Dit verhaal is niet geschikt voor mensen die niet van katten houden. Doe jezelf een lol en sla het over, je zult niet begrijpen dat ik er over schrijf, zoals ik dat doe.
Een paar weken geleden ontdekte ik een knobbel onder het kinnetje van Tarzan. Ik heb al eerder over hem geschreven. Je vloekt eerst heel hard, je scheld nog harder en vervolgens ga je naar de dierenarts om te horen wat je eigenlijk al weet.
Vanaf dat moment krijgt Tarzan een wensleventje. Een wensdieet en doen en laten wat hij wil, binnen bepaalde grenzen. Naar buiten mag nog steeds niet. Hij heeft nooit een verkeersdiploma gehaald en oversteken van de weg naast ons huis koste hem eerst zo ongeveer zijn staart, daarna zijn snorharen. Naar binnen en nooit meer naar buiten.
Uiteindelijk heb je dan een paar weken een kat die heel snel gewend is aan het verwennen. Hij mag op de slaapkamer. Dus ook om 3 uur 's nachts jou wakker maken om weer van de slaapkamer af te kunnen. 10 minuten later aan de deur krabben om weer naar binnen te mogen.
In de kast op de kamer van de baas klimmen. Kan niet, mag niet maar toch doen. Als je 's morgens je medicijnen in wil nemen staat hij eerder bij de kraan dan jij. Eeeeerst hij drinken.
Zo vaak mogelijk in slaapkamer, elke keer als jij naar boven gaat staat hij voor de deur. Zelf de deur slaapkamer openmaken, iets wat hem nooit gelukt is, maar opeens gaat de deur open en staat Tarzan binnen.
Ook in kamer van de vrouw ronddarren, door de kasten, onder de kasten, op de stoel, verborgen en opgesloten omdat je hem niet in de gaten hebt.
Tijdens het aperitiefje voor het eten over de tafel blijven rondlopen. Eerst zet je alles van tafel dan wil hij via het raamkozijn en je stoel naar de grond. Dus je staat op, maar dan bedenkt hij zich.
Op de kamer van de baas over het toetsenbord wandelen en een mailtje versturen. (Sorry, André). Tijdens het kroelen met vrouwtje in haar gezicht niezen. Zelf de rosbief van tafel jatten tijdens het ontbijt en opeten onder de ontbijttafel. Geen nee meer accepteren. Nu toch echt een butler verwachten die de deur voor hem opendoet terwijl er een kattenluikje in zit.
Je laat het gelaten over je heen komen, accepteert het en staat voor hem klaar die laatste tijd. Tarzan werkte zijn bucketlist af. Nu is hij overleden.
Een paar weken geleden ontdekte ik een knobbel onder het kinnetje van Tarzan. Ik heb al eerder over hem geschreven. Je vloekt eerst heel hard, je scheld nog harder en vervolgens ga je naar de dierenarts om te horen wat je eigenlijk al weet.
 |
| Foto: Marja vd Kaaij |
Vanaf dat moment krijgt Tarzan een wensleventje. Een wensdieet en doen en laten wat hij wil, binnen bepaalde grenzen. Naar buiten mag nog steeds niet. Hij heeft nooit een verkeersdiploma gehaald en oversteken van de weg naast ons huis koste hem eerst zo ongeveer zijn staart, daarna zijn snorharen. Naar binnen en nooit meer naar buiten.
Uiteindelijk heb je dan een paar weken een kat die heel snel gewend is aan het verwennen. Hij mag op de slaapkamer. Dus ook om 3 uur 's nachts jou wakker maken om weer van de slaapkamer af te kunnen. 10 minuten later aan de deur krabben om weer naar binnen te mogen.
In de kast op de kamer van de baas klimmen. Kan niet, mag niet maar toch doen. Als je 's morgens je medicijnen in wil nemen staat hij eerder bij de kraan dan jij. Eeeeerst hij drinken.
Zo vaak mogelijk in slaapkamer, elke keer als jij naar boven gaat staat hij voor de deur. Zelf de deur slaapkamer openmaken, iets wat hem nooit gelukt is, maar opeens gaat de deur open en staat Tarzan binnen.
Ook in kamer van de vrouw ronddarren, door de kasten, onder de kasten, op de stoel, verborgen en opgesloten omdat je hem niet in de gaten hebt.
Tijdens het aperitiefje voor het eten over de tafel blijven rondlopen. Eerst zet je alles van tafel dan wil hij via het raamkozijn en je stoel naar de grond. Dus je staat op, maar dan bedenkt hij zich.
Op de kamer van de baas over het toetsenbord wandelen en een mailtje versturen. (Sorry, André). Tijdens het kroelen met vrouwtje in haar gezicht niezen. Zelf de rosbief van tafel jatten tijdens het ontbijt en opeten onder de ontbijttafel. Geen nee meer accepteren. Nu toch echt een butler verwachten die de deur voor hem opendoet terwijl er een kattenluikje in zit.
Je laat het gelaten over je heen komen, accepteert het en staat voor hem klaar die laatste tijd. Tarzan werkte zijn bucketlist af. Nu is hij overleden.
 |
| Foto: Jeroen Geerts |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten