Jeroen Geerts: mei 2014

Praten over je intieme zone

Door Jeroen Geerts

"Praat jij wel eens met je dochters over je intieme zone?" vraag ik Marja naar aanleiding van een reclame op TV. "Nee, gelukkig niet" antwoord ze met een zucht. "Maar zij doen dat wel met mij over hún intieme zone"

Marja kijkt er wat ongelukkig bij. Seks is geen beladen onderwerp in ons gezin en we praten er makkelijk over maar teveel openheid geeft toch ook wel een wat ongemakkelijk gevoel. Vragen die we zelf vroeger nergens konden neerleggen worden nu plompverloren op tafel gesmeten.

We hebben toch internet zou je denken: 'het antwoord op al uw vragen'. Maar dat is te kort door de bocht. Ervaring speelt kennelijk ook een rol en soms verdenk ik de jongste ervan dat ze sommige vragen stelt om ons te stangen. Niet werkende of twijfelachtige pillen, gemeenschap na zwangerschap, beetje flauw misschien maar ik duik dan maar wat dieper achter mijn tablet, zoals mijn vader zich verborg achter de krant.

"Praat jij dan wel eens met je zoon over jouw intieme zone?" vraagt Marja vanuit het niets. "Uhuh, nou nee, dat doen mannen niet." "Nou, zeik dan niet zo, vrouwen ook niet."

Tijden zijn veranderd, maar zoals we er niet aan moesten denken dat onze ouders met elkaar naar bed gingen en misschien ook nog wel seks hadden, nu geldt datzelfde voor onze kinderen. Bespaar ons de details.

Straaljager boven de stad

Door Jeroen Geerts

Dat was mij al niet meer gebeurd sinds de jaren 60. Een straaljager boven de stad. Op z'n kant door de bocht. Vorige week gebeurde dat. Met bulderend geraas en heel angstaanjagend.

Foto: Andrew Storey

Voor mensen die in de buurt van een legerbasis wonen waarschijnlijk gesneden koek, maar zo'n ding boven je tuintje laag over zien vliegen is best eng als je het niet gewend bent. Je verwacht dan ook dat je meteen in het nieuws hoort wat er aan de hand is. Een gekaapt vliegtuig of piraten op de kust, maar we hoorden niets.

Het deed me denken aan mijn lagere schooltijd. Ik zat in Mariahoeve in Den Haag op school en dat zat dichtbij het toenmalige militaire vliegveld Ypenburg. Ik weet nog wel dat we, zeker in de zomer met open ramen, regelmatig testende motoren hoorden bulderen en straaljagers laag over zagen vliegen. In die tijd hoorde je ook regelmatig vliegtuigen met een knal door de geluidsbarrière gaan. Iets dat je tegenwoordig nog nauwelijks hoort, maar toen was je daar aan gewend.

In Schotland heb ik een keer meegemaakt dat ik als enige door een langgerekt dal reed en er plotseling een militair vrachtvliegtuig van achteren heel laag over kwam vliegen en al zwaaiend met zijn vleugels door de vallei verder ging. Dat is even schrikken als je dat niet ziet aankomen.

Het meest enge was echter de vierdaagse in Nijmegen, ik denk in 2005. Vanwege de terroristische dreigingen was het al een paar jaar steeds meer een militair feestje aan het worden met luchtsteun van helikopters en heel veel bewaking. Ik was een TV reportage aan het maken en zag plotseling in de verte een Apache gevechtshelikopter met volle bewapening laag over de Via Gladiola aan komen vliegen. Écht laag bedoel ik dan! Je kon de raketten zien en de kogels tellen, zo laag. Normaal ben ik een ijskonijn en film altijd door, deze keer was ik zo verbijsterd door alle schrikkende en bukkende mensen op de weg voor mij, dat ik de opnameknop niet heb ingedrukt. Dat was op zeker een Youtube-viral geworden.

De correspondent en het snelle geld

Door Jeroen Geerts

Foto: Dave Dyet

Toevallig viel ik onlangs op TV in een reportage over de studentenopstand in China in 1989. In de reportage kwam ook een correspondent langs die vanuit China verslag deed van de gebeurtenissen.

Toen schoot het me te binnen: mijn jaloersheid op buitenlandse correspondenten toen ik daar nog regelmatig mee te maken had bij de regionale omroep. Wat moet een regionale omroep met buitenlandse correspondenten vraag je je wellicht terecht af? De leiding van de omroep had besloten dat wij een totaalpakket leveren voor de luisteraars in het westen van Zuid-Holland, dus ook nieuws uit het Nederland buiten onze regio en nieuws uit het buitenland. Dat laatste gebeurde met correspondenten in het land zelf die dan meestal voor meer dan één medium werkten.

Wel moest er een invalshoek gevonden worden waarmee het nationale en internationale nieuws "regionaal" gemaakt kon worden. In ons geval hadden we vaak een makkelijke link: de nationale politiek zit in Den Haag (in de regio dus) en de ambassades van de meeste buitenlanden ook. Als er dan toevallig geen link te vinden was dan sleepten we altijd wel iets met de haren erbij om de link te leggen. ("Richard Krajicek, die zijn carrière is gestart op het tennisveld in Wassenaar (regio), heeft het toernooi van Wimbledon gewonnen") Dat de man al sinds jaar en dag alleen nog soms de regio kruiste onderweg naar iets, dat maakte niet uit. De link was gelegd.

Met correspondenten werken was eigenlijk helemaal een bizar verhaal. Door onze immer ratelende ANP telex kregen we snel nationaal en internationaal nieuws door. Zo gebeurde het regelmatig dat wij correspondenten uit hun nachtrust haalden voor een verhaal in hun land. Vaak was het zo dat zij helemaal niets wisten van wat er op dat moment in hun land gebeurde. Hoe werd dat opgelost? Wij faxten de telex naar de correspondent, die maakte er een verhaal van en dat werd door hem gebracht vanuit het land waar het gebeurde. Dat natuurlijk á raison van gemiddeld ongeveer een €100,- per bijdrage.

Elke keer als ik nu een correspondent zie of hoor die alleen een verhaal verteld, zie ik het voor me hoe dat op een presenteerblaadje zou zijn aangeleverd. Snapt u mijn jaloersheid?

Audiool

Door Jeroen Geerts

Wat kan ik genieten van de lente. Het lekkere weer begint en je kunt weer in de tuin hangen. Kijken naar het leven op die paar vierkante meter privacy.

Foto Patrycja Cieszkowska-Krystosik

Sinds dit jaar hebben we een nieuwe merelfamilie. De oude merel die vorig jaar nog met zijn vrouwtje rondhipte liep er tegen de winter een beetje mottig bij en hij was duidelijk klaar na het opvoeden van zijn zoveelste gezin. Hij is waarschijnlijk opgevolgd door zijn een van zijn zonen. We noemen hem Maart.

Maart is duidelijk een zoon van zijn vader. Voor de duvel niet bang en samen met zijn vrouwtje maakt hij de tuin onveilig en jaagt de katten op de kast. Komt de kat te dicht in de buurt van het geplande nest, dan worden er luchtaanvallen uitgevoerd waarbij de kat vol op de kop wordt gepikt door Maart of zijn vrouw. De buitenkatten hebben het daarom maar opgegeven en zijn tot een wapenstilstand gekomen. De merels hippen gewoon in de buurt van de katten rond en de katten doen opvallend hun best om de merels niet te zien.

Maart met zijn vrouwtje

Aan de vestiging van Maart en zijn gezin ging wel enig rumoer vooraf. We vermoeden dat álle zonen van Maart in de tuin wilden bivakkeren, maar dat wordt niet toegestaan. Terwijl vrouwtjes de onderdelen voor nesten bij elkaar aan het sprokkelen waren, gingen de mannen met elkaar op de vuist. (Oei! Wat traditioneel.) Dat levert dan ook audiole vechtpartijen op.

Maart die hoog in de boom het hoogste woord fluit naar andere merels in de buurt. Dat hadden we nou gemist vorig jaar. De vader van Maart had het allemaal wel gehad en hield zijn bekkie.

Verder ben ik geen tuin- of natuurfreak. Ik ben geen Jan Wolkers (de enige spuugbeestjes in de tuin zijn de kleinkinderen), ik werk alleen in de tuin als het echt moet, maar genieten doe ik wèl.

UPDATE 23 mei 2012
Op dezelfde plaats waar ik de foto van Maart en zijn vrouwtje nam is hij door een jonge buurtkat gegrepen en waarschijnlijk gedood. De bravoure van Maart heeft hem de das omgedaan bij een van de jonge katten die de hiërarchie in de tuin nog niet begrijpt.....

Potverdikkie

Door Jeroen Geerts

Mijn moeder was naast haar werk als onderwijzeres en moeder van 6 kinderen ook nog eens een soort van keukenprinses. Ze kreeg het altijd voor elkaar om iets op tafel te zetten, ondanks alle drukke werkzaamheden. Bijzonder in het algemeen? Nee, maar voor mij persoonlijk zeker wel.

In de keuken werden maaltijden bereid die gewoon bij iedereen op tafel kwamen maar er werd ook geëxperimenteerd. Zo kregen we op een gegeven moment op feestjes een soort gehaktbrood met pruimenjam erin verwerkt. Dat was verschrikkelijk lekker. Mijn schoonzus heeft het recept meegekregen en maakt dit nog steeds op familiefeestjes. Ik kan er dus ook nog steeds van genieten.

Niet alles van mijn moeder was lekker; op een vakantie in Zweden ontdekte ze het gemak van aardappelpuree uit een zakje. Melk erbij, beetje roeren, warm maken en hop, daar staat het bijgerecht op tafel. Ver-schrik-ke-lijk smerig! Zeker als je dit bij tijd en wijle verplicht wordt te eten dan ga je het oprecht haten. (weggooien was niet aan de orde, mams had de hongerwinter meegemaakt.) Het heeft dan ook wel ruim 30 jaar geduurd voor ik een beetje over het puree-trauma heen was. Een beetje.

Ze heeft ook wel eens een wedstrijd gewonnen met een maaltijd die ze de naam Oriënt Express had gegeven. Een rijstmaaltijd met gember, nasi- en bamivlees, gember, paprika, gember en een beetje gember. Je begrijpt het, ik ben geen liefhebber van gember. Ze won een eerste prijs met het gerecht en het werd gepubliceerd in een blad.

Het lekkerste was echter een vleesgerechtje dat was ontstaan uit overgebleven prutjes. Gehakt, ui, tomaten en ei. Geserveerd in een bakje uit het dagelijkse familieservies. Aan de foto's kun je zien dat het er niet echt lekker uitzag, maar het deed mijn vader de uitspraak ontlokken: "Potverdikkie, wat is dat lekker!"

Zo is de naam van dit gerecht geboren, potverdikkie. Ik maak het nog wel eens. Natuurlijk geserveerd in datzelfde dagelijkse familieservies. Zijn we uniek in dit soort recepten? Nee hoor, Overal blijven wel prutjes over. Marja kende het recept ook. Alleen in haar familie heet het anders. Toen het vroeger bij haar thuis voor het eerst op tafel kwam zij haar broer: "Gatver ma, dat lijkt wel kots!"

IKEA

Door Jeroen Geerts

Foto: Google Streetview

We zijn klaar met IKEA. Als ik het zo eens aanzie dan is voor mij IKEA ten onder gegaan aan zijn succes. NU een van de grootste meubelwarenhuizen, maar ik kom er al sinds het begin van de jaren 80. Heb daar mijn eerste grenen bankstel gekocht en mijn tweede en ook nog mijn derde.

Er zijn stoelen vandaan gekomen, potten en pannen, lampen, servies en nog wat andere hebbedingetjes. Tel maar niet hoeveel Billy's er in ons huis staan. Ook kocht ik er een leren bank en de opvolger van die bank. Kortom, ik denk dat ik wel een trouwe klant ben.

De laatste tien jaar probeer ik echter een beetje de drukte te mijden. Ik wordt altijd erg chagrijnig van de mierenhoop waar je in terecht komt als je naar IKEA gaat. Het lijkt wel altijd druk en dat geeft je weinig gelegenheid om op je gemak rond te kijken en te kiezen. Daarbij vond ik de maaltijden altijd wel lekker dus mijn methode was om zo tegen etenstijd 's avonds naar IKEA te gaan. ('s Morgens is nauwelijks een optie omdat dan de bejaarden uit de buurt koffie komen drinken en de moeders met kinderen uit de buurt samen een taartje nuttigen terwijl de kinderen in de IKEA kinderopvang zitten of op het speelplein in het restaurant herrie maken. Druk dus.)

Ik ben een groot fan van de Zweedse balletjes met die vreemde grijze saus, een moppie jam erbij geserveerd met krieltjes. Heerlijk. Doe mij maar een portie van 20. In verband met het inrichten van een klein-kinderkamer hadden we wat kleinood nodig en togen we naar IKEA. Doordeweekse dag, zullen we het tussen de middag proberen? Eten we ook nog wat daar.

Maar foute boel. Enorm druk. We hebben alle spullen verzameld en ons vervolgens gemeld in het restaurant. Druk, druk, druk. Lange rij wachtenden, bijna geen tafeltjes beschikbaar. ("Mag ik bij u aanschuiven?" "Nee, deze zijn bezet" en een half uur later zit ze nog alleen. Duwen, trekken voordringen. Donderwolken pakken zich samen boven mijn hoofd.

Wat ik echter nooit bij IKEA had verwacht is dat ik een Paarse Krokodil ervaring zou hebben: Uiteindelijk aangekomen bij de toonbank deed ik mijn bestelling. 15 Zweedse balletjes, met jam en krieltjes. De balletjes werden door een jongedame op het bord gekwakt. Daarna volgde de opmerking van haar: "puree of patat". Ik zeg: "Krieltjes graag, aardappeltjes" Zij, nu iets nadrukkelijker: "Puree of Patat". Ik wijs naar de krieltjes die verleidelijk in de warmhoudbak achter de toonbank zichtbaar zijn en zeg terwijl het water me in de mond loop: "Deze wil ik graag, lekker, aardappelen". Maar ze blijft kortaf vasthouden aan de opdrachten die haar gegeven zijn: "Nee, bij balletjes alleen PUREE of PATAT" zegt ze nu met een nadruk alsof ze "befehl ist befehl" roept naar me.

Ik vind geen van beiden lekker. Met een zucht bestel ik dan maar puree, waarvan ik weet dat ik het meeste laat staan. "Nog wat anders?" vraagt de jongedame. Ze is duidelijk van de korte bevelen. Ik vraag "Jam", zei zegt: "Zelf pakken bij balie daar" en keert zich naar de volgende klant die al in elkaar krimpt nu de feeks zich tot hem richt.

Daarna bleek de soep op. "5 Minuten wachten" roept een baliemedewerker. En is de Carpaccio van Marja te smerig voor woorden. Niet alleen niet lekker, er zit ook een hard stuk in dat niet te eten is. Tussen alle drukte heb je dan ook geen zin om te gaan klagen. (Waar? Bij de toonbank waar het dringen is of bij de caissière waar het superdruk is?) dus we zijn er klaar mee. We gaan niet meer eten bij IKEA en ik wil ook niet meer bij de IKEA Family horen. Bah.

Commentaar

Door Jeroen Geerts
Heb jij ook zo'n hekel aan het commentaar bij het Eurovisie Songfestival? Ik wel! Al jaren. Na het een tijdje niet meer te hebben gevolgd kijk ik de laatste jaren toch weer. Waar het in het verleden een typisch homo-feestje was, zie je dat het nu toch weer meer mainstream begint te worden, natuurlijk ook door het optreden van onze Nationale Rockbitch Anouk, vorig jaar.

Toen waren wij natuurlijk voor Griekenland, ook al omdat we daar op het moment van uitzending waren. Dan zie je dat het helemaal niet leeft in Griekenland. We moesten de ober omkopen om de TV op een kanaal te zetten waar het songfestival werd uitgezonden. Daarna liep de tent leeg. Vervolgens hebben we luidkeels meegezongen met het Griekse nummer (Alcohol is free!) en afgesproken dat àls ze wonnen, wij de rest van de avond gratis drinken zouden krijgen.

Maar, als je niet op vakantie bent, krijg je het Nederlandse, tenenkrommende commentaar. Al sinds jaar en dag wordt het songfestival véél te serieus genomen door de Nederlandse "commentaristen". Het wordt niet genomen zoals het vooral is: een amusementsprogramma waar je best mag lachen om alle serieuze en minder serieuze optredens. Dit jaar weer een overspannen Jan Smit erbij die omslachtig uitlegt waarom een artiest een noot niet haalt en waarom dat zo jammer is.

Telkens als de presentatoren aan het woord zijn of god-betere-het een interview doen dat niet ondertiteld wordt, trekken de commentaargevers hun muil open om te vertellen wat zij van de artiesten, nummers of kleding vinden. Totaal respectloos. Vroeger schakelde ik daarom al gauw over naar de BBC die met het juiste kritisch, humoristisch en satirisch commentaar mijn avond weer goed maakten. Ze praatten ook door de presentatie heen maar wat ze zeiden kon ik waarderen door de insteek die gekozen werd: het was een leuk feestje en absoluut niet serieus. Een valse noot kreeg als enig commentaar: "Mmmm...." en daarmee was de toon gezet. We wisten allemaal dat het fout zat. Maar ja, de BBC heeft besloten de voorronden niet uit te zenden op BBC 3 uit te zenden en dat krijg ik alleen in een PlusPakket van de kabel, en die wil ik niet. Dus waren we nu min of meer tot de Nederlandse uitzending veroordeeld.

Eigenlijk verbaasd het mij dat de uitzending niet ergens op een TV kanaal of via een internetstream zónder commentaar aangeboden wordt. Laat ons kijkers onderling lekker zelf commentaar geven op wat we zien!

Copyright

door Jeroen Geerts
Kan me niet herinneren dat we ons vroeger zo druk maakten over copyright. We deden maar wat. Ik had natuurlijk een discotheek die we op diverse plaatsen naar binnen reden in de auto van mijn vader. Op bij elkaar gesprokkelde apparatuur draaiden we muziek.

Natuurlijk heb je als 16 jarige niet genoeg geld om alle plaatjes die populair zijn te kopen. Dus ook dat wordt geleend van iemand de plaat wel had en opgenomen op cassettebandjes of opgenomen van de radio.

Hilversum 3, de top 30 en Felix Meurders in het bijzonder zou tegenwoordig een proces aan de broek krijgen van Buma/Stemra of een van de andere paar honderd organisaties die de rechten van artiesten, uitvoerenden, schrijvers en koffiejuffrouwen van artiesten vertegenwoordigen.

Ze draaiden de plaatjes namelijk hélemaal! Er werd niet door de platen heen gepraat, ze werden niet afgebroken of ingekort, dus was het een hele goede bron voor discotheken-zonder-geld waar ik in die tijd dan ook veelvuldig gebruik van heb gemaakt. Nooit last gehad. Nooit naburige rechten betaald. Wel altijd bij de afspraak meegenomen dat de plaats waar we draaiden verantwoordelijk was voor "de rechten".

De uitwassen kwamen later. Elke plaat die je draait noteren en ook hoe lang je hem draait, ook bij lokale en regionale omroepen, ook als het in een reclameblok zat. Dat moest van Buma/Stemra. In die tijd heb ik wel eens voorgesteld om alleen nog maar platen te draaien van de muziekuitgeverij Strengholt, omdat die geen belang hechtte aan streng geadministreerde draaiboeken van omroepen. Ik heb ook wel eens 40 cent per nummer gevraagd aan een platenplugger die een bepaald nummer gedraaid wilde hebben op de radio. Ik ging ermee akkoord als hij de auteursrechten zou betalen.

De opeenstapeling van plichten bij het gebruiken van muziek begint toch langzamerhand wel absurde vormen aan te nemen. Je betaalt bij het kopen van muziek, het draaien van muziek, het op een cd zetten van muziek, het uitzenden van muziek en als die uitzending bijvoorbeeld ook op de kabel wordt "doorgezet", dan wordt er nog een keer betaald. Op de een of andere manier, linksom of rechtsom, komen die rekeningen allemaal op het bordje van de luisteraar terecht. Dus hoeveel keer betalen we nu eigenlijk? Ik weet alleen dat we ook betalen als we helemaal niets met muziek doen, zoals we bij een USB stick die we gebruiken voor documenten, tóch betalen voor het "thuiskopiëren". Sorry, ik heb er niks mee. Je lijkt te betalen voor de aankoop van een deeg-mixer en iedereen die mee-eet aan de cake die ermee gebakken wordt moet apart ook nog eens betalen aan de fabrikant van de mixer. En oh ja, ook iedereen die op bezoek komt en géén cake eet moet betalen.

Ik heb geruchten gehoord dat er een auteursrechten-politie in oprichting is. Die spreekt je aan als je in het openbaar een liedje meezingt dat op je telefoon staat. Dat is namelijk een heruitvoering van een geregistreerd en beschermde compositie.

Aangever

Door Jeroen Geerts

Tegenwoordig klus ik best wel wat af. Ik zal niet zeggen dat ik er mijn beroep van moet maken, daarvoor ben ik niet nauwkeurig genoeg en maak steeds weer domme fouten. Ik heb dan ook enorm veel respect voor mensen die in staat zijn een klus te beginnen en af te maken binnen de tijd die daarvoor bedacht was en die alles in huis hebben wat ze nodig hebben voor de klus. Dus niet alleen de gereedschappen maar ook de materialen.

Ik moet altijd tussendoor naar de bouwmarkt. De spijkers zijn te kort of te lang, kom net een balkje tekort, waar is mijn hamer gebleven, ik weet zeker dat het past, maar het past net niet, ik had toch een popnageltang, ergens.... Gevolg is dat ik bijvoorbeeld 4 nietpistolen heb, 6 hamers en 2 popnageltangen. Ik probeer dan ook nooit op zondag te klussen, omdat (tot voor kort) de bouwmarkten in de buurt dan dicht zijn en mijn klus één grote frustratie wordt. Als ik begin wil ik het afmaken. De volgende dag verdergaan met iets, werkt niet bij mij.

Bij de bouwmarkt bij mij om de hoek weten ze al hoe laat het is als ik voor de derde keer op dezelfde dag binnenkom om nu het moertje te kopen dat bij het boutje hoort wat ik de keer daarvoor al gekocht had. Ik wist toch zeker dat ik zo'n moertje nog in mijn voorraad had. Uitlachen doen ze me niet, ik ben een goede klant.

Mijn voorraad, die is ook enorm. Ik heb heel veel gereedschap en materialen. Alleen meestal niet precies dat ene ding dat ik nodig heb. Gelukkig heb ik minder last van het zoekraken van spullen sinds ik alles bij elkaar heb gelegd en enigszins heb gesorteerd.

Ik functioneer dan ook alleen maar als ik alleen kan klussen omdat ik dan mijn gang kan gaan. Samen klussen met iemand anders werkt niet bij mij. Het gekke is dat ik dan wel weer iemand anders kan helpen. Stom is dat. Heb ik van mijn vader geleerd.

Die werkte ook graag alleen en begon weleens met een klus die best heftig en zwaar was. Mijn moeder keek dat zo eens aan en zei dan tegen mijn oudste broer dat hij moest gaan helpen. "Pa helpen?", zei mijn broer, "met het vasthouden van de hamer zeker, want meer mag ik niet". Ik ben dus ook erg goed in het helpen van andere klussers, ik geef graag het gereedschap aan.