Door: Jeroen Geerts
Als je in een verzorgingshuis werkt zoals Marja, dan heb je automatisch bijna altijd met oudere mensen te maken.
Foto: Melodi2 |
Zonder racistische bedoelingen kunnen de bewoners oprecht schrikken van een grote zwarte Antilliaanse ziekenbroeder die 's nachts de verzorging komt doen.
Hoofddoekjes schrikken ze dan weer niet van maar vragen zich af waar alle commotie om draait. Hun moeder droeg ook altijd een hoofddoekje als ze op pad ging. Sterker, ze hebben ze zelf ook gedragen.
Maar de nieuwerwetse namen die met de gekleurde Nederlanders meekomen, daar moet nog even een drempel genomen worden. Ze doen dan wel weer hun uiterste best. Een van de dames, mevrouw Dubois* van 97 jaar, is altijd zeer geïnteresseerd in onze kleinkinderen. Eentje heet Keyshainy. Een naam waar we zelf ook de nodige moeite voor moesten doen om hem onder de knie te krijgen. (Zat er nou ook nog een "e" voor de "y"? Of niet?) Maar bij deze oudere dame was het vooral de uitspraak. Ze had wel een goede beheersing van de Engelse taal. Dus heeft Marja haar geleerd dat onze kleindochter een sleutel was die blonk. Key-Shiny en dat werkt prima. Ze is de naam van Keyshainy niet meer vergeten.
Haar familie gebruikt de ezelsbruggetjes inmiddels ook, de nieuwe woonplaats van een familielid wordt onthouden door ABC. Het gaat dan over ABCoude.
Nu werkt er sinds kort een zuster met de naam Souad, met hoofddoekje en een arbeidsethos waar nauwelijks tegenaan te concurreren is. Waardering voor haar werk is er alom, maar de naam onder de knie krijgen is een probleem en altijd maar "zuster" zeggen is zo afstandelijk.
"Nou en?" zei Souad en daar viel het kwartje bij Marja. Mevrouw Dubois onthoud de naam van Souad nu als So What! Souad vind het leuk om bij haar naam aangesproken te worden en de dames vinden het leuk om haar persoonlijk te kunnen benaderen.
* Deze naam is gefingeerd om de privacy van de bewoners te niet aan te tasten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten