Voormalige beroepsdeformatie

Waarom herken ik de Lenco PickUp? De L75 of GL 75? In een oogopslag roep ik tijdens de reclame "Hé, een Lenco!" en dan zie ik alleen maar de kop met het element. 

Nu is het reclame voor een opticien die ik dus niet hoef te verrijken met een aankoop want aan mijn ogen mankeert duidelijk niks. Die ene seconde dat deze pickup in beeld is, is voor mij voldoende om de hele sfeer rond deze draaitafel te proeven en te herinneren. 

Foto: www.saturn-sound.com

Deze draaitafels van Lenco waren zeer populair om plaatjes op te draaien. Robuust met een duidelijke aan/uit schakelaar en niet kapot te krijgen ook al gooide je er een  fles bier overheen. Hoogstens slipte het rubberen tussenwiel wat langer door en daarna ging tie weer aan de gang. 

Foto: www.radionostalgia.nl

Door zijn verstelbare snelheid eigenlijk al heel modern want pitchen was geen probleem, een traploze snelheid tussen 16 en 78 toeren per minuut! Wat een apparaat! Een duidelijke voorloper in populariteit en mogelijkheden van de Technics 1200 draaitafel.  

Natuurlijk was het geen snelstarter want door de robuustheid en het gewicht van de draaischijf duurde het zeker één rondje om op gang te komen en dat was voor radiobegrippen toch wat lastig en moeilijk te timen. 

Foto tumblr.com

Daarvoor hebben we de slipmat, hierboven afgebeeld op een Technics 1200 draaitafel. En als je die slipmat dan zelf maakte en wat groter dan een LP dan kon je met relaistjes de mat elektrisch laten vasthouden en loslaten, met een knopje dus, natuurlijk. Of via een knopje in je mengpaneel. Daarmee had je een draaitafel die net zo snel startte als een professionele machine. 

Nostalgie......Herinneringen aan mijn DJ-tijd, dat hierboven ging er door mijn hoofd bij het zien van de reclame van de opticien. 

Nog een kleine woordenlijst voor de jeugd:

Remmende Vooruitgang

Ik weet dat ik niet tegen de vooruitgang mag zijn, het moment dat je dat bent ga je dood. Je moet nieuwe dingen blijven ontdekken en je blijven ontwikkelen. Ik vind wel dat de vooruitgang mij soms frustreert. 

Neem nu de ontwikkelingen in de IT met computers. Het begon allemaal traag. De

Foto: Stevenafc

computerhardware was maar net in staat om de software te kunnen herbergen en te laten draaien. We kochten ons gek aan extra geheugen en snellere harddisks om het allemaal wat soepeler te laten werken.   

De 20 MB harddisk in mijn eerste AT PC was dan ook een keertje vol. Ik overtuigde mijn toenmalige vriendin ervan dat ik een andere harddisk van 80 MB, die ik van mijn broer kon kopen "toch echt nooit vol zou krijgen".  Ik zie u meewarig knikken. 

Waar zit de frustratie dan? In de race tussen hard- en software! Als ik de hardware heb aangepast, een snellere computer heb gekocht, meer geheugen en grotere harddisks zodat de software soepel draait.....krijgt de software een update waardoor de hardware weer een beperking gaat vormen. En zo blijft de vooruitgang voortgaan. Terwijl ik best wel een tijdje tevreden zou zijn zonder de software-update en een soepel draaiend geheel. Maar ja, dan mis je weer allerlei features die het leven zoveel simpeler, mooier, sneller en beter maken. 

Zou deze hele wedloop nu aflopen door clouddiensten en software as a service in je browser waardoor je eigenlijk alleen nog maar een browser nodig hebt? Voor de "gewone man" lijkt het wel daar naar toe te gaan. Als je ziet hoeveel er "online" wordt gedaan in plaats van software op je eigen PC of Tablet....

Maar laten we ons geen illusies maken, de snelle werking van een browser hangt ook af van de machine waar het op draait, dus de snelheidswedloop blijft bestaan en daarmee ook de frustratie van sneller, groter, breder, mooier.... 

Als ik naar mijn nieuwe werk-PC kijk die ik eind vorig jaar heb gekocht, daarna heb voorzien van Windows 8 en die vanaf dat moment ongeveer tot stilstand kwam.....dan denk ik soms "zal ik gewoon Windows XP er op zetten?" 

Elektronicadoos

Het knutselen zit in mijn bloed. Door elkaar erin te stimuleren is onze hele familie eigenlijk creatief, sommigen met kurk anderen met elektronica, er werd en wordt nog wel eens wat geschreven, gefilmd, gepresenteerd en aan hoorspelen gedaan.   

Ik deed en doe van alles wat en heb dat hier en daar ook in mijn werk meegenomen. Geluid en beeld kwam handig van pas bij mijn werk in de media en ook de elektronicacomponent was een pré daar. 

Die elektronica is bij mij altijd een stiefkindje geweest. Hoewel de interesse er was had ik niet het geduld voor een opleiding in die richting en zocht met minimale kennis altijd proefondervindelijk naar een oplossing voor iets waar ik tegenaan liep. Zo zijn er menig keer de stoppen doorgeslagen of weerstanden, lampjes en transistoren in rook opgegaan. Projecten waar ik aan begon moesten een "nut" hebben. Het maken van een complexe schakeling waarvan je aan het eind alleen met trots kon zeggen dat er een lampje ging branden als je in je handen klapte, was voor mij te vaag en zonde van de tijd. Zelf een radio  maken was nuttig, daar kon je naar luisteren. 

Foto: QSL.net

Zo maakte ik al jong (onder begeleiding van een van mijn broers) een kristalradio. Dat is een project waarbij je op hele simpele manier met bijna geen spullen een radiootje maakt. Draad wikkelen om een wc-rol, draaibare condensator en diode aansluiten en een gevoelig oortelefoontje en klaar. Daar had je wat aan. Verder experimenteren leerde mij dat als je op de oortelefoonuitgang een luidsprekeruitgang van een versterker aansloot je plotseling een zender had die welliswaar over de hele breedte van de radio te ontvangen was, maar je had een zender. Daar is kennelijk mijn liefde voor piratenradio geboren. 

Op mijn twaalfde verjaardag zou ik een elektronicadoos van Philips krijgen. Ik keek er naar

Foto: Elektor Forum

uit, een doos met allerlei componenten waarmee ik nog meer dingen kon maken en experimenteren. Alleen was de doos niet beschikbaar, althans dat zei mijn familie. 

Het bleek echter dat ze bang waren dat ik niet meer buiten zou spelen als ik die doos zou krijgen en dus bleef hij in de kast. Op een gegeven moment moesten ze de elektronicadoos wel geven omdat de smoes niet meer vol te houden was. 

Ze hadden wel gelijk. Ik was die week op tienertoer met een schoolvriend en zijn moeder, maar ik heb alles geprobeerd om dat af te breken. Het enige resultaat was dat:
a- De doos achter slot en grendel werd geplaatst.
b- De tienertoer doorging tot het eind.
c- Smoesjes niet werden geaccepteerd. 

Daarna heb ik toch veel plezier gehad van de doos. Alleen door mijn uitgangspunt dat projecten "nuttig" moesten zijn, kwam het idee achter de doos (experimenteren) niet helemaal tot zijn recht. Het bouwen van iets dat ik nodig had ging wel, maar het daarna afbreken om iets anders te bouwen paste niet in mijn gedachten. 

Schaatsen

Mijn kinderen vragen mij ongeveer jaarlijks waarom ik niet kan schaatsen als gezonde Hollandse jongen. Dat heeft alles te maken met een aantal "warme winters" aan het begin van de jaren 70 van de vorige eeuw. (Oef, wat klinkt dat enorm lang geleden) 

Foto: Michael W

Iedereen kon schaatsen maar ik was nou eenmaal meer een binnenzitter in plaats van een  sporter of buitenspeler. Toen uiteindelijk een winter aanbrak waarbij iedereen toch echt wel buiten ging schaatsen voelde ik me ook wel moreel verplicht het te gaan doen. 

Daar begon het zeuren aan het hoofd van mijn moeder voor de aanschaf van schaatsen. De hele goedkope mogelijkheden als Bristol en Zeeman waren toen nog niet aanwezig dus een paar schaatsen was wel een zekere investering van wel 75 gulden. Mijn moeder twijfelde, ik was nog niet helemaal uitgegroeid en dat betekende automatisch dat de schaatsen slechts een beperkte tijd mee zouden gaan. 

Onder de belofte dat ik toch écht zou gaan schaatsen werden er uiteindelijk een paar Noren aangeschaft. Dolgelukkig plande ik mijn eerste stappen op de schaats. Voor de zekerheid ging ik langs bij mijn beste vriend, een Judoka, voor een paar lessen vallen. (Heel goede lessen want die valmethodes pas ik nog steeds onbewust toe) Daarna ging ik met mijn moeder naar het Zuiderpark in Den Haag om te schaatsen op de opgespoten velden daar. Vlak voor het eten, dus er kon net een half uurtje krabbelen en opstaan vanaf.

De nacht erna ging het dooien op een manier die ongekend was. De ijsbanen waren weg en het ijs was voor dat jaar voorbij. De jaren erna was er geen natuurijs. De krabbelbaan in de Uíthof in  Den Haag was er uiteindelijk in 1973, maar was zo druk dat er geen leren bij was. Je bleef al staan door de vele mensen op de baan. Daarna vertrok ik uit Den Haag, er was geen ijsbaan meer in de buurt en de schaatsen waren te klein geworden. Mijn moeder begon niet meer aan nieuwe schaatsen. 

Daar! Dat is het verhaal achter mijn "niet kunnen schaatsen". Soms denk ik wel eens dat ik het toch nog wil leren. Een keer heb ik voor een radioprogramma les gehad (met een stoel voor het evenwicht) van short-trackster Monique Velzeboer op het ijs achter het stadhuis van Rijswijk. Ik was echter te bang om te vallen. Dat Monique daarna in een rolstoel belande door een ongeluk tijdens haar schaatstraining bevorderde ook al niet mijn enthousiasme om te gaan schaatsen. Wellicht als ik later groot ben. 

Invloed

Pa was leraar autotechniek en daarmee een soort van "publiek figuur", al hebben we dat nooit zo gezien. Hij gaf -in mijn tijd- les op een LTS in Rijswijk die daarvoor in Den Haag gevestigd was. Mijn vader nam zijn werk heel serieus. Hij vertrok met de auto naar zijn werk op een tijd dat als de auto kapot zou gaan, hij nog lopend op tijd zou kunnen zijn. Als leraar autotechniek moest je natuurlijk ook de handen uit de mouwen steken en je die handen ook vuil maken, maar ik kan me niet herinneren dat mijn vader ooit met vieze handen thuis is gekomen. Hij stond in pak voor de klas, want dat hoorde zo. Tot zijn dood heeft hij in pak gelopen en gezeten. Soms kon het wat minder, jasje uit en vest of spencer aan, maar altijd met een stropdas. 

Ik was en ben het tegenovergestelde. Ik ben wars van pakken. Voordat ik bij de radio ging werken kwam ik eigenlijk heel veel te laat op mijn werk omdat ik vertrok op een tijd dat als er één stoplicht tegenzat ik te laat zou aankomen. Als ik naar een auto wijs om er aan te klussen zien mijn handen er een week lang uit alsof ik schoorsteenvegerswerkzaamheden doe zonder handschoenen aan. (Daarom werk ik tegenwoordig niet meer aan auto's, om mijn handen het poezelige  representatieve uiterlijk te kunnen laten behouden.)

Mijn vader kon altijd met veel plezier over zijn werk vertellen, het eerste meisje dat de opleiding autotechniek volgde en niet ontzien werd door hem. Dat meisje dat uiteindelijk ergens in een managementfunctie terecht kwam, wat hij eigenlijk niet zo leuk vond. De manier waarop hij met de leerlingen omging, de lastige mannetjes uit het Westland. De kereltjes die met teveel bravoure in de klas opereerden kregen opdracht iets uit te voeren dat nog niet geleerd was. Deze "laat ze het maar even uitzoeken" opdrachten waren berucht maar ook leerzaam in vele opzichten. 

Nu kom ik nog steeds oud-leerlingen van het tegen. Een keer bij een Volvo garage in Den Haag waar mijn achternaam opviel en mij gevraagd werd of ik familie was van....en vervolgens korting kreeg. De meest opmerkelijke was nog wel mijn huidige garagehouder. Hij loopt altijd in pak en de manier waarop hij met zijn jonge personeelsleden omgaat valt op. Bij navraag blijkt inderdaad dat hij een oud leerling van mijn vader is geweest. Heel bijzonder om de stijl van je vader te herkennen in mensen die door hem zijn opgeleid.  

Mijn vader temidden van het schoolpersoneel van de Rooms Katholieke Technische School St. Joseph in Den Haag in 1955.
(Let op hoe de dames bijna zijn "weggestopt" op de achterste rij!)

Reactie op haagsescholen.nl

Automaten

Waar het effe kan moet bij mij alles automatisch. Dat komt waarschijnlijk omdat onze familie redelijk technisch is georiënteerd. Al vroeg werd er met bandrecorders gesleept, aan brommers en fietsen gesleuteld en later natuurlijk ook aan auto's. Dat heb je met een vader die 
leraar autotechniek was. 

Maar alles automatisch maken of in ieder geval elektrisch met een knopje dat hebben een aantal van ons toch echt in ons zelf zitten. Ik weet nog wel dat ik gefascineerd naar de Thunderbirds zat te kijken, hoe telkens als er iets in de wereld gebeurde mannetjes plaatsnamen op banken en via gaten in de vloer naar raketten en duikboten werden vervoerd. Nu waren raketten ook al een 'ding' bij ons, maar het automatische  vervoer dat in de meeste gevallen ongeveer de helft van de aflevering in beslag nam was voor mij het mooiste. Als ik er nu naar kijk denk ik: "ja, ja weten we nu wel...verder met het verhaal!"

Later kwam de fascinatie voor Star Trek. Niet alleen de respectvolle toekomst die beschreven werd (zonder dat elk buitenaards volk kwaadaardig was) maar ook de automatisch deuren. Wow! Die wil ik ook! Vooral het gedachten lezen dat de deuren deden was briljant. Als je er langs liep gingen ze niet open maar wilde je er doorheen gingen ze wel open, ook als je op precies dezelfde manier kwam aanlopen.  

Veel kijken naar dit soort dingen maakt je creatiever. Je bedenkt allerlei dingen en soms voer

je ze uit. Je wordt iemand die oplossingen zoekt voor problemen waar anderen het opgeven. Ik weet nog wel dat we tien jaar geleden een Amiga computer als aansturing moesten gebruiken om een filmpje op een PC te starten. Nou kun je die niet makkelijk aan elkaar knopen, maar er kwam op een zeker moment stroom uit de Amiga. Daarmee klikten we op een omgebouwde computermuis die daardoor op het play-knopje van het filmpje drukte. Het werkte, tot stomme verbazing van een hoop mensen die hele dure en moeilijke oplossingen hadden bedacht voor hetzelfde probleem. Het werkte zelfs zo goed dat het een paar jaar heeft gefunctioneerd tot we op een ander systeem overgingen. 

Een paar jaar geleden bedacht ik een systeem om een schilderij opzij te laten schuiven als de beamer aanging zodat deze op de muur kon projecteren. Alle onderdelen in huis gehaald, maar andere projecten hadden voorrang dus helaas is het nooit uitgevoerd. 

Maar nog steeds kan ik kwijldraadjes aan mijn mond krijgen als ik bijvoorbeeld bij mijn zwager in zijn kamer zie dat hij zijn beamer aandoet, het licht automatisch dimt en het scherm uit het plafond komt zakken.  Ahhhh.....beam me up, Scotty!

Bucketlist

Dit verhaal is niet geschikt voor mensen die niet van katten houden. Doe jezelf een lol en sla het over, je zult niet begrijpen dat ik er over schrijf, zoals ik dat doe. 

Een paar weken geleden ontdekte ik een knobbel onder het kinnetje van Tarzan. Ik heb al eerder over hem geschreven.  Je vloekt eerst heel hard, je scheld nog harder en vervolgens ga je naar de dierenarts om te horen wat je eigenlijk al weet. 

Foto: Marja vd Kaaij

Vanaf dat moment krijgt Tarzan een wensleventje. Een wensdieet en doen en laten wat hij wil, binnen bepaalde grenzen. Naar buiten mag nog steeds niet. Hij heeft nooit een verkeersdiploma gehaald en oversteken van de weg naast ons huis koste hem eerst zo ongeveer zijn staart, daarna zijn snorharen. Naar binnen en nooit meer naar buiten. 

Uiteindelijk heb je dan een paar weken een kat die heel snel gewend is aan het verwennen. Hij mag op de slaapkamer. Dus ook om 3 uur 's nachts jou wakker maken om weer van de slaapkamer af te kunnen. 10 minuten later aan de deur krabben om weer naar binnen te mogen. 

In de kast op de kamer van de baas klimmen. Kan niet, mag niet maar toch doen. Als je 's morgens je medicijnen in wil nemen staat hij eerder bij de kraan dan jij. Eeeeerst hij drinken. 

Zo vaak mogelijk in slaapkamer, elke keer als jij naar boven gaat staat hij voor de deur. Zelf de deur slaapkamer openmaken, iets wat hem nooit gelukt is, maar opeens gaat de deur open en staat Tarzan binnen.

Ook in kamer van de vrouw ronddarren, door de kasten, onder de kasten, op de stoel, verborgen en opgesloten omdat je hem niet in de gaten hebt. 

Tijdens het aperitiefje voor het eten over de tafel blijven rondlopen. Eerst zet je alles van tafel dan wil hij via het raamkozijn en je stoel naar de grond. Dus je staat op, maar dan bedenkt hij zich.  

Op de kamer van de baas over het toetsenbord wandelen en een mailtje versturen. (Sorry, André). Tijdens het kroelen met vrouwtje in haar gezicht niezen. Zelf de rosbief van tafel jatten tijdens het ontbijt en opeten onder de ontbijttafel. Geen nee meer accepteren. Nu toch echt een butler verwachten die de deur voor hem opendoet terwijl er een kattenluikje in zit. 

Je laat het gelaten over je heen komen, accepteert het en staat voor hem klaar die laatste tijd. Tarzan werkte zijn bucketlist af. Nu is hij overleden. 

Foto: Jeroen Geerts

Babypool

Vroeger had je een babypool. Als bekend werd dat iemand zwanger was werd er al een lijst opgesteld waar je kon inschrijven op geslacht en tijdstip van geboorte.

Foto: Alanmds

Ik weet nog wel dat ik bij de geboorte van een van mijn neefjes eind jaren 60 een bedrag van een paar gulden had gewonnen in die babypool. Ook bij de geboorte van een van de koninklijke kinderen of kleinkinderen hadden we op mijn werk een babypool. Opnieuw had ik gewonnen, een fiks bedrag van zelf wel 40 gulden!

Het leuke was dat je kon winnen zonder dat het helemaal een gok was. Je kon er altijd een beetje in de buurt zitten omdat niet alles onbekend was. Het was tenslotte ongeveer berekend wanneer het kind geboren zou worden. 

De romantiek hiervan is een beetje voorbij. Nu is vaak bekend wat het wordt en daarmee is die gok er een beetje af. Het heeft nog lang geduurd dat de meeste mensen het geslacht van hun kind voor zich hielden maar steeds vaker wordt dit snel met iedereen gedeeld. 

Nou ja, dan kun je altijd nog gokken op de tijd van de geboorte. "Nee hoor. Ik heb het al met mijn gynacoloog besproken: het wordt woensdagmiddag om 4 uur gehaald" zo sprak een kennis van me.  

Godsdienstles

Ik heb op verschillende scholen gezeten en toen mijn ouders de scholen nog uitkozen waren dat goede, katholieke scholen. Ik ben katholiek opgevoed en op mijn dertiende jaar heb ik ervoor gekozen om dat geloof niet meer te volgen. Ik geloofde niet, ik vond het poppenkast en vond ook dat er veel te veel geld aan allerlei rituelen werd uitgegeven. 

Op school bleef ik nog wel het katholieke onderwijs volgen. Daar hoorde natuurlijk ook godsdienstonderwijs bij. Ik moet zeggen dat ik op de basisschool en in de eerste klassen van het middelbaar onderwijs veel heb geleerd. De katholieke pater die les kwam geven was redelijk ruimdenkend en gaf les in een breed spectrum aan geschiedenis van verschillende godsdiensten. Dus niet alleen katholiek. Daar heb ik veel geleerd over de basis van andere geloofsvormen en ik heb dat altijd een enorme verrijking gevonden.

Foto: Kriss Szkurlatowski

De lessen waren ook altijd feitelijk. Er werd duidelijk uitgelegd waar iets was ontstaan en wat de basis is van de geloofsvorm. Misschien kwam het wel omdat ik les kreeg van een Jezuïeten-pater die behalve dat hij hoog opgeleid was, ook veel van de wereld had gezien. 

Op latere scholen was het godsdienstonderwijs een bijzaak, zoals dat gebruikelijk was in katholiek Nederland in de jaren 70. Godsdienst was iets dat erbij werd gedaan door leerkrachten die nog wat uren moesten invullen. 

Tot ik verhuisde naar de HAVO. Dat was een goede school en daarop door mij zelf uitgekozen. Maar het was ook een christelijke school. Met een dominee als godsdienstleraar. Ik heb in die twee jaar nog nooit zoveel hel en verdoemenis horen uitstorten over andere geloven. Twee andere leerlingen en ik waren van katholiek huize en met stijgende verbazing luisterden wij naar wat wij (katholieken) hun (protestanten) wel niet hadden aangedaan. 

Toen ik het lef had om een keer aan te geven dat ik toch echt katholiek was opgevoed werd ik vanaf dat moment genegeerd. Ik voelde me teruggeworpen in de 16e eeuwse reformatie en zó oud was die dominee toch niet. 

Nieuwslezen

Foto: Samantha Villagran

Misschien heeft u wel eens gehoord dat er achter de schermen bij radio en Tv nogal eens "wat" gebeurt en dat er grapjes worden gemaakt en mensen worden geplaagd tijdens hun werk. Nou, al die verhalen zijn dus waar. 

Nu heb ik alleen provinciaal het nieuws gelezen bij radio-omroepen maar ik neem aan dat het landelijk niet veel anders zal zijn. Foutjes worden breed uitgemeten onder collega's. Een paar voorbeelden is altijd wel leuk: 

• Een van hen was aan het nieuwslezen en luisterde naar zichzelf op een koptelefoon die was aangesloten op een radio die op de Rijswijkse kabel was aangesloten.  De kabel viel uit tijdens het nieuws en de collega riep "Gvd, valt alles wéér uit!" Liep weg en smeet de deur dicht, hoorbaar op de radio, want het was een storing alleen in Rijswijk dus de rest van de provincie kon meeluisteren inclusief iedereen in de auto. 
• Na het nieuws moest het weer worden voorgelezen. 's Morgens kreeg je dat weer van de weerman die het met haast op een kladpapiertje had geschreven. De tekst stond altijd voor het gemak vol met afkortingen. Soms kunnen dat er ook teveel en te onduidelijk zijn. Ik maakt van "een zw wind uit no richting" "een zuidwesten wind uit noordoostelijke richting" en schoot daarna in een lachbui. (Bedoeld werd een zwAKKE wind uit Noordoostelijke richting.) 
• Een collega maakte van de Langeraarse plassen de "Langeraarse Plasser".
• Het is moeilijk om serieus het nieuws te lezen als een mannelijke collega tijdens dat nieuws voor je neus een striptease uitvoert, weet ik uit ervaring.  
• Ook moeilijk is het als een vrouwelijke collega tijdens het nieuws haar sweater uittrekt en vergeet dat ze er geen shirt onder aan heeft en ook geen BH. 
• Tijdens het voorlezen door een vrouwelijke collega van een bericht over een schoenen fetisjist die actief was in Leiden hebben we haar schoenen uitgetrokken en meegenomen. 

Je kan er boeken mee vol schrijven en er zijn ook veel bloopers te vinden op internet. Er leeft nog wel wat achter die onkreukbare façade van ouderwetse nieuwslezers, reken maar. 

Het mooiste wat ik ooit gehoord heb is de nachtmerrie van een van mijn collega's. Die werd tijdens haar droom geconfronteerd dat ze nieuws moest gaan lezen maar ze had geen berichten meegenomen. Vlak voor het begint komt haar eindredacteur de studio binnen en geeft haar zo'n ouderwets letterbolletje van een IBM typemachine en zegt: "Alles staat hierop". Tja, hij had wel gelijk.  

Verhaaltjes

Naast deze verhalenserie schrijf ik ook regelmatig voor mijn verenigingszakenblog. Ik vind het

allebei leuk om te doen. Verenigingszaken is voor mijn werk en belangrijk om te laten zien "wat ik vind" over dingen die met mijn werk te maken hebben. Daarnaast geef ik tips om stappen voorwaarts te zetten in het werken voor of met verenigingen. 

Dit is mijn ontspanningsblog. Verhalen die ik ooit heb meegemaakt, of die anderen in mijn omgeving hebben meegemaakt. Ik vind het leuk om ze op te schrijven. Als ik eenmaal een onderwerp te pakken heb schrijf ik vrij gemakkelijk weg. 

Ben ook eens bezig geweest met een poging om een boek te schrijven. Het is me nooit gelukt om een leuke en goede lijn in een lang verhaal te krijgen. De korte hoofdstukken kunnen nog wel een beetje door de beugel maar het geheel pakt gewoon niet. De clou krijg ik niet spannend, sexy of geil. "Aansluiten op actuele thema's die spelen, maar die niet iedereen doorheeft" zij een bevriende uitgever mij eens. Ik heb geprobeerd het boek om te schrijven met transseksualiteit als doorlopende lijn, want ik elk praatprogramma verschijnt de laatste tijd wel ergens een transseksueel en seks natuurlijk, want van 50 tinten grijs zijn twee extra boeken geschreven vanwege de immense populariteit. Het lukt me dan weer niet om daar ook een léúk verhaal van te maken, maar ik blijf proberen. 

Voorlopig blijf ik maar bij mijn leest, de verhalen op dit blog en mijn werkblog. Laatst zei een van de leden van de vereniging waar ik directeur ben dat hij mijn verhalen wel erg leuk vond. Maar hij vond dat ik wel beter moest kijken welke links ik op mijn blog vermelde.  Ik vroeg "Hoezo?" Hij gaf aan dat je via die link bovenin, naar die verenigingszakenblog, op zulke saaie verhalen terecht kwam.....dat kon beter!

Koffie zetten

Koffie zetten is een kunst. Vraag dat maar aan mijn schoonzoon, die heeft daar hele rituelen voor. Ik heb vroeger ook speciale manieren geleerd rond de koffie. Koffie zetten vereist een goede verhouding tussen water en gemalen bonen. De verhouding houdt verband met de mate van maling alsook de kracht van het branden van de bonen. Mijn vader koos hierin duidelijk de wetenschappelijke aanpak van fijnmazig afgemeten hoeveelheden. Geen druppel of schepje teveel. 

Later zag ik wel eens mensen koffie zetten met de Franse slag: hup wat water en schud maar even wat koffie in de filter uit het pak, klaar. Verbijsterd was ik, zeker als er nog iets drinkbaar uitkwam uiteindelijk.

Het zelf malen van de koffie is ook belangrijk want daardoor krijg je een steviger smaak. De elektrische koffiemolen van mijn moeder heb ik nog steeds in de kast staan. Het apparaat waardoor ze bijna een vingertopje moest missen. Het deksel schoot eraf en mijn moeder probeerde door haar hand met een klap erop te leggen de koffie te redden. Een vinger schoot er echter in en het topje hing nog aan een spiertje.  

Lang hebben we nog een los filter op de kan en kokend water uit een fluitketel gebruikt voor het maken van koffie. Ik vond een keer een koffiezetapparaat bij het grofvuil waarvan een de ontstoringscondensator kapot was. Deze apparaten waren pure luxe in die tijd. Na het verwijderen van de ontstoringscondensator werkte het apparaat weer. (Elke keer als het aan en uit ging zag je dat wel op TV) In een blinde test (een speciale constructie waarbij ik het koffiezet apparaat boven de kan met filter had gehangen en zo koffie zette voor mijn ouders) bleek dat de smaak niet verschilde van de oude methode. Mijn ouders waren overtuigd en ik kon een glazen kan voor de machine bestellen. Dat koste een slordige 40 gulden, want moest speciaal bij Philips besteld worden! 

Ik ben iemand die de randjes van het koffiefilter omvouwt, aan de kant waar het papier gehecht is. Dit is omdat het op die manier niet gaat lekken (met als gevolg prut in de koffie) als het op dit zwakke punt losgaat. Niemand zie ik dat ooit doen tot ik mijn zus een keer koffie zag maken, zij doet het ook. Kennelijk is dit een "familieding". Ik zal het eens navragen op het familie-uitje. 


Nu hebben we een machine die "stoft-veegt en zuigt", zeg maar. Hij maalt de koffie, gooit dit in de (met randjes omgevouwen) filter, gooit het water erdoorheen en laat het in een koffiekan lopen. Eigenlijk is alle charme weg. Met knoppen kan je instellen hoe sterk de koffie wordt en hoe fijn de bonen worden gemalen. Bovendien kan je ook nog de tijd instellen waarop de machine gaat werken. 

Ik heb al een paar keer recht overeind in bed gezeten als de machine om kwart voor zes 's morgens ging malen.....

Spinnen

Mijn vroegere angst voor spinnen ben ik een beetje kwijtgeraakt. Ik weet niet hoe maar waarschijnlijk door er over na te denken en in een huis te gaan wonen met een grote tuin waar het in de herfst stikt van de spinnen. Als je dan je huis uitloopt is er altijd wel eentje die het niet heeft begrepen en mij probeert te vangen door een web voor de deur te spannen. 

Het web stukmaken is overigens geen probleem en echt niet zielig. De meest spinnen schijnen elke dag het web opnieuw te maken. Als je het op een dag te vaak kapot maakt dan worden ze wel steeds slordiger. (Dat wordt het web ook als je de spin heroïne geeft, hebben wetenschappers eens uitgezocht, hoe kom je er op zoiets te onderzoeken) 

In onze tuin zien we vooral de kruisspin en de springspin. Ik weet niet of die laatste benaming goed is, maar zo doet de spin. We hebben er zo eentje een keer een vlieg zien bespringen, dat was een bizar gezicht. 



In een bepaalde tijd van het jaar zitten er ook van die grote behaarde jongens hier en daar in huis. Vorig jaar wel een hele grote boven het bed. Die pak ik dan ook niet met mijn handen op. Daar gaat een glas overheen, een bierviltje eronder en zo naar buiten. Zo'n grote leek me een keer aan te vallen, vroeger. Ik tikte met mijn vinger vóór de spin en hij kwam er op af, schrok me dood. 

Het kan ook zijn dat ik mijn angst een beetje kwijt ben geraakt bij een soort Animalfarm in Groot Brittannië waar ik op bezoek was. Na een enorme slang kreeg ik een grote spin op mijn arm. Ik vroeg nog of spin wel "geholpen" was, of de gifangel verwijderd was. Nee hoor, zei de begeleider,  dat was echt niet nodig. Voordat de spin überhaupt kan bijten moet hij eerst op zijn achterste poten gaan staan en de giftanden uitklappen en dat duurde wel zeker een minuut. Toch wordt je wel wat zweterig als de spin plotseling naar boven klimt op je arm, richting je nek. 

Mar moet niks van spinnen hebben maar dat heeft denk ik alleen te maken met het feit dát er een man in huis is. Zo niet, dan moet je wel. Brenda, eentje van een koppel vriendinnen van ons, liet laatst op Facebook met trots weten een spin te hebben verwijderd waar het vriendje van haar zoon bang voor was. Stoere mama!

Als je mijn verhalen kunt waarderen deel ze dan op de Facebook, of druk op de like-knop onder de blog of de Google+1 knop ernaast. (Als je mijn verhalen niet kunt waarderen deel ze dan met een naar commentaar erbij.) Je kunt je ook abonneren op de verhalen als je je e-mailadres invult op de blogsite of de blog gaat volgen.