Jeroen Geerts: 2015

Doodgewoon!

Door Jeroen Geerts
De discussie is losgebarsten. Er wordt over de dood gesproken op TV. Schandalig. In dichtvorm nog wel. Alzheimer komt aan bod. Onder de platte stenen van onze maatschappij kruipen de puriteinse monniken die hel en verdoemenis prediken. "Er kijken kinderen op de tijdstippen dat de televisiereclame wordt uitgezonden!", "Mijn moeder is aan Alzheimer overleden en dit rijt wonden open!", "Ik wordt telkens met de kanker van mijn overleden partner geconfronteerd".

Foto John Beyer

Ja hoor, daar gaan we weer! We moeten vooral onze ogen gesloten houden voor het leven. Niet willen weten dat mensen ziek worden en uiteindelijk doodgaan. Soms vroeg, soms laat, soms ellendig en heel soms vredig. Iedereen heeft wel eens 'ellendig' in zijn omgeving meegemaakt.

Kanker, alzheimer en plotselinge dood, ook in mijn familie is dit voorgekomen. Worden er nu wonden opengereten als ik naar de Yarden reclame kijk? Nee, hij valt mij op door de veelheid aan voorbeelden van afscheid nemen (op de achtergrond). Prachtig. Kijken er kinderen? Ja? Fantastisch! Wat ze zien is wat er gebeurt nadat in gaming, films en boeken de zoveelste moord heeft plaatsgehad, want daar mogen ze natuurlijk wél naar kijken, hypocriet als we zijn. In wat voor maatschappij leven we dat massamoord, doodslag, oorlog en gevechten geen probleem zijn voor kinderen en waar een stukje over wat-er-na-de-dood-gebeurt tot zulke heftige reacties lijdt.

Yarden is een verzekeringsmaatschappij, vroeger ontstaan uit twee verenigingen die zich met begraven en cremeren bezig hielden. Een daarvan was de Arbeidersvereniging voor Lijkverbranding. Lijkverbranding! Gelukkig dat er geen kinderen meelezen. Doel van de reclame? Naamsbekendheid met als gevolg daarvan uiteindelijk verkoop van verzekeringen en het maken van winst (niet met commerciële uitgangspunten). Laat je niet voorhouden dat er een 'zwaar' maatschappelijk doel speelt, al zou dat bij Adelheid Roosen wellicht wel een beetje mee hebben kunnen spelen.

*Mocht je last hebben van opgereten wonden als je naar de Yarden reclame kijkt of wanneer iemand het woord kanker, alzheimer of hartstilstand gebruikt, raad ik je aan psychische hulp te zoeken om je terug te laten brengen naar de realiteit van alledag. Van leven ga je namelijk dood.

Zorgverzekering

Door Jeroen Geerts.

Nou met zo'n titel krijg je in ieder geval een hoop 'clicks' in deze maand van het jaar. Ook als je niet met je zorgverzekering bezig bent, kan het je niet zijn ontgaan dat de meeste verzekeringsmaatschappijen op zoek zijn naar de klanten van de buurman. Want iedereen is al verzekerd. Dus het gaat om overstappen. Iedereen moet geaccepteerd worden, dus de marketing draait om het lokken van de meest winstgevende klanten.

Ik ben dit jaar ook geïnteresseerd. De maatschappij waar ik al jaren verzekerd ben heeft een aantal veranderingen doorgevoerd die nadelig zijn voor mij. Waar ik eerst een prachtige collectiviteitskorting had, is die vorig jaar komen te vervallen. (Heel erg verneukeratief: wel de collectiviteit vermelden, maar geen korting meer geven.) Dit was mij even ontgaan. Mijn verzekeringsmaatschappij wil zich nu alleen nog richten op ondernemers met als gevolg dat particulieren mogen vertrekken.

Dus nu doe ik mee in de zoektocht naar een andere verzekering. Wat opvalt is dat de jacht op de klant begint door te slaan. "Als u via ons de verzekering afsluit krijgt u gratis tandheelkundige hulp bij een ongeluk", klinkt het als kreet. Leuk, tot je de kleine lettertjes leest. Ik heb daarom weinig vertrouwen in de keuzehulpen die op internet worden aangeboden.

Er is een verzekering die zich profileert als dé verzekering voor de oudere medemens. Ik weet uit een zeer betrouwbare bron met ervaring in bestellen van spullen voor een verzorgingshuis, dat diezelfde maatschappij ouderen met een incontinentieprobleem slechts 28 luiers per maand gunt. Is het dan toch elke maand februari?

Ik heb geen zin in dikke boekwerken door te lopen en richt mij dus op mijn belangrijkste eisen. Dan maak ik een keus op gevoel. Verzeker ik mij dan voor zorg die ik niet gebruik? Gelukkig wel! Anders zou ik jaren niet hebben betaald voor allerlei dingen die ik nu wel nodig heb. In deze tijd van intens individualisme is het besef dat je gezamenlijk een risico draagt (dus ook voor een ander) zowat niet meer uit te leggen en daar spelen de marketingmachines handig op in.

Ik vrees dat die marketing voor zorgverzekeringen uit de hand gaat lopen. Met de babyboomers op de drempel van de duurste zorgperiode van hun leven, verwacht ik binnen een paar jaar kilo-knallers als zorgreclamestunts: "Uw zesde chemokuur gratis als u binnen 10 minuten belt en uw verzekering afsluit", uitgesproken door een stem met een verschrikkelijk Amerikaans accent.

Acteurs

Door Jeroen Geerts.

Zo langzamerhand beginnen wij te denken dat er een tekort is aan goede acteurs in Nederland. In de loop der jaren zijn we fan geworden van kwalitatief Nederlands drama. Ik zet er 'kwalitatief' bij omdat (en dat is persoonlijk) ik géén fan ben van pulp-drama.

Ik ben er nog steeds trots op dat ik nog nooit een aflevering van 'Goede tijden Slechte tijden' heb gezien. Stukjes ja, kleine stukjes. De tijd die je nodig hebt om door te zappen. Ik weet wel dat het een bron is voor talent. Veel van de kwaliteit die er rondloopt heeft de eerste stappen in die soap gezet.

Maar kennelijk zijn het er niet genoeg. Waarom ik me daaraan stoor? Omdat het voor mij als kijker heel verwarrend is. Kijk naar de meest populaire series van een bepaald moment. Je ziet dan veel van dezelfde acteurs terugkomen in de verschillende series.

Erger nog, in de ene serie is het een boef, in de andere serie juist het slachtoffer. Soms gaat iemand in de ene serie dood en komt een uur later in een andere serie vrolijk binnen. "Hé, die was toch dood", floept er bij mij dan uit voor het kwartje valt.

Als het gaat om acteurs die jeugdige karakters spelen geldt dat de pool nog kleiner is. De volwassen vrouw die nog makkelijk door kan gaan voor een jongere, speelt dat ook in de ene serie. Even later komt ze in een andere serie terug als volwassen vrouw met een kind, maar wel met hetzelfde uiterlijk en gedrag.

Voorbeelden?

Sylvia Hoeks, meisje (jongere) in Bloedverwanten. Tegelijkertijd speelt ze moeder in Overspel.

Sigrid ten Napel, dochter in Overspel. Tegelijkertijd speelt ze in Penoza óók de dochter.

Willen Voogd, zoon-met-steekje-los in Zwarte Tulp komt zomaar tegelijkertijd langs in Flikken Maastricht. (Nog los van kinderen die roepen als ze hem zien: 'Hé, da's Mees Kees')

Thomas Acda, doodgeschoten als foute politieman in Flikken Maastricht komt terug als (goede) rechercheur in Bureau Raampoort.

Nu kan dat allemaal gebeuren, maar als de series tegelijkertijd op TV zijn dan is het zeer verwarrend omdat ik vanzelf de karakters door elkaar haal. Zeker als de karakters totaal tegenovergesteld zijn.

En ik ben echt niet de enige. Mar noemt Bureau Raampoort's Van Opperdoes (Thomas Acda) nog steeds een 'rotzak' vanwege zijn uitmuntende karakter als zuigertje in Flikken Maastricht. Kortom: iedereen moet zijn kinderen stimuleren acteur te worden. Zeker als ze een beetje talent hebben.

Talent

Door Jeroen Geerts.

Waar zit het ware talent? Ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat die in de inhoud zit die iemand weet te maken los van de middelen.

Ik ben zelf het belang van talent in gaan zien nadat een collega van mij terugkwam van vakantie met prachtige foto's. Geen vakantiekiekjes maar kunststukjes van deuren, hoogspanningsmasten en zelfs grassprieten. En op een wonderbaarlijke manier op de foto gezet. Met een zon die net om de hoek kwam kijken of een stukje tegenlicht dat er prachtig uitzag.

"Maar je was je camera toch vergeten?", bracht ik bijna stotterend uit. Hij had de foto's gemaakt met een wegwerp camera. Dus niks geen schermpje waar je een preview van de foto zag, of 20 keer een foto maken zodat er hopelijk eentje bij zat die goed was. Het talent zat in de compositie, de belichting of gewoon het gegeven van het onderwerp.

Ik was jaloers ja. Ik kan dat niet. Mijn technische kant is sterker dan mijn visueel kunstzinnige kant. Iedereen kent wel iemand in zijn of haar omgeving die een talent bezit. Je bent trots of misschien een beetje jaloers. Maar een ding zal je met me eens zijn, het talent zit 'm niet in de middelen die zo iemand gebruikt.

Een talentvolle muzikant kan muziek maken op alles dat geluid maakt. Die heeft geen dure gitaar of merkpiano nodig. Een goede tekenaar kan op de achterkant van een papieren servetje met een gratis potloodje van de IKEA een prachtige tekening maken. Een goede kok heeft geen uitgebreide keuken nodig met top-of-the-bill pannen en fornuizen. Zo'n kok kan een topmaaltijd klaarmaken op een spiritusbrandertje, met twee lege conversenblikjes en een deksel van een koekjesblik.

Laat je niet meer vertellen dat dure middelen nodig zijn om dingen te bereiken. Misschien gaat het er beter of makkelijker mee. Maar als iemand talent heeft komt er een prachtige inhoud ongeacht de middelen.

Beton

Door Jeroen Geerts.
Inmiddels is wel bekend dat we Griekenland wel leuk vinden. We gaan er vaak op vakantie en genieten van de sfeer en mentaliteit.

De eerste keer dat we naar Griekenland op vakantie gingen, was voor een paar dagen naar een hotel in Chersonissos op Kreta. (Dit was nog voor het programma 'Oh, oh, Cherso' was uitgevonden, maar het was wel al een feestbestemming.)

We hadden meer naar de periode en de prijs gekeken dan naar de plek en wat voor hotel het was. Onze vakantie lag buiten de gebruikelijke vakantieperiode dus we hadden er niet zo'n moeite mee om naar een typisch jongerenhotel te gaan. Nou, dat hebben we geweten!

Met een groot aantal senioren zaten we dus in een typisch jongerenhotel. Het management en de omgeving waren echter niet aangepast aan de andere soort gasten. Met hoge borgsommen en veel extra bijbetaling werd het uiterste van ons geduld gevergd.

Het was een geheel nieuwe ervaring om te zien hoe jongeren worden ontvangen. Donkere gangen zonder verlichting 'want die worden toch maar kapot geslagen'. Exorbitante bijbetaling voor het gebruik van de airco en een kamerinrichting waar we lachend van over de grond rolden. (ROFLOL). Het bed en de nachtkastjes waren gemaakt van beton en marmer. Gewoon een malletje maken, op de grond zetten en volstorten. Malletje weg, et voila!.

Op zich lag het bed prima, maar bij het omrollen richting het nachtkastje...... Ik ben met de nodige blauwe plekken terugkomen. Het appartement was voor 6 personen. Met enige moeite konden we nog wel 6 slaapplaatsen fantaseren, maar de keukentafel met twee stoelen eromheen, dat was dan toch zeker niet voldoende. Laat staan het balkonnetjetje (geen tikfout). De helft daarvan werd ingenomen door een buitenunit van de airco die zijn warme lucht natuurlijk recht in onze toch al benauwde giechels blies. De 'volledig ingerichte keuken' vonden we de tweede dag, in de kast! We hebben wat afgelachen.

Maar waar was dat beloofde zwembad? Als we achter het complex keken zagen we een woestenij aan onkruid en verwilderde bomen. Zelf geen verwaarloosd zwembad er onder. Nee, er stond 'gebruik van een zwembad' verzekerde de receptie ons. 200 meter verderop, tegen een steile helling van 30 procent. Wij vonden ons eigen zwembad bij een bar verderop in de straat, met prima eten.

Wie schetst onze verbazing als 'ons' hotel in het eerste seizoen van 'red mijn vakantie' langskomt omdat ze jongeren die klagen over de omstandigheden zonder pardon op straat hebben gezet. "Hé, daar zaten wij toch?" We voelen ons meteen bekende Nederlanders.

Cadeaubonnen

Door Jeroen Geerts
Nou heb ik kortgeleden nog gefulmineerd over kortingsbonnen maar er is nog een categorie die ik zou willen omschrijven als regelrechte oplichting: de cadeaubon!

Hoewel je op je vingers kan natellen dat het je reinste flessentrekkerij is, maken toch steeds meer mensen gebruik van deze verwennerij.

Waar wordt het geven van zo'n cadeaubon toch door ingegeven? Eigenlijk altijd omdat iemand niet weet wat te geven. Dan de gedachte dat het geven van geld toch wel erg saai is. Daarna het inzicht dat de gever toch wel enige richting aan het geld wil geven (anders verdwijnt het misschien in de huishoudpot, alsof dat zo erg is).

Waar je vroeger een bon had per winkel zijn er nu hele rekken met verschillende soorten bonnen bij warenhuizen en tabakszaken. Etensbonnen, klerenbonnen (oh, pardon Fashion Cheques), vakantiebonnen, eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of er is wel een bon voor.

Laatst moest ik een bon halen voor een collega van Mar. Best moeilijk op een maandagmorgen (in ons dorp zijn de meeste winkels genadeloos gesloten op maandag, welkom in 1910). Uiteindelijk een rek met bonnen gevonden in een supermarkt en de gewenste bon uitgezocht.

Enigszins schuldbewust bood de kassière haar verontschuldigingen aan. "De bon zelf kost ook geld meneer, € 0,99." Mij maakte het niets uit. Ik haalde de bon voor een iemand anders en de kassière kon er ook niets aan doen tenslotte. Vervolgens las ik op de bon dat deze 'een jaar geldig was na aankoop'. Met andere woorden, je koopt geld dat beperkt houdbaar is en je betaald er ook nog extra voor.

We zijn dus helemaal van lotje getikt. We betalen met iets voor hetzelfde maar met beperkte houdbaarheid. Gek. Gestoord. Waarom accepteert de consumentenbond dat? Waarom komen we niet in opstand? Waarom doen we dit in godsnaam? Omdat we zo graag richting willen geven aan het geld dat wij cadeau doen? Hebben we zo weinig vertrouwen in een goede besteding door de ontvanger?

Ik heb meters respect voor de bedrijfsleider van de Blokker die gierend van het lachen een 20 jaar oude (nog in guldens uitgeschreven) Blokkerbon accepteerde die ik ooit achter mijn bureau vandaan viste. Er stond tenslotte geen verloopdatum op. Ik denk dat hij dit uit eigen zak heeft betaald, maar hulde!

Ik ben er in ieder geval klaar mee. Als ik een bon wil geven dan koop ik voor een paar dubbeltjes bij Xenos, Action of een andere rommelzaak prachtige cadeau-enveloppen of cadeaudoosjes. Daar stop ik cadeaugeld in. En als de ontvanger er boodschappen mee gaat doen, dan zal dat wel nodig zijn. Ook dán komt mijn cadeau goed van pas.

Als ik naga hoe vaak het ons is gebeurd dat we niet op tijd de cadeaukaart of bon inleverde dan weet ik dat er een hoop kassa's bij bedrijven gevuld worden door niet ingeleverde cadeaubonnen. Een businessmodel op zich dus. Gebakken lucht.

Kaarsenstandaard

Door Jeroen Geerts
De originaliteit van mijn vader. Na zijn dood heb ik daar op de begrafenis ook over gesproken. Op het katheder plaatste ik een kaarsenstandaard gemaakt van een auto-onderdeel. Waarschijnlijk een stuk versnellingsbak.

Iedereen in de familie had wel zo'n een kunststukje van mijn vader staan. In zijn tijd als leraar had hij er velen geproduceerd. Als je zoiets niet had staan behoorde je absoluut niet tot de 'inner circle'. (Een aantal mensen in de aula trokken een wenkbrauw omhoog bij deze uitspraak.)

Het is niet meer van deze tijd en doet zelfs erg stoffig aan om zo'n ding in je kamer te hebben staan. Bij mij zijn ze dan ook naar een kast verhuisd. Want ik weet dat er een dag komt dat het weer hip wordt. Uniek zijn deze kaarsenstandaards wel in ieder geval.

Tenminste dat dacht ik.

Op vakantie in Zakynthos kwamen we langs een 'Malle Pietje' zaak in een winkelstraat. Ik was verbijsterd want daar stond een setje van drie kaarsenstandaards gemaakt van auto-onderdelen. Zou er een Griek zijn geweest die het werk van mijn vader zo waardeerde dat hij dit heeft nagemaakt? ( De andere optie: dat mijn vader het van een Griek had afgekeken wil ik niet eens aan denken!)

Vanmorgen vloog tie nog

Door: Jeroen Geerts
We worden toch al jaren lastig gevallen door een familie eksters. Nou is dat op zich geen probleem, ware het niet dat ze een enorme herrie maken. Ook 's morgens. Als je in je bed ligt en nét even wat langer had mogen slapen.

De eksters hebben schijt aan de katten. De katten hebben het opgegeven. Ze zitten erbij en kijken er naar. De eksters die zich tegoed doen aan de brokjes uit hun bakje. Als de katten aan komen lopen of zelf nog aan het 'brokken' zijn, dan schreeuwen de eksters de hele tuin bij elkaar.

Daarna, met nog twee katten in de buurt komt de ekster op het bakje afhippen en pikt een brokje om dan weer snel weg te vliegen. De brokjes werken ook goed voor de voortplanting. Inmiddels is er een familie van zeker 4 eksters die onze tuin terroriseert. Want terroristen zijn het. Op zeker. De katten doen vaak alsof er geen ekster is. Gewoon negeren.

Toen ik vroeger in Zweden op vakantie was zag ik dat de boer van het land waar ons huisje stond, een ekster afschoot. Daarna werd het beest opzichtig opgehangen aan een paal midden in het graanveld. Om de andere eksters af te schrikken, zo werd mij duidelijk gemaakt. Nu voelt dat als heel wreed, toen was dat gewoon een gegeven.

"Wat een herrie maakten die eksters vanmorgen weer", zegt Mar. Waarschijnlijk was een van de buitenkatten het ook spuugzat. Als ik uit het raam kijk ligt er een gesneuvelde ekster in de tuin. "Ach gos, zo erg was het nou ook weer niet", zegt Mar. Maar de ekster ligt daar. Dood.

In onze tuin overleden kleine dieren, zoals vogels en muizen, worden meestal door mij in de bosjes van de aangrenzende begraafplaats gegooid. Het is tenslotte een begraafplaats en zo kan de natuur zijn gang gaan. Een schietgebedje na, zand erover.

"Zal ik hem aan een stok voor het slaapkamerraam hangen?" stel ik voor aan Mar.

Schakelen

Door Jeroen Geerts

Als ik mijn dochter zag worstelen met het schakelen in de lesauto en haar pogingen om dit droog te oefenen, dan bedacht ik me weer dat ik dit zonder probleem oppakte in mijn eerste rijles.

Koppelen was niet zo moeilijk omdat het principe me al duidelijk was bij de handgeschakelde brommer die ik een tijdje had. Schakelen en de plaats van de versnellingen had ik me van kind af aan al aangeleerd met alles wat langwerpig was en bewoog. Flessen, kaarsenstandaards, pepermolens, je kon het zo gek niet bedenken of ik ging er mee schakelen.

Dat moest natuurlijk terwijl ik iets anders aan het doen was zodat ik het automatisme onder de knie kreeg. Een keer onderbrak een leraar van de middelbare school zijn les om naar me toe te lopen en te vragen 'wat ik toch in godsnaam de hele tijd met die pen aan het doen was'. Ik heb het maar niet uitgelegd.

Tegen de tijd dat ik eindelijk autorijlessen mocht volgen kon ik instappen en eigenlijk zonder al te veel problemen op mezelf wegrijden. Niet eerst alleen sturen, gewoon alles zelf doen in een keer. Het ging met moeite, maar het ging. Zelfs zo goed dat ik die eerste keer al met 140 over de snelweg reed. Mijn instructeur merkte toen ook op dat het wel verstandig is om ook eens naar het dashboard en vooral de meters erop te kijken.

Toen ik geslaagd was werd ik door de instructeur naar huis gebracht met zijn privéauto. Een eend. Of ik daar ook een stukje in wilde rijden. Daar ging ik de mist in. Alles was stug en moeizaam en de versnellingsvolgorde klopte niet (1 naar achteren, 2 naar voren, 3 naar achter enz. De achteruit zat op de plek waar je bij een gewone auto de eerste versnelling verwacht.). Het was niet voor niks dat er toen gezegd werd dat als je eenmaal in een eend had gereden, je overal in kon rijden.

Bij mijn kinderen ben ik te laat met al deze wijsheid maar voor mijn kleinkinderen....als ze eenmaal zo ver zijn......zoals je een make-up-oefen-pop hebt denk ik dat ik een schakelbak voor kinderen ga maken.

Kunstkenner

Door Jeroen Geerts

Ik zal een jaar of 12 zijn geweest toen ik samen met mijn zus en zwager naar een tentoonstelling ging van schilderkunst. Er hingen allerlei soorten schilderijen, ouderwets, modern, figuratief, abstract..... Mijn zwager vroeg welk schilderij ik het mooiste vond. Dat was een eenvoudige maar heel ouderwetse zonsondergang, geschilderd op doek in een nepgouden lijst.

Dit was de jaren 70, toen hoorde je niet van die oude rommel te houden. Je moest van moderne kunst houden. Mijn keus werd dan ook met grond gelijk gemaakt. Het heeft er toe geleid dat ik al vroeg wist dat smaken verschillen en dat je daar wel discussie over kan voeren, maar dat dit geen zin heeft. Als je van blauw houdt waarom zou je dan proberen iemand die daar niet van houdt ervan te overtuigen dat het mooi is?

Het was zo ongeveer mijn eerste levensles met kunst. Je vindt het wat.....of niet. Mijn vader is begonnen met schilderen na zijn pensioen, hij heeft er zelfs cursussen voor gevolgd. In mijn woonkamer hangen dan ook 3 van zijn schilderijen. Een figuratief, eentje abstract en een ertussenin. Ik denk dat ik nooit in zijn voetsporen treed. Ik kan niet schilderen.

Jeroen Geerts - Bus/Kast

Op de een of andere manier had mijn vader kennelijk de indruk dat ik daar wél talent voor zou hebben. Op de slaapkamer van mijn ouders en later ergens in zijn huisje heeft tot aan zijn dood een schilderwerkje van mij gehangen. Nu zou je zeggen: het lijkt wel een Mondriaan met al die gekleurde vlakken. Maar toen kon ik het niet goed benoemen. Wanneer mij gevraagd werd wat het was, antwoordde ik verschillend: de ene keer was het een stadsbus de andere keer het wandmeubel ("kijk maar naar de pootjes"). Ik was dan ook nog geen 5 jaar. Op de achterkant is nog net leesbaar dat mijn vader heeft geschreven: "geschilderd door Jeroen Geerts, oud 4 ½ jaar, februari 1965". Alsof het een vroeg werk van Karel Appel betrof.

Bij een poging om een figuratieve tekening te maken op school, enkele jaren later, werd ik ook daar afgeserveerd. Het moest een aanzicht van het pleintje worden waar ik vroeger aan woonde. De tekening kreeg een dikke onvoldoende omdat 'het perspectief' totaal niet klopte. Volgens mij heeft mijn disfunctioneren op dit vlak met een gebrek aan talent te maken. Hiervoor een onvoldoende krijgen op je rapport voelt dan ook als het afstraffen van iemand die de ladder niet op kan omdat hij maar een been heeft.

Kiezen van veelbelovende kunst gaat me iets beter af. Bij een verzameling kunstwerken die via de kunstuitleen op ons werk zou komen hangen, had ik jaren geleden al snel een keuze gemaakt voor een zeefdruk. Die keuze heb ik vervolgens met een half jaar verlengd. Daarna wilde ik dat nog een keer, maar dat mocht niet van de kunstuitleen. Kopen mocht ook niet want de kunstenares was een 'rijzend ster' en het kunstwerk ging terug in depot. Dat is pas frustrerend.

Jaren later kon ik een van de andere exemplaren van de zeefdruk voor een klein prijsje bemachtigen. De verkoper, een lijstenmakerij, had een wagonlading kunstwerken overgekocht uit het faillissement van een kunstuitleen. Hij was niet op de hoogte van de status van de kunstenares, die inmiddels wereldberoemd is en steeds bekender wordt. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen dat ik een originele Marlene Dumas in mijn kamer heb hangen. Mijn vader zou trots op mij zijn.

Sexy Generatiekloof

Door; Jeroen Geerts

Ken je het gevoel dat je krijgt als je beseft dat je ouders ook weleens seks hebben gehad? Kan dat ongemakkelijke gevoel nog erger? Ja hoor.

Mar vertelde dat bij haar in het verzorgingshuis na de lunch de TV aanging. Niet voor iets speciaals, nee, gewoon omdat de TV 's middags altijd aan staat. Na wat gebruikelijke reclameblokken en herhalingen van soapseries kwam er zowaar een documentaire langs.

Bij NPO werd Doc op 2 uitgezonden. "De vrouw in de overgang" was wellicht niet de titel, maar wel de inhoud. Terwijl Mar en haar collega's de tafels afruimden zaten de oudere dames bij de televisie. Het ging er modern en luchtig aan toe. Over het op latere leeftijd nat worden, masturberen, vrijen, seks in het algemeen en seksspeeltjes.

Foto: vipovi.com

Mar kreeg het gevoel thuis bij haar moeder op de bank naar de TV te zitten kijken en dat haar moeder een hand voor haar ogen deed als er een beetje te blote borst langskwam. Aan de gezichten van haar collega's was ook te zien dat ze zich ongemakkelijk voelden bij deze documentaire.

"Jeemig, hebben we nog iets anders om naar te kijken?" riep Mar op gegeven moment. "Ssst", klonk het alleen maar uit de TV hoek. Verder bleef het stil. De oudere, hoogbejaarde dames zaten ademloos naar de TV te kijken. Slechthorenden bewoners waren plotseling helder in hun gehoor. Slechtzienden konden alles moeiteloos volgen.

Waar de ouderen vroeger aan een nieuwe, jonge generatie moest wennen zal de jeugd nu aan een nieuwe oudere generatie moeten wennen.

Kortingsbon

Door: Jeroen Geerts
Eigenlijk wilde ik dit stukje 'het drama van de kortingsbon' noemen, maar het zal wel aan mij liggen dus moet ik niet te hoog van de toren blazen.

Zoals ik goed ben voor het uitzoeken van de goedkoopste luiers, zo moet ik ook op jacht naar de goedkoopste manier om pretparken te bezoeken. Dat werkt niet altijd even goed via Google. Waar ik voor Drievliet binnen de kortste keren kortingsbonnen te pakken had en nog extra 'ouwe lullen' korting voor mijzelf bedongen kreeg, ging het voor Duinrell iets moeizamer.

Op internet was niet echt iets te vinden behalve veel sites die op jacht waren naar mijn E-mailadres en verder niets te bieden hadden. Toen kwam ik op pagina 12 of zo, korting via ING rentepunten tegen. "Heb ik die nog?" dacht ik bij mezelf. Ik had er een hele hoop, maar die waren op een gegeven moment verlopen, of toch niet. Er was veel over te doen geweest. Uiteindelijk blijk ik ruim 100 duizend punten te hebben. Wow! Zoveel?

Meteen gekeken hoe ik met korting, met kleinkinderen naar Duinrell kan. Voor maar 750 punten krijg ik maar liefst € 7,50 korting. Dat scheelt een slok op een borrel van 23 euro. Meteen de punten aangevraagd en via een complex systeem van opeenvolgende mailtjes en partnersites kom je uiteindelijk op de site van Mr. Ticket, waar je de kaarten kunt aanvragen.

Zoals gezegd, de kaarten waren online bij Duinrell te koop voor € 23,-. Bij Mr. Ticket was de goedkoopste kaart € 28,- en er moest ook nog € 0,50 administratiekosten betaald worden. Daar wordt ik nou echt een beetje kriegel van. Een sigaar uit eigen doos zeg maar. De korting verdampt in een klap van 7,50 naar een magere twee euro.

Je meldt het bij de klantenservice van ING en krijgt als antwoord dat ze niet verantwoordelijk zijn voor deze gang van zaken. Hun partner, Mr. Ticket beroept zich er op dat dit nu eenmaal 'de afspraken zijn met Duinrell'.

Natuurlijk kun je afhaken en je rentepunten terugvragen, maar ik ben Hollands: dus twee euro is altijd nog twee euro.

Als je dan ná het kopen vervolgens ontdekt dat een kaartje via de ANWB nog goedkoper was geweest en dan ook zonder dat rentepunten-gedoe, dan daalt het humeur nog verder. Maar kop op, iedereen wordt wel eens opgelicht*, liever voor een paar euro dan voor heel veel geld. Dus op naar Duinrell en een leuke dag gehad.

Wie schetst mijn verbazing als ik drie dagen na het bezoek aan Duinrell een folder van Blokker krijg waarin een bon zit waarmee ik voor € 13,50 naar Duinrell kan........om gek van te worden.

*Alvast een bericht voor de betrokken bedrijven: "opgelicht" is natuurlijk wat sterk uitgedrukt, en "misleidt" is de juridische term die ik zou moeten aanwenden. Echter volgens mijn advocaat, die dit voor 200 rentepunten van de supermarkt en drie zegels van de koffie heeft uitgezocht, mag ik "opgelicht" gebruiken vanuit de journalistieke vrijheid die ik geniet.

Gastvrij

Door Jeroen Geerts

"Laten we daar dan even wat drinken", roep ik terwijl ik wijs naar een leuk klein terrasje waar we net voorbij kwamen in the middle of nowhere. We zijn nu al een paar uur aan het scooteren op ons Griekse eiland en als het zo warm is als nu, dan krijg je daar dorst van. We keren op de stille weg en rijden terug naar het terras dat heerlijk in de schaduw van wat oude olijfbomen ligt.

We schuiven aan bij een van de tafels, ik doe mijn pet af en Mar kijkt rond voor een kaart. De ober komt naar buiten en met een brede glimlach vraagt hij in keurig Engels of hij wat voor ons kan betekenen.

Doe mij maar Cola Light, zeg ik. De ober verontschuldigd zich voor het niet hebben van light cola, of het ook 'Diet Fanta' mag zijn. Dat mag. Mar houdt het bij een flesje water. "Groot of klein?" vraagt de bediende. "Doe maar klein", zegt Mar, want groot betekent in Griekenland meestal een liter of meer.

We genieten van het uitzicht. Door de bomen zien we de zee in de verte liggen en doordat de plek waar we nu zitten aan een dal ligt, ontstaat een soort trek waardoor een koelere wind de ergste hitte wegneemt.

Foto: Ploberger

De ober is rap terug, zet de drankjes neer, inclusief nootjes en chipjes, trekt een stoel erbij en gaat ook zitten. Ik trek een wenkbrauw op naar Mar, hoewel het niet ongebruikelijk is komen de Grieken nooit zo direct de eerste keer bij je aan tafel zitten.

Deze man wel, hij vraagt honderduit over waar we vandaan komen, wat we hebben gezien en adviseert waar we nog zeker naar toe moeten gaan. Hij is zelf een keer in Nederland geweest, zijn oom heeft er een bedrijf. Het is gezellig, we bestellen nog een drankje.

Een fles ouzo komt op tafel. We tikken een glaasje achterover. En nog een. Een derde slaan we met moeite af, want we moeten nog scooteren. Na ruim een uur staan we op om het eiland verder te verkennen.

Op de vraag of ik mag afrekenen trekt de ober bijna een boos gezicht. Natuurlijk niet. Wij waren zijn gasten. Ja, dat wel, maar je moet toch leven, proberen wij uit te leggen. De man lacht en zegt dat hij prima rond kan komen van zijn werk. We kijken een beetje verbijsterd, denk ik. Hij legt uit dat hij de eigenaar is van de auto-garage in de stad. Het terras is geen terras, maar gewoon de achtertuin die een beetje op een terrasje lijkt.

"Volgens mij zijn wij horken en was deze man de perfecte gastheer" zeg ik als we op de scooter zitten. Wij hebben nog nooit mensen aan tafel uitgenodigd die spontaan onze tuin in kwamen lopen, toen we nog niet gehekt waren.

________________________________________

Dit verhaal staat in het boek "Het Ballen-Bevrijdings-Front", samen met nog 31 andere verhalen over de Griekse eilanden. Je kunt het boek bestellen bij boekenbestellen.nl.