Euthanasie

Door Jeroen Geerts
Mag je iets euthanaseren dat eigenlijk nog niet dood is en dat ook niet wil gaan? Jarenlang worden fabrikanten er al van beschuldigd dat ze producten maken die zo zijn gemaakt dat ze snel kapot gaan zodat we nieuwe moeten kopen of reparaties moeten uitvoeren. Als deze complottheorie géén theorie is, dan heeft Microsoft zijn werk slecht gedaan. 

Als er één product genoemd kan worden waarbij het de grootste moeite kost om te euthanaseren is het wel Windows XP.  Iedereen heeft er een mening over en het lijkt wel dat als Microsoft was doorgegaan met ondersteunen XP ook nog wel de komende 10 jaar had overleeft. 

Nu ben ik zelf ook wel iemand die blij is als iets werkt en verandering dan ook schuwt, zoals veel mensen die door schade en schande wijs zijn geworden en geen "Early Adopters" meer zijn. In 2006 draaide een radio-automatiseringssysteem bij mijn omroep nog gewoon op DOS 6. Het draaide en deed zijn werk. De server -een nep Novell 3.0 op Linux- was al een jaar niet off-line geweest. Wat wil je nog meer.  

Nu worden we (de mensen die nog XP gebruiken) allemaal bang gemaakt voor verschrikkelijke gevolgen als we nog XP gebruiken. Het lijkt de overgang naar het jaar 2000 wel! Dan zijn er natuurlijk ook fabrikanten die van de angst gebruikmaken en dure beveiligingsopties aanbieden. Het is vooral vervelend voor degenen die niet anders kunnen dan gebruik maken van XP, omdat bepaalde software niet werkt of omdat upgraden gewoon te duur is. 

Gelukkig geeft mijn oude club Ngi-NGN een avondje over XP en hoe je daar mee om kunt gaan. Daar kan ik dan mijn vraag stellen. Ik hàd namelijk nog één XP machine in huis. Voor de prijs van € 14,95 kon ik deze upgraden naar Windows 8. Eerst natuurlijk de check-software gedraaid, of het apparaat het wel allemaal aankon. Dat bleek te kunnen. Upgraden dan maar! U raadt het al: na 6 keer opnieuw opstarten verscheen "the blue screen of death" en was het over met de machine. Nooit meer aan de praat gekregen, terugschakelen naar XP bleek niet meer mogelijk en Windows 7 kopen (dat wel bleek te werken) ging me net iets te ver. 

Ik leef met iedereen mee die niet wil dat XP ge-euthanaseerd wordt. Ik weet zeker dat er genoeg mogelijkheden bestaan om enigszins veilig nog een tijdje door te gaan met XP. Misschien komt er wel een soort open source-achtige XP veiligheidscommunity op internet, misschien wordt die community wel geboren op die avond bij NGN........wie weet.  




Tandarts

Door: Jeroen Geerts
Ik ben onwijs bang voor de tandarts. Dat ben ik vroeger nooit geweest, zeg maar tot mijn
Foto: Héctor Landaeta
zeventiende. Toen ging ik voor een reguliere controle naar de tandarts in Drunen. Dit was een redelijk jong iemand. Hij vond dat ik niet goed had gepoetst. Ging tegen mij tekeer en vulde daarna een gaatje dat zoveel pijn deed dat ik lag te schreeuwen in de stoel. Ik was er meteen helemaal klaar mee. 


De jaren daarna ging ik niet naar de tandarts. Er brak een kies af, ik ging nog niet. Het deed verschrikkelijk pijn, maar ik durfde niet. 13 jaar later was ik een keer zo ziek van de pijn dat ik niet kon werken. Ik was al in Haarlem waar ik het middagprogramma zou presenteren, maar heb dat overgedragen aan een collega. Een andere collega zei: "Kom, we gaan bij mij thuis even wat drinken". Hij bleek te wonen boven een tandartspraktijk, want hij was afgestudeerd tandarts en was samen met zijn vrouw net een praktijk begonnen in Amsterdam. Verslaggeverswerk deed hij erbij als hobby. 

Hij was wel goed want kreeg me in de stoel in de half afgebouwd tandartspraktijk. Voorzichtig begon de behandeling en kreeg weer vertrouwen. Dat moet ook wel als de praktijk net opgebouwd wordt, er geen personeel beschikbaar is en je uiteindelijk zelf de afzuiging vasthoud en regelt. Maar de angst bleef voor alle tandartsen behalve voor hem. Ik verhuisde mee naar Soest, maar uiteindelijk werd de afstand te ver en de praktijk te groot. 

Ik durfde het aan om te verhuizen naar een plaatselijke tandarts maar bleef bang, een angsthaas. eigenlijk onbegrijpelijk voor de zoon van iemand die een keer een kies liet trekken zonder verdoving, omdat die verdoving zo vervelend nawerkte. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" Maar dat wist mijn vader, de kies werd getrokken, mijn vader werd lijkwit en ging bijna onderuit. Daarna heeft hij de verdoving maar voor lief genomen. 

Vandaag was ik weer aan de beurt voor een behandeling. Mijn tandarts is jong en weet van mijn verleden. Het was maar een vulling vervangen en ik liep al de hele dag met het idee dat maar eens zonder verdoving te proberen omdat die nawerking zo vervelend was. "Weet u het zeker, meneer Geerts?" zei ze nog en de horrorstory van mijn vader kwam naar boven.

Uiteindelijk inderdaad geprobeerd. De tandarts stopte elke minuut met boren om te vragen of het nog wel ging en ik schrok bij alles dat maar het idee gaf dat het pijn kon gaan doen (zij ook trouwens). Het zweet brak me aan alle kanten uit. Daarna de kies vullen: met een apparaat in mijn mond begonnen tandarts en assistente met elkaar te praten. "Ik wil verdoving voor alles", zegt de tandarts. "Toen mijn verstandskiezen eruit moesten vroeg ik zoveel verdoving dat ook de andere kant van mijn mond gevoelloos werd" "Ja", zegt de assistente, "Laatst had ik een wortelkanaalbehandeling en was ik tot aan mijn knieën verdoofd". Tandarts: "Oei! Dan tandsteen verwijderen: Altijd mét verdoving hoor, bij mij, ook al heb ik bijna geen tandsteen". Fijn hoor, ik kon niet meepraten of zeggen dat ze even op moesten houden met die fijne verhalen.

Toen het klaar was kwam ik overeind. "Gaan we niet meer zo doen hoor, meneer Geerts," zei de tandarts. "Voortaan gewoon een verdoving. Ik weiger het risico te lopen mensen pijn te doen". 









Programmeren

Door: Jeroen Geerts
Begin jaren tachtig paste ik tijdens vakanties op bij mijn zus die toen in Emmen woonde. Zij heeft twee kinderen die in leeftijd net 8 en 9 jaar met mij schelen. Net genoeg leeftijdsverschil om met een beetje autoriteit (ahum) op te kunnen passen en ook nog leuke dingen te kunnen doen met enigszins gezamenlijke interesses. 


Genieten van enge films (De Lift), samen films maken (Operatie Toiletrol) en 's nachts in het pikkedonker naar een berg in het plaatselijke bos. Verder was ik als oom geloof ik wel redelijk relaxed. Ook toen een van mijn neefjes met de beste bedoelingen mijn auto ging poetsen met koperpoets. Dat is er dus nooit meer vanaf gegaan. Geeft niet, komt goed, aan alle auto's komt een eind. 

In Emmen heb ik ook de eerst stappen op het gebied van computers gezet. De toenmalige vriend van mijn zus had een Newbrain computer. Wow! 

Het getoonde model klopt niet helemaal, die van hun had geen schermpje dus je moest alles op de tv bekijken.  Bovendien was er nog niet zoveel beschikbaar dat vooraf kant en klaar aan programma's werd aangeleverd. Eigenlijk moest je alles zelf programmeren. 

Die paar weken dat ik met het apparaat mocht spelen heb ik zoveel geleerd. Vandaar dat ik nu nog steeds roep dat je kinderen in ieder geval die ervaring moet geven om zelf dingen te bedenken en uit te voeren en een beetje te snappen wat een computer is en doet. Wil je letters op papier? Schrijf er zelf maar een programma voor, hier zijn wat voorbeelden. Ik ben het dan ook roerend met Neelie Kroes eens. Wat ben je trots als het voor de eerste keer lukt om een paar regels uit te printen. 

Omdat ik niet warmloop voor computerspelletjes , had ik in 1983 op de NewBrain een programma gemaakt voor het opslaan van alle grammofoonplaten die ik had zodat ik heel gemakkelijk een plaat kon terugvinden. Ik kon zoeken op naam, titel, jaartal en zelfs op onderwerp (tag dus). Zo'n programma bewaren kon wel, maar dan moest je alles opnemen op een cassettebandje en dat duurde wel even. (Als al mijn platen erin zouden staan zou het nog veeeeeeeel langer duren om in te laden, niet erg praktisch in gebruik dus.) Een simpele "Control-S" was er nog niet en auto-save al helemaal niet. 

Na uren programmeren had ik volgens mij een werkend programma. Nog even iets hier rechtzetten en daar veranderen en vervolgens volgde het commando "run". Het moment dat ik op de enter knop drukte viel de stroom uit. Niet alleen in huis, maar in heel Drenthe. Voor een paar uur lang. Ook al weet je dat het niet kan, denk je toch heel even........heb ik.....???? 

Het programma heb ik dus nooit gebruikt. Ik had niet gesaved en alles opnieuw intikken daar had ik geen zin in. Move on naar het volgende project. 


Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Ingestampt

Door Jeroen Geerts

Laat me nog even doorzeuren over reclame, ik blijf dat een fascinerend onderwerp vinden. 

Nederlanders van een bepaalde generatie (okay, de iets ouderen...) kunnen moeiteloos mee-rappen op reclamedeuntjes en uitspraken die er in het verleden ingestampt zijn. 

Ook al gebruiken ze de kreet het al jaren niet meer, toch zijn er velen die bij het horen van de Omo melodie aan het eind automatisch "Niet Duur" zingen, prevelen of in ieder geval denken. Kijk dat is marketing als zoiets jaren blijft hangen.



We voelen nog steeds als vanzelf aan dat Zeeuws meisje margarine geen cent teveel kost en Dokter Oetker blijft voor ons gewoon Dokter Oetker, hoezeer de fabrikant ook probeert daar nu plotsling "Utker" van te maken. Stom gedoe. 

Nog stommer is Miele bezig. Er zijn weinig mensen die niet automatisch achter Miele "Er is geen betere" roepen, omdat we dat zo gewend zijn. Nu moeten we "Immer Besser" denken. Mmmm. daar zit een Marketeer te blunderen heb ik zo het idee. Of iemand op het hoofdkantoor wil in navolging van andere merken de Duitse taal forceren. 



Die andere merken zijn Volkswagen en Opel. "Wir leben autos"? De overtuiging dat aan het eind melden dat het een Opel betreft voldoende moet zijn om aan te geven dat we te maken hebben met Duitse degelijkheid is nu aangevuld met een vage kreet. We leven auto's?  

Wat te denken van Volkswagen. "Das Auto." Doet me nog het meest denken aan "Das Boot" en we weten allemaal hoe dat afliep. Zouden ze die Germaanse Shit ook in de Verenigde Staten als kreet gebruiken? Geloof niet dat zoiets werkt.....

Langzaam kwijnt alles wat je bekend is weg. De dag die je wist dat zou komen is aangebroken, om het vandaag (27/4) maar eens in goed Nederland te zeggen.


Relnicht

Door: Jeroen Geerts
Ik ben op vakantie zeer geïnteresseerd in de medemens. Waar ik normaal niets geef om wat anderen doen, zolang ze geen overlast veroorzaken, ben ik op vakantie iemand die overal op let. Dingen als: "Ik weet zeker dat het een homostel is" zul je mij niet horen zeggen.......behalve op vakantie. 

Ik schep een waar genoegen in gluren en loeren naar buren en anderen toeristen. Wie hoort bij wie en waarom lijken ze ruzie te hebben, vraag het mij, ik volg het allemaal. Op vakantie schiet mijn duiveltje naar buiten waarschijnlijk.  

Dochter, Opa en Oma
Zo heb ik genoten op Corfu waar we vanaf ons balkon zicht hadden op een Opa en Oma (ο παππους και γιαγιά) aan de overkant van de straat. De man was een echt haantje en ik had via de barman van het hotel gehoord dat hij eens ernstig ziek was geweest. Hij liet zijn hoofd hangen en verloor een beetje het respect van de gemeenschap. Nu was hij weer genezen en weer helemaal het baasje. Alleen leek het alsof hij en zijn vrouw twee afzonderlijke levens leidden. Ze aten nooit samen, deden eigenlijk niks samen. Daarnaast had zijn dochter een hekel aan hem. Als de dochter kwam wisselden ze een paar woorden op ruzie-toon en dan vertrok ο παππους

Een keertje was hij niet thuis toen de dochter kwam en die had haar auto op zijn vaste plekkie gezet. De hel brak letterlijk en figuurlijk los toen hij thuiskwam. Toeterend, scheldend en met de vuist zwaaiend heeft hij haar weggejaagd. Ze is toen ook een paar dagen niet meer geweest. 

Je hoort het. Marja noemt me op vakantie een "relnicht". Moet zij nodig zeggen. Tijdens onze laatste vakantie op Zakynthos nam ze met de zoomlens van de fotocamera een foto van het beeldscherm van de buurjongen. Om te kijken wat hij op zijn tablet aan het doen was.....en ik ben een relnicht, ja ja. Het is gewoon wat anders: op vakantie zijn Marja en ik amateur antropologen!

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Japie

Door Jeroen Geerts
Kent u de reclame nog met als belangrijkste uitspraak: "Ik ga wel bij Japie wonen"? Dit was reclame voor King Corn fabrieksbrood. Het was een soort brood dat niet oud werd. Het leek wel van Engelse makelij, want het witbrood van de sandwiches daar, was na vier weken nog net zo zacht als toen je het kocht en van schimmel geen spoor. 



Het is leuk om zo nu en dan een paar oude reclames op te duikelen en te bekijken.  Dan merk je pas hoe lang geleden de reclame begon. Toen alle programma's nog in zwart wit werden uitgezonden (behalve de fabeltjeskrant) waren reclames al vaak in kleur te bewonderen, zoals deze uit 1970. 




En wat dacht je van deze: een James Bond versie voor bierdrinkend Nederland. Deze kennen alleen nog hele oude mensen.




Maar als we helemaal teruggaan naar het begin van TV reclame zien we het typische Nederlandse verschijnsel: reclame op de televisie gaat ten koste van reclame in de krant, dus beginnen we met.......reclame voor de krant!




Als het had gekund, hadden we nu in Nederland waarschijnlijk een percentage van de internetreclame af moeten staan aan de "traditionele media" want zo is uit bescherming heel lang nieuw initiatief de grond in geboord.



Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Nou en?

Door: Jeroen Geerts
Als je in een verzorgingshuis werkt zoals Marja, dan heb je automatisch bijna altijd met oudere mensen te maken. 

Foto: Melodi2
Bij ons op het platteland -ik kan het niet anders omschrijven, ook al zitten we maar 5 kilometer van Den Haag- zijn die ouderen ook nog niet zo gewend aan alles waar je in de grote stad niet meer van opkijkt. 

Zonder racistische bedoelingen kunnen de bewoners oprecht schrikken van een grote zwarte Antilliaanse ziekenbroeder die 's nachts de verzorging komt doen. 

Hoofddoekjes schrikken ze dan weer niet van maar vragen zich af waar alle commotie om draait. Hun moeder droeg ook altijd een hoofddoekje als ze op pad ging. Sterker, ze hebben ze zelf ook gedragen. 

Maar de nieuwerwetse namen die met de gekleurde Nederlanders meekomen, daar moet nog even een drempel genomen worden. Ze doen dan wel weer hun uiterste best. Een van de dames, mevrouw Dubois* van 97 jaar, is altijd zeer geïnteresseerd in onze kleinkinderen. Eentje heet Keyshainy. Een naam waar we zelf ook de nodige moeite voor moesten doen om hem onder de knie te krijgen. (Zat er nou ook nog een "e" voor de "y"? Of niet?)  Maar bij deze oudere dame was het vooral de uitspraak. Ze had wel een goede beheersing van de Engelse taal. Dus heeft Marja haar geleerd dat onze kleindochter een sleutel was die blonk. Key-Shiny en dat werkt prima. Ze is de naam van Keyshainy niet meer vergeten. 

Haar familie gebruikt de ezelsbruggetjes inmiddels ook, de nieuwe woonplaats van een familielid wordt onthouden door ABC. Het gaat dan over ABCoude. 

Nu werkt er sinds kort een zuster met de naam Souad, met hoofddoekje en een arbeidsethos waar nauwelijks tegenaan te concurreren is. Waardering voor haar werk is er alom, maar de naam onder de knie krijgen is een probleem en altijd maar "zuster" zeggen is zo afstandelijk. 

"Nou en?" zei Souad en daar viel het kwartje bij Marja. Mevrouw Dubois onthoud de naam van Souad nu als So What!  Souad vind het leuk om bij haar naam aangesproken te worden en de dames vinden het leuk om haar persoonlijk te kunnen benaderen.  

* Deze naam is gefingeerd om de privacy van de bewoners te niet aan te tasten. 

Je wilt toch geen enkele blog missen? 

Schrijf je dan hieronder in met je e-mailadres!

 (Ik misbruik je e-mailadres niet)



Delivered by FeedBurner

Je kunt me ook volgen op: