In mijn vrijgezellentijd ging ik regelmatig bij de Chinees eten. Elke keer bij dezelfde natuurlijk en zoals dat hoort bij vrijgezellen, altijd op dezelfde avond in de week.
Boek mee om de wachttijd te overbruggen omdat je nu eenmaal in je eentje aan een tafel zit. Wat me elke keer weer opvalt is dat de andere aanwezige gasten met een meewarige of benijdende blik naar je kijken. De aanwezige dames vinden het zielig dat je alleen zit te eten, veel van de aanwezige mannen benijden je vrijgezellenbestaan en kijken met een blik waarin hun hele getrouwde historie is te lezen. Niet alle mannen doen dat, maar er zitten er altijd een paar.
Zelf heb ik geen moeite met mijn alleenstaand leven, zolang ik niet zoals verstokte vrijgezellen, mijn arm om mijn bord leg, mijn hoofd nabij de rand van het bord en vervolgens met een lepel alles in no-time naar binnen schrok. Als dat gebeurt, schiet mij dan af! De Chinees waar ik kwam was een familiebedrijf. Een van de dochters was een leuke meid die ik al enige malen uit had gevraagd. Echter, zij moest elke avond werken en kon absoluut niet gemist worden. Of het een uitvlucht was om niet met mij uit te gaan omdat ik niet leuk genoeg was of omdat pa toch liever een Chinees als vriend voor zijn dochter zag, ik weet het niet. Maar halsstarrig als ik kan zijn bleef ik wekelijks aanlopen voor een goede Chinese maaltijd. Ik had de gewoonte die ook met echte Chinese stokjes op te eten. Een beetje worstelen om het voer naar binnen te krijgen werkt alleen maar goed voor de spijsvertering en zo had ik nog het gevoel iets van de Chinese cultuur mee te proeven tijdens mijn maaltijd. ("Wat vindt u van andere culturen?" "Oh, ik eet altijd met stokjes bij de Chinees!")
Een van de vaste avonden was ik wat aan de late kant. Naast mij werd een grote tafel gedekt voor de familie die de Chinees runde. "Joh, kom er gezellig bijzitten" zo drong de mooie dochter aan. De rest van de familie kende ik inmiddels ook wel, dus leek het me wel aardig om mee te eten en zo een betere indruk op pa-Chinees te maken. Er zat een club van zo'n 13 mensen aan tafel. Beleefdheidshalve werd er Nederlands gesproken. Naast mijn bord werden de stokjes neergelegd.
Ik was de rest van de avond de running gag. De hele familie at met mes en vork, alleen ik zat te stoethaspelen met stokjes. Zelf de baby aan tafel kon een grote glimlach niet onderdrukken terwijl ik mijn eten naar binnen probeerde te krijgen. U begrijpt het al, ik heb nooit meer met stokjes gegeten bij een Chinees restaurant.
Boek mee om de wachttijd te overbruggen omdat je nu eenmaal in je eentje aan een tafel zit. Wat me elke keer weer opvalt is dat de andere aanwezige gasten met een meewarige of benijdende blik naar je kijken. De aanwezige dames vinden het zielig dat je alleen zit te eten, veel van de aanwezige mannen benijden je vrijgezellenbestaan en kijken met een blik waarin hun hele getrouwde historie is te lezen. Niet alle mannen doen dat, maar er zitten er altijd een paar.
Zelf heb ik geen moeite met mijn alleenstaand leven, zolang ik niet zoals verstokte vrijgezellen, mijn arm om mijn bord leg, mijn hoofd nabij de rand van het bord en vervolgens met een lepel alles in no-time naar binnen schrok. Als dat gebeurt, schiet mij dan af! De Chinees waar ik kwam was een familiebedrijf. Een van de dochters was een leuke meid die ik al enige malen uit had gevraagd. Echter, zij moest elke avond werken en kon absoluut niet gemist worden. Of het een uitvlucht was om niet met mij uit te gaan omdat ik niet leuk genoeg was of omdat pa toch liever een Chinees als vriend voor zijn dochter zag, ik weet het niet. Maar halsstarrig als ik kan zijn bleef ik wekelijks aanlopen voor een goede Chinese maaltijd. Ik had de gewoonte die ook met echte Chinese stokjes op te eten. Een beetje worstelen om het voer naar binnen te krijgen werkt alleen maar goed voor de spijsvertering en zo had ik nog het gevoel iets van de Chinese cultuur mee te proeven tijdens mijn maaltijd. ("Wat vindt u van andere culturen?" "Oh, ik eet altijd met stokjes bij de Chinees!")
 |
| Foto: stock.xchng |
Een van de vaste avonden was ik wat aan de late kant. Naast mij werd een grote tafel gedekt voor de familie die de Chinees runde. "Joh, kom er gezellig bijzitten" zo drong de mooie dochter aan. De rest van de familie kende ik inmiddels ook wel, dus leek het me wel aardig om mee te eten en zo een betere indruk op pa-Chinees te maken. Er zat een club van zo'n 13 mensen aan tafel. Beleefdheidshalve werd er Nederlands gesproken. Naast mijn bord werden de stokjes neergelegd.
Ik was de rest van de avond de running gag. De hele familie at met mes en vork, alleen ik zat te stoethaspelen met stokjes. Zelf de baby aan tafel kon een grote glimlach niet onderdrukken terwijl ik mijn eten naar binnen probeerde te krijgen. U begrijpt het al, ik heb nooit meer met stokjes gegeten bij een Chinees restaurant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten