Door Jeroen Geerts
Nou heb ik kortgeleden nog gefulmineerd over kortingsbonnen maar er is nog een categorie die ik zou willen omschrijven als regelrechte oplichting: de cadeaubon!
Hoewel je op je vingers kan natellen dat het je reinste flessentrekkerij is, maken toch steeds meer mensen gebruik van deze verwennerij.
Waar wordt het geven van zo'n cadeaubon toch door ingegeven? Eigenlijk altijd omdat iemand niet weet wat te geven. Dan de gedachte dat het geven van geld toch wel erg saai is. Daarna het inzicht dat de gever toch wel enige richting aan het geld wil geven (anders verdwijnt het misschien in de huishoudpot, alsof dat zo erg is).
Waar je vroeger een bon had per winkel zijn er nu hele rekken met verschillende soorten bonnen bij warenhuizen en tabakszaken. Etensbonnen, klerenbonnen (oh, pardon Fashion Cheques), vakantiebonnen, eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of er is wel een bon voor.
Laatst moest ik een bon halen voor een collega van Mar. Best moeilijk op een maandagmorgen (in ons dorp zijn de meeste winkels genadeloos gesloten op maandag, welkom in 1910). Uiteindelijk een rek met bonnen gevonden in een supermarkt en de gewenste bon uitgezocht.
Enigszins schuldbewust bood de kassière haar verontschuldigingen aan. "De bon zelf kost ook geld meneer, € 0,99." Mij maakte het niets uit. Ik haalde de bon voor een iemand anders en de kassière kon er ook niets aan doen tenslotte. Vervolgens las ik op de bon dat deze 'een jaar geldig was na aankoop'. Met andere woorden, je koopt geld dat beperkt houdbaar is en je betaald er ook nog extra voor.
We zijn dus helemaal van lotje getikt. We betalen met iets voor hetzelfde maar met beperkte houdbaarheid. Gek. Gestoord. Waarom accepteert de consumentenbond dat? Waarom komen we niet in opstand? Waarom doen we dit in godsnaam? Omdat we zo graag richting willen geven aan het geld dat wij cadeau doen? Hebben we zo weinig vertrouwen in een goede besteding door de ontvanger?
Ik heb meters respect voor de bedrijfsleider van de Blokker die gierend van het lachen een 20 jaar oude (nog in guldens uitgeschreven) Blokkerbon accepteerde die ik ooit achter mijn bureau vandaan viste. Er stond tenslotte geen verloopdatum op. Ik denk dat hij dit uit eigen zak heeft betaald, maar hulde!
Ik ben er in ieder geval klaar mee. Als ik een bon wil geven dan koop ik voor een paar dubbeltjes bij Xenos, Action of een andere rommelzaak prachtige cadeau-enveloppen of cadeaudoosjes. Daar stop ik cadeaugeld in. En als de ontvanger er boodschappen mee gaat doen, dan zal dat wel nodig zijn. Ook dán komt mijn cadeau goed van pas.
Als ik naga hoe vaak het ons is gebeurd dat we niet op tijd de cadeaukaart of bon inleverde dan weet ik dat er een hoop kassa's bij bedrijven gevuld worden door niet ingeleverde cadeaubonnen. Een businessmodel op zich dus. Gebakken lucht.
Nou heb ik kortgeleden nog gefulmineerd over kortingsbonnen maar er is nog een categorie die ik zou willen omschrijven als regelrechte oplichting: de cadeaubon!
Hoewel je op je vingers kan natellen dat het je reinste flessentrekkerij is, maken toch steeds meer mensen gebruik van deze verwennerij.
Waar wordt het geven van zo'n cadeaubon toch door ingegeven? Eigenlijk altijd omdat iemand niet weet wat te geven. Dan de gedachte dat het geven van geld toch wel erg saai is. Daarna het inzicht dat de gever toch wel enige richting aan het geld wil geven (anders verdwijnt het misschien in de huishoudpot, alsof dat zo erg is).
Waar je vroeger een bon had per winkel zijn er nu hele rekken met verschillende soorten bonnen bij warenhuizen en tabakszaken. Etensbonnen, klerenbonnen (oh, pardon Fashion Cheques), vakantiebonnen, eigenlijk kun je het zo gek niet bedenken of er is wel een bon voor.
Laatst moest ik een bon halen voor een collega van Mar. Best moeilijk op een maandagmorgen (in ons dorp zijn de meeste winkels genadeloos gesloten op maandag, welkom in 1910). Uiteindelijk een rek met bonnen gevonden in een supermarkt en de gewenste bon uitgezocht.
Enigszins schuldbewust bood de kassière haar verontschuldigingen aan. "De bon zelf kost ook geld meneer, € 0,99." Mij maakte het niets uit. Ik haalde de bon voor een iemand anders en de kassière kon er ook niets aan doen tenslotte. Vervolgens las ik op de bon dat deze 'een jaar geldig was na aankoop'. Met andere woorden, je koopt geld dat beperkt houdbaar is en je betaald er ook nog extra voor.
We zijn dus helemaal van lotje getikt. We betalen met iets voor hetzelfde maar met beperkte houdbaarheid. Gek. Gestoord. Waarom accepteert de consumentenbond dat? Waarom komen we niet in opstand? Waarom doen we dit in godsnaam? Omdat we zo graag richting willen geven aan het geld dat wij cadeau doen? Hebben we zo weinig vertrouwen in een goede besteding door de ontvanger?
Ik heb meters respect voor de bedrijfsleider van de Blokker die gierend van het lachen een 20 jaar oude (nog in guldens uitgeschreven) Blokkerbon accepteerde die ik ooit achter mijn bureau vandaan viste. Er stond tenslotte geen verloopdatum op. Ik denk dat hij dit uit eigen zak heeft betaald, maar hulde!
Ik ben er in ieder geval klaar mee. Als ik een bon wil geven dan koop ik voor een paar dubbeltjes bij Xenos, Action of een andere rommelzaak prachtige cadeau-enveloppen of cadeaudoosjes. Daar stop ik cadeaugeld in. En als de ontvanger er boodschappen mee gaat doen, dan zal dat wel nodig zijn. Ook dán komt mijn cadeau goed van pas.
Als ik naga hoe vaak het ons is gebeurd dat we niet op tijd de cadeaukaart of bon inleverde dan weet ik dat er een hoop kassa's bij bedrijven gevuld worden door niet ingeleverde cadeaubonnen. Een businessmodel op zich dus. Gebakken lucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten