van muziek en als die uitzending bijvoorbeeld ook op de kabel wordt "doorgezet", dan wordt er nog een keer betaald. Op de een of andere manier, linksom of rechtsom, komen die rekeningen allemaal op het bordje van de luisteraar terecht. Dus hoeveel keer betalen we nu eigenlijk? Ik weet alleen dat we ook betalen als we helemaal niets met muziek doen, zoals we bij een USB stick die we gebruiken voor documenten, tóch betalen voor het "thuiskopiëren". Sorry, ik heb er niks mee. Je lijkt te betalen voor de aankoop van een deeg-mixer en iedereen die mee-eet aan de cake die ermee gebakken wordt moet apart ook nog eens betalen aan de fabrikant van de mixer. En oh ja, ook iedereen die op bezoek komt en géén cake eet moet betalen.
Ik heb geruchten gehoord dat er een auteursrechten-politie in oprichting is. Die spreekt je aan als je in het openbaar een liedje meezingt dat op je telefoon staat. Dat is namelijk een heruitvoering van een geregistreerd en beschermde compositie.
Kan me niet herinneren dat we ons vroeger zo druk maakten over copyright. We deden maar wat. Ik had natuurlijk een discotheek die we op diverse plaatsen naar binnen reden in de auto van mijn vader. Op bij elkaar gesprokkelde apparatuur draaiden we muziek.
Natuurlijk heb je als 16 jarige niet genoeg geld om alle plaatjes die populair zijn te kopen. Dus ook dat wordt geleend van iemand de plaat wel had en opgenomen op cassettebandjes of opgenomen van de radio. Hilversum 3, de top 30 en Felix Meurders in het bijzonder zou tegenwoordig een proces aan de broek krijgen van Buma/Stemra of een van de andere paar honderd organisaties die de rechten van artiesten, uitvoerenden, schrijvers en koffiejuffrouwen van artiesten vertegenwoordigen.
Ze draaiden de plaatjes namelijk hélemaal! Er werd niet door de platen heen gepraat, ze werden niet afgebroken of ingekort, dus was het een hele goede bron voor discotheken-zonder-geld waar ik in die tijd dan ook veelvuldig gebruik van heb gemaakt. Nooit last gehad. Nooit naburige rechten betaald. Wel altijd bij de afspraak meegenomen dat de plaats waar we draaiden verantwoordelijk was voor "de rechten".
De uitwassen kwamen later. Elke plaat die je draait noteren en ook hoe lang je hem draait, ook bij lokale en regionale omroepen, ook als het in een reclameblok zat. Dat moest van Buma/Stemra. In die tijd heb ik wel eens voorgesteld om alleen nog maar platen te draaien van de muziekuitgeverij Strengholt, omdat die geen belang hechtte aan streng geadministreerde draaiboeken van omroepen. Ik heb ook wel eens 40 cent per nummer gevraagd aan een platenplugger die een bepaald nummer gedraaid wilde hebben op de radio. Ik ging ermee akkoord als hij de auteursrechten zou betalen.
De opeenstapeling van plichten bij het gebruiken van muziek begint toch langzamerhand wel absurde vormen aan te nemen. Je betaalt bij het kopen van muziek, het draaien van muziek, het op een cd zetten van muziek, het uitzenden van muziek en als die uitzending bijvoorbeeld ook op de kabel wordt "doorgezet", dan wordt er nog een keer betaald. Op de een of andere manier, linksom of rechtsom, komen die rekeningen allemaal op het bordje van de luisteraar terecht. Dus hoeveel keer betalen we nu eigenlijk? Ik weet alleen dat we ook betalen als we helemaal niets met muziek doen, zoals we bij een USB stick die we gebruiken voor documenten, tóch betalen voor het "thuiskopiëren". Sorry, ik heb er niks mee. Je lijkt te betalen voor de aankoop van een deeg-mixer en iedereen die mee-eet aan de cake die ermee gebakken wordt moet apart ook nog eens betalen aan de fabrikant van de mixer. En oh ja, ook iedereen die op bezoek komt en géén cake eet moet betalen.
Ik heb geruchten gehoord dat er een auteursrechten-politie in oprichting is. Die spreekt je aan als je in het openbaar een liedje meezingt dat op je telefoon staat. Dat is namelijk een heruitvoering van een geregistreerd en beschermde compositie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten