Door: Jeroen Geerts
Ik ben onwijs bang voor de tandarts. Dat ben ik vroeger nooit geweest, zeg maar tot mijn
zeventiende. Toen ging ik voor een reguliere controle naar de tandarts in Drunen. Dit was een redelijk jong iemand. Hij vond dat ik niet goed had gepoetst. Ging tegen mij tekeer en vulde daarna een gaatje dat zoveel pijn deed dat ik lag te schreeuwen in de stoel. Ik was er meteen helemaal klaar mee.
De jaren daarna ging ik niet naar de tandarts. Er brak een kies af, ik ging nog niet. Het deed verschrikkelijk pijn, maar ik durfde niet. 13 jaar later was ik een keer zo ziek van de pijn dat ik niet kon werken. Ik was al in Haarlem waar ik het middagprogramma zou presenteren, maar heb dat overgedragen aan een collega. Een andere collega zei: "Kom, we gaan bij mij thuis even wat drinken". Hij bleek te wonen boven een tandartspraktijk, want hij was afgestudeerd tandarts en was samen met zijn vrouw net een praktijk begonnen in Amsterdam. Verslaggeverswerk deed hij erbij als hobby.
Hij was wel goed want kreeg me in de stoel in de half afgebouwd tandartspraktijk. Voorzichtig begon de behandeling en kreeg weer vertrouwen. Dat moet ook wel als de praktijk net opgebouwd wordt, er geen personeel beschikbaar is en je uiteindelijk zelf de afzuiging vasthoud en regelt. Maar de angst bleef voor alle tandartsen behalve voor hem. Ik verhuisde mee naar Soest, maar uiteindelijk werd de afstand te ver en de praktijk te groot.
Ik durfde het aan om te verhuizen naar een plaatselijke tandarts maar bleef bang, een angsthaas. eigenlijk onbegrijpelijk voor de zoon van iemand die een keer een kies liet trekken zonder verdoving, omdat die verdoving zo vervelend nawerkte. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" Maar dat wist mijn vader, de kies werd getrokken, mijn vader werd lijkwit en ging bijna onderuit. Daarna heeft hij de verdoving maar voor lief genomen.
Vandaag was ik weer aan de beurt voor een behandeling. Mijn tandarts is jong en weet van mijn verleden. Het was maar een vulling vervangen en ik liep al de hele dag met het idee dat maar eens zonder verdoving te proberen omdat die nawerking zo vervelend was. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" zei ze nog en de horrorstory van mijn vader kwam naar boven.
Uiteindelijk inderdaad geprobeerd. De tandarts stopte elke minuut met boren om te vragen of het nog wel ging en ik schrok bij alles dat maar het idee gaf dat het pijn kon gaan doen (zij ook trouwens). Het zweet brak me aan alle kanten uit. Daarna de kies vullen: met een apparaat in mijn mond begonnen tandarts en assistente met elkaar te praten. "Ik wil verdoving voor alles", zegt de tandarts. "Toen mijn verstandskiezen eruit moesten vroeg ik zoveel verdoving dat ook de andere kant van mijn mond gevoelloos werd" "Ja", zegt de assistente, "Laatst had ik een wortelkanaalbehandeling en was ik tot aan mijn knieën verdoofd". Tandarts: "Oei! Dan tandsteen verwijderen: Altijd mét verdoving hoor, bij mij, ook al heb ik bijna geen tandsteen". Fijn hoor, ik kon niet meepraten of zeggen dat ze even op moesten houden met die fijne verhalen.
Toen het klaar was kwam ik overeind. "Gaan we niet meer zo doen hoor, meneer Geerts," zei de tandarts. "Voortaan gewoon een verdoving. Ik weiger het risico te lopen mensen pijn te doen".
Ik ben onwijs bang voor de tandarts. Dat ben ik vroeger nooit geweest, zeg maar tot mijn
 |
| Foto: Héctor Landaeta |
De jaren daarna ging ik niet naar de tandarts. Er brak een kies af, ik ging nog niet. Het deed verschrikkelijk pijn, maar ik durfde niet. 13 jaar later was ik een keer zo ziek van de pijn dat ik niet kon werken. Ik was al in Haarlem waar ik het middagprogramma zou presenteren, maar heb dat overgedragen aan een collega. Een andere collega zei: "Kom, we gaan bij mij thuis even wat drinken". Hij bleek te wonen boven een tandartspraktijk, want hij was afgestudeerd tandarts en was samen met zijn vrouw net een praktijk begonnen in Amsterdam. Verslaggeverswerk deed hij erbij als hobby.
Hij was wel goed want kreeg me in de stoel in de half afgebouwd tandartspraktijk. Voorzichtig begon de behandeling en kreeg weer vertrouwen. Dat moet ook wel als de praktijk net opgebouwd wordt, er geen personeel beschikbaar is en je uiteindelijk zelf de afzuiging vasthoud en regelt. Maar de angst bleef voor alle tandartsen behalve voor hem. Ik verhuisde mee naar Soest, maar uiteindelijk werd de afstand te ver en de praktijk te groot.
Ik durfde het aan om te verhuizen naar een plaatselijke tandarts maar bleef bang, een angsthaas. eigenlijk onbegrijpelijk voor de zoon van iemand die een keer een kies liet trekken zonder verdoving, omdat die verdoving zo vervelend nawerkte. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" Maar dat wist mijn vader, de kies werd getrokken, mijn vader werd lijkwit en ging bijna onderuit. Daarna heeft hij de verdoving maar voor lief genomen.
Vandaag was ik weer aan de beurt voor een behandeling. Mijn tandarts is jong en weet van mijn verleden. Het was maar een vulling vervangen en ik liep al de hele dag met het idee dat maar eens zonder verdoving te proberen omdat die nawerking zo vervelend was. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" zei ze nog en de horrorstory van mijn vader kwam naar boven.
Uiteindelijk inderdaad geprobeerd. De tandarts stopte elke minuut met boren om te vragen of het nog wel ging en ik schrok bij alles dat maar het idee gaf dat het pijn kon gaan doen (zij ook trouwens). Het zweet brak me aan alle kanten uit. Daarna de kies vullen: met een apparaat in mijn mond begonnen tandarts en assistente met elkaar te praten. "Ik wil verdoving voor alles", zegt de tandarts. "Toen mijn verstandskiezen eruit moesten vroeg ik zoveel verdoving dat ook de andere kant van mijn mond gevoelloos werd" "Ja", zegt de assistente, "Laatst had ik een wortelkanaalbehandeling en was ik tot aan mijn knieën verdoofd". Tandarts: "Oei! Dan tandsteen verwijderen: Altijd mét verdoving hoor, bij mij, ook al heb ik bijna geen tandsteen". Fijn hoor, ik kon niet meepraten of zeggen dat ze even op moesten houden met die fijne verhalen.
Toen het klaar was kwam ik overeind. "Gaan we niet meer zo doen hoor, meneer Geerts," zei de tandarts. "Voortaan gewoon een verdoving. Ik weiger het risico te lopen mensen pijn te doen".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten