Door Jeroen Geerts
Ik zal een jaar of 12 zijn geweest toen ik samen met mijn zus en zwager naar een tentoonstelling ging van schilderkunst. Er hingen allerlei soorten schilderijen, ouderwets, modern, figuratief, abstract..... Mijn zwager vroeg welk schilderij ik het mooiste vond. Dat was een eenvoudige maar heel ouderwetse zonsondergang, geschilderd op doek in een nepgouden lijst.
Dit was de jaren 70, toen hoorde je niet van die oude rommel te houden. Je moest van moderne kunst houden. Mijn keus werd dan ook met grond gelijk gemaakt. Het heeft er toe geleid dat ik al vroeg wist dat smaken verschillen en dat je daar wel discussie over kan voeren, maar dat dit geen zin heeft. Als je van blauw houdt waarom zou je dan proberen iemand die daar niet van houdt ervan te overtuigen dat het mooi is?
Het was zo ongeveer mijn eerste levensles met kunst. Je vindt het wat.....of niet. Mijn vader is begonnen met schilderen na zijn pensioen, hij heeft er zelfs cursussen voor gevolgd. In mijn woonkamer hangen dan ook 3 van zijn schilderijen. Een figuratief, eentje abstract en een ertussenin. Ik denk dat ik nooit in zijn voetsporen treed. Ik kan niet schilderen.
 |
| Jeroen Geerts - Bus/Kast |
Bij een poging om een figuratieve tekening te maken op school, enkele jaren later, werd ik ook daar afgeserveerd. Het moest een aanzicht van het pleintje worden waar ik vroeger aan woonde. De tekening kreeg een dikke onvoldoende omdat 'het perspectief' totaal niet klopte. Volgens mij heeft mijn disfunctioneren op dit vlak met een gebrek aan talent te maken. Hiervoor een onvoldoende krijgen op je rapport voelt dan ook als het afstraffen van iemand die de ladder niet op kan omdat hij maar een been heeft.
Kiezen van veelbelovende kunst gaat me iets beter af. Bij een verzameling kunstwerken die via de kunstuitleen op ons werk zou komen hangen, had ik jaren geleden al snel een keuze gemaakt voor een zeefdruk. Die keuze heb ik vervolgens met een half jaar verlengd. Daarna wilde ik dat nog een keer, maar dat mocht niet van de kunstuitleen. Kopen mocht ook niet want de kunstenares was een 'rijzend ster' en het kunstwerk ging terug in depot. Dat is pas frustrerend.
Jaren later kon ik een van de andere exemplaren van de zeefdruk voor een klein prijsje bemachtigen. De verkoper, een lijstenmakerij, had een wagonlading kunstwerken overgekocht uit het faillissement van een kunstuitleen. Hij was niet op de hoogte van de status van de kunstenares, die inmiddels wereldberoemd is en steeds bekender wordt. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zou zeggen dat ik een originele Marlene Dumas in mijn kamer heb hangen. Mijn vader zou trots op mij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten